ลุ่มลึกอิสราวดี 28

แก้วประเสริฐ

               ลุ่มลึกอิสราวดี  28
      ขณะร่างชายหนุ่มอยู่ท่ามกลางอากาศ  ครั้นแลเห็นอาวุธต่างๆพุ่งเข้าใส่ก็ตีลังกาใช้
กระบองฟาดไปยังอาวุธที่จะมาต้องกาย   ส่วนเจ้าลิงขนขาวเห็นเช่นนั้นก็เอาไม้ที่ผ่าน
การชุบเรืองแสงหวดไปยังบรรดาอาวุธ   ช่วยชายหนุ่มอีกแรงหนึ่งแต่ร่างที่บนอากาศ
หล่นลงหลังจากฟาดอาวุธพ้นไปแล้ว  เรารีบทะยานคว้าเกาะยังผนังฟื้นขอบทันทีร่าง
จึงห้อยอยู่ปากหลุม ส่วนกระบองนาคราชก็เข้าทำลายบรรดาอาวุธจนหักสลายไปสิ้น
       หินที่ชายหนุ่มเหนี่ยวรั้งอยู่ก็หลุดร่วงลงมาทำให้ชายหนุ่มพลัดตกลงไป  แต่ทว่าเขา
รู้สึกเหมือนมีคนมาช่วยรับและดันร่างเขาให้ลอยขึ้น  ดังนั้นชายหนุ่มจึงพุ่งร่างอาศัยเท้า
ที่หยั่งได้  ร่างจึงหลุดพ้นปากหลุมแล้วกระโดดไปยังพื้นทันที   
        ชายหนุ่มนึกถึงแม่นางพรายทั้งสองคงจะมาช่วยเขาด้วยในปากหลุมนั้นมืดมิด
ปราศจากแสงสว่างจากดวงอาทิตย์นางจึงสามารถออกมาช่วยเขาได้   เมื่อชายหนุ่มพ้น
และยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เขาก็ก้มลงกราบยังพื้นดินทันที  แล้วกอบเอาดินพร้อม
เศษหินต่างๆขึ้นมายกขึ้นจรดหน้าผากท่องเวทมนต์พลางซัดไปยังร่างของชายชรา
ที่กำลังส่งเสียงหัวร่ออย่างดีอกดีใจ   ยามแลเห็นร่างของเขาหล่นไปในหลุมอาวุธ
ที่วางหงายคมขึ้นมาด้วยคมหอกจำนวนมากที่มันสร้างพร้อมกลไกลต่างๆอีกมากมาย
ทำไว้เพื่อกำจัดศัตรูที่ล่วงล้ำเข้ามายังปราสาทและสองข้างยังมีลูกธนูที่พุ่งมาอีก 
  
        มันคิดว่าป่านนี้คงจะเสียชีวิตไปแล้ว   แต่มันก็ต้องตาเหลือกเมื่อเห็นร่างชายหนุ่ม
อีกครั้งเสียงหัวร่อมันหายไปทันที    เมื่อแลเห็นก้อนไฟจำนวนมากมายพุ่งกระจาย
เข้ามาหามัน   ดังนั้นชายชราจึงรีบล้วงไปในยามกำสิ่งของบางอย่างแล้วเสก   
ขว้างไปยังลูกไฟต่างๆ    ของที่เจ้าชายชราโฉดก็กลับกลายเป็นห่าฝนใหญ่เข้าดับไฟ
 แต่เศษหินมันเข้ามากระทบยังร่างมันจนต้องเซถอยหลังไปแต่หาได้ทำอันตรายมันไม่
        เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนี้จึงพุ่งร่างเพื่อเข้าหาชายชราทันทีแต่เขาก็ต้องชะงักร่าง  เจ้าชายชรา
นั้นขว้างประคำที่มันถือออกมาขว้างมากลายเป็นพญานกอินทรีย์ใหญ่ตัวมหึมาหลายสิบตัวพุ่ง
ร่างมาหาเขา    ชายหนุ่มมิรอช้ารีบดึงเศษขนนกวายุภักดิ์ขึ้นมาแล้วร่ายพระเวทย์ทันทีพร้อมกับ
ปล่อยเศษขนนกวายุภักดิ์   ขนนกก็กลายเป็นลำแสงพุ่งออกจากฝ่ามือเขาไปกลายเป็นร่างของ
นกวายุภักดิ์หลายสิบตัว   
           พอเจ้าอินทรีย์ยักษ์จำนวนนั้นเมื่อแลเห็นนกวายุภักดิ์ที่รี่ตรงมาหามัน  
ร่างต่างๆของมันชะงักถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ปลุกเสกก็ตาม    แต่ด้วยแพ้อำนาจที่มีอยู่
ของสัตว์ทั้งสองมันข่มกันในตัวเองอยู่แล้ว
ทำให้เจ้านกอินทรีย์ร่างยักษ์ก็ถึงกับพ่ายอำนาจต่อนกวายุภักดิ์ที่ผ่านการเสกของชายหนุ่มพากัน
บินหนีแต่ก็ไม่พ้น  นกวายุภักดิ์ที่ใหญ่และรวดเร็วกว่า  พร้อมมันก็ส่งเสียงร้องขู่คำรามกึกก้อง
สะท้านไปทั่วป่าบริเวณแถวๆนั้น    
           ชายชราเห็นเช่นนั้นมันนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มนี้ยังเป็นเด็กอ่อนหัดจะมีวิทยาคมแก่กล้าและ
ยังมีของวิเศษในตัวอีก   เฉพาะเพียงแค่เศษขนนกที่มันสวมใส่ยังมีอานุภาพเพียงนี้  มันจึงเรียก
ประคำกลับทันที   แต่ทว่าช้าไปเสียแล้วเจ้านกวายุภักดิ์ทั้งหลายก็ถึงตัวเจ้านกอินทรีย์ต่อสู้กันแต่
อย่างไรก็ตามทั้งจิตวิญญาณมันพ่ายแพ้แก่กันไม่นานเจ้าเหล่านกอินทรีย์ก็ตกตายสิ้น กลายเป็นเศษ
ลูกประคำที่แตกหักไปหมด   แล้วร่างนกวายุภักดิ์ก็พุ่งร่างเข้าใส่ยังร่างของชายชราโฉดทันที
         เจ้าชายชราที่เรืองด้วยเวทย์มันมันรีบเสกมนต์พลางหยิบของภายในย่ามออกมาสาดไปยังร่าง
พวกบรรดานกที่เข้ามาปลายเป็นเปลวเพลิงสกัดกั้นไว้ทันที  เจ้านกทั้งหลายเมื่อไม่สามารถทำอันตราย
แก่ชายชราที่เรืองวิทยาคมได้ก็กลับมาสู่ยังฝ่ามือชายหนุ่มทันที   เขาจึงเก็บเศษขนนกวายุภักดิ์เข้ายัง
ย่ามของเขาไว้    พร้อมทั้งชักดาบออกมาเดินไปหาชายชราทันที   เสียงดาบยามออกจากฟักส่งเสียง
ก้องกังวานมาก    จนทำให้ร่างชายชราถึงกับเขม่นมองดูดาบเห็นประกายเขียวปานปีกแมลงทับก็ให้
ตกใจมากๆ  ด้วยมันจำได้ว่านั่นเป็นดาบของท่านมหาราชครูผู้เรืองฤทธิ์เดชและเป็นอาจารย์ของมันด้วย 
         แต่มันเนื่องจากถูกท่านมหาราชครูขับไล่ออกมา  จึงสร้างความโกรธแค้นแก่มันคิดจะทำลายล้าง
ราชวงศ์ของมหาราชครูทีเข้ารับราชการอยู่ให้สิ้นซาก  จึงได้สมคบกับมหาอำมาตย์ใหญ่ช่วยส่งเสริม
เข้ายึดอำนาจภายในเมืองอิสราวดีเสีย   แล้วแยกตัวออกมาบำเพ็ญตบะเพิ่มเติมให้แก่กล้าสำเร็จแต่
ด้วย  อาจารย์มันหาได้สั่งสอนมันจนหมดไม่จึงไปร่ำเรียนวิชาอีกหลายๆอาจารย์ที่คงจะมีนิสัยคล้ายๆกัน
จนสำเร็จ     มันไม่นึกว่าจะได้เห็นดาบเล่มนี้อีก   ดังนั้นมันจึงถามชายหนุ่มทันที
        “นี่เจ้าหนุ่มน้อย  เอ็งไปได้ดาบนี้มาอย่างไรหรือ”
      ครั้นชายหนุ่มได้ยินมันดังนั้นจึงกล่าวปดมันทันทีว่า
        “ด้วยอาจารย์ท่านได้สั่งสอนและมอบให้แก่ข้าเองแหละ  ทำไมหรือ”  
     ชายชราโฉดได้ยินเช่นนั้นยิ่งแค้นใจยิ่งขึ้นด้วยคิดว่าชายหนุ่มคงจะร่ำเรียนวิชาอาคม
มาจากอาจารย์มันจนหมดสิ้น  แล้วถึงได้มอบดาบวิเศษเล่มนี้ให้แก่มัน  
 จึงไม่ฟังอีล้าค่าอีลมมันจึงย่างสามขุมเข้ามาพร้อมด้วยกระบองที่หัวไม้เท้ามันเป็นรูป
สัตว์ประหลาดที่อาจารย์ที่มันร่ำเรียนมาภายหลังเมื่อสำเร็จวิชาการต่างๆมอบให้มันไว้
    
 บัดนั้นเจ้าลิงทั้งสองได้เข้ามาอยู่ข้างกายชายหนุ่มทันทีหลังจากข้ามหลุมลึกออกมาได้
         ชายชรามองเห็นก็ชะงักร่างมันทันทีเพ่งสายตามองไปยังเจ้าลิงทั้งสอง 
เห็นก็ให้นึกแปลกใจนักด้วยมันมีขนแตกต่างกันมากตัวหนึ่งสีทอง อีกตัวหนึ่งสีขาว
 ส่วนเจ้าสีขาวนั้นมือมันถืออาวุธใดมิอาจทราบได้ส่งแสงแวววาวประกายหลากสีนัก
         เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ส่งมอบกระบองนาคราชให้แก่เจ้าขนทองทันที
ลิงทั้งสองต่างมีอาวุธครบมือมันห้าวหาญนัก  ไม่ทันฟังชายหนุ่มก็พุ่งร่างมันเข้าใส่ยัง
ร่างชายชราทันที    ทั้งสองตัวต่างควงอาวุธรวดเร็วเป็นจักรผันกระจายวงกลมออกเป็น
หลายๆวงเข้าล้อมรอบตัวชายชราทันที    
       ชายชราเมื่อมองกระบองนาคราชเองก็ให้สะท้านใจยิ่งนัก  ด้วยมันหาใช่อาวุธที่คน
เราจะสร้างมันขึ้นมาเองได้ด้วยเป็นอาวุธของเทพยดา  ซึ่งมันรู้ว่าอาวุธไม้เท้ามันมิอาจ
จะต่อกรกับกระบองนาคราชได้  แต่ช้าไปเสียแล้วร่างเจ้าขนขาวยกกระบองตีไปยังร่าง
ของชายชราทันที  
        ชายชรารีบยกไม้เท้าหัวสัตว์ประหลาดเข้ารับมือแต่ไม่อาจทานน้ำหนัก
การาฟาดจากเจ้าขนขาวได้ถึงกับเซร่นๆไป เสียงดังเคล้งๆประกายไฟแลบออกมามากมาย
ไม้เท้ามันเกือบจะหลุดจากมือ   มันไม่คิดว่าเจ้าลิงขาวนี้จะมีพละกำลังมากมายเช่นนี้ซ้ำการ
เข้าตียังเชี่ยวชาญคล้ายฝึกฝนวิชาร่วมสำนักเดียวกับมันก่อนด้วยการใช้ท่าร่างไม่เหมือนการ
ตีทั่วๆไป  ทุกๆกระบวนการตีประกอบด้วยท่าร่างที่พิสดารยิ่ง
       ดังนั้นมันจึงรีบร่ายเวทย์มนต์พร้อมชี้หัวไม้เท้าไปยังร่างเจ้าลิงขาวทันที   ปรากฏประกาย
แสงเจิดจ้าพุ่งเข้าใส่เจ้าขนขาว   เจ้าขนทองเห็นเช่นนั้นมันก็กระโดดเข้าขวางร่างเจ้าขนขาว
ทันทีพร้อมยกหัวไม้เท้าที่เป็นรูปพญานาคเจ็ดเศียรชี้ไปยังร่างเจ้าชายชราด้วยมันเคยใช้กระบอง
นี้มาก่อนแล้วจึงรู้ถึงฤทธิ์เดชอำนาจของกระบองเป็นอย่างดี 
        ฉับพลันดวงตาของพญานาคทั้งเจ็ดก็เปล่งสีแดงจ้าเฉิดฉายเป็นลำแสงเข้าไปยังประกายแสง
ของหัวไม้เท้าชายชราทันที   เมื่อแสงกระทบกันเสียงดัง เปรี้ยงปร้างเป็นระยะๆแล้วหดหายกลับ
คืนยังหัวไม้เท้าของชายชรา  บัดดลหัวไม้เท้าก็ระเบิดแตกกระจายจนทำให้เจ้าเฒ่าโฉดถึงกับต้อง
โยนไม้เท้าทิ้งลงกับพื้น   มันตกตลึงต่อเหตุการณ์เช่นนี้   มันรีบปลดประคำที่เม็ดใหญ่โตออกมา
แล้วร่ายพระเวทย์โยนขึ้นไปบนอากาศทันที
         ทันใดนั้นประคำก็ขยายใหญ่เป็นเปลวเพลิงในลูกประคำเข้าล้อมรอบชายหนุ่มและลิงทั้งสอง
ลุกไหม้เป็นประกายสูงยิ่ง    แผ่ความร้อนมายังชายหนุ่มและลิงทั้งสองทันทีชายหนุ่มนั่งลงกับพื้น
พลางนึกถึงท่านพญาธนาธิบดีนาคาทันทีพร้อมกับส่งเสียงร้องเรียกสามคำ   บัดนั้นก็เกิดพายุพัดกระหน่ำ
เมฆฝนมาจากที่ใดไม่ปรากฏ   สายพายุพัดจนเจ้าเชายชราเซแซดๆไปด้วยแรงแห่งพายุซัดเข้ากับผนัง
ก้อนหินทันใด   แล้วท้องฟ้าฟาดสายฟ้าเปรี้ยงๆฝนก็ตกมายังบริเวณรอบกองไฟที่ล้อมชายหนุ่มและ
ลิงทั้งสองดับลงทันที  กลายเป็นลูกประคำที่ขาดจากสายแตกแยกทันใด    แล้วร่างของท่านพญาธนาธิบดี
ก็ปรากฏกายขึ้น  พลางเข้าพยุงร่างชายหนุ่ม   เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็เข้ากราบคาราวะท่านพญานาคา
ท่านหัวร่อ แล้วกล่าวว่า
       “ไอ้เฒ่าชรานี้มันโฉดชั่วนัก  มันไม่อยู่ในศีลธรรมมักมากในกามคุณยิ่งมันที่เก่งกาจก็ด้วยอำนาจของ
เวทย์มนต์ไสยดำทั้งสิ้น  ถึงอย่างไรมันก็ไม่อาจจะทานอำนาจพุทธคุณไปได้หรอก”
        “แล้วจะกำจัดมันได้อย่างไรหรือขอรับท่านผู้เฒ่า”  ชายหนุ่มถาม
        “ตอนนี้ดวงมันยังไม่ถึงฆาต  แต่ก็ไม่นานนักแล้วล่ะพ่อหนุ่ม”  ท่านพญานาคราชกล่าว
        “เดี๋ยวเราจะจัดการให้เอง  แต่ในปราสาทมันนั้นมีของชนิดหนึ่งให้เจ้าค้นหาเราไม่สามารถบอกได้
ด้วยเป็นวาสนาแต่ละคน   หากเจ้ามีวาสนาก็จะค้นพบเองแหละ  เรารู้ว่าเป็นของที่คู่ควรแก่เจ้ายิ่งนัก”
           เมื่อท่านพญานาคราชกล่าวจบ   เดินไปหาเจ้าเฒ่าโฉดทันที    ส่วนเจ้าเฒ่าโฉดเสมือนมันรู้ว่านี่ไม่
ใช่คนธรรมดายากจะต่อกรได้มันจึง รีบเผ่นหนีแต่ไม่ทันเสียแล้ว   ท่านพญานาคราชชี้นิ้วไปยังร่างของ
มันทันทีเป็นลำแสงสีสวยงามยิ่งนัก เข้าทำลายร่างส่วนแขนมันขาดไปทันใด   เจ้าเฒ่าโฉดเมื่อเสียแขนไป
มันก็รีบเผ่นหนีเข้าป่าไปทันที    เสียงหัวร่อลั่นของท่านท้าวพญานาคราชดังไล่หลังมัน ยิ่งทำให้มันหนี
แทบสิ้นชีวิตหายลับไปจนไม่อาจจะเหลียวหลังกลับมามอง  ลิ้มลุกคลุกคลานยืนได้ก็วิ่งหนึ่งสุดชีวิต
         หลังจากกำราบเฒ่าโฉดชั่วแล้วพลางหันหลังมายังชายหนุ่มที่นั่งพนมมืออยู่พลาง เรียกให้เข้ามาใกล้ๆ
แล้วก็สอนวิชาต่างๆให้ชายหนุ่มทันทีเพื่อใช้ในกาลข้างหน้าต่อไป   ชายหนุ่มซึ่งได้ฟังเพียงไม่กี่ครั้งก็จดจำ
ได้หมดสิ้น  พลางกราบลงที่แทบเท้าท่านพญานาคราช  ท่านพยุงตัวเขาขึ้นพลางกล่าวว่า
       “เห็นทีเราหมดธุระแล้วจะต้องกลับแล้วขอให้เจ้าระวังตัวไว้ให้ดีนะ กาลข้างหน้ายังมีอีกมากมายนักแต่
เจ้าควรเข้าไปยังปราสาทค้นหาสิ่งที่เจ้าจะต้องใช้ในวันข้างหน้าให้พบด้วย”  ท่านพญานาคราชกล่าวสิ้นคำ
ร่างก็ค่อยๆเลือนรางแล้วหายวับไป  ท้องฟ้าก็กลับแจ่มใสดังเดิม  ชายหนุ่มมองไปยังหน้าปราสาทแล้ว
จูงมือเจ้าลิงทั้งสองผ่านเข้าไปข้างใน  ซึ่งเป็นบริเวณโล่งๆ  มีห้องแค่สี่ห้องเท่านั้นหาได้มีอะไรที่ผิดสังเกตใดไม่
        เขาก็นึกแปลกใจนอกจากที่นอนของเฒ่าเจ้าเล่ห์แล้วหามีสิ่งใดพิสดาร
ไม่นอกจากตั่งไม้ที่ใช้เป็นที่นอนของมัน   เขาเดินไปพิจารณาไปตามฝาผนังห้องที่วาดด้วยภาพสีต่างๆเป็นลวดลายแปลกตายิ่งนักจะหาที่ผิดสังเกตหรือก็ไม่มี
  ทดลองกดเคาะมือไปตามฝาผนังก็มีเสียงดังปกติแทบทุกๆแผ่นตลอดจนพื้นต่างๆ   จึงมานั่งยังตั่งไม้พลางทอด
ถอนใจแล้วคิดว่า    เห็นทีเราคงจะไร้วาสนาเสียแล้วกระมังจึงหาของที่ท่านพญานาคราชกล่าวไม่เจอ 
พลางล้มกายลงนอนยังตั่งใช้ความคิดนาๆประการ   หากไม่มีแล้วท่านพญานาคราชใยจึงกล่าวเช่นนี้เล่า
แต่เราหาไม่เจอเองทั่วทุกซอกมุม ฝาผนังก็แล้วหาได้มีสิ่งใดเป็นที่ซ่อนของดังกล่าวได้
        ฉับพลันความคิดเขาก็นึกขึ้นไดว่าทุกๆแห่งค้นหาแล้วแม้กระทั่งพื้นอิฐต่างๆ  มีแห่งเดียวที่เขายังไม่
ได้ค้นคือบริเวณใต้ตั่งที่เขานอนนี่เอง    เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วลากตั่งออกมาจากบริเวณนั้นทันที
แล้วใช้ส้นมีดเคาะๆไปตามพื้นอีกครั้งหนึ่ง  เสียงมันดังปกติยามเขาเคาะไปเรื่อยๆก็มีเสียงแปลกๆรู้สึกว่าเสียง
มันคล้ายโปร่งไม่แน่นเหมือนเสียงที่เคาะทั่วๆไป   จึงค่อยๆเคาะไปตามบริเวณปรากฏว่าเสียงดังโปร่งๆมี
ประมาณหกแผ่นจึงแน่ใจว่าที่เขาค้นหาคงจะอยู่ภายใต้พื้นแห่งนี้แน่นอน  จึงค่อยๆเอาปลายดาบงัดออกมา
ทีละแผ่นๆจนหมด  กลับเห็นเป็นบันไดทอดยาวลงไปข้างล่าง  
       เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงกล่าวกับเจ้าลิงทั้งสองให้คอยเฝ้าปากทางไว้   เจ้าขนทองไม่ยอมมันสั่นหน้าและส่ง
เสียงร้องบอกแก่เจ้าขนขาวให้คอยเฝ้าปากทางไว้แต่ผู้เดียว   ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ปล่อยเลยตามเลยค่อยๆย่าง
เท้าเดินลงไป   พอก้าวจนถึงพื้นเป็นทางยาวทอด  แต่ข้างฝากลับประดับด้วยมุกที่แปลกประหลาดส่งแสง
สีนวลใยแลเห็นไปทั่งบริเวณ   มีประมาณสามสี่ลูกเห็นจะได้ เขาค่อยก้าวเข้าๆไปทีละก้าวด้วยนึกถึงหลุม
ที่ก่อนจะเข้ามา   เจ้าเฒ่าโฉดคงจะสร้างกลไกอะไรไว้หากยิ่งเป็นของสำคัญมันยิ่งสร้างรัดกุมยิ่งขึ้น  เขามองไป
รอบๆบริเวณแล้วค่อยๆย่างเท้าพอพ้นทางเดินเป็นผนังเหมือนประตูห้องๆหนึ่งจึงค่อยๆแง้มเปิดออก ทันใดนั้น
ยามประตูเปิดออกเสียงดังหวีดๆๆพร้อมกับมีเสียงดังครืนๆ   เขารีบหันหลังไปดูเห็นเป็นซี่กรงเหล็กกั้นทางออก
เขาไปเสียแล้ว  เขาไม่สนใจเดินย่างเข้าประตูไปทันทีก็มีเสียงลมดังขึ้นแล้วหอกก็ทิ่มแทงจากพื้นดินส่วนฝาผนัง
ก็มีลูกธนูพุ่งออกมามากมายเขารีบใช้ดาบฟาดฟันไปยังหอกทั้งหลายจนขาดสิ้น  ส่วนลูกธนูนั้นเจ้าขนทองใช้
กระบองนาคราชกระโดดตีจนลูกธนูหักและตกยังพื้นจำนวนมาก  ชายหนุ่มก็เข้าช่วยเจ้าขนทองทันทีจนหมดสิ้น
         
        เมื่อหมดสิ่งกีดขวางแล้วเขาก็มองไปยังมุมห้องแลเห็นเป็นแท่นบูชามีกระบองสีดำมะเหลือมส่งประกาย
สดใสแวววาวยิ่งนัก   เขาจึงเดินไปใกล้ๆเป็นพานทองวางสิ่งของไว้แต่ในพานทองกับวางด้วยของชิ้นหนึ่งซึ่ง
ลักษณะคล้ายดวงตราอะไรทำนองนั้นประดับด้วยเพชรนิลจินดามากมายสวยงามยิ่งนัก   ดังนั้นจึงเอื้อมมือไป
หยิบขึ้นมาพิจารณาแล้วนำมาใส่ในอกเสื้อด้านในทันที   แล้วยกมือคว้ากระบอกสีดำปลายทั้งสองประดับด้วย
ทองล้อมรอบเพชรส่งประกายแวววาว        เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงส่งกระบองสีดำเหล็กที่เขียวจนดำนั้นให้แก่เจ้า
ขนทองทันทีพร้อมนำเอากระบองนาคราชมาเสียบไว้ยังเสื้อชั้นใน   พร้อมหันหันหลังเดินออกมา  สิ่งกีดขวาง
เป็นท่อนเหล็ก ชายหนุ่มใช้ดาบฟันไปยังท่อนบนล่างมันขาดออกจากกัน พอที่จะให้เขาลอดออกมาได้
จึงเดินกลับไปทางเดิมเพื่อขึ้นสู่เบื้องบนทันที
        เจ้าขนทองครั้นได้อาวุธคู่ใจมันก็ดีใจตีลังกาหลายๆรอบ  แล้วควงกระบองเป็นวงกลมราวจักรผันทันที
เกิดเสียงดังสะท้านแสบแก้วใบหู  ชายหนุ่มจึงบอกให้มันหยุดนั่นแหละมันถึงหยุด  เขาค่อยๆแงะเอาไข่มุก
ออกมาทีละลูกๆจนหมดรวมได้ประมาณหกลูก  แล้วเก็บไว้ในย่ามของเขาเพื่อหวังว่าจะอาจมีประโยชน์ต่อไป
ในวันข้างหน้า   แล้วเดินขึ้นบันไดมาพบเจ้าขนขาวนั่งเฝ้าปากหลุมอยู่  จึงดึงมือมันขึ้นมาพากันเดินออกจากวิหาร
เพื่อจะออกเดินทางต่อไป   เขาคิดว่าหากได้ข้ามเขาลูกเบื้องหน้าแล้วอาจจะได้พบหมู่คนบ้างแล้วหันไปตบหัวลิง
ทั้งสองเบาๆพร้อมย่างก้าวออกเดินทันที..........
               *   แก้วประเสริฐ.   *