เพื่อนเก่า..

หมอกจาง

บนเตียงเล็กๆ ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่งที่มีแดดยามเย็นทอบางๆผ่านหน้าต่าง หญิงชราอายุราวๆ 70 นอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอแล้ว แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมดที่เธอได้ผ่านมา เธอได้แต่งงาน มีครอบครัวที่อบอุ่น แม้จะไม่มีลูกก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้สามีของเธอจะตายไปได้ร่วมสิบปี แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุดก็มานั่งเคียงข้างเธออยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ.. เหมือนๆทุกครั้งทุกคราว
หมอบอกว่าฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก เธอเอ่ยบอกกับเขา เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
ฉันรู้
เธอมาส่งฉันเหมือนทุกทีสินะ 
ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ขาดไปอย่างคงไม่ครบ ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
ตอนเด็กๆบ้านเราอยู่ทางเดียวกัน เธอรำลึกความหลัง เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น บ้านฉันอยู่เลยบ้านเธอไปมาก..
แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน
ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้นตลอดชั้นประถมและมัธยมที่เราเรียนด้วยกัน จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน
สุดท้ายก็ต้องเลิกล้อกันไป เพื่อนชราของเธอต่อคำ
ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ เธอเย้ายิ้มๆ 
แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิม จนต้องเลิกกับแฟนไม่ใช่รึ เธอจำได้ว่าเธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะมาส่งเธอ 
โกรธก็โกรธไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ยังไงเธอก็ต้องมาก่อน นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม แม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบหกสิบปีแล้วก็ตาม..
      เธอยังจำวันที่เขาต้องขึ้นรถไฟเพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้นเธอไปส่งเขาที่สถานี ร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นกับการปลอบเธอจนไม่เป็นอันได้ร่ำลากับพ่อแม่ พอเธอสงบลงและขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่เขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ เธอกลับมาพบเขานั่งร้องไห้คนเดียวกับกองกระเป๋า เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอทั้งน้ำตา
กลับบ้านเองเดินดีๆนะ
และนั่นทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกรอบ...
เธอจำได้ว่าวันที่เขาปิดภาคเรียนและกลับมาบ้าน เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่หลังจากนั้นสองสามวัน มีคนมาบอกว่าแฟนเธอกับเพื่อนเธอต่อยกัน
มันนอกใจเธอ เขาบอกเรียบๆ.. แต่เธอไม่เชื่อ วันนั้นเธอเชื่อแฟนมากกว่าว่าเขาอิจฉาแฟนเธอจึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลังเธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน ก็เจอแต่พ่อของเขา
มันกลับไปแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วน ไม่รู้อะไร เธอส่งจดหมายไปขอโทษ เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ ในจดหมายลงท้ายด้วยคำๆเก่า
..กลับบ้านเองเดินดีๆนะ..
 เธอรู้ว่าในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น เขาพูดอะไรออกมามากมายขนาดไหน..
เธอจำได้ถึงวันที่เธอบอกเขาว่าเธอจะแต่งงาน.. เขามองหน้าเธอ เธออ่านไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร ดีใจ? เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า
..เราใจหาย..
แต่ก่อนหน้านั้น ก็เขานี่แหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก ช่วยเธอดูว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดี และรักเธอจริง 
เราผู้ชายด้วยกันเราดูออก 
ซี่งเขาก็ดูไม่ผิด สามีของเธอดีเหมือนอย่างที่เขาบอก วันแต่งงานเธอบอกเขาว่า
ความเป็นเพื่อนเรายังเหมือนเดิมนะ ไม่ต้องห่วง เขามองเธอนิ่งๆ พยักหน้าน้อยๆ ไม่ตอบคำ ถึงเวลารดน้ำสังข์ เขาอวยพรเธอมากมาย แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆ
ฝากด้วยนะ..
เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคยลืมกัน เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆปี ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วหละ เพราะเธอนับของเธอแล้วมันได้ 58 ใบ น้อยกว่าอยู่ใบนึง เพราะเธอเกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. บางที เธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้ แต่คนรักเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย และก็เช่นกันหลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอ เธอก็รับและเก็บงำมันไว้ด้วยความเต็มใจ..
คิดอะไรอยู่ เขาเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
เรากำลังนึกแปลกใจ เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด ทำไมเราถึงไม่เป็นคนรักกันนะ
เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน  เราสนิทกันมากมั้ง
นั่นไม่น่าใช่เหตุผลนี่ เธอว่า
เธอถามยากไปนะ เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกอยู่ครู่ใหญ่
ไม่ยากหรอก ลองคิดเล่นๆซิว่าทำไมเราถึงไม่รักกันนะ แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซน เหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น
อืมม..อันนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย เธอมองหน้าเขา แปลกใจ เธอว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนคำถามนี่นะ..
ฉันไม่รู้หรอก ว่าทำไมเราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน เขามองหน้าเธอ สายตาอ่อนโยน
แต่ถ้าเธอถามว่าทำไมเราถึงไม่รักกันน่ะ เขาเว้นช่วง
บางทีนะ ฉันว่าเราไม่ได้ไม่รักกันเสียหน่อย..
เธอหลับตาลง คำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายสิบปี กลับตอบออกมาง่ายๆอย่างนี้เอง
นั่นสินะ เราไม่ได้ไม่รักกันเสียหน่อย เธอตอบทั้งๆที่หลับตา ตอนนี้เธอพร้อมที่จะไปจากโลกใบนี้อย่างมีความสุขแล้ว
ในความรู้สึกที่เริ่มพร่าและเลือน เธอสัมผัสได้ถึงมือเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
กลับบ้านเองเดินดีๆนะ..
และนั่นคือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน