เด็กหนุ่มคนหนึ่ง...เป็นชาวสงขลา... เรียนเก่งมาก... ได้ทุนไปเรียนอเมริกา...ตั้งแต่เด็ก...จนจบด็อกเตอร์ ... จึงกลับมาเยี่ยมบ้าน... บ้านของเด็กหนุ่ม... อยู่อีกฟากหนึ่ง...ของทะเลสาบสงขลา... ต้องนั่งเรือแจว...ข้ามไป...ใช้เวลาแจวประมาณหนึ่งชั่วโมง... เรือที่ติดเครื่องยนต์...ไม่มีเหรอ...ลุง...? ไม่มีหรอกหลาน...ที่นี่มันบ้านนอก... มันห่างไกลความเจริญ...มีแต่เรือแจว... โอ...ล้าสมัยมากเลยนะลุง...โบราณมาก... ที่อเมริกา....เขาใช้เครื่องบินกันแล้วลุง... ลุงยังม านั่งแจวเรืออยู่อีก... ไปส่งผมฝั่งโน้น...เอาเท่าไร...ลุง...? 80 บาท... OK...ไปเลยลุง... ในขณะที่ลุงแจวเรือ... หนุ่มนักเรียนนอก...ก็เล่าเรื่องความทันสมัย... ความก้าวหน้า...ความศิวิไลช์...ของอเมริกาให้ลุงฟัง. .. เมืองไทย...เมื่อเทียบกับอเมริกาแล้ว...ล้าสมัยมาก..ไม่รู้คนไทย...อยู่กันได้ยังไง...? ทำไมไม่พัฒนา...ทำไมไม่ทำตามเขา...เลียนแบบเขาให้ทัน ...? ลุง...ลุงใช้คอมพิวเตอร์...ใช้อินเตอร์เน็ต...เป็นไห ม...?... ลุงไม่รู้หรอก...ใช้ไม่เป็น... โอโฮ้...ลุงไม่รู้เรื่องนี้น่ะ....ชีวิตลุงหายไปแล้ว ...25 %.... แล้วลุงรู้ไหมว่า...เศรษฐกิจของโลก...ตอนนี้เป็นยังไง...? ลุงไม่รู้หรอก... โอ้ !...ลุงไม่รู้เรื่องนี้นะ...ชีวิตของลุงหายไป...50 % ลุง...ลุงรู้เรื่องนโยบายการค้าโลกไหม...ลุง...? ลุง...ลุงรู้เรื่องดาวเทียมไหม...ลุง...? ลุง...? ลุง...? ...... ......... ???? ลุงไม่รู้ หรอก...หลานเอ๊ย... ชีวิตของลุง...ลุงรู้อยู่อย่างเดียว... ว่าจะทำยังไง...ถึงจะแจวเรือให้ถึงฝั่งโน้น... ถ้าลุงไม่รู้เรื่องนี้...ชีวิตของลุง...หายไปแล้ว... 75 % พอดีช่วงนั้น... เกิดลมพายุพัดมาอย่างแรง... คลื่นลูกใหญ่มาก...ท้องฟ้ ามืดครึ้ม... นี่พ่อหนุ่ม...เรียนหนังสือมาเยอะ...จบดอกเตอร์จากต่ างประเทศ... ลุงอยากถามอะไรสักหน่อยได้ไหม...? ได้...จะถามอะไรหรือลุง...? เอ็งว่ายน้ำเป็นไหม...? ไม่เป็นจ๊ะ...ลุง.... ..ชีวิตของเอ็ง...กำลังจะหายไป 100 % ...แล้วพ่อหนุ่ม...
3 กุมภาพันธ์ 2553 20:20 น. - comment id 114158
ให้ข้อคิดดีคับ
3 กุมภาพันธ์ 2553 20:47 น. - comment id 114159
คุณวิทย์ ศิริ สวัสดียามค่ำคืนค่ะ ว่าจะแวะเอาเพลงมาประกอบหน่อย เห็นคุณมาทักทายกันแล้ว ค่ะ..ได้ข้อคิดดีค่ะ..เป็นเมล์ของพี่ที่เคารพท่านหนึ่ง ส่งมาให้สม่ำเสมอค่ะ... เห็นว่าอ่านแล้วไม่เครียด..ไม่ยาวเกินไป เลยนำมาจัดวรรคใหม่ ให้อ่านง่าย ๆ ค่ะ
3 กุมภาพันธ์ 2553 20:57 น. - comment id 114161
...... ห๋า พี่วิทย์ แย่งน้องวาไมเนี่ยะที่ 1
3 กุมภาพันธ์ 2553 21:41 น. - comment id 114163
คุณฉางน้อย อย่าแย่งเลยค่ะ... ที่ 1 บ้านนี้ขึ้นคานเหมือนเจ้าของบ้านค่ะ... นอนหลับฝันดีนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
4 กุมภาพันธ์ 2553 00:26 น. - comment id 114166
4....... ว๊ายๆ พี่วิทย์ขึ้นคานๆๆๆๆ อิอิ โส นะ หน้า หนา เย้ๆๆๆๆๆๆ
4 กุมภาพันธ์ 2553 11:10 น. - comment id 114184
ยอดเยี่ยมครับ.. ป่านนี้ หนุ่มนักเรียนนอกคนนั้น..คง เป็นเหยื่อฉลามแล้วล่ะ..อิอิ สุขอย่าได้สร่าง
4 กุมภาพันธ์ 2553 12:18 น. - comment id 114186
เยี่ยมไปเลยค่ะ อ่านแล้วชอบอ่ะ
4 กุมภาพันธ์ 2553 13:18 น. - comment id 114188
คุณฉางน้อย อย่าเพิ่งว่าเค้าค่ะ.. เดี๋ยวจะเป็นไปตามสุภาษิตที่ว่า .."ว่าแต่เขา..ฉางน้อย..เป็นเอง"..
4 กุมภาพันธ์ 2553 13:19 น. - comment id 114189
คุณคอนพูทน ต้องยกความดีนี้ให้คนที่เขียนค่ะ..(ใครก็ไม่ทราบ) ใบตองก็คัดลอกจากฟอร์เวิร์ดเมล์..มาลงให้อ่านกันค่ะ มีความสุขเช่นกันค่ะ
4 กุมภาพันธ์ 2553 14:41 น. - comment id 114196
คุณน้ำตาลหวาน ยินดีมากค่ะที่คุณน้ำตาลชอบ ครูรพีเองก็ชอบเหมือนกันค่ะ อ่านจากฟอร์เวริดเมล์แล้วก็นำมาให้อ่านกันต่อค่ะ มีความสุขกับการทำงานนะคะ
6 กุมภาพันธ์ 2553 10:51 น. - comment id 114251
เพลงเพราะ เรื่องก็ประทับใจจังค่ะ
6 กุมภาพันธ์ 2553 12:31 น. - comment id 114260
คุณเฌอมาลย์ ยินดีค่ะที่ชอบ..แต่ครูรพีไม่ได้เขียนเองนะคะ ได้รับฟอร์เวิร์ดมาอีกทีหนึ่ง..ไม่ทราบว่าใครเป็นคนคิดเขียน..ดีจังเนาะ เพลงนี้ก็เพราะค่ะ..ปกติก็ชอบฟังเพลงเก่า ๆ เนาะ เพลงเพื่อชีวิตนี่ไม่เคยคิดจะชอบ แต่เนื้อหาของเรื่องเป็นแนว ทะเล แถบสงขลา ก็พยายามหาเพลงให้เข้าบรรยากาศ..ฟังไปมา..เพราะดีเหมือนกันเนาะ มอบให้คุณเฌอมาลย์..คนสวย..ค่ะ มีความสุขในวันหยุดนะคะ