ลุ่มลึกอิสราวดี 12

แก้วประเสริฐ

              ลุ่มลึกอิสราวดี  12
     ภายหลังจากที่ชายหนุ่มร่ำเรียนการเขียนอ่านหนังสือโบราณ
ได้คล่องแคล่วตลอดจนฝึกสมาธิมั่นคงแก่กล้าแล้ว      เขารำพึง
ว่า   เราเห็นสมควรจะออกเดินทางจากที่นี้ได้แล้ว     
     ดังนั้นจึงได้กล่าวกับแม่นางพรายทั้งสองว่า
    “น้องรักพี่ทั้งสอง   พี่เห็นว่าสมควรที่เราจะออกเดินทางได้แล้วกระมัง”
    “จ้า.????....  แล้วแต่พี่จะเห็นสมควรเถอะจ้า”  นางพรายตอบแต่
ในส่วนลึกนึกเสียดายสถานที่นี้ ด้วยหล่อนสามารถอยู่ในสภาพคนได้
ทั้งกลางวันและกลางคืน
    “ถ้ายังงั้น.... พรุ่งนี้เช้าเราทั้งหมดก็ออกเดินทางก็แล้วกันจ๊ะ”
     ในรุ่งอรุณของวันใหม่ชายหนุ่มหลังจากชำระใบหน้าและลูบตัวเสร็จ
จากน้ำที่ใช้น้อยนิดแล้ว        เขาก็รีบจัดแจงภาระให้เรียบร้อยซึ่งเขาได้
จัดสร้างย่ามขึ้นอีกใบหนึ่งเพื่อใช้ในการสำรองจากเศษหนังเสือสมิง
ที่ยังเหลืออีกไม่มากนัก       
     เมื่อเป็นที่เรียบร้อยจึงหันมาทางเจ้าขนทองพร้อมทั้งลูบบนหัวมันเบาๆ
  แสดงสัญญาณให้มันทราบว่าจะต้องออกเดินทางแล้ว   และหันไปทางแม่
นางพรายทั้งสอง      เหมือนหล่อนจะรู้ดังนั้นจึงได้รีบเข้าไปอาศัยยังฝักดาบมีด
ของชายหนุ่มทันที
      ชายหนุ่มก้าวนำหน้าเพื่อจะออกจากถ้ำ     ทันใดนั้นทางปากถ้ำเล็กนั้น
ก็เกิดอาการแปรเปลี่ยนของอากาศที่   ตอนแรกสว่างไสว
ทอไปด้วยแสงอ่อนๆของแสงอาทิตย์        บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นมืดดำเกิด
พายุพัดกระหน่ำโหม เสียงหวีดหวิวครวญครางก้องกังวาน  เสียงพายุพัดต้นไม้
กิ่งไม้กระทบกัน  เขามองไปข้างหน้าถ้ำเห็นเหล่าต้นไม้ใหญ่น้อยโอนเอนแทบ
จะหัก
      ชายหนุ่มฉงนใจยิ่งนักด้วยเขาจะเริ่มออกเดินทางแต่ทำไม   จึงมีเหตุการณ์
เช่นนี้กะทันหันได้         ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงแม่นางพรายกระซิบยังข้างหูว่า
     “พี่ท่านๆ!!!!.....ระวังตัวด้วยนะ  ด้วยบัดนี้เจ้าแห่งพญางูมันได้มาแล้วเกิด
จากเราไปฆ่าลูกน้องมันจ้า”
     “แล้วจะให้พี่ทำอย่างไรดีล่ะน้องรัก”         ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
     “น้องเองก็จนปัญญาจ๊ะ  ต้องแล้วแต่ปฏิภาณไหวพริบและวิชาที่ท่านพี่ได้
ร่ำเรียนมาจ้า”
      ชายหนุ่มรีบวางสัมภาระและมองไปยังเจ้าขนทอง   เห็นร่างมันขนพองขึ้น
และแยกเขี้ยวออกมา หันไปจ้องยังหน้าถ้ำพร้อมขย่มร่างมันไปๆมาๆ  เสมือนมัน
จะรับรู้ต่อเหตุการณ์นี้ด้วยสัญชาติฌานของสัตว์ที่ย่อมจะสัมผัสรับรู้ได้เร็วกว่า
มนุษย์มากนัก
      ดังนั้นชายหนุ่มจึงหยิบมีดน้อยส่งให้มันทันใด   เจ้าขนทองก็รับมีดน้อยมา
ถือไว้ในมือแต่ร่างมันยังทำท่าขู่ขย่มไปๆมาๆอยู่มิขาด   ด้วยเขาเคยฝึกการใช้อาวุธ
ให้ไว้แล้ว จึงเชื่อมั่นว่ามันสามารถใช้ได้เป็นอย่างดี   จึงไม่ห่วงมากเท่าไรนัก
 ชายหนุ่มพลางดึงดาบออกมายกมือจรดเหนือศีรษะเขาพลางร่ายมนต์ตามที่แจ้งไว้
ให้หนังสือที่เขาร่ำเรียนมาอย่างช่ำชอง     แล้วก้าวเดินไปปากถ้ำพลางขีดดาบเป็น
เส้นขวางไว้หน้าถ้ำแล้วถอยหลังมาหนึ่งก้าวก็ขีดอีก  รวมทั้งหมดประมาณ 7 เส้น
      ครั้นเสร็จจากการทำพิธีแล้ว   ก็ก้าวมายังที่เก็บสัมภาระยืนรอเวลาที่จะเกิดขึ้น
เสียงลมพายุและฝนได้กระหน่ำมาอย่างรุนแรง   เสียงต้นไม้ต่างๆได้หักโคนลงดังมา
ถึงในถ้ำที่เขาอาศัยอยู่           เวลาผ่านไปสักครู่หนึ่งเสียงพายุและฝนซาลงก็ปรากฏ
กลุ่มควันพวยพุ่งเข้ามาเพื่อจะเข้ามายังถ้ำ    
      แต่กลุ่มควันนั้นต้องชะงักไม่สามารถเข้ามายังถ้ำนั้นได้   
 แล้วกลุ่มควันนั้นก็ค่อยๆจางลงปรากฏร่างชายชรารูปร่างบึกบึนสูงใหญ่  
    ใบหน้ากลมออกสีแดงเรื่อๆ ตลอดร่างกายมีประกายรังสีแผ่ซ่านออกมากจางๆ
บุคลิกลักษณะตลอดจนรูปร่างสง่าราศีสง่างามนักถึงแม้จะดูชราภาพก็ตามที
    เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้น  ด้วยความอ่อนน้อมที่เขามีอยู่ในตัวอยู่แล้ว จึงได้ก้ม
กายลงกราบไปยังชายชราทันที
    เหตุดังนี้ทำให้ใบหน้าของชายชราที่แรกเริ่มบึ้งตึงค่อยๆผ่อนคลายความเครียด
ลงอย่างเห็นได้ชัด
    “ข้าฯของน้อมคาราวะท่านผู้เฒ่าด้วย  ที่กรุณามาเยือนและขอทราบเจตนาใน
ครั้งนี้ด้วยเถิด  หากข้าฯผิดพลาดสิ่งใดๆหรือล่วงเกินแก่ท่านผู้เฒ่าก็จงขอได้โปรด
อโหสิกรรมแก่ข้าฯซึ่งอาจจะทำไปโดยไม่รู้เบื้องหน้าและหลัง”     ชายหนุ่มกล่าว  
     ร่างชายชรา  ครั้นเมื่อได้รับฟังชายหนุ่มกล่าวเช่นนี้  ใบหน้าก็เริ่มบังเกิดรอย
ยิ้มขึ้นมา  พลางหันไปรอบๆข้าง แล้วนั่งบนก้อนหินที่อยู่ข้างๆถ้ำ  บัดนี้พายุและฝน
ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง      ส่วนด้านชายหนุ่มก็นั่งพับเพียบลงพร้อมพนมมือเหนือ
ทรวงอก
     “ เฮ่อะๆๆๆ....”    เสียงของชายชรากล่าวเบาๆ แต่ท่าทีอ่อนโยนผิดกับครั้งแรก
         “นี่แนะ!!!!...พ่อหนุ่มข้าขอถามเจ้าหน่อยว่า  เจ้าใช่ไหมที่ฆ่าลูกน้องของข้าไป
      “ขอรับท่านผู้เฒ่า....ข้าฯเองก็มิได้ตั้งใจจะทำลายเขาหรอกขอรับ   หากลูกน้อง
ของท่านผู้เฒ่าไม่ทำลายพวกข้าฯก่อนขอรับ”   ชายหนุ่มน้อมกายลงตอบชายชรา
      “อืมมๆๆๆ....เหตุนี่หรือ   เห็นลูกน้องมันกลับไปรายงานข้า   ว่ามีคนมาฆ่ามัน
แต่ข้าดูลักษณะเจ้าแล้วไม่ใช่คนเกเรอำมหิตแต่อย่างไร   กลับมีนิสัยอ่อนโยนเช่นนี้
มีหรือจะไปทำร้ายมันก่อน   แล้วเจ้าจะไปที่ใดล่ะ”         ชายชราถามเกิดความเอ็นดู
       “ขอรับท่านผู้เฒ่า.....ข้าฯเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปที่ใดด้วยหลงทางมายัง
ที่นี้มิอาจจะกลับไปที่เดิมได้ขอรับ”
       “อ้าวเจ้าหลงทางมาหรือ       เออ!!!...ช่างเถอะในเมื่อมันผ่านไปแล้วข้าเห็นบุคลิก
เจ้าแล้วก็ให้นึกเอ็นดู  ทีแรกข้ามาหวังจะกำราบเจ้าที่ยโสโอหังมาฆ่าคนของข้าไป
แต่เมื่อมาเห็นอาการแสดงของเจ้าแล้วทำให้ข้าเกิดเวทนานัก หรือว่าเราสองอาจจะเคยร่วม
บุญกันมาก็เป็นไปได้นะ”
              
        ชายหนุ่มรับฟังชายชรากล่าวเช่นนี้   ก็รีบน้อมกายกราบลงอีกครั้งหนึ่ง   ยิ่งทำให้
ชายชราเกิดเอ็นดูรักใคร่     ได้ยินชายชรากล่าวขึ้นว่า
       “เออๆๆๆ...เจ้าทำอะไรลงไปหรือทำให้ข้าไม่สามารถจะเข้าถ้ำไปได้เพราะมีกำแพง
แก้วที่เป็นไฟร้อนแรงขวางหน้าข้าไว้หากเดินเข้าไปใกล้ๆเส้นที่เจ้าขีดขวางไว้” ชายชรา
ถามด้วยความสงสัย
       “หามิได้ท่านผู้เฒ่า  ข้าฯเองก็พึ่งร่ำเรียนวิชามาก็ทำไว้เพื่อป้องกันตัวเองโดยมิได้ที่
จะคิดทำร้ายใครๆหรอกขอรับ”    ชายหนุ่มตอบ
       “นั่นซิๆ...เจ้าร่ำเรียนมานานแล้วหรือถึงได้แก่กล้าอาคมยิ่งนัก”   ชายชราถาม
       “เรียนท่านผู้เฒ่า   ข้าฯเองก็พึ่งหัดมาได้ไม่กี่วันนี้แหละขอรับ”   ชายหนุ่มตอบ
      “อะไรนะๆ....เจ้าพึ่งหัดเรียนไม่กี่วันนี้หรือ  เอ๊ะๆแปลกๆจริงๆ”   ชายชราอุทาน
      “ใช่แล้วขอรับท่านผู้เฒ่า”
      “โอ้ๆๆๆ....งั้นแสดงว่าเจ้าต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการมาแต่กำเนิดและเป็นเจ้าของวิชา
นี้โดยตรงถึงสามารถร่ำเรียนและใช้มันได้อย่างดีดังเหมือนเคยฝึกฝนมานานนับสิบปีๆ”
      ชายหนุ่มพลางล้วงนำหนังสือที่ทำด้วยหนังสัตว์ออกมาให้ชายชราแลดู   แล้วก็กล่าวว่า
      “ข้าฯเองก็อาศัยหนังสือเล่มนี้ฝึกฝนภายในถ้ำนี้เองแหละขอรับ”  ชายหนุ่มตอบ
 
       ชายชราจ้องมองไปยังหนังสือเล่มนั้นทันที   พลางหลับตาสักครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า
     “ข้าทราบที่มาของหนังสือเล่มนี้แล้วล่ะและเข้าใจเรื่องย้อนหลังได้แล้ว    
  ถือว่าเป็นเคราะห์ของลูกน้องข้าก็แล้วกันนะ     แต่ข้าเห็นเจ้าให้ความเคารพแก่ข้า
ด้วยความจริงใจหาได้มีเล่ห์เหลี่ยมมายาใดไม่  หรือว่าเราเคยร่วมทำบารมีกันมา   
จึงยกโทษให้แก่เจ้า มิคิดสืบสาวเรื่องราวต่อไปอีก    
     อีกอย่างหนึ่งให้เมื่อข้าเข้าใจในเหตุการณ์แล้วและก็ให้รู้สึกถูกต้องอัชฌาสัยเจ้านัก
และในฌานของข้าแจ้งแก่ข้าว่า เจ้าเป็นสหายของข้าในอดีตชาติตลอดจนรวมรบศัตรู
ครั้งเคยร่วมกันมาในอดีต   แต่มาในปัจจุบันนี้จึงมีเหตุการณ์แปรผันไปเพื่อแสดงถึง
ความที่เคยเป็นสหายร่วมสาบานกันมา  ข้าจะขอมอบของสิ่งหนึ่ง เพื่อให้เป็น
ของขวัญเล็กๆน้อยแก่เจ้าในฐานะสหายรักเก่า ไว้ใช้ในการเดินทางต่อไป   
     หรือหากเจ้ามีสิ่งหนึ่งสิ่งใดจนแก่ปัญญาหาทางแก้ไขไม่ได้แล้วให้เรียกข้า
โดยตะโกนเรียกนามข้าไว้ข้าบางทีก็จะไปช่วยเหลือเจ้าได้เท่าที่จะช่วยได้นะ  จำชื่อข้าไว้ก็แล้ว
กัน   ข้าชื่อ  “ธนาธิบดีนาคา”  ควบคุมอาณาเขตครอบคลุมบริเวณถิ่นแถวนี้ตลอดแม่น้ำอิสราวดี
ตลอดป่าเขานี้ทั้งหมด”       ชายชรากล่าวแก่ชายหนุ่ม
               
     ชายหนุ่มท่องนามชายชราสองสามเที่ยว   แล้วก็ก้มลงกราบ   พลางกล่าวขึ้น
     “ข้าฯ  ขอน้อมรับความเมตตาแก่ท่านผู้เฒ่ายิ่งนัก  ส่วนข้าฯเองนั้นมีนามว่า “ธวัชชัย” ขอรับ”
     “อืมมๆๆ.....ธวัชชัยๆ.....ธงแห่งชัยชนะทั้งปวงนับว่าช่างเหมาะเจาะกับตัวเจ้ายิ่งนัก  อือๆๆ..
แม้แต่เจ้าสมุนเอกข้ามันยังมิอาจจะรับมือกับเจ้าได้   ด้วยอำนาจบุญวาสนาบารมีในกายเจ้าเข้าประสาน
กับอาวุธประจำกายเจ้าแล้ว ยากนักที่จะหาใครเสมอเหมือนเจ้าได้”  ให้เจ้าหมั่นสร้างคุณงามความดี
และฝึกสมาธิอย่าให้ขาดนะจะเสริมบารมีแก่เจ้ายิ่งๆขึ้นต่อไป   เจ้าเข้ามาหาเราซิเราจะมอบอาวุธให้
แต่ทว่า  หึหึๆๆ สงสัยว่าคงจะเป็นอาวุธของเจ้าสหายคู่ยากไปเสียแล้วกระมัง”  ชายชราหัวร่อ
     “ชายหนุ่มก็ค่อยๆคลาน เข้าไปหาชายชราผู้มีนามว่า “ธนาธิบดีนาคา”ปราศจากกริ่งเกรง ทันที
แต่เขาก็แปลกใจนัก  ที่เห็นชายชรามาลำพังไม่เห็นอาวุธใดๆเลย  แล้วจะเอาอาวุธมาจากที่ใดเล่า
เมื่ออยู่เบื้องหน้าชายชรา   
      รู้สึกว่าศีรษะเขาถูกมือชายชราซึ่งนิ่มมากๆจับเบาๆแล้วมีลมพุ่งมายัง
ศีรษะเขา   ร่างเขาสะท้านขึ้นทันทีด้วยความอบอุ่นเย็นแปลกๆ เมื่อชายชราคลายมือออกเขาก็
เงยหน้าขึ้น   แปลกจริงๆในมือของชายชราไม่รู้ว่ากุมอาวุธสีดำมะเลื่อมปลายหนึ่งเป็นรูปหัวงู
ก็ไม่ใช่แต่คล้ายพญานาคมีเจ็ดเศียร ปลายนั้นกลับแหลมทำด้วยแก้วขาวผุดผ่องส่งประกายหลากสี
ทั้งหัวพญานาคและปลายแหลมๆซึ่งทำด้วยแก้วส่งประกายหลากสีนักเช่นกัน        
     พลางชายชรายื่นอาวุธที่ลักษณะเป็นกระบองไม่ผิดมอบส่งให้เขา   เขาน้อมกายยกมือทั้งสอง
ค่อยๆประคองกระบองนั้นรับไว้แล้ววางข้างๆตัวก้มลงกราบอีกครั้งหนึ่ง   ชายชรายิ้มด้วยอารมณ์
ดี   พลางกล่าวขึ้นว่า
     “อันกระบองนี้มีนามว่า “นาคราช”   ข้าขอมอบให้แก่เจ้าด้วยเป็นอาวุธประจำกายข้า
มาตั้งนานแสนนานนับแต่ข้าปกครองบริเวณอาณาเขตนี้   คงจะเป็นบุญวาสนาเราทั้งสองร่วม  
ด้วยเจ้ากับข้าเคยเป็นสหายร่วมสาบานกันมาก่อนในอดีตชาติ
และเคยร่วมรบกันมาจนประสบชัยชำนะมานับครั้งมิถ้วน   บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่อาวุธข้าจะมอบให้แก่เจ้าแล้ว
     แล้วแต่เจ้าจะใช้       อีกประการนึ่งแก้วสองดวงนี้ตลอดจนกระบองนี้สามารถที่จะชำแหลกผืนน้ำออกได้ตลอดมี
ฤทธานุภาพมากมายนักให้เก็บรักษาไว้ให้ดีๆ  
อีกอย่างหนึ่งเมื่อมอบให้เจ้าเป็นเจ้าของแล้วหากตกไปที่อื่น เจ้าเพียงเอ่ยชื่อเรียก
    “นาคราช”สามคำมันถึงจะอยู่แห่งหนใดก็จะกลับมาหาเจ้าได้
ไม่ว่าผู้ใดจะมีวิทยาคมอันเลอเลิศประการใด  อินทร์พรหมยมยักษ์ก็มิอาจจะขวางกั้นมันได้ 
  ด้วยเป็นอาวุธของผู้เป็นใหญ่กว่าเทพยาดาทั้งปวงมอบให้แก่ข้าไว้สำหรับปราบปกครองสิ่งชั่ว
บริเวณแถวนี้     ในเมื่อเจ้าก่อนนี้มีบุญคุณแก่ข้ามากนัก   ข้าเองก็ชรามากแล้วเห็นสมควรมอบ
ไว้ให้แก่เจ้าเพื่อใช้ปราบสิ่งชั่วร้ายแทนตัวข้าในโอกาสข้างหน้าที่ข้ามองเห็น
     อาวุธนี้บรรดาอสรพิษทั้งปวงเมื่อเห็นย่อมจะตกอยู่ในอำนาจเจ้าและเจ้าสามารถสั่งมันได้
ไม่ว่าจะให้มันทำสิ่งใดก็ตามใจเจ้าปรารถนา  ฉะนั้นเจ้าจงจำไว้ให้ดี  อย่าลืมคำบอกของข้าเสียล่ะ” 
    “อ้อๆๆอีกประการหนึ่ง กระบองนาคราชนี้   หากเจ้าไม่ต้องการใช้เจ้าจะสั่งการให้
เล็กหรือใหญ่ได้เพื่อสะดวกแก่การใช้ของเจ้าก็แล้วกันนะ  แต่เจ้าอย่าได้ประมาทเหนือฟ้ายังมีฟ้า “  
     ชายชรากล่าวแล้วก็ตบลงบนไหล่ของชายหนุ่มเบา.............
 
         * แก้วประเสริฐ.*