จินตนาการ

ยาแก้ปวด

ลุกขึ้น..ท่านแม่ทัพเจียวโจ๊ก
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก
แต่ภาระกิจเหวยน้ำจันทร์ก็สำคัญยิ่ง
ในฐาแนะเอ้ยนะที่ท่านเปงแม่ทัพ
จงนำเหล่าสมุนขุนพลของเราออกไปจัดการ
ได้เลย..
ระหว่างนี้เราจะ......
     กรี๊ดดดด ยาใจร้องออกมาสุดเสียงวางมือจากแป้นพิมพ์คอมทำเอาเปี๊ยกเพื่อนสนิทเหลียวหันมาพร้อมๆกัน
          เป็นไรวะ ไอ้ยาเปี๊ยกถามที่อดรนทนเห็นอาการตื่นตระหนกของสหายไม่ได้
          ดูนี่ ตอนที่กูไปเยี่ยมพี่สาวที่เมกาคราวที่แล้ว กูซื้อล้อตโต้มา ดูดิ มันออกหกตัวเป๊ะเลย ยาใจอธิบายให้เปี๊ยกขณะที่ยื่นกระดาษล็อตโต้ให้เปี๊ยกดู
         ล็อตโต้อะไรวะ เปี๊ยกถามอย่างสงสัย
        หวยรัฐบาลที่เมกาโว้ย นี่ถูกด้วยทั้งหกตัวเลยยาใจยื่นกระดาษให้เปี๊ยกดู เป็นใบสีส้มๆบนนั้นมีตัวเลขพิมพ์จากคอมพิวเตอร์ออกมาเทียบกับหมายเลขล็อตโต้ในคอมส่งให้เพื่อนๆดู
         เอ้ยแล้วนี่แกรวยเท่าไหร่เนี่ยเปี๊ยกถามแบบงงๆเพราะไม่เข้าใจว่าล็อตโต้คืออะไรเท่าไหร่นัก แต่ดูจากสีหน้าเพื่อนน่าจะเป็นข่าวดี
       แจ๊คพ็อตงวดนี้ 45ล้านเหรียญ มันยังไม่แตกมาสามงวดแระ
        เอ้ย  พูดเป็นเล่น
        เออดิ งานนี้ ขอบอก 1350,000,000บาทเชียวนะเฟ้ย
        นรกแล้วแก เปี๊ยกพึมพำ ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจแทนเพื่อนดี
   หนึ่งเดือนผ่านไป ที่ชีวิตของยาใจได้เปลี่ยนผันจากยาจกมาเป็นอภิมหาเศรษฐีภายในพริบตา  
     แกได้เงินมากขนาดเนี้ย แล้วแกเอาเงินไปทำอะไรบ้างวะ เปี๊ยกถามยาใจขึ้นมาในโพล้เพล้คืนหนึ่งที่มีโอกาสอยู่เป็นส่วนตัว เห็นเพื่อนนั่งจิบเบียร์อยู่หน้าคอมหัวเราะคิกคักไม่ต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่นัก
      นอกจากหนีนักข่าว และเลิกรับโทรศัพท์แล้ว ก็เป็นนางเอกแบบทั่วๆไป ซื้อบ้านซื้อรถให้พ่อแม่  ใช้หนี้ใช้สินให้ญาติพี่น้อง ทำบุญกับมูลนิธิต่างๆ ยาใจบอกเรื่อยๆเหมือนไม่ใส่ใจในคำถามส่วนตายังคงจรดจ่ออยู่หน้าจอ
      โคตรนางเอกเลยนะแก เอาที่ทำล่าสุดดีมั้ย เปี๊ยกถามเหมือนรู้ใจ
       หึ หึ อยากรู้จริงๆเหรอ ยาใจขำในลำคอหันมามองเพื่อนสนิทเหมือนหยั่งเชิงในคำถาม
     เออดิ เปี๊ยกคาดคั้นเพราะรู้จักนิสัยของเพื่อนดี
     เอาแบบที่แสบใจแกก่อนนะ ยาใจหยุดนิดพอสบตาของเปี๊ยกหน่อยก่อนจะต่อว่า กูก็ซื้ออินโดทองเอโรวาน่า ตัวสักสิบหกนิ้วได้มาทำหม้อไฟแป๊ะซ๊ะกิน
      เอ้ย เปี๊ยกร้องเสียงหลงในคำตอบ
     ตามด้วยทองมาเลย์อโรวาน่าทอดกระเทียม  และอาหารมื้อนี้จะไม่สมบูรณ์ได้ถ้าไม่มี ฟราวเว่อร์ฮอร์นปลาหมอสีต้มยำสักหม้อ
     โอ้แม่เจ้า นี่ถ้าไม่ใช่แก รับรองทำไม่ได้แน่ เปี๊ยกอุทาน นึกถึงสายพันธ์ปลาตัวละเป็นแสนที่แม่คุณเธอเอามาทำเมนูแล้วแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลง
    เอ้า ก็เข้าคติที่ว่า มีเงินอย่างเดียวไม่ได้นะเฟ้ย ต้องบ้าด้วย หึหึ ยาใจหัวเราะลึกๆแบบสะใจ
      เอ้า ไม่ถามต่อเหรอว่ากูทำอะไรอีก ยาใจย้อนถามเปี๊ยกหลังจากที่เห็นเพื่อนสนิทนิ่งไปนานเมื่อนึกถึงสภาพปลาที่เคยอยากเลี้ยงแต่ได้เพียงมองตามตู้ปลาประกวดต้องมาจบชีวิตแสนแพงในหม้อไฟราคาถูก
      ขนาดปลาตัวเป็นแสนแกยังไม่คณา แล้วนี่จะมีอะไรต่ออีกหล่ะ
      อันนี้เด็ดกว่า เมื่อกี้แค่บาดใจแก  ต้องอันนี้โว้ย
     อะไรของแกอีก
     จำเหล้าที่แกเคยบอกได้ไหม ว่าขวดละเก้าพัน ไอ้บลูเลเบิ้ลนั่นแหละ  ที่แกบอกว่า มีเงินอย่างเดียวไม่ได้ต้องไร้สติด้วยถึงจะซื้อได้  อิอิ งานนี้จัดให้ซื้อยกลังมาเลย เอามาเทล้างมือล้างไม้ฆ่าเชื้อโรคดู ดูซิว่าไอ้เหล้าดีกรีขนาดนี้มันจะล้างสะอาดไหม ดูดิราคาขนาดนี้จะฆ่าเชื้อ H5N1ได้ป่ะยาใจหัวเราะกับคำตอบของตัวเอง
   แกไม่เอาไวน์ขวดละสามหมื่นเลยหล่ะเปี๊ยกถามประชด
   ไวน์ไม่ชอบหว่ะ ฆ่าเชื้อโรคไม่สะอาด ขอแบบชอบๆดีกว่าสะใจ พูดเสร็จก็หัวเราะแบบสะใจดังคำที่พูด
แม่เจ้า...นี่แกทำอะไรมีสาระมั่งไม่เป็นหรือไงฟะ
อุเหม่  ก็ทำแล้วไง ที่เหลือขอทำแบบสะใจไม่ได้หรือไงยาใจย้อนพลางหมุนตัวกลับไปหน้าจอคอมกดแป้นพิมพ์หน้าจอคอมพิวเตอร์หัวเราะคิกคักต่อ
  แล้วนี่ทำอะไรอยู่ เปี๊ยกถามที่เห็นเพื่อนก้มหน้าก้มตาพิมพ์อยู่หน้าจอ
   โม้  ยาใจตอบสั้นๆมือยังไม่หยุดพิมพ์จากแป้น สักพักก็หมุนเก้าอี้กลับมามองหน้าเปี๊ยก
   เปี๊ยกเชื่อไม๊  คอมพิวเตอร์นี่มันเปิดโลกสว่างจริงๆเลยหว่ะ
  อะไรของแก เปี๊ยกถามอย่างไม่เข้าใจ
   แค่กด www. ทุกๆอย่างบนโลกก็อยู่ในมือเรา ไม่ว่าประเทศไหน อะไร สิ่งไหน เราก็ค้นหาเจอหมด
  แล้วไง
  แถมนะ คนไม่เคยรู้จักกันกลับเป็นเพื่อนกันได้เฉยเลย
  แล้วไงอีก
แล้วคนที่ไม่รู้จักกันเป็นเพื่อนกันแล้ว ก็ทะเลาะกันได้อีกหว่ะ โคตรขำเลย ยาใจหัวเราะในลำคอ
  ยังไง เปี๊ยกถามงงๆ
    ก็เวปนี้ดิ เราอ่านอยู่นานแระ  เห็นเขาทักทายสนิทสนมกันมาแรมปี ร่วมสามสี่ปีเชียวนะเฟ้ย  แต่พอมีการแบ่งสีขึ้นมา เพื่อนที่เคยคุยกันอยู่ดีๆดันเป็นอีกสีนึง เกลียดกันเฉยเลยหว่ะ ตลกชิบ
    ก็การเมืองไม่ไม่หยุดนิ่งมั้งเปี๊ยกออกความเห็น
   ก็จริง แต่มันแปลกไง  จากเพื่อนที่สนิทสนม กลับเกลียดกันได้เพราะสาเหตุที่ชอบคนละสี  ทำไมมิตรภาพมันช่างตัดสินได้ง่ายนักวะ  ไมไม่ตัดสินที่ตัวบุคคล แกว่าไม๊ ยาใจย้อนถามเพื่อนสนิท
    คนเราคิดไม่เหมือนกันไง
    มิตรภาพต้องเหมือนกันด้วยหรือวะ  อย่างฉันถ้าจะเลิกคบแก ก็คงเป็นเพราะแกทำตัวไม่ดี ปล้น ฆ่า ทุจริต เบียดเบียนผู้อื่น เห็นแก่ตัว โกหก ตอแหล มากกว่าที่จะไม่คบแกเพราะแกศรัทธาสีอะไร
    ก็แกมันบ้า  เปี๊ยกสบช่องโอกาส
   เออหว่ะ กูยอมบ้า  พูดจบก็หมุนตัวกลับสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อสู่โลกอินเตอร์เนตต่อ
       เวลาผ่านไป ที่ยาใจสุมตัวเองอยู่ในบ้านโอ่อ่า อยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม มีอาหาร เหล้ายาปลาปิ้งพร้อมเคียงข้าง  ฤดูฝนผ่านไป ฤดูร้อนเยือนมา ฤดูหนาวกล้ำกราย   ได้เปลี่ยนสภาพยาใจที่ช่างพูดช่างคุยหัวเราะขำขันในวันๆให้พูดน้อยลงจนแทบจะนับคำได้   ผมเผ้าเริ่มรุงรัง อยู่ท่ามกลางห้องที่เต็มไปด้วยกล่องอาหารเครื่องดื่ม
      ติ้งหน่อง เสียงออดดังลั่นปลุกห้วงภวังค์ของยาใจออกมาจากหน้าจอสี่เหลี่ยม  ยาใจเดินไปเปิดประตูพบเปี๊ยกยืนอยู่หน้าประตูห้อง
      นี่แกยางไม่ตายหรือวะเปี๊ยกถามเสียงหงุดหงิด
     อะไรยาใจย้อนถามเพื่อน
      ก็ไปรษณีย์เขามาถามฉันว่า แกเป็นบ้าหรือเปล่า หรือว่าเมากัญชา ถึงได้หัวเราะอยู่คนเดียว  พูดเสร็จเปี๊ยกเดินเข้ามาในห้อง  พร้อมตรงไปที่หน้าต่างเลิกผ้าม่านต่างๆขึ้นให้แสงสว่างลอดเข้ามาในห้องจนสว่าง
     ทำไรของแกยาใจยืนงงกับอาการของเพื่อน
      แกดูรอบๆตัวแกสิ อะไรนี่มีแต่ความมืด ขยะรอบห้อง  เงินเป็นล้านๆไม่ได้ทำให้ชีวิตแกดีขึ้นมาเลย  แกหมกตัวอยู่แต่ในห้อง อยู่แต่กับหน้าจอไอ้โลกที่แกคิดว่าสว่าง น้ำลายแกแห้งแล้วมั้งนี่  พูดกับคนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่วะ เปี๊ยกถามอย่างหัวเสีย  ปล่อยยาใจสลึมสลัวกับคำถามของเพื่อน
      ตอนแรกฉันคิดว่าแกบ้าพอแระที่เอาปลาแพงๆเอาเหล้าแพงๆมาทำบ้าบอ  แต่ตอนนี้ฉันว่าแกหนักกว่าเดิมอีกนะไอ้ยา พอๆปิดคอม ออกไปข้างนอกกัน   พูดเสร็จเปี๊ยกก็เดินไปปิดคอมพิวเตอร์ พลางลากแขนเพื่อนสนิทเดินออกไปนอกบ้าน  ซึ่งเป็นวันที่ฟ้าสดใส เพื่อนข้างบ้านกำลังเล่นเตะบอลกันอยู่ในรั้วข้างบ้าน
      ดูรอบๆตัวแกซะเปี๊ยกลากยาใจออกมาที่ลานสนามหญ้าหน้าบ้าน
ยาใจหรี่ตากับแสงของอาทิตย์ที่สาดเข้ามา  พลันลูกบอลที่เพื่อนข้างบ้านเล่นกันก็พุ่งมากระแทกเข้าที่อกยาใจอย่างจัง
     ขอโทษคร้าบบพี่  ผมขอโทษเสียงเด็กวัยรุ่นชายวิ่งมาพร้อมกับยกมือไหว้ประหลกๆ  ยาใจหยิบลูกบอลตรงหน้าแล้วโยนส่งกลับไปให้เด็กวัยรุ่นชายคนนั้น ซึ่งรับลูกบอลแล้วขอบคุณก่อนจะวิ่งกลับไปเล่นตามเดิม
     เออหว่ะยาใจพึมพำในลำคอ
   เอออะไรของแกเปี๊ยกย้อนถาม
   ดูสิ  มะกี้ฉันรู้สึกเจ็บอกที่ลูกบอลมากระแทกฉัน  แล้วฉันก็รู้สึกแสบตาที่แสงอาทิตย์ส่องมา  แล้วนี่อีกยาใจชี้ไปที่กอดอกกุหลาบบานสะพรั่ง ฉันได้กลิ่นดอกไม้ หอมไปหมดเลย
   อะไรของแก หรือแกบ้าจริงๆวะเนี่ย เปี๊ยกงงกับอาการของเพื่อนสนิท
   ฉันพบแล้ว  พบแล้ว ยาใจเดินร่อนไปทั่วสนามหมุนไปมา  ยิ่งทำให้เปี๊ยกยิ่งเป็นห่วงอาการของเพื่อนยิ่งนัก
   โลกที่สัมผัสได้....แสง..สี..เสียง..กลิ่น..สัมผัส...มันมีชีวิต... ยาใจหยุดเมื่อนึกถึงโลกอินเตอร์เนต  โลกอินเตอร์เนตไม่ได้ทำให้ฉันค้นพบอะไร  แต่ตรงกันข้ามกับพรากสิ่งมีชีวิตออกจากฉันตะหาก ฉันมัวหลงอยู่ในโลกที่สัมผัสไม่ได้ได้อย่างไร..ประโยคหลังเหมือนถามตัวเอง
  ถึงเวลาตื่นแล้ว  ที่ฉันจะต้องออกมาเสียที  โลกหน้าจอที่แยกฉันออกจากความเป็นจริง...
   ปะ งั้นเราไปถลุงเงินกันต่อดีกว่าสหาย ไปดูคนเป็นๆทะเลาะเรื่องสีกันดีมะ
   เออ..ปะปะ.ดูคนทะเลาะเรื่องสีไม่หนุกอ่ะ  ไปนี่ดีกร่า...ฉันอยากเอาเงินไปฟาดหัวคนด้วย ...ฝันมานานแระ...ไปหาที่แลกเหรียญบาทสักหมื่นมาดีมะ... น่าจะฟาดเจ็บดี.....555....
      เปี๊ยกหัวเราะพลางตบที่ไหล่ยาใจแล้วโอบกอดเพื่อนสนิทเดินไปข้างนอกด้วยกัน  เขามองหน้าเพื่อนสนิทพลางคิดในใจ  ว่าเขาได้เพื่อนบ้าๆคนเดิมกลับมาแล้ว  ถึงแม้มันจะบ้าเขาก็พอใจที่มันบ้าแบบมีชีวิตดีกว่า.... 
                                     
 
                                                         ......จบ.....