เสื้อตัวนั้น...ของฉันจริงๆ

เที่ยนหยด

สัปดาห์ที่แล้วฉันตั้งใจจะไปซึ้อขนมไทยๆ
แถวตลาดวังหลัง....และฉันคิดว่าหลายๆท่านคงจะรู้จักนะคะ...
ตลาดวังหลัง คือแหล่งช้อปปิ้งที่อยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาลศิริราชนั่นเอง...
จริงๆแล้วกะว่าจะซื้อแค่ขนมไทยเท่านั้น..เพราะที่นี้ขนมเขาอร่อยมากๆ
เวลาที่บ้านจะทำบุญก็ต้องนึกถึงขนมที่วังหลังนี่หละค่ะ..
ร้านขนมที่ฉันจะไปซื้อต้องเข้าไปในซอยซึ่งเป็นทางเดินเล็กๆและเวลานี้
ผู้คนก็เริ่มทยอยมาเดินกันมากพอควรเพราะใกล้จะพักเที่ยงแล้ว...
ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว แต่ก็หาทำให้นักช้อปทั้งหลายย่อท้อไม่...
โดยเฉพาะผู้หญิงเรานี่...ร้อนไม่ว่าหนาแน่นไม่บ่น ขอแค่ให้ได้เดินดูของ
สวยๆงามๆ ก็มีความสุขและ..อิอิ
ก่อนที่จะถึงร้านขนม...ฉันต้องผ่านร้านเสื้อผ้าซึ่งตั้งเรียงรายกันเป็นแถว
แต่ละร้านก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแฟชั่นผู้หญิงมากมาย...เรียกว่าดูกันจนตาลาย
และในขณะที่เดินผ่านร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง..สายตาที่แสนจะไวของฉัน
ก็มองเห็นเสื้อสีดำแขนกุดตัวหนึ่งแขวนอยู่ในร้าน..ฉันสะดุดตาเอามากๆ
เริ่มมีอาการ ..ปิ๊งเสื้อตัวนั้นซะแล้วซิ...ฉันหยุดอยู่หน้าร้าน ตั้งใจว่าจะเดิน
เข้าไปดูเสื้อสีดำตัวนั้นซะหน่อย...ขณะที่กำลังเตรียมจะก้าวเข้าไปในร้าน
ทันใดนั้น...รู้สึกเหมือนมีใครสักคนเดินปาดหน้าฉันเข้าไปในร้านอย่าง
รวดเร็ว...พลันสายตาฉันก็มองตามร่างนั้นไป ฉันมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง
รูปร่างหน้าตาเข้าทีเชียว..ฉันแอบชมเธออยู่ในใจ
และแล้ว...ผู้หญิงคนนั้นเธอก็เดินไปหยิบเสื้อตัวสีดำที่ฉันเล็งอยู่...เอาหล่ะซิ..
ตรูเอ๊ย..ทำไมใจช่างตรงกันจังว๊า  (ฉันแอบคิดในใจ)  ดูเถอะมีเสื้อแขวนอยู่
ตั้งมากมายเธอไม่หยิบ...ดันมาหยิบตัวที่เราปิ๊งซะได้...เหอๆ
ทำไงดีว๊า  ฉันเริ่มคิด  และขณะคิดฉันก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเธอคนนั้นเลย
เธอถือเสื้ออยู่อย่างนั้น และนำไปทาบที่ตัวพร้อมกับส่องกระจกไปด้วย 
เธอทำหน้าแปลกๆคงจะไม่แน่ใจว่าเสื้อตัวนี้เหมาะกับเธอหรือไม่ จากนั้นก็
เดินวนไปวนมาดูเสื้อตัวอื่นด้วย..ฉันเดาว่าเธอคงรู้สึกลังเล ว่าจะซื้อดีหรือไม่
และอาจไม่แน่ใจว่าจะใส่สวยหรือเปล่า  ฉันเดาใจเธอ  และมันก็น่าจะเป็น
เช่นนั้นซะด้วย...ไม่มีอะไรมากหรอกฉันคิดถึงตัวเองไง ฉันก็เป็นแบบนี้หล่ะ
เวลาจะซื้อเสื้อผ้าสักตัวก็จะต้องคิดแล้วคิดอีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ราคา คุณภาพ
และที่สำคัญ ใส่แล้วจะสวยมั๊ย....
ยิ่งถ้าไปคนเดียว..ก็ต้องคิดหนัก ไม่รู้จะถามความเห็นจากใคร...แต่ขอบอก
ว่าอย่าถามจากคนขายเชียว....เพราะคำตอบที่ได้ ก็จะคล้ายๆกัน
น้องใส่แล้วสวยจังค่ะ
พี่ใส่แล้วดูดีมากเลยค่ะ
ทั้งๆที่ฉันน่ะรู้ตัวเองอยู่ว่า มันช่างไม่เหมาะกะตรูเอาซะเล๊ย ...ดูกระจกไป
ก็สมเพชตัวเองไป..ฮ่าๆๆ  มันต้องมีบ้างหล่ะค่ะที่เราใส่เสื้อผ้าบางแบบ
แล้วรู้สึกแบบนี้...หรือถ้าใครไม่เคย...สักวันก็ต้องเคย เชื่อเถอะน่า.....
เลยมาซะไกล...ขอย้อนกลับไปยังเธอคนนั้นอีกครั้ง....ในขณะที่เธอถือ
เสื้อสีดำตัวนั้น..ฉันก็คิดอีกว่า เมื่อไรเธอจะตัดสินใจซะที..จะซื้อหรือไม่
และถ้าไม่ซื้อก็ควรวางกลับไปที่เดิมซะ (ตรูรอเสียบอยู่เฟร้ย) อันนี้คิดอยู่
ลึกๆ ไม่กล้าคิดดัง กลัวเหมือนกัน..คริๆ ...ฉันเฝ้ามองเธอไม่วางตาจริงๆ
ไม่รู้เป็นยังไง ทำไมฉันถึงชอบเสื้อตัวนี้เอามากๆ...ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว..
เหมือนมีอะไรดึงดูดให้ฉันต้องแวะเข้ามาดู...แล้วเป็นไงหล่ะโดนปาด
หน้าเค็กซะแล้ว...กรรมจริงๆ...  เธอคนนั้นก็ดูใจเย็นเอามากๆ ยังเดินไป
เดินมาหยิบตัวโน่น ตัวนี้ ตลอดเวลา ...แต่  ตัวสีดำ คุณเธอไม่ยอมวางง่ะ
ฉันเริ่มมีความหวังเพราะเห็นความลังเลจากเธอ...ก็บอกแล้วว่าฉันมอง
เธออยู่ตลอดเวลา...และเดินตามเธอเป็นระยะ แต่เธอไม่มีทางรู้เพราะ
ฉันน่ะ คุณเนียนยังต้องเรียกพี่..คิดดูแล้วกัน  หุหุ ...  
วางไว้เถอะน้อง..มันไม่เหมาะกะน้องหรอกเชื่อเต๊อะ..เปล่าค่ะฉันไม่ได้
พูดออกไปอย่าเข้าใจผิด  แค่แอบคิดในใจเท่านั้น..แฮ่  
วันนี้รู้สึกจะคิดแต่ในใจเหวยเรา..ก็แหงหล่ะ..ในเมื่อฉันไปคนเดียวนี่
จะมีใครมาช่วยคิดดังๆได้นิ ..และเหมือนเธอคนนั้นจะรับรู้ถึงความรู้สึก
อันแรงกล้าของฉัน...เหอๆ  เธอหันมามองหน้าฉันแวบหนึ่ง..แล้วก็หัน
กลับไปมองเสื้อตัวนั้นอีกครั้ง...
อะไรกันนี่...ฉันอุทานในใจ  คุณเธอใจเย็นซะจริงๆ...เอาเถอะเย็นได้
ก็เย็นไป...ยังไงๆฉันก็ตั้งใจไว้แล้วจะรอให้ถึงที่สุด..ทั้งที่ปกติไม่เคย
อดทนได้ขนาดนี้...ฉันประมาณเวลาโดยรวมแล้วเธอเดินอยู่อย่างนั้น
เกือบครึ่งชั่วโมงค่ะ...ดูเอาเถอะ..ฉันท่องในใจ ไม่เป็นไรศรีทนได้จ้า...
แล้วกาลรอคอยก็เป็นอันต้องสิ้นสุด..เมื่อเธอหยิบเสื้ออีกตัวซึ่งเป็นสีครีม
มารวมกับเสื้อสีดำ...อ้าว...ฉันเริ่มใจไม่ดี...สงสัยจะชวดซะแล้วเรา หุหุ
และดูเหมือนเธอจะตัดสินใจแล้ว...เธอจึงเดินไปที่คนขายพูดคุยอะไรกัน
สักครู่ถ้าให้เดาฉันว่าคงจะถามเรื่องราคา...หลังจากนั้นเธอก็เดินกลับมา
ตรงที่เดิม ทันใดนั้นภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า มันช่างเป็นภาพที่สวยงามอะไร
เช่นนี้....ยะฮู้...ฉันแอบดีใจ ฮั่นแน่...คงเดากันได้ใช่มั๊ยค่ะ ว่าเธอเดินกลับ
มาทำไม..ถูกต้องน๊ะคร๊าบบบ  เธอเดินเอาเสื้อดำมาแขวนคืน..พร้อมกับ
ถือสีครีมติดมือไปชำระเงิน ....แล้วเธอก็เดินจากไป
ส่วนฉันน่ะหรือ จะรอช้าอยู่ไย รีบคว้าเสื้อสีดำมาทาบที่ตัวแล้วมองกระจก
ทันที...เพราะรอมานานตั้งครึ่งชั่วโมง....โอ้พระเจ้า..ทำไมมันช่างเหมาะกับ
เราซะจริงจริ๊ง (เข้าข้างตัวเองอย่างจังนิ..) ราวกับว่าเสื้อตัวนี้รอฉันอยู่..อิอิ
ถ้าถามว่าเสื้อตัวนี้สวยมั๊ย..หลายคนที่เห็นก็อาจคิดว่ามันก็ดูธรรมดาและ
อาจไม่สนใจ..แต่สำหรับฉันมันช่างตรงกันข้ามเลยหล่ะ...ฉันไม่รีรอเช่นกัน
รีบถือเสื้อไปหาคนขายทันที..
ตัวเท่าไหร่ค่ะ  ฉันถาม
480 ค่ะ  คนขายตอบพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
ฉันรู้สึกว่าราคามันสูงพอควร..แต่ก็ไม่มากจนเกินไป เพราะดูจาก
เนื้อผ้าและฝีมือการตัดเย็บถือว่าสมราคา...ฉันชอบตรงเนื้อผ้าซึ่ง
เป็นผ้าฝ้ายบางๆ เหมาะกับอากาศบ้านเรามากๆ ...
แต่เดี๋ยว! การที่จะตกลงซื้อง่ายๆน่ะ ไม่ใช่ฉันแน่ๆค่ะ ว่าแล้วก็เริ่ม
ปฏิบัติการทันที ด้วยความเคยชินค่ะ..อิอิ
ลดได้มั๊ยค่ะ  ฉันเริ่มต่อรองทันที
คนขายนั่งคิดชั่วครู่ ตอบกลับมาว่า
450 แล้วกันค่ะพี่ไม่ได้บอกผ่านมาก
อืม..ประโยคยอดฮิต..(เจอมาเยอะและน้องเอ๊ย..)
เอางี้แล้วกัน ขอต่ออีกคำ  400 ถ้วนได้มั๊ยค่ะ  ฉันโยนมุกนี้เข้าให้..
ไม่ได้จริงๆค่ะพี่ราคานี้พิเศษสุดแล้ว  คนขายหัวเราะพร้อมกับปฏิเสธ..
มีหรือที่ฉันจะยอมแพ้..ฝันไปเต๊อะ..(ความอยากได้เป็นเหตุจริงๆ เรา)
เอาน่าต้องลองอีกครั้ง ไม่ลองก็ไม่รู้...เป็นไงเป็นกันซิ..ยังไม่พอแค่นี้หรอก
ฉันยังคิดปลอบใจตัวเองอีกด้วยว่าถ้าเสื้อตัวนี้จะเป็นของเรา ยังไงก็ต้องเป็น
อีกอย่างเท่าที่สังเกตดู ท่าทางคนขายแล้ว..คิดว่าเป็นคนใจดีคนหนึ่ง 
อัธยาศัยดี ยิ้มแย้มและเป็นกันเอง ก็คงจะพูดกันง่ายอยู่...
 
400 ถ้วนน่ะดีแล้วน้อง ถ้าได้ก็พับใส่ถุงเลยค่ะ..ฉันพูดยิ้มๆ
โห...พี่หนูไม่เคยลดราคาเยอะขนาดนี้เลยค่ะ มันไม่ได้จริงๆ
ยังๆ ยังทำใจแข็งอีก.. เอาหล่ะลองดูเป็นครั้งสุดท้าย..ฉันเริ่มพูดทันทีว่า
แหม..น้องก็ ลองลดให้พี่เป็นคนแรกซิ..แล้วน้องจะรู้ว่ามันดีแค่ไหน
ฉันเล่นมุกตลกเข้าให้...น้องคนขายถึงกับหัวเราะ...ส่วนฉันแอบยิ้มด้วย
ความกระหยิ่ม...มองเห็นชัยชนะอยู่รำไร (จะเกี่ยวกันมั๊ยหว่าเนี่ย หุหุ)
ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาที่สุด..เรื่องของ
เรื่องไม่อยากให้คนขายจับไต๋ได้จิ..ว่าฉันน่ะอยากได้แค่ไหน...เรื่องเก็บ
ความรู้สึกเนี่ย..พูดแล้วจะว่าคุย....(เอ้ และนี่เราคุยไปยังเนี่ย อิอิ)
คนขายเริ่มคิด..ฉันมองยิ้มๆ พร้อมกับทำท่าว่าจะเดินออกไปจากร้าน..
และก่อนที่จะก้าวเท้าออกมา..แต่ยังไม่ทันได้ยกเท้าด้วยซ้ำ...เสียงน้อง
คนขายก็ดังตามหลังมา
อ๊ะๆ ก็ได้ค่ะพี่...หนูลดให้พิเศษแล้วกัน..ถ้าเป็นคนอื่นหนูไม่ให้น๊ะเนี่ย
ฉันซ่อนยิ้ม..แต่ในใจสุดจะลิงโลด...(เสร็จตรูจนได้นิ...อยากหัวเราะจัง)
แต่ยังเก็บความรู้สึก เมื่อชำระเงินค่าเสื้อเรียบร้อยแล้ว..หันไปยิ้มให้น้อง
คนขายอีกครั้ง ไว้พี่เป็นลูกค้าประจำแล้วกันน๊ะ  ฉันพูด
ยินดีค่ะ แวะมาบ่อยๆนะคะพี่  น้องคนขายยิ้มให้ฉัน ส่วนฉันก็ไม่สน
ที่จะเดาว่าน้องเขาคิดอะไรอยู่ ...เกมส์มันจบแล้ว..อิอิ
ได้เลยน้องไว้จะมาอุดหนุนอีกจ๊ะ  ฉันยิ้มให้น้องเขาอีกครั้งก่อนที่จะ
เดินออกมาจากร้านด้วยความดีใจเป็นที่สุด.. 
ที่ฉันดีใจน่ะอันดับแรกคือได้เสื้อสมใจ และอย่างที่สองก็คือ..สามารถต่อ
ราคาได้ เพราะร้านนี้น่ะ..ต่อราคายากมาก..ที่ฉันรู้เพราะเพื่อนเคยมาซื้อแล้ว
เขามาเล่าให้ฟัง...พอฉันบอกเพื่อนว่าฉันต่อได้..เพื่อนยังคิดว่าฉันล้อเล่นเลย
ฉันก็บอกเพื่อนว่า..จะล้อทำไม ล้อแล้วไม่ได้ตังค์..กวนมันเข้าให้อีกแน่ะ...
หลังจากที่เดินออกมาแล้ว  ฉันก็เดินไปร้านขนม..เลือกซื้อขนมได้ครบตาม
ต้องการแล้วก็รีบชำระเงิน..แล้วก็เดินออกมาจากร้านแต่ก็ยังไม่วายที่จะเปิด
ถุงเสื้อดูอีกครั้งด้วยความชื่นชม....
เห็นมั๊ยหล่ะอย่างที่ฉันว่า  เสื้อตัวนั้น ของฉันจริงๆ  
                                                                                          เทียนหยด