การพรากจาก

หมอกจาง

เธอรู้ไหม
ว่าชีวิตมนุษย์นั้น มีแต่การพรากจาก
เพียงแค่ว่าจะนาน หรือจะเร็วแค่ไหนเท่านั้น
ฤดูร้อนเริ่มก้าวล่วงเข้ามา
ดอกคูนดอกตะแบกบางต้นที่อ่อนไหวกับสายลมร้อนก็เริ่มออกดอกมาทักทาย
การพรากจากบางครั้งเดินทางมากับลมร้อน 
เหมือนกับที่บางครั้งมันเดินทางมากับลมหนาวหรือลมฝน
อันที่จริง การพรากจากอาจไม่ได้เดินทางมาจากที่ไหนเลย
มันหยุดสงบนิ่ง รอคอย อยู่ภายในใจของเรา
นับตั้งแต่วินาทีที่เราได้พบกันนั้นแล้ว
ความว่างเปล่าไม่มีน้ำหนัก
บางครั้ง มันดูคล้ายกับความเหงา แต่มันก็ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว
ความเหงานั้นมักมีทิศทางของมันที่ชัดเจน ขณะที่ความว่างเปล่าไม่ใช่
ล่องลอยและเคว้งคว้าง
ร่ำร้องตะโกนอยู่ภายในลึกๆ หวังให้ใครสักคนฉุดดีงกลับมายืนบนพื้นดิน
การพรากจากมักทำให้เกิดความว่างเปล่า
ฉันนึกถึงเมื่อขณะที่ลมร้อนอันแห้งแล้งพัดดอกคูนพรูร่วงหล่นลงจากต้น
ลานดินเกลื่อนด้วยดอกสีเหลืองที่พร้อมจะปลิวไป และทิ้งไว้เพียงกิ่งก้านอันเปล่าเปลือย
ตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นต้นคูนต้นนั้น ต้นที่ปราศจากอาภรณ์เหลืองอร่ามคลุมกาย
ว่างเปล่าเศร้าสร้อย แต่ก็ยังโหยหา-ไขว่คว้า คืนวันอันจะหวนมาเบ่งบาน
ทุกปี ทุกปี ซ้ำแล้วและก็ซ้ำเล่า
ที่ดอกคูนนั้นเพียรออกดอกเมื่อแรกฤดูร้อนมาเยือน
เหลืองกระจ่างสว่างไสว
เพื่อสิ่งใดกันเล่า ในเมื่อไม่ช้าไม่นานหลังจากนั้น
สายลมร้อนก็จะพาจะพรากเอาดอกเหลืองอันอ้อยสร้อยลอยลับไปเหมือนทุกปี
ฉันอดนึกสนเท่ห์ไม่ได้ ว่าต้นคูนเหล่านั้นเอากำลังใจมาจากไหน
ที่จะเบ่งบานเพื่อพรากจากอยู่ซ้ำซ้ำอย่างนั้น
..........................................
ฉันเขียนบทกวีเล็กๆบทนี้ ให้กับดอกคูนบางดอกที่ร่วงหล่น
และโดยคืนวันอันเคยงดงามและบานสะพรั่ง
ฉันจึงหวังว่าเมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวระหว่างเราครั้งใด
ที่ผุดพรายขึ้นมาในดวงความคิดของเธอ จักเป็นความทรงจำที่งดงาม