ลุ่มลึกอิสราวดี 19

แก้วประเสริฐ

            ลุ่มลึกอิสราวดี  19
     ทันใดนั้นชายหนุ่มหลังจากฆ่าเจ้าพวกผีต่างๆไม่ยอมหมดสิ้นสักทีจนชักจะอ่อนล้า
ก็ให้นึกถึงท่านพญางูธนาธิบดีนาคาขึ้นมาได้     ที่มอบกระบองนาคราชกับมนต์กำกับ
จึงเอ่ยเรียกกระบองนาคราชทันที
      “นาคราชเอ๋ย   เจ้าจงออกมาซิ”   ชายหนุ่มกล่าวขึ้นทันที
ฉับพลันเกิดรังสีแสงพุ่งจากร่างของเจ้าขนทอง      มาสู่ยังอุ้งมือชายหนุ่ม
เมื่อเขารับกระบองมาไว้แล้ว    ก็ยกมือประสานเหนือหน้าผากพลางร่ายพระเวทย์มนต์
กำกับทันที       แล้วก็โยนกระบองขึ้นฟ้าออกไป
       กระบองนาคราชก็ส่งประกายแสงเจิดจ้า   แล้วแบ่งแยกออกเป็นจำนวนมากทันที
แต่ละกระบองต่างเปล่งรังสีเจิดจ้า      แยกกันเข้าทำลายเจ้าพวกผีต่างๆ    เพียงแค่ชั่วอึดใจ
ไม่ทันเท่าใด      
        เหล่าบรรดาผีร้ายทั้งหลายที่ต่างกระโจนหนีต่างร้อง ก๋อยๆๆๆกร๊วกๆๆๆ
แล้วเผ่นหนีทันทีแต่ก็ไม่สามารถรอดหลุดพ้นกระบองนาคราชไปได้  ต่างถูกแทงบ้างตีบ้าง
ร่างเหลวแหลกและหายวับไปจนหมดสิ้น     ไม่เท่านั้นยังไปทำลายพวกบ้านต่างๆจนพัง
พินาศสิ้น   เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวชายหนุ่มเข้าใจว่าคงจะเป็นที่เก็บของมันหรือไม่ก็
เป็นที่สร้างและพักอาศัยมันจึงผิดแผกไปจากการทำลายทั่วไปและมันถึงได้มีมากมายเช่นนี้
       ส่วนที่รบติดพันกับชายหนุ่มก็ถูกชายหนุ่มฆ่าตายลงมากต่อมาก    ด้านเจ้าขนทองก็กระโดด
ขบกัดด้วยเขี้ยวแก้วมันฆ่าไปอีกหลายสิบตัว  ส่วนด้านนายพรายนั้นซึ่งมีฤทธิ์เดชไม่เบาต่าง
ใช้อำนาจรังสีเข้าทำลายล้างเจ้าผีต่างๆมีอาจจะเข้าใกล้นางได้ ยามที่เจ้าผีเข้าไขว่คว้ามายัง
ร่างนางนั้นก็เพียงแค่คว้าลมเท่านั้น  ด้วยนางพรายทั้งสองเป็นภูตพรายหาได้มีตัวตนใดไม่
       ไม่นานนักกระบองนาคราชก็รวมตัวกันขึ้นเป็นหนึ่งเดียวแล้วพุ่งมาหายังชายหนุ่มทันที
ชายหนุ่มรับกระบองแล้วสั่งให้ไปพักยังที่เดิมได้  กระบองนั้นก็พุ่งเป็นแสงไปยังดวงแก้วที่
ถูกหุ้มห่อด้วยเอ็นแล้วหายไป
       ภายหลังจากปราบปรามเจ้าผีร้ายแล้วก็เป็นเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว   อากาศก็มืดมิดทันที
เนื่องจากบรรดาคบเพลิงต่างหายไปหมด   ชายหนุ่มจึงจำต้องจุดคบไฟขึ้นมาแล้วใช้ส่องทาง
เพื่อกลับไปยังคาคบ  เพื่อรอวันใหม่ต่อมาหาก   แต่เหตุการณ์ต่อสู้ต่างๆก็ถูกเล่าสนทนากัน
ครั้นแล้วแม่นางพราย    พรายแดงพลันกล่าวว่า
       “พี่ท่านนี่หากไม่ได้กระบองนาคราชของท่านท้าวพญาธนาธิบดีแล้วเห็นทีว่าเรายากจะ
จัดการเจ้ากองก๋อยและเจ้าโขมดหมดสิ้น  น้องทราบว่ามันมีแค่เจ็ดแปดตน  แต่เหตุใดมันจึง
เกิดขึ้นได้มากมายก็ไม่รู้หรือว่า   ฐานกำเนิดมันจะอยู่ในกระท่อมหรือหลังคามุงหญ้าเสีย
เป็นแม่นมั่น  ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้อีกนะพี่ท่าน”  
       “นั่นซิน้องรัก   พี่เองรับฟังจากน้องว่ามีแค่เจ็ดแปดตนก็คิดว่าคงไม่หนักหนาอะไร
แต่ที่ไหนได้กลับมาแทบไม่ขาดสายเชียวล่ะ”  ชายหนุ่มกล่าวขึ้นบ้าง
        “แต่ช่างเถอะในเมื่อเราสามารถทำลายมันหมดสิ้นก็ดีเหมือนกัน      ต่อไปคนที่จะมาที่
นี่ก็คงจะหมดปัญหา   เท่ากับเราช่วยทำบุญอนุเคราะห์มันให้ไปเกิดใหม่และช่วยเหลือคน
ที่อาจจะพลัดมาที่นี้เหมือนดังพวกเรานะน้องรัก”
         “จ๊ะๆ...พี่ท่านให้คิดว่าเราช่วยเหลือพวกมันก็แล้วกันนะจะได้ไม่ต้องกังวลใจอะไรไป”
         “ถ้าอย่างนั้นเราพักผ่อนกันได้แล้ว   ด้วยพรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางและยังไม่รู้เลยว่าจะ
ต้องเจอกับอะไรๆอีก  เก็บกำลังเราไว้ก่อนดีกว่า   ส่วนน้องพี่ก็ไม่ต้องเฝ้าพี่หรอกคงจะไม่มี
อะไรเกิดอีกแล้วล่ะ   เพื่อกลางวันน้องจะได้มีพละกำลังมากอาจจะมาช่วยเหลือพี่ได้บ้างจ๊ะ”
          “อย่างนั้นตามใจท่านพี่ก็แล้วกัน แต่ เอ๊ะ????....แล้วน้องจะนอนได้ที่ใดในเมื่อสถานที
จำกัดเช่นนี้”
        “เอาอย่างนี้ก็ได้นะน้องรัก    น้องมานอนใกล้ๆกับพี่นี่แหละจ้า   อย่าคิดมากอะไรเลยนะ”
      ทำให้หญิงสาวทั้งสองถึงกับหน้าแดงทันที   แต่ด้วยใจที่มีส่วนสัมพันธ์กันมาอย่างลึกซึ้งจึง
เกิดความรักชายหนุ่มขึ้นทีละน้อยๆจนจะแนบแน่น   ก็บังเกิดความเอียงอายตามวิสัยอิสตรีทั่วๆไป
แต่หล่อนก็ไม่ขัดใจชายหนุ่ม   เมื่อชายหนุ่มล้มตัวลงนอนจึงได้เข้าไปนอนแนบข้างทั้งสองข้างทันที
        กลิ่นกายสาวหอมฟุ้งคล้ายดอกไม้ป่าโชยเข้ามายังจมูกชายหนุ่มทันที   แต่เขาก็บังคับอารมณ์ไว้
ได้มิได้ล่วงเกินไปกว่านี้  จนกระทั่งม่อยหลับไป
        พระอาทิตย์ส่องแสงบอกเวลาสายแล้วทาบทอส่องลอดช่องใบไม้ใหญ่มากระทบยังใบหน้าของ
ชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกตัวพลางลุกขึ้น  ปรากฏว่าร่างแม่นางพรายหายไปแล้ว ส่วนเจ้าขนทองก็ไม่อยู่
เขาคิดว่ามันคงจะไปหาอาหารผลไม้มาให้  จึงได้รีบล้างหน้าชำระร่างกายอย่างลวกๆ  เสื้อผ้าเขานั้น
ขาดหมดสิ้นด้วยการต่อสู้กับพวกผีร้าย   
       เขาจึงถอดเสื้อออกโยนทิ้งไป  เหลือแต่ร่างกายที่บึกบึนปรากฏกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ
เหตุด้วยจากการฝึกฝนอาวุธโบราณและผ่านการต่อสู้มาทำให้ร่างกายของชายหนุ่มกำยำล่ำสันขึ้น 
  กลับเป็นร่างกายที่สมส่วนสมชายชาตรีประกอบกับร่างที่สูงได้ขนาดเขาเอง
แต่แล้วบังเอิญเขาจับไปยังบรรดาเคราและผมเผ้า  จึงคิดว่าเห็นทีเราจะต้องโกนมันเสียบ้าง
มันยาวจนเขาเกะกะรำคาญไปหมด  
         หากเขาหาสถานที่ลำธารน้ำได้ก็คงจะดีและคิดว่ามีดน้อยที่แสนคมนี้คงจะทดแทน
ใบมีดโกนได้  ปกติหากเป็นสถานทีก่อนนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มีหนวดเคราผมเช่นนี้เลย
เมื่อคิดได้เช่นนี้    ก็ต้องนั่งรอเจ้าลิงขนทองซึ่งยังไม่กลับมาและจัดเตรียมสัมภาระต่างๆ
ให้เข้าทีเข้ารอย      เขานั่งรอสักครู่ใหญ่ก็ปรากฏร่างเข้าลิงน้อยห้อยโหนกิ่งไม้และเดินมา
ถือของพะรุงพะรังเต็มไปด้วยผลไม้นาๆชนิด    เขารีบปีนเถาวัลย์ลงมายังข้างล่างทันทีเพื่อ
จะเข้าร่วมกินอาหารกับเจ้าขนทอง  
  
         ครั้นจัดการอาหารมือสายแล้วเขาก็ส่งสัญญาณให้เจ้าขนทองไปนำเถาวัลย์ที่ผูกไว้ลงมา
ในเมื่อทุกๆอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว   ทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทางไปตามไหล่เขาที่เต็มไปด้วย
หินขนาดเล็กใหญ่มากมาย    ลัดเลาะไปตามเหลี่ยมหินที่มีซอกพอจะเดินทางไปยังอีกฝั่งหนึ่ง
มุ่งตัดตรงไปเรื่อยๆ         เจ้าขนทองลุล่วงหน้าไปก่อน เมื่อเห็นทางจะไปได้มันจะหันมากวัก
มือเรียกเขาทันที
         ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงคล้ายๆน้ำไหลตกลงมารู้สึกดีใจมาก     ด้วยหลายวันนี้เขาไม่ได้
อาบน้ำชำระร่างกายเลยและน้ำในกระบอกก็แทบจะไม่เหลือมีเพียงติดในกระบอกเล็กน้อย
เท่านั้น      ครั้นไปตามทางที่เจ้าขนทองบอกพอพ้นก็เป็นเนินสูงไหล่ลาดพื้นดินเป็นแอ่งน้ำ
น้ำตกไหลมาจากภูเขาอีกลูกหนึ่งทัศนีย์ภาพช่างสวยสดงดงามอะไรเช่นนี้เขารำพึงกับตัวเอง
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แสนประหลาดแก่เขา  คือเหนือบริเวณทางน้ำที่ไหลจากน้ำตกนั้น
     กลับเป็นแอ่งน้อยๆแต่มีควันและน้ำในแอ่งเดือดปุดๆๆประกายน้ำในแอ่ง
ถึงกับมีสีสันดั่งกับสายรุ้งมิปานหลากหลายสี      ยามกระทบกับแสงแดดแวววาวยิ่งนัก 
   เขาและเจ้าขนทองต่างเดินไปชมดูสิ่งที่เห็น   มันช่างงดงามราวอัญมณีในแอ่งน้ำ
คล้ายมีดอกไม้สีทองเคลือบด้วยแต่มีหลากหลายสีแวววาวสวยงามนัก   น้ำหลากสีคล้ายผุด
เดือดๆขึ้น       ด้วยความสงสัยต่อน้ำเหล่านี้ ชายหนุ่มจึงค้นหากิ่งไม้แห้งที่หล่นได้ขนาด
พอประมาณแล้วนำไปแหย่ลงในแอ่งน้ำทันที   
        เมื่อเขานำปลายไม้ที่จิ้มลงไปยังแอ่งน้ำหลากสีนั้นค่อนไม้เห็นจะได้มาดูเห็นประกาย
แวววาวหลากสีสดใส ติดกับไม้ที่แหย่ลงไป  ชายหนุ่มสังเกตว่ากิ่งไม้ที่นำไปแช่นั้น
กับคล้ายจะใหญ่กว่าไม้ที่ไม่ได้ถูกน้ำประหลาด   จึงทดลองหักดู
ปรากฏว่ามันหักได้ระหว่างขั้นที่ถูกน้ำประหลาดทันที   เขายกขึ้นมามองท่อนไม้ที่กลับมีสี
ประหลาดนั้นเห็นว่าภายในกิ่งไม้นั้นก็ตันคล้ายจะแน่นหนาจึงพิจารณาแล้วทดลองหักดู
กลับแข็งแกร่งไม่สามารถหักได้    จึงนำไปทดลองฟาดกับก้อนหินก้อนใหญ่ทันที
        ผลปรากฏว่าก้อนหินนั้นแตกแยกจากกันทันที    หรือว่านี่เป็นบ่อน้ำกายสิทธิ์ที่พวกเทพยดา
จัดสร้างขึ้นมาสร้างขึ้น   หรือเกิดโดยธรรมชาติไว้สำหรับชุบอาวุธบรรดาเทพทั้งหลาย
   ชายหนุ่มนึกรำพึงกับตนเอง    เมื่อคำนึงถึงเหตุการณ์เช่นนี้  เขาจึงนำท่อนไม้ที่ผ่านการชุบ
นำมาส่งมอบให้เจ้าขนทองทันที   เพื่อใช้เป็นอาวุธแก่เจ้าขนทอง     แล้วพลางปลดลูกธนู
ที่ทำจากไม้รวกตันออกมาทั้งหมดพร้อมคันธนูด้วย    พร้อมนำไปแช่ยังน้ำหลากสีทันที
        เมื่อจัดการกับลูกธนูและคันธนูจนหมดแล้ว     พลางหันหลังมองไปยังต้นไม้ใหญ่ข้างๆที่
ขึ้นโอบเรียงรายแอ่งน้ำนี้ไว้  แล้วพร้อมน้าวคันธนูและลูกธนูยิ่งไปยังต้นไม้ใหญ่   ลูกธนูหลากสี
แหวกอากาศเสียงดังหวิวๆๆ    เข้าทะลวงต้นไม้ใหญ่กว่าโอบ  ทะลุผ่านไปยังต้นไม้อื่นๆอีกหลายๆ
ต้น   ทำให้ชายหนุ่มถึงกับตะลึงในครั้งนี้ พร้อมทั้งอุทานเบาๆ    เขาไม่คิดว่าอานุภาพของธนูที่ผ่าน
การชุบน้ำประหลาดนี้จะมีอานุภาพมากมายเช่นนี้  
         ดังนั้นเขาจึงไปดึงเก็บลูกธนูออกมาช่างง่ายดายนักด้วยธนูมีความแหลมคม
มากกว่าตอนที่เขาเหลาปลายให้แหลมๆเสียอีก  ส่วนคันธนูก็มีความแข็งแกร่ง
เหนียวแน่นมากจนต้องใช้พละกำลังมากมาย   หากเป็นสมัยก่อนเขาคิดว่าคงจะไม่สามารถ 
จะโน้มน้าวคันธนูนี้ได้   แต่อานุภาพของเลือดและดีงูยักษ์ที่เขากินลงไปนั่นสร้างพละกำลังให้
แก่เขามากมายเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะเป็นไปได้   
          หลังจากนั้นทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทางค่อยๆไต่ไปตามหน้าผาไหล่หินที่ยื่นออกมาลงไปยัง
แหล่งน้ำทันที   ส่วนเจ้าขนทองนั้นไม่เป็นปัญหาแก่มันเลยมันถือกิ่งไม้ที่หลากสีแล้วกระโดดเกาะ
ไต่ลงไปยังเบื้องล่างได้อย่างง่ายดาย    เขาอีกซิต้องค่อยๆพยุงร่างไต่ตามมันไปเรื่อยๆจนในที่สุด
ก็ถึงเบื้องล่าง        สิ่งแรกคือการเก็บน้ำที่ดูใส่แต่ทว่าออกเขียวๆนิดๆใส่ลงในกระบอกน้ำทันที
ครั้นแล้วก็วางสัมภาระไว้ริมลำธารแล้วก็เปลื้องผ้าทั้งหมด  
 กระโจนลงไปยังลำธารที่ไหลมาตามซอกหินไหล่เขาที่น้ำตกไหลมา
                โดยลืมไปว่า   เขาไม่ได้อยู่แค่เจ้าขนทองแต่ยังมีนางพรายรวมอยู่ด้วย  เขาแหวกว่ายเล่นน้ำ
และกวักมือเรียกเจ้าขนทองให้ลงมาด้วย     เจ้าขนทองนั้นหาได้เกรงกลัวน้ำไม่มันกลับกระโจนแล้ว
ว่ายมาหาเขา   ต่างหยอกเย้าล้อเล่นกันโดยกวักน้ำเข้าใส่กันทันที  
               แต่เขารู้สึกว่าน้ำในที่นี้ช่างเย็นและชื่นใจอย่างประหลาดมีสิ่งบางอย่าง
แทรกซึมข้าสู่ภายในร่างกายเขาด้วย   แต่หาได้สนใจไม่เพียงแค่เพื่อต้องการให้ชื่นใจเท่านั้นเอง
    
                
                  เขานึกขึ้นได้ว่าหากพบแหล่งน้ำแล้วจะจัดการกับหนวดเคราจึงว่ายน้ำตรงไปยังที่เก็บสัมภาระ
แล้วนำมีดน้อยออกมา   ค่อยๆใช้มีดน้อยนั้นโกนหนวดเคราโดยใช้มือคลำๆเอาจนเกลี้ยงเกลาหมดสิ้น
ปล่อยให้บรรดาหนวดเคราลอยตามน้ำไป       ครั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจ้องไปยังผิวน้ำเห็นลางๆว่าดีแล้ว
จึงลงไปเล่นน้ำต่อจนเห็นว่าสมควรแก่เวลา    จึงชวนเจ้าขนทองขึ้นจากน้ำมานุ่งกางเกงซึ่งบัดนี้กางเกง
ขายาวเขาท่อนล่างขาดวิ่นไปหมด   จึงนำมาตัดขาที่เสียไปให้เหลือเพียงที่ใช้ได้เป็นกางเกงขาสั้นไป
ส่วนผมที่ยาวรุงรัง   เขาก็นำเอ็นลิงขนดำมารวบผมแล้วมัดไว้ให้ไปอยู่เบื้องหลังเขา
               ครั้นจัดการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว    จึงนำกางเกงมาสวมใส่เก็บภาระต่างๆขึ้น
แล้วก็ออกเดินทางโดยลัดเลาะไปตามลำธารเพื่อมุ่งหน้าจะข้ามเขาลูกนี้
เขารู้สึกว่าหนทางของ ทางเดินเริ่มสูงชันขึ้นไปเรื่อยๆเขาไต่เรียบเขาไปจนกระทั่งผ่านพ้นไปจนในที่สุดเขา
สู่ยังภูเขาเล็กๆและมองไปข้างล่างเห็นเป็นทุ่งหญ้าและต้นไม้ใหญ่ๆอีกมากมาย       เมื่อลงจากเขาลูกเล็กแล้ว
ไปยังพื้นที่ราบเขาก็มุ่งตัดตรงฝ่าทุ่งหญ้าที่เขียวชอุ่ม    บ้างมีดอกซึ่งพลิ้วไหวตามกระแสลมพัดพาอ่อนไหว
ลู่ลมไปๆมาๆ    พอลัดเลาะพ้นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่แล้ว  
          เห็นเป็นซอกเล็กๆที่มีแต่ก้อนกรวดโรยไปคล้ายเป็นทางเดินที่ถูกสร้างขึ้นไว้
คงจะเกิดจากเงื้อมมือมนุษย์มากกว่าเป็นทางเดินธรรมชาติแน่นอน
        ดังนั้นจึงเดินไปตามทางนั้นครั้นพ้นเหลือบหินก็มองเห็นซากปราสาท
ตามที่แม่นางพรายกล่าวไว้มิผิด   แต่เป็นซากที่สลักหักพังคงเหลือไว้เป็นบางส่วนเท่านั้น.........
                                *  แก้วประเสริฐ.  *