พอแล้ว

สะพั่งสะท้านไมภพ

เมื่อตำแหน่งก็ไม่ต้องการ เงินที่นอกเหนือจากเงินเดือนก็ไม่ต้องการ 
แล้วจะอยู่ทำไม
ว่าแล้วสองเกลอ สะพั่ง กับ จานทูน ก็วิ่งเข้าไปเก็บของในห้องพัก
สะพั่งใช้เวลาแค่สิบนาที กับของสามกระเป๋า
ส่วนจานทูนตอนที่สะพั่งเก็บของออกมาแล้ว จานทูนยังไม่ได้เริ่มเก็บของเลย
ในที่สุดก็ขนข้าวของมาที่สถานนีรถไฟ
ประดาลูกน้องหัวโจกขาเก๋าโคตระเกก็ตามมาส่งเป็นขบวน
จานทูนเพิ่งรับเงินจากหัวหน้าใหญ่มาและแกเรียกเงินนี้ว่าเป็นเงินดอกไม้ทอง
แกก็เลยแจกลูกน้องคนละพัน
สะพั่ง บอกกับจานทูนว่า พี่เหลือไว้พันก็แล้วกัน
ถึงสถานีรถไฟก็ใช้เงินที่เหลือไว้พันเสริมค่าตั๋วชั้นหนึ่งหาดใหญ่กรุงเต๊บ
ไม่นับค่าอาหารเย็นบนรถไฟชั้นหนึ่งและอาหารเช้าแถมค่าติ๊ป
จานทูน กับ น้าพั่ง หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ๆ 
และชื่นชมกับความบ้าและความเอาจริงอย่างรวดเร็วของกันและกัน
จานทูนบอกว่า น้าพั่ง กลับไปแล้วเผื่อพี่เรียกไปทานเหล้ากัน
น้าพั่ง บอกว่า พี่ครับ ผมไม่อยากไปครับ
ก็ในเมื่อมันไม่ต้องการอะไรแล้วมันจะต้องการทำอะไรเพื่ออะไร
จานทูนคิดด้วยสมองระดับไดนามิคส์แอบพลาย
แกก็หัวเราะเคี๊ยกๆ
จิบเบียร์คนละขวด
สามทุ่ม เกรงใจคนจัดเตียง เลยเริ่มจัดที่นอนและเข้านอน
ผม สะพั่ง หรือ ที่จานทูน ชอบเรียกว่า น้าพั่ง ชอบนอนหัวค่ำ และพยายามจะไม่เสพของมึนเมา และกลับไปจะเลิกบุหรี่
แต่ขบวนชั้นหนึ่งเนี่ยสูบบุหรี่ยาก
เลยต้องนอนหัวค่ำ
เช้ามาก็ได้ที่สูบ จานทูนเล่นซะทีเดียวหลายตัว ส่วนผม นิดหน่อยพอหายอยาก
กลับไปเลิกบุหรี่ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่กลัวลืมจริงๆ
บางซื่อ
จานทูน แบกของใส่หลังและถืออีกมือหนึ่งพร้อมโน๊ตบุคส์เหมือนอูตลงจากรถไฟมาได้ก็เหงื่อตกกีบ
ผมก็สองกระเป๋าหนึ่งโน๊ตบุคส์ก็แทบแย่เหมือนกัน
พอลงมา แท๊กซี่จอดอยู่
จานทูนบอกบ้านผมไกลให้ไปก่อน
ระดับไดนามิคส์แอพพลายไม่ต้องมีลีลา
ลาก่อนครับจานทูน
ว่าแล้วสะพั่งก็แบกของโยนใส่ในรถแท๊กซี่แล้วก็โดยสารรถแท๊กซี่ไป
ผมเข้าใจจานทูนดีกว่าแกจะขึ้นรถแกต้องโบกบุหรี่ไปก่อนอย่างน้อยสองตัว
เมื่อเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพแล้ว
ผมไม่อยากเชื่อเลย
การเชื่อคำพูดของเมียเนี่ยได้ผลดีจริง
เป็นการเชื่อคำพูดเมียครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงานมาแต่ปี 2527
แต่ว่าวันนี้เมียยังไม่รู้
เพราะว่าขนาดจะกลับคนจะกลับเองยังเพิ่งรู้
คิดแค่ไม่ถึงห้านาทีพอบอกกลับก็กลับกันเลย
แต่ทว่าเมื่อมาถึงบ้าน
เมียทำตาค้างนิดหน่อย
เหมือนๆดีใจ
ตกกลางคืน เหมือนเคย
ก่อกวนเมียดูละครหลังข่าวเหมือนก่อนไป
เช่นเดิม
เมียผมคงคิดอย่างงี้
ไกลกันก็คิดถึง ใกล้กันก็รำคาญ
ผมกลับนอนอมยิ้มหลับตาพริ้ม
อ้า
พอแล้ว 
มันดีจริงจริงอย่างนี้นี่เอง