ลุ่มลึกอิสราวดี 34

แก้วประเสริฐ


               ลุ่มลึกอิสราวดี  34
        ครั้นตกเวลาสองทุ่ม  เดือนมืดมิดชายหนุ่มคัดเลือกทหารประมาณสองร้อย
กว่าคน    โดยคัดเลือกเข้าไปทำการเพียงยี่สิบนาย  ส่วนที่เหลือให้คอยเสริมกำลัง
ไว้หาก    เมื่อค่ายนั้นถูกเผาก็จะเกิดวุ่นวายขึ้นยามค่ายถูกเปิดและไหม้ไฟให้ทหาร
ทั้งหลายเข้าโจมตีทันทีโดยไม่รอช้า    โดยสั่งให้นายกองที่ควบคุมจัดทหารฝ่ายธนู
ไว้คอยยิงช่วยเหลือ  และให้ทุกๆคนผูกแขนด้วยผ้ายันต์สีขาวไว้ที่แขนเพื่อกันสับสน
ในระหว่างกลางคืน ด้วยสีขาวนี้จะสักเกตุได้ง่ายกว่าสีอื่นใดๆทั้งสิ้น   เมื่อพร้อมเสร็จ
ทหารพร้อมด้วยอาวุธคบมือและเชื้อเพลิงที่ชุบด้วยน้ำมันสนเรียบร้อยแล้ว    
          เขาก็จูงเจ้าขนทองขนขาวออกเดินทางออกจากนอกหุบผา   แลเห็นค่ายทหาร
ที่ปลูกเป็นกำแพงมีทหารเฝ้าจุดคบไฟเรียงรายไว้ประมาณสามสี่ค่าย 
 ดังนั้นเขาจึงจัดแบ่งกองกำลังออกเป็นสี่หน่วยทันทีหน่วยล่ะ  ห้าคนแต่ละหน่วย
เขาสั่งโดยส่งสัญญาณให้ลิงขนทองและขนขาวทราบถึงแผนการจะเผาค่ายทหารโดย
แสดงกิริยาให้พวกมันรู้   
        เมื่อเห็นว่ามันเข้าใจเรียบร้อยแล้วจึงให้มันออกเดินทางนำทางไป
เพื่อที่จะเผาค่ายทหารนั้น ส่วนอีกสองค่ายเขาเองให้แม่นางพรายซึ่งตอนนี้ร่าง
ปรากฏกายเป็นคนนำทางให้ทหารออกไป  ส่วนเขาเองนำทหารอีกห้าคนลัดเลาะ
ไปยังค่ายทหารที่ปลูกเรียงรายห่างกันไม่มากนัก  
         โดยแจ้งสัญญาณว่าหากค่ายใดเกิดเพลิงลุกไหม้ก็ให้จุดไฟขึ้นพร้อมๆกันและ
ให้รีบกลับมายังหน่วยทหารทันที   เมื่อเกิดการวุ่นวายเกิดขึ้นให้เปิดค่ายทุกๆค่ายไว้
เพื่อให้พวกเราเข้าจู่โจมทหารภายในค่ายโดยแบ่งแยกทหารออกเข้าโจมตีห้ามจุดไฟ
โดยเด็ดขาด   และได้มอบไข่มุกโดยห่อผ้าไว้มอบให้แก่เหล่านายกอง   หากเมื่อเห็นแสงไฟ
แล้วก็ให้เปิดผ้าออก    ไข่มุกก็จะเรืองแสงสว่างนำทหารเข้าช่วยเหลือโจมตีทันที
       ครั้นสั่งการกำชับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   พวกเขายี่สิบกว่านายรวมทั้งเขาและเจ้าลิงทั้งสอง
ก็ค่อยๆคืบคลานไปเข้ายังค่ายทหารเมื่อได้ระยะใกล้ๆ ค่ายทันที   ด้วยบริเวณนอกค่ายนั้นมืดมิด
ปราศจากแสงไฟ  นอกจากแสงของดวงดาวที่พร่างพราวระยิบระยับเท่านั้น  โดยคืบคลานอาศัย
แสงไฟจากค่ายทหารที่ปักเรียงรายตามหอคูประตูรบที่สร้างด้วยท่อนไม้ไว้เรียงราย   ทั้งหมดแยก
ทางกันไปตามแต่ละค่าย
         บรรดานายกองที่ควบคุมเหล่าทหารประมาณสองร้อยกว่าคนก็    แบ่งกองกำลังออกเป็นสี่
หน่วยทันที  ค่อยๆย่องติดตามไปห่างๆเพื่อคอยเข้าช่วยเหลือเหล่าทหารที่ทำการอาศัยแสงของ
ไข่มุกนำทางเหล่าทหารไป  เมื่อใกล้ระยะพอประมาณก็หยุดลงรอการปฏิบัติงานของเหล่าทหาร
ที่ชายหนุ่มนำทางไป   นายกองสั่งการเหล่าพลธนูให้เตรียมพร้อมไว้หากผู้ใดมิได้ผูกผ้ายันต์สีขาว
ก็ให้ยิงได้ทันทีโดยมิต้องสั่งการ   ซึ่งเหล่าทหารทุกๆคนหลังจากรับการฝึกปรือจาก
ชายหนุ่มมาแล้วก็ต่างกระเหี้ยนกระหืออยากจะทดลองฝีมือของตน   ทุกๆคนมีจิตใจกล้าแข็งยิ่งนัก
        เมื่อหน่วยจู่โจมไปถึงค่ายทั้งสี่พร้อมเพียงแล้วสัญญาณก็ถูกส่งออกมาว่าพร้อมกันแล้ว  ดังนั้น
การปฏิบัติงานก็เริ่มทันที   หน่วยแรกคือหน่วยของเจ้าขนทองและขนขาวที่มีความคล่องแคล่วว่องไว
ด้วยเป็นสัญชาติฌานของสัตว์มันก็ปีนป่ายขึ้นไปที่ค่ายได้อย่างรวดเร็วนักพร้อมกับนำอาวุธที่ชายหนุ่ม
มอบให้กำจัดยามที่เฝ้าทันทีอย่างง่ายดายนัก   พร้อมด้วยพวกยามต่างๆไม่อาจรู้ได้เนื่องจากไม่คิดว่าจะ
เป็นลิงทำการนี้    เมื่อรู้ตัวก็ถูกกระบองและไม้ถือว่าเป็นของวิเศษชนิดหนึ่งทำลายเสียแล้ว
        มันตีพวกยามจนสิ้นชีวิตไปเมื่อจัดการกับเหล่ายามที่ไม่รู้ตัว   ก็พากันลงไปเปิดประตูค่ายทันที
พร้อมทั้งจุดด้ามที่หุ้มห่อด้วยน้ำมันสนเข้ากับไฟ   พร้อมพุ่งร่างมันเข้าไปยังที่พัก
ที่ทำด้วยผ้าปีนขึ้นไปบนยอดแล้วจัดการเผาเมื่อไฟติด   มันก็กระโดดลงมาและวิ่งไปจัดการที่พัก
ต่างๆทันที  ร่วมกับพวกทหารที่เข้ามาได้ก็จัดการกับเต็นท์ต่างๆจนเพลิงลุกไหม้ไปเสียสิ้น  
บ้างก็นำน้ำมาดับไฟเหล่าทหารและลิงก็พากันหนีออกมานอกค่ายไป  
 เมื่อเกิดไฟไหม้  พวกทหารทั้งหลายพากันเอะอะโวยวายร้องไปทั่ว    บรรดานายทัพนายกองก็รีบออกมาสั่งการให้เหล่าทหารจัดการดับไฟและระวังค่ายโดยด่วน
       แต่ช้าไปเสียแล้วด้วยเมื่อค่ายทั้งหลายๆถูกไฟเผาจนลุกโชติช่วง      ส่วนทหารของชายหนุ่มที่คอยจังหวะก็ยก
พลเข้าบุกตีค่ายทันทีการรบพุ่งก็เกิดขึ้นชุลมุนไปหมด   ด้วยฝีมือที่ได้ถูกเปลี่ยนแปลงผสมผสานกันผิดกับการฝึก
ของเก่า   ทำให้บรรดาทหารของชายหนุ่มได้เปรียบในการต่อสู้มากมายนักนอกจากบาดเจ็บบ้างแต่ไม่อาจจะทำ
อันตรายใดๆคงจะเนื่องจากผ้ายันต์ที่ชายหนุ่มปลุกเสกไว้นั่นเอง    การล้มตายจึงเป็นพวกทหารในเมือง
แทบทั้งสิ้น     ในเวลาไม่นานนักบรรดาเต็นท์ต่างๆถูกเผาวอดวายเรียบค่ายต่างๆก็แตกยับเยิน  
 นายทัพนายกองก็สั่งให้ทหารทั้งหมดทิ้งค่ายหนีกลับเข้าเมือง   แต่ต้องมาสังเวยชีวิตให้แก่บรรดาเหล่าพลธนู
ของชายหนุ่มที่เฝ้ารอคอยต้อนรับอยู่แล้วด้วยลูกธนู   ที่เหลือรอดไปได้ก็อาศัยความมืดเท่านั้น
      บรรดานายกองต่างๆก็ต้องสังเวยชีวิตในครั้งนี้จะเหลือรอดไปก็เพียงแม่ทัพนายกองบางคนเท่านั้น
จนเมื่อการโจมตีค่ายต่างๆบรรลุผลเป็นที่น่าพอใจแล้วก็  เขาจึงสำรวจทหารว่าจะเสียชีวิตไปเท่าไหร่
แต่ผลปรากฏว่าหาได้มีผู้ใดเสียชีวิตไปไม่    นอกจากบาดเจ็บคงเนื่องจากขาดความเชื่อถือในสิ่งที่
ชายหนุ่มมอบให้แต่ก็ไม่มากมายนัก    เมื่อสำรวจเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางกลับยังหุบเขาทันที  
 แล้วสั่งให้ทหารที่ได้รับบาดเจ็บไปรักษายังหน่วยพยาบาล     แล้วเขาก็เข้าไปรายงานผล
แก่ท่านแม่ทัพใหญ่และเจ้าหญิงทันที    ทำให้ต่างก็แสดงความยินดีกับชายหนุ่ม
ถึงความสามารถในการกำจัดศัตรูนอกหุบเขาไปจนหมดสิน   แล้วก็เขาเพื่อให้ไปพักผ่อนได้
        ครั้นรุ่งเช้าชายหนุ่มรีบไปตรวจเหล่าทหารที่รับบาดเจ็บสร้างกำลังใจให้แก่เหล่าทหารทั้งหลายเป็นยิ่งนัก
ที่ชายหนุ่มตอนนี้ถืออำนาจสูงสุดของบรรดาทหารทั้งหมดให้ความเอ็นดูพวกทหารซึ่งต่างไม่ได้รับการบาดเจ็บ
สาหัสเพียงแค่เป็นรอยฝังลึกๆเท่านั้นเอง   เมื่อจัดการตรวจดุแลทหารที่บาดเจ็บแล้วชายหนุ่มก็ออกมาสำรวจ
บริเวณรอบๆแล้วให้เหล่าทหารสร้างกำแพงหินเป็นชั้นๆโดยขนย้ายวัชพืชพร้อมด้วยดินมาเพาะปลูกเพื่อสร้าง
บังตาแก่ข้าศึกอีกชั้นหนึ่ง     ทหารก็เข้ามารายงานว่าได้พบไส้ศึกแอบแฝงมาประมาณสิบกว่าคนขอให้เขาเข้า
ไปพิจารณาสอบสวนด้วย
         เมื่อทราบเช่นนี้เขาก็เดินตามทหารไปและสอบสวนทหารที่ปลอมตัวเข้ามา   จึงทราบว่าที่พวกทหารที่เป็น
ไส้ศึกนี้ไม่อยากจะทำเนื่องจากติดขัดครอบครัวที่ถูกทางฝ่ายกบฏจับกุมไว้หากไม่สำเร็จ   ครอบครัวก็จะถูก
ประหารจนหมดสิ้น   ชายหนุ่มได้ฟังเช่นนั้นก็คิดถึงแผนการทันทีและเข้าเกลี้ยกล่อมเหล่าทหารไส้ศึกว่าการ
ที่ฝ่ายกบฏนั้นทำการครั้งนี้อีกไม่เท่าไหร่ก็จะต้องถูกพวกเขาทำลายในไม่ช้า  ฉะนั้นไม่ต้องห่วงให้กลับไปราย
งานว่าทางพวกเขามีกำลังพลไม่เท่าไหร่เพียงอาศัยหุบผาเป็นชัยภูมิที่ดีเท่านั้น  จะคอยช่วยเหลือครอบครัว
ของเหล่าทหารนี้ให้ได้กลับคืนโดยเร็ววัน  พร้อมจัดที่อยู่ให้อย่างปลอดภัย   ครั้นบรรดาเหล่าไส้ศึกได้ฟัง   
           บรรดาพวกไส้ศึกต่างก็ก้มลงกราบซาบซึ้งใจแก่ชายหนุ่มและแจ้งว่าบัดนี้ทางฝ่ายโน้นนั้นมีอาจารย์ของ
มหาอำมาตย์ที่ยึดครองเมืองไว้มันมาช่วยด้วยประมาณห้าหกคนแล้ว   ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ทรงวิทยายุทธ์และเวทย์
มนต์ยิ่งนักมันพร้อมกับสัตว์ประหลาดอีกด้วย    ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงชายชราที่แขนขาดถึงถามไปว่า
       “ในบรรดาอาจารย์ของเจ้าอำมาตย์นั้น  มีชายแขนขาดข้างหนึ่งหรือไม่”
        “มีขอรับ....ท่านและพวกเหล่าที่มาร่วมด้วย  คิดว่ามันคงจะชักวนกันมาขอรับ”  ไส้ศึกคนหนึ่งกล่าว
         “เหตุใดเจ้าจึงรู้ความมากเช่นนี้เล่า????...”  ชายหนุ่มถาม
         “ที่ข้าพเจ้ารู้นั้น ด้วยข้าพเจ้าเป็นหัวหน้าหน่วยนี้มาสอดแนมและ  ทำงานอยู่เป็นหัวหน้าหมู่ฝ่ายองครักษ์
ฝ่ายในขอรับ”   ชายหนุ่มรูปร่างกำยำตอบด้วยเสียงอ่อนน้อม
         “แต่ด้วยความห่วงใยครอบครัว  ด้วยบรรดาองค์รักษ์ทั้งหลาย  ครอบครัวต่างถูกนำตัวไปควบคุมไว้ยัง
สถานที่แห่งหนึ่ง  ข้าพเจ้าเองก็พยายามค้นหาแต่ไม่พบคิดว่าคงจะไม่ได้อยู่ในเมืองขอรับ”  เขาตอบอีก
        “ถ้าอย่างนั้นพวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงอะไร  เราจะจัดกำลังไปช่วยพวกครอบครัวท่านเอง  ขอให้ท่านไป
แจ้งแก่เหล่าทหารองครักษ์ทั้งหลายแต่ต้องเป็นคนที่พอจะไว้วางใจที่ไม่ฝักใฝ่เท่านั้นนะ” ชายหนุ่มกล่าว
        “ขอรับข้าพเจ้าขอสาบานว่า หากท่านช่วยเหลือครอบครัวข้าพเจ้าทั้งหลายนี้ได้แล้วก็จะสวามิภักดิ์ต่อพวก
ท่านทันทีพร้อมกับจะนำกองกำลังองครักษ์มาสมทบอีกขอรับ”   ชายหนุ่มหัวหน้าไส้ศึกกล่าว
         “ไม่ต้องหรอกท่าน  เพียงแต่คอยเป็นหูเป็นตาให้แก่พวกเราก็เพียงพอแล้ว  ให้ทำหน้าที่ต่อไปอย่าให้เขา
จับได้เสียก่อนล่ะ  และอย่าแสดงพิรุธ   หากเขาถามว่าเจ้าหนีมาได้อย่างไรให้แจ้งว่าหนีมาโดยปะปนกับพวก
เบื้องหลังหุบเขานี้    เดี๋ยวเราจะพาเจ้าไปดูแล้วให้พวกเจ้ากลับทางนั้น ด้วยเป็นทางลัดไปสู่ตัวเมือง”
        เหตุที่ชายหนุ่มกล่าวเช่นนี้เสมือนลองใจทหารเหล่านี้นี่เอง   
       “เจ้าไปแค่สองคนเท่านั้นนะ  เมื่อได้ความอย่างไรหากเขาสอบถามมาก็แจ้งว่าทางเข้านี้อันตรายมากๆเข้า
ไปได้เพียงแค่สามคนติดหน้าผาแคบมากๆ   จะนำทัพมาย่อมไม่อาจจะเข้ามาได้หากเขาสอบถามก็บอกตาม
ที่ข้าบอกก็แล้ว”  ชายหนุ่มกล่าว
         “ขอรับท่านข้าไม่ทำให้พวกท่านต้องผิดหวังหรอก  เมื่อได้ยินท่านกล่าวว่าจะช่วยเหลือครอบครัวพวกข้า
เท่านั้นก็ยินดีแล้ว    หากผลเป็นประการใดข้าก็จะให้ทหารรีบมาแจ้งแก่พวกท่านทันที 
 พร้อมจะเป็นที่สอดแนมสิ่งต่างๆภายในวังให้ท่านทราบด้วยขอรับ”  หัวหน้าทหารกล่าว
      “ดีแล้วหากผลงานท่านสำเร็จ  ข้าก็จะให้คนของข้ารีบไปค้นหาครอบครัวท่าน  แล้วจะแจ้งให้ท่านทราบ”
           พร้อมกับแจ้งรหัสการติดต่อไว้ให้ด้วยให้แก่หัวหน้าหน่วยสอดแนมคนนั้นเพื่อใช้ในการติดต่อกับ
นายกองที่แอบแฝงเป็นพวกพ่อค้าในเมือง   โดยให้เขียนไว้ที่อันสามารถมองเห็นได้ชัดในตลาดในเมือง
เมื่อหัวหน้าที่เป็นไส้ศึกทราบดีแล้ว  เขาก็สาบานตนเองว่าจะขอสวามิภักดิ์แก่เขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่หาก
เขาช่วยเหลือครอบครัวของเขาออกมาได้      ชายหนุ่มเรียกทหารมาเพื่อนำทางให้แก่หัวหน้าไส้ศึกนั้นทันที
พร้อมทั้งแจ้งความลับแก่ทหารไว้ด้วยพร้อมกำชับอย่างเข้มงวด
         เมื่อหัวหน้าไส้ศึกออกเดินทางไปแล้ว  เขาก็ให้เตรียมพร้อมเหล่าทหารทั้งหมดเข้าประจำการทางด้าน
หลังเขาทันที  พร้อมกวดขันอย่างเข้มงวดแจ้งแก่นายกองที่จะควบคุมเหตุการณ์นั้นๆ   พร้อมทั้งสั่งการให้
ส่งข่าวไปยังนายกองที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าในเมืองและให้รีบออกเดินทางไปในเมืองทันที   ส่วนอีกทางหนึ่ง
ก็ให้เหล่าทหารรีบสำรวจทางระหว่างที่ครอบครัวเหล่าทหารองครักษ์ทั้งหลายถูกกักขังควบคุมไว้ว่าอยู่ที่ใด
เพื่อจะได้เข้าช่วยเหลือ   หากแม้นเป็นผลสำเร็จก็จะเป็นประโยชน์อันมหาศาลต่อพวกเขามากมาย
        หลังจากสั่งการเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปแจ้งยังแม่ทัพใหญ่ผู้เฒ่าและองค์หญิงทันที   ทั้งสามปรึกษากันส่วน
ท่านองค์หญิงบอกว่า  ทุกๆอย่างให้เป็นหน้าที่ของชายหนุ่มตัดสินใจได้เลยไม่ต้องมาบอกพวกเขาก็ได้  
ทำให้ชายหนุ่มยิ่งซาบซึ้งใจยิ่งนักตั้งปณิธานว่าจะช่วยเหลือหญิงสาวให้สำเร็จผลทุกๆประการ   พร้อมทั้งแจ้ง
แก่ท่านผู้เฒ่าว่าหากได้รับรายงานจากหัวหน้าฝ่ายไส้ศึกแล้วให้ส่งข่าวให้เขาทราบด้วย   ด้วยเหตุที่เขาจะนำ
ทหารทั้งหลายบางส่วนไป    โจมตียึดเมืองเล็กๆต่างๆที่อยู่ไม่ห่างจากเมืองอิสราวดีไม่มากนักมาเป็นขุมกำลัง
ก่อนโดยให้เหตุผลว่าตอนนี้คือช่วงดีที่สุด  เพราะว่าภายในเมืองกำลังวุ่นวายกันอยู่และบรรดาหัวเมืองต่างก็เริ่ม
จะกระด้างกระเดื่องขึ้นมาแล้ว    หากได้หัวเมืองก็จะได้ทหารและยุทโธปกรณ์มาเพื่อเข้ายึดเมืองอิสราวดีต่อไป
         ครั้นแม่ทัพใหญ่ทราบเจตนาของชายหนุ่มเช่นนี้ก็บังเกิดความซาบซึ้งต่อเขายิ่งนัก  ยิ่งองค์หญิงก็ห่วงหา
อาลัยต่อชายหนุ่มที่จะต้องจากไปในสงครามอีกครั้งหนึ่ง    จึงเตือนให้เขาระมัดระวังตัวให้มากๆด้วย
    ชายหนุ่มกล่าวว่า  เขาจะนำทหารม้าทั้งหมดพร้อมทหารเดินเท้าบางส่วนไปประมาณ ห้าร้อยนายเท่านั้นเพื่อ
จะเข้ายึดเมืองมิคจีนาของแคว้นกะฉินก่อน  ด้วยเป็นทำเลติดกับแม่น้ำอิรวดีทั้งยังอุดมสมบูรณ์ยิ่งนักเป็นแคว้น
เล็ก  คิดว่าสามารถยึดเมืองได้แต่บางทีอาจจะไม่ต้องเสียกำลังทหารมากมายนัก  
         ดังนั้นจึงมอบดวงตราประจำแคว้นอิสราวดีมอบให้แก่เจ้าหญิงไว้  ส่วนเขาเองห้อยสร้อยของมหาอุปราช
แห่งเมืองศิระสุริยันต์ซึ่งเขาคิดว่า    หากเขาสามารถแสดงตนเองว่าเป็นมหาอุปราชจากแคว้นศิระสุริยันต์
นั้นการรบพุ่งอาจจะได้มาโดยง่าย   แต่หากนครนี้ได้ล่มสลายไปนานจะได้รับการเชื่อถืออีกต่อไปหรือไม่แต่
ก็จะใช้ทูตนำทางก่อน    เมื่อได้เวลาฤกษ์งามยามดีที่เขากำหนดเองแล้วก็นำหน่วยทหารห้าร้อยนายพร้อมด้วย
ทหารม้าพิเศษที่เขาฝึกปรือด้วยตนเองออกเดินทางไปในเช้าวันรุ่งขึ้นทันที
         โดยการเดินทัพมุ่งทางลัดที่ทหารม้ารู้เส้นทางดีไม่นาน  อาศัยทหารเพียงไม่เท่าไหร่จึงไม่สร้างความตกใจ
ให้แก่เหล่าราษฎร์ชาวเมืองมิจินาเท่าไหร่นัก   ก่อนจะถึงเมืองมิจินาเขาได้ฝ่าด่านต่างๆของเมืองพาทหารทั้งหมด
เข้ากวาดล้างไปเสียสิ้น   ยิ่งทำให้ทหารของเขามีความฮึกเหิมยิ่งๆขึ้น ยามออกศึกเขาจะขึ้นนำหน้าเหล่าทหารทุกๆ
ครั้งไป   ซึ่งไม่เหมือนกับกองทัพอื่นๆที่มีแม่ทัพนำหน้าส่วนทัพหลวงตามหลัง   แต่นี่เขาเป็นถึงหัวหน้าใหญ่ของ
พวกเขา   กลับนำทัพออกหน้าด้วยตัวเองยิ่งสร้างขวัญกำลังใจแก่เหล่าทหารยิ่งๆขึ้น   เขาตีฝ่าไปทางด้านใดทางนั้น
ก็ราบเรียบไปทั่ว  ส่วนเจ้าขนทองและเจ้าขนขาวซึ่งต่างก็ขี่ม้าคนละตัวกัน   ใช้อาวุธนั้นเข้าทำลายล้างข้าศึกตายกัน
ระนาวควบเคียงข้างร่างชายหนุ่มตลอดเวลา   พวกทหารชาวด่านเมืองมิจินา ต่างแปลกใจและต้องตกใจเมื่อเห็น
ลิงทั้งสองสามารถฆ่าเหล่าทหารๆได้อย่างมากมายเช่นนี้    ครั้นยึดเมืองด่านได้เขาห้ามทหารทำร้ายประชาชน
โดยเด็ดขาด  ไม่ต้องการที่จะสร้างรอยร้าวให้เกิดมากขึ้นในภายหน้า
         ข่าวการโจมตีด่านถูกรายงานเข้าไปยังเมืองมิจินาทันที    เมื่อชายหนุ่มเข้าถึงหน้าประตูเมืองมิจินานั้นก็พบ
กองทหารที่ออกมารอรับเพื่อปกป้องเมืองไว้  ตามกำแพงเมืองนั้นเต็มไปด้วยเหล่าทหารทั้งหลาย  ครั้นชายหนุ่ม
เห็นทหารของมิจินาออกมา   ก็นำหน่วยทหารม้าทั้งหมดเข้าไปแต่มิได้ทำการสู้รบเพียงแค่จะขอเจรจากับเจ้าเมือง
ก่อน      แม่ทัพที่นำทัพออกมาปกป้องนอกเมืองเมื่อทราบดังนั้นจึงให้ทหารเข้าไปรายงานเจ้าเมืองมิจินาทันที
ชายหนุ่มในเมื่อเจรจากับแม่ทัพของเมืองมิจินาแล้ว   เขาก็มารอฟังอยู่หน้าแนวทหารม้าที่เรียงรายกันเป็นหน้า
กระดานของเขา     
        สักครู่ใหญ่ก็ปรากฏร่างของชายชราแต่สภาพร่างกายกำยำยิ่งนักแข็งแรงถือหอกขี่ม้านำเหล่าทหารออกมา
แสดงถึงความกล้าหาญของเจ้าเมืองชาวเมืองมิจินาแห่งแคว้นกะฉินยิ่งนัก ที่กล้าหาญชาญชัยมิเกรงกลัวแต่อย่าง
ใดทั้งสิ้น   ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะทึ่งในความกล้าหาญของเจ้าเมืองยิ่งนัก   ดังนั้นชายหนุ่มจึงชักม้าสีเทาออกไป
เมื่อถึงยังร่างของชายชรา พลางก้มคาราวะแล้วแจ้งชื่อทันทีว่า
        “ข้าพเจ้า มังสุริยะชัย  แห่งแคว้น ศิระสุริยันต์ที่สลายไปแล้ว  จึงใคร่จะมาเคารพเยี่ยมเยียนแก่ท่านลุงเพื่อ
สมานน้ำใจไมตรีดังเก่า   แต่เพียงแค่รวบรวมไพร่พลน้อยนิดครั้นจะหาสิ่งของบรรณาการมาเคารพตามประเพณี
ก็แสนยากด้วยพึ่งก่อตั้งใหม่ๆพระเจ้าข้า”   พร้อมทั้งปลดสายสร้อยที่เขาคล้องคอออกมาแสดงต่อเจ้าเมืองแห่ง
มิจินาทันที...............
                  *   แก้วประเสริฐ.   *

Cartoon_Animation_08.gifn016.gif				
comments powered by Disqus
  • โคลอน

    1 มีนาคม 2553 16:36 น. - comment id 115363

    ง่า สงครามการต่อสู้ แม้จะเป็นเพียงจินตนาการหรือตัวอักษรก็น่ากลัวนะคะ 23.gif
  • ฉางน้อย

    1 มีนาคม 2553 17:09 น. - comment id 115372

    1....... พูดเหมือน เม้นท์ที่ 1 ค่ะ ลุงแก้วฯ .....65.gif65.gif65.gif46.gif
  • แก้วประเสริฐ

    2 มีนาคม 2553 09:47 น. - comment id 115396

    36.gif16.gif36.gif
    คุณ โคลอน
    
          คุณฝนครับ คำว่าสงครามย่อมล้วนแล้ว
    แต่ความหฤโหดทั้งสิ้น คนที่มีปัญญากำลังที่กล้า
    แข็งกว่าย่อมเป็นผู้ชนะเสมอ ย่อมหาความปราณี
    ได้ยากครับ รักเสมอ
    
            16.gifแก้วประเสริฐ.16.gif
  • แก้วประเสริฐ

    2 มีนาคม 2553 09:50 น. - comment id 115397

    36.gif16.gif36.gif
    คุณ ฉางน้อย
    
        หลานรักคำว่าสงครามเกิดขึ้นได้หลายๆรูป
    แบบดังเช่นปัจจุบันเรียกว่าสงครามเศรษฐกิจ
    ย่อมอาศัยเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงการค้า
     มีแต่เมืองไทย
    เท่านั้นยังมัวงมโข่งอยู่กับความเก่าๆครับ 
    รักหลานเสมอๆ
    
            16.gifแก้วประเสริฐ.16.gif

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน