ลุ่มลึกอิสราวดี 4

แก้วประเสริฐ

              ลุ่มลึกอิสราวดี  4
     ด้วยความสงสัยจึงว่ายน้ำไปยังม่านน้ำตกทันที   สิ่งที่เขาแลเห็น
เป็นโพรงขนาดย่อมๆ มีตะไคล้น้ำจับและต้นเฟิร์นขึ้นปิดบังปากโพรง
กิ่งก้านใบเขียวชอุ่ม     ชายหนุ่มก้าวผ่านก้อนหินที่ลื่นพยายามเข้าไปดู
แต่พลันหวนคิดได้ว่า    หากเขาเข้าไปตอนนี้หากพบสัตว์ร้ายอาศัยก็
ยากนักที่จะป้องกันตัวได้       จึงได้ถอยหลังหันตัวกลับก้าวลงน้ำอีก
แล้วว่ายน้ำไปยังฝั่งที่เขาตากเสื้อผ้ารวมทั้งมีดน้อยไว้    เขานั่งยังริมน้ำ
พลางคิดว่าจะเข้าไปดีหรือไม่   แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสา
ของมนุษย์ทำให้เกิดความสับสนขึ้นมา ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปพิสูจน์
อีกใจหนึ่งก็กล้าๆกลัวๆ     เขาเอนกายลงนอนตากแดดทั้งที่ตัวล่อนจ้อน
พลางใช้สมองขบคิดเรื่องนี้อย่างหนัก 
         ในที่สุดด้วยความอยากรู้อยากเห็นอันเป็นสัญชาติฌานของมนุษย์ทำ
ให้เขาตัดสินใจทันที  
         “เอาว๊ะ!!!....เป็นไงเป็นกัน  หากไม่เข้าไปพิสูจน์จิตใจเราจะว้าวุ่นยิ่งขึ้น”
ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง
          ครั้นตกลงใจแน่วแน่แล้ว  ก็ลุกขึ้นเดินไปยังที่ตากเสื้อผ้าซึ่งยังหมาดๆอยู่
จัดการรวบแล้วเอาผ้าคาดเอวมัดห่อไว้ที่มุมปลายด้านหนึ่ง ส่วนอีกปลายหนึ่งเขา
ก็นำมีดน้อยมาห่อไว้
          ครั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขานำผ้าคาดเองที่หุ้มห่อของทั้งหมด ขึ้นพาดบ่าพัน
คอไว้อีกชั้นหนึ่ง เพื่อมิให้หลุดหายไป       แล้วค่อยๆหย่อนกายลงไปยังแหล่งน้ำ
อีกครั้งหนึ่ง     เขาค่อยๆพยุงกายโดยมิให้น้ำได้ถูกกับเสื้อผ้าที่พันรอบคอไว้ พยุง
ร่างกระเพื่อมตัวช้าๆ   กระนั้นน้ำยังเปียกเสื้อผ้าที่เขาพาดไว้เปียกบางส่วน    ช่าง
เถอะเขาคิด       ใจนั้นจดจ่ออยู่ที่หลังม่านน้ำตกซึ่งมีโพรงคล้ายๆถ้ำ
           เมื่อมาถึงแล้วฝ่าสายน้ำแห่งม่านน้ำตกเข้าไป เสื้อผ้าก็เปียกชุ่มอีกครั้ง
     “โถๆๆ...อุตส่าห์ไม่ให้เปียกยังเปียกอยู่ดี งั้น!!!...รู้อย่างนี้สวมใส่ตั้งแต่แรกก็ดี”
เขาอุทานเสียงออกมา
        แล้วรีบแต่งตัวทั้งๆที่เสื้อผ้าที่บางแห่งขาดวิ่นไปอย่างรวดเร็ว  เขามองท้องฟ้า
ดูแสงตะวัน   เขานึกนี่คงจะตกราวบ่ายโมงกว่าด้วยพระอาทิตย์คล้อยเพียงเล็กน้อย
เหมาะที่จะเข้าไปอย่างน้อยแสงของพระอาทิตย์ก็ยังสอดเข้าไปบ้าง   มิฉะนั้นเขาคง
จะมองอะไรไม่เห็นเป็นแน่แท้
       ครั้นแต่งตัวเสร็จอย่างลวกๆแล้ว  ก็แก้มัดชายผ้าคาดเอว  นำมีดน้อยออกมาถือไว้
ด้วยมือขวาส่วนผ้าคาดเอวก็คาดที่เอวโดยฝักเหน็บไว้ด้วย    เมื่อเตรียมพร้อมเรียบร้อย
เขาค่อยๆก้าวเข้าไปโดยแหวกต้นหญ้าเฟิร์นซึ่งมีใบหนาและมีหนามเล็กน้อยออก
       ด้วยความไม่ประมาท เขาตัดต้นเฟิร์นซึ่งมีขนาดใหญ่พอประมาณ เลาะก้านกิ่งออก
เพื่อใช้ในการแหวกทางนำหน้า     ค่อยๆใช้ต้นเฟิร์นเขี่ยไปก่อนจึงค่อยๆเดิน ภายใน
มืดแต่มีแสงสลัวๆ      เขายืนปรับสายตาสักพักครั้นลืมตาขึ้นให้สายตาชินกับแสงภาย
ในถ้ำซึ่งมีขนาดปากทางแค่เอวเขาเท่านั้น   เขาค่อยๆย่อตัวลงแล้วคลานเข้าไปอาศัย
ต้นเฟิร์นนำทาง    เขาคลานสักพักความรู้สึกบอกว่า ภายในค่อยๆใหญ่และสูงขึ้นตาม
ลำดับ จนในที่สุดเขาสามารถยืนได้   เมื่อเขายืนขึ้นแล้วก็ให้สังเกตภายในอีกครั้งพบว่า
มีสายธารน้ำเล็กๆไหลคู่ขนานกับภายในถ้ำแล้วค่อยๆใหญ่ขึ้นตามลำดับคู่ขนาดกับถ้ำด้วย
           ดังนั้นเขาจึงมองไปข้างหน้า   ก็เห็นแสงสว่างจ้าอยู่ปลายถ้ำเล็กๆด้วยความที่เขา
มีประสบการณ์และศึกษาไว้พอประมาณพอจะทราบว่า  ข้างหน้าคงเป็นทางออกของถ้ำ
ระหว่างภูเขานี้      ชายหนุ่มดีใจมากที่ไม่ต้องเสียเวลาปีนป่ายข้ามเขาซึ่งไม่รู้ว่าใช้เวลา
อีกเท่าไหร่     นี่คงเป็นทางลัดที่ธรรมชาติสร้างไว้ให้  เดินทางไปเรื่อยๆแสงสว่างยิ่งใหญ่
ขึ้นใหญ่ขึ้น      ความสว่างเริ่มส่องเข้ามาในถ้ำมากขึ้นเรื่อยๆ
          ทันใดนั้นก่อนจะออกจากถ้ำเขาเห็นมีบริเวณกว้างขวางด้านข้างของถ้ำ  ชายหนุ่ม
หยุดชะงักเปลี่ยนใจที่จะออกจากถ้ำก่อนพระอาทิตย์จะหมดแสง  ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
จึงเดินไปยังบริเวณที่กว้างขวางสำรวจบริเวณทันที   สถานที่นั้นจัดดูคล้ายๆมีคนอาศัยอยู่
มาก่อนถึงแม้ว่าจะผ่านเวลาเนิ่นนาน     โดยมีฝุ่นละออกและหยากไย่พอประมาณ เขาเหลือบ
ไปเห็นลักษณะคล้ายใต้มีด้ามไม้อยู่สองสามอัน    จึงแน่ใจว่าคงจะมีคนเคยอยู่มาก่อนแน่นอน
ข้างๆใต้นั้นมีหินสองก้อน       ทำให้ชายหนุ่มนึกนิยายโบราณที่เขาใช้หินเหล็กไฟมาตีกัน
ให้ประกายไฟเกิด
          เขาหยิบหินสองก้อนนั้นขึ้นมาพิจารณาดูก็เห็นเป็นก้อนหินธรรมดาแต่ทว่าออกสีแดงดำ
อมคล้ำๆ   ลักษณะผิดกับหินทั่วๆไปจึงทดลองนำมาตีดู   เสียงดังกังวานแต่ไม่มีประกายไฟ
เกิดขึ้นเลย    เขานึกว่าคงจะตีผิดเหลี่ยมกระมังจึงทดทองใหม่นำแหง่หินมาทดลองตีอีกครั้ง
คราวนี้ปรากฏประกายไฟแว๊ปๆขึ้น  ชายหนุ่มดีใจมากจึงนำไม้ที่หุ้มห่อใต้ไว้มาด้ามหนึ่งแล้ว
วางไว้บนหินให้ปลายที่หุ้มห่อยื่นออกมาแล้วนำหินไฟมาตีให้ประกายไฟต้องกระชุไฟนั้น
เขาทดลองหลายๆครั้ง  จนประสบความสำเร็จเมื่อประกายไฟต้องกับกระชุที่หุ้มห่อนั้นเกิด
ควันขึ้นมาและมีจุดไฟเล็กๆเขารีบนำขึ้นมาเป่าทันที     ทันใดนั้นก็เกิดเปลวไฟลุกขึ้นทันที
           ภายในถ้ำบริเวณลานกว้างนั้นก็สว่างกระจ่างดั่งแสงตะวันสอดส่องเห็นสภาพภายใน
ถ้ำได้ชัดเจนยิ่งขึ้น   เขารีบเก็บหินกระชุไฟที่เหลือไว้เหน็บไว้ข้างๆเอวแล้วถือกระชุที่ติดไฟ
เดินสำรวจภายในบริเวณนั้นทันที    หากไม่สังเกตให้ละเอียดก็จะมองไม่เห็นด้วยที่ผนัง
นั้นมีเหลือบหินซ้อนๆกัน    มุมหนึ่งของที่ซ้อนนั้นเป็นบริเวณกว้างพอประมาณมีแท่นหิน
วางอยู่ เหนือแท่นหินนั้น มีซอกโพรงเล็กๆ  เข้าก้าวขึ้นบนแท่นหินยกกระชุไฟส่องเข้าไป
ดูก็เห็น มีดาบเล่มหนึ่งและหนังสือสองสามเล่มวางเรียงไว้  เขาค่อยๆยื่นมือซ้ายออกไปดึง
ดาบและหนังสือนั้นออกมาทันที    เขาต้องค่อยๆพลิกหน้าหนังสือนั้นสำรวจดูเป็นภาษาที่
เขาอ่านไม่ออกเลย  แต่มีภาพต่างๆล้วนแล้วแต่เป็นการใช้สำหรับฝึกอาวุธแน่ๆเขาคิด
             ความคิดอ่านที่จะออกจากถ้ำไปก็หยุดชะงักทันที  เขาเปลี่ยนความคิดใหม่ว่าจะขอ
ศึกษาหนังสือเล่มต่างๆนี้ก่อน   เขาวางหนังสือลงแล้วหยิบดาบที่มีฝักหนังหุ้มอยู่ลวด
ลายของปลอกช่างวิจิตรพิสดารนักเขาคิด  ครั้นดึงตัวดาบออกปรากฏว่าเมื่อกระทบกับแสง
ของกระชุไฟก็เกิดประกายแพรวพราวเป็นประกายรุ้งเจ็ดสีทันที ใบมีดสีเขียวมรกต  ทำให้
นึกถึงมีดน้อยที่เขานำมามิได้ช่างมีประพาฬคล้ายๆกัน   
            หรือว่า????....เขาคิดจะเป็นของคู่กันกระมังถึงได้มีประกายเหมือนๆกัน  พลางหยิบ
มีดน้อยชักออกจากฝักทันที  ยามใบมีดน้อยกระทบแสงกระชุไฟก็เกิดประกายแสงสีงดงาม
ดุจเดียวกันกับดาบเล่มนี้    
             แน่ล่ะคงจะเป็นของคู่กันแน่ๆ....ด้วยมีประกายและใบมีดคล้ายๆกัน เขารำพึงกับตัวเอง
แล้วก็จัดการสอดดาบกับมีดน้อยเข้าฝัก  มีดน้อยก็เสียบเข้าข้างเอวส่วนดาบก็วางไว้ข้างๆตัวเขา
หันมาเปิดหนังสือ สองเล่มนั้นมีภาพการใช้อาวุธและคำอธิบายซึ่งเขาอ่านไม่ออกเลยสักตัวเดียว
ส่วนเล่มสุดท้ายไม่มีภาพอะไรเลยเป็นแค่ตัวหนังสือเท่านั้น  สงสัยว่าจะเป็นเรื่องราวของดาบนี้
กระมังเขาคิดในใจ   เมื่อปิดหนังสือทั้งหมดลงเขาก็เดินสำรวจภายในต่อไป แต่ก็ไม่มีอะไรอีก
นอกจากโพรงน้ำแอ่งเล็กๆที่มีน้ำหยดจากหินย้อยลงมายังแอ่งน้ำเล็กๆเท่านั้น   สงสัยจะเป็นที่ล้าง
หน้าหรือว่าใช้กินในระหว่างอยู่ที่นี่  แล้วอาหารล่ะเขาคิดพยายามค้นหาตรวจดูแต่ไม่พบอะไรๆทั้ง
สิ้น    คงจะไปหาเอานอกถ้ำนี่นา
           เอาล่ะน่ะ!!!.....จะพักที่นี่สักพักเขาคิด   เพื่อจะขอศึกษาภาพต่างๆนี้ก่อนที่จะออกไปข้างนอกถ้ำ
เนื่องจากเขาเป็นคนชอบศึกษาการเรียนอยู่แล้ว   เมื่อพบสิ่งแปลกๆถึงแม้ว่าจะอ่านภาษาในหนังสือ
ไม่ออกก็ตาม   แต่เขาก็จะขอศึกษาไว้ไม่เสียหลายนี่นา   เขาคิดและเราก็ไม่รีบร้อนอะไรด้วยถึงก็ช่าง
ไม่ถึงก็ช่างในเรื่องค้นหาทางกลับที่พัก      ป่านฉะนี้ทางบริษัทคงจะวุ่นวายและได้รับแจ้งจากผู้รับ
งานว่าเขาได้หายตัวไป   และทางบริษัทตลอดจนผู้ที่ให้เขาทำงานของบริษัทคงจะติดตามเขาอยู่
ช่างเถอะเขาเองก็จนปัญญาไม่รู้จะหาทางกลับไปได้อย่างไร   เอาปัจจุบันไว้ก่อนแหละดีรักษาตัว
ให้รอด   วันหนึ่งก็คงจะได้กลับไปแหละ  เขาปลอบใจตัวเอง
          วันคืนค่อยๆผ่านไปชายหนุ่มก็เฝ้าแต่ค้นคว้าศึกษาภาพนั้นๆและกระทำตาม โดยใช้ดาบและมีด
ประกอบท่าทางการร่ายรำตามภาพที่วาดเอาไว้    เวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่เขาไม่รู้   รู้แต่ว่าหาก
เขาหิวก็จะออกจากถ้ำไปซึ่งไม่ห่างกับบริเวณนี้มากนัก  ฝั่งทางหน้าถ้ำที่ปรากฏเป็นป่าไม้เหมือนฝั่ง
ทางที่เขาผ่านมา  แต่ทว่ามีต้นไม้ออกลูกออกผลมากกว่าเท่านั้น  เขาเลือกเก็บผลไม้ที่มีรอยเจาะของ
นกไว้จดจำต้นไม้ไว้ลักษณะผลไม้  เพื่อจะได้ใช้ต่อไปในวันข้างหน้า  เมื่อรวบรวมอาหารผลไม้
ได้มากพอ   ก็ลำเลียงเข้าถ้ำ เวลานอนเขาก็นอนที่แท่นหินนั้น ส่วนน้ำตัดปัญหาไปด้วยมีแอ่งน้ำ
ใช้ดื่มกิน  ส่วนอาบน้ำหรือเขาก็ใช้ลำธารที่ไหลมาจากน้ำตกฝั่งโน้นมาออกทางฝั่งด้านนี้แทน
             เมื่อหมดปัญหาเรื่องการกินและน้ำท่าแล้วเขา ก็หมั่นค้นคว้าศึกษาภาพต่างๆนั้นเวลาจะ
ผ่านไปเท่าไหร่เขาไม่รู้ด้วยมุ่งมั่นต่อการฝึกฝน   เขานำเอาวิชาความรู้ครั้งฝึกดาบกระบี่กระบอง
ตั้งแต่ยังเรียนหนังสืออยู่   เข้าประกอบท่าร่างผสมผสานกับภาพต่างๆตอนแรกก็ติดขัดแต่พอเขา
ปรับให้กลมกลืนกันก็สามารถเข้ากันได้และรู้สึกว่าเกิด พลานุภาพมากกว่าในภาพเสียอีก ด้วย
เขาออกจากถ้ำไปฝึกฝนกับต้นไม้ต่างๆในท่วงท่าที่ได้ผสมผสานกันกับภาพกับที่เรียนมาด้วย
ในขณะเดียวกันเขาก็ฝึกการขว้างก้อนหินประกอบเข้าไปด้วยตลอดจนการขว้างมีดน้อยของ
เขาให้เข้าเป้าได้อย่างแม่นยำไม่ผิดพลาดเป้าได้    แต่ด้วยความไม่ประมาทเขาจึงยังไม่ออกจาก
ถ้ำ   ใช้เวลาฝึกฝนต่อไปจนแน่แก่ใจว่าได้ศึกษาจนครบถ้วนละเอียดแล้วนั่นแหละถึงไว้วางใจ
             ครั้นสมความปรารถนาแล้วชายหนุ่มก็เริ่มคิดจะออกเดินทางค้นหาทางกลับที่พักต่อไป
โดยเขาจะนำดาบและมีดน้อยพร้อมตำราที่เขาอ่านไม่ออกติดตัวไป  ส่วนภาพต่างๆนั้นเขานำไป
เก็บไว้ยังที่เดิม    แต่ด้วยความสวยงามของฝักมีดและดาบทั้งสองจะเป็นที่สงสัยสังเกตหากเขา
ไปพบกับทหารทั้งหลายอีก   จึงได้ไปยังลำธารค้นหาก้อนหินที่หยาบๆมานั่งขัดลวดลายต่างๆ
ฝักและด้ามมีดและดาบให้หมด  แม้ว่าจะมีพลอยสีต่างๆอยู่และได้กระเด็นออกมา เขาเพียงแต่
เก็บพลอยสีต่างๆไว้ แล้วนั่งขัดฝักดาบและมีดจนกระทั่งเกลี้ยงเกลาไม่มีลวดลายหลงเหลืออีก
ต่อไป   ดูสภาพคล้ายฝักดาบและมีดธรรมดาหาความสวยงามเหมือนเดิมอีกและยังน่าเกลียด
กว่าเดิมอีกไม่เป็นที่ต้องตาต้องใจคนที่พบเห็น      พลางคิดว่าไว้พรุ่งนี้ก็จะออกเดินทางแต่
ความที่เคยได้อาศัยมานานจนไม่รู้ว่านานสักเท่าไหร่ก็เกิดอาวรณ์ต่อสถานที่นี้  คิดว่าสักวัน
หนึ่งหากเขากลับที่พักเก่าไม่ได้   และได้ท่องเที่ยวจนพอใจแล้วสิ้นปัญญากลับสู่สภาพเดิม
ก็จะกลับมาที่นี้อีกด้วยเป็นสถานที่สงบอาหารก็สมบูรณ์พร้อมทุกประการยกเว้นเนื้อสัตว์
เท่านั้นที่เขาไม่ได้แตะต้องมานานจนจำไม่ได้ว่านานสักเท่าไหร่    แล้วจึงได้เข้าพักผ่อน
บนแท่นหินคิดไปต่างๆนาๆจนหลับไป
            เสียงร้องของนกและลิงค่างต่างๆร้องแว่วเข้ามาในถ้ำนั่นแหละเขาจึงตื่นและรีบ
อาบน้ำชำระกายให้สะอาด   เขามองภาพตัวเองในน้ำที่ใสราวกับกระจกมิปาน เมื่อเห็น
สภาพแล้วเขาอดหัวร่อไม่ได้ เนื่องจากใบหน้าเขาเปลี่ยนแปลงไปมากมีหนวดเครารกรุงรัง
ตลอดจนผมเผ้าก็ยาวเป็นฟูฝอยปะบ่า  บดบังใบหน้าที่เคยจัดได้ว่างามคนหนึ่งไปหมดสิ้น
เมื่อเรียบร้อยแล้ว     เขาก็เข้าไปยังที่แท่นแล้วยกมือขึ้นกราบลงบนแท่นหินรำลึกถึงผู้ที่เคยอาศัย
อยู่ก่อนแล้วไหว้ไปยังเทพยดาทั้งหลายที่ดลบันดาลให้เขาได้มายังที่นี่  เมื่อจัดการขอขมาแล้ว
            ชายหนุ่มจึงหันหน้าเดินออกจากถ้ำมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าใหญ่พร้อมเตรียมเสบียงผลไม้ไว้เดิน
ทางด้วย   จนกระทั่งร่างเขาหายลับไปกับป่าไม้อันรกชัฏมุ่งหน้าสู่ภูเขาอีกลูกหนึ่ง.....
               * แก้วประเสริฐ. *