เธอรักอิสระเป็นที่ยิ่ง โลกแห่งนี้กว้างใหญ่ เธอมีอิสระจะโบยบินสู่ทุกหนแห่งที่เธอต้องการ หากแต่เธอยังไปไม่ถึง แผนที่โลกบนผนังห้อง ลูกโลกจำลองบนโต๊ะทำงาน เธอหอบหิ้วมันไปในทุกหนทุกแห่งที่มีเธอ ดูขอบอาณาเขต ทุกตะเข็บพรมแดน เธอรู้จักมันจากโลกจำลอง เธอจดจำมันได้ แม้เท้ามิเคยได้เหยียบ . เธอใฝ่ฝันที่รัก .. เธอแค่ใฝ่ฝัน .. และแม้เธอได้โบยบินไปทั่วโลกอย่างที่เธอใฝ่ฝัน แค่นั้นหรือ เพียงพอสำหรับเธอ โลกใบนี้กว้างใหญ่กว่าตัวมันเอง .. ที่รัก .. เธอจักดิ้นรนไปไย .. นกน้อยที่เธอเคยจับมันขังกรงไว้เชยชม .. แม้นมันจะร่ำร้องถามหาอิสรภาพเพียงใด .. ก็แค่เสียงร่ำร้อง คนทั้งโลกจะได้ยินเสียงมันสักกี่คน จะเข้าใจความหมายของเสียงร้องแห่งมันเพียงใด .. มันก็แค่เสียงร่ำร้องที่เข้าไปไม่ถึงหัวใจเธอ .. วันนี้นกน้อยตัวนั้นมันตายไปแล้ว .. แต่ดูเหมือนเสียงร่ำร้องโหยหวนแห่งมันจะสะท้อนก้องอยู่ในหัวใจเธอ .. ดังก้องอยู่ทั่วทุกสรรพางค์แห่งเธอ .. ทรมานมากไหมที่รัก? ยามเสียงร่ำคร่ำครวญหาอิสรภาพแห่งเธอ แผ่วเบาอยู่เพียงปลายลิ้น .. ยามที่ทุกคนเข้าใจความหมายในเสียงร่ำร้องโหยหวนนั้น .. หากแต่มันยังเข้าไปไม่ถึงหัวใจใคร .. ใครที่อาจหยิบยื่นโอกาสให้เธอได้สมปรารถนา .. ฉันได้ยิน .. เพียงแค่ฉันไม่ใช่ใคร .. ที่จะมอบโอกาสให้เธอได้สมตามปรารถนา ฉันทรมานมาก ที่รัก .. ยามได้ยินเสียงนกน้อยร่ำร้อง และฉันทรมานมากทบเท่าทวีคูณ ยามได้ยินเสียงร่ำร้องของเธอ หากฉันคงทำได้เพียง .. นั่งฟังเสียงโหยหวนนั้นเงียบๆ หยิบยื่นผ้าเช็ดหน้า ยามน้ำตาเธอหลั่งริน หยิบยื่นอาหาร ยามเธอหิว ขอพรอันประเสริฐจงบังเกิดแด่เธอ จงนำความพอสู่หัวใจเธอ เพื่อบังเกิดความสงบสุขแห่งจิตใจเธอ บางที ความทรมานแห่งเธอจะลดลง หากเธอวางลูกโลกจำลองที่เฝ้าแบก .. ฉันทำได้เพียงแค่นี้ .. ที่รัก .
keekie 31 มี.ค. 2553 15:26 น. - ID 10922 
2187
3
0
31 มีนาคม 2553 21:41 น. - comment id 116208
เอ้อ ได้อ่านซะที สบายดีไหม อิสรภาพในหัวใจมันโบยบินไปหา แค่ วันเวลายังส่งไปไม่ถึงเท่านั้นเอง
1 เมษายน 2553 02:05 น. - comment id 116214
คงหายอึดอัดบ้างแล้วนะคะ ได้ระบายออกบ้าง หัวใจทั้งสองดวง ต่างเรียกร้องอิสระ ความรักมิใช่กรงขังใจของใคร ฉะนั้น สิ่งที่นกในกรงปรารถนา อาจจะมิใช่ เพียงแค่ อาหาร น้ำ ผ้าเช็ดน้ำตา.... สักวันทั้งเธอและคุณ จะได้พบกับสิ่งที่ ตัวตนเราต้องการค่ะ
1 เมษายน 2553 09:49 น. - comment id 116215
เรื่องแค่นี้มันแค่จิ๊บ จิ๊บ ... เหนื่อยก็วาง...พอสบายเข้าหน่อยก็เริ่มแบกกันใหม่...
1 เมษายน 2553 10:26 น. - comment id 116218
1 เมษายน 2553 12:10 น. - comment id 116225
เธอ...ทรมาน แต่เธอเข้มแข็งใช่ไหมที่รัก... ทักทายค่ะคุณกี้.....
3 เมษายน 2553 21:53 น. - comment id 116272
ถ้าผมสอนภูมิศาสตร์ การแบกโลกจำลองของผม ไม่ใช่ภาระหนักแต่อย่างใด หากเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ รออ่านงานพี่เป็นชาติเลยครับ
4 เมษายน 2553 08:51 น. - comment id 116278
คุณร้อยฝัน .. สงสัยจะสวนทางกันซะแล้วคุณปรางทิพย์ .. แค่อยากเขียนเฉยๆ ไม่ได้ระบายแต่อย่างใดจ้า ขอบคุณสำหรับกาแฟ ดอกไม้ และคำสวยๆ นะ
คุณกุ้งหนามแดง .. นั่นสินะ .. คงต้องร้องเพลง .. อยู่ตัวอยู่แล้ว ค่อยๆ ชินไป เพราะหัวใจมันชา .. หันมาสนใจเรื่องกีฬาสีต่อดีกว่า น้องฉาง .. ยิ้มด้วย
คุณแมงกุ๊ดจี่ .. ฉันจะเข้มแข็ง .. ที่รัก คุณ nig... "รออ่านงานพี่เป็นชาติเลยครับ" ถือเป็นคำชมที่เป็นเกียรติอย่างสูง 555+ โอเก มันเป็นหน้าที่ .. แบกกันต่อปายยยยย ..
5 เมษายน 2553 20:49 น. - comment id 116285
... ทำได้เพียงเท่านี้ .. ยังดีกว่า ไม่ได้ทำอะไรเพื่อใครเลย .. บางทีคนที่เรารัก .. ก็ไม่ได้เป็นคนเดียวกับที่รักเรา .. การนั่งมอง แสดงความรู้สึกห่วงใยอยู่ห่างๆ .. หยิบยื่นความหวังดีให้บ้างเป็นบางหน ... อาจคือทางออกที่ดีที่สุด ......... ระลึกถึงพี่กี้ อยู่เสมอนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ