........ในโลกใบกลมๆ ยังมีอะไรพิเศษที่สามารถเกิดขึ้นได้อีกมากมาย เพื่อ "เรียนรู้" ดำเนินไปในช่วงระหว่างการเดินทางของชีวิตของหัวใจ การค้นพบ... เรื่องราวที่พิเศษจะมีสักคนกี่คนที่จะพบ และในการค้นพบนอกจาก หัวใจเราเอง ที่จะค้นเจอความพิเศษ บางทีความพิเศษความรู้สึกนั้นอาจ เกิดขึ้นมานานแล้ว และนานมาก จนลืมไปและเมื่อถามหาเหตุผลเรากลับ ค้นไม่เจอว่ามาจากอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่... กับ "เรื่องจริง" ต่อจากนี้ไป กับเสียงเพลงที่พูดแทนหัวใจ.... การสร้างแรงบันดาลเพื่อให้ผ่านพ้นพายุที่โหมซัดระหว่างการเดินทางของชีวิต บางที "ข้อความ" บางอย่างจากใครที่ไหนก็ไม่รู้ก็ทำให้มีแรงพลังมหาศาล และคำบางคำอาจมีอานุภาพทำลายล้างได้อย่างเหลือเชื่อ... ความรู้สึกที่แสนพิเศษทำให้หัวใจค้นพบจังหวะการเต้นที่เปลี่ยนไป แต่ก็ไม่อาจรู้ได้คำว่า "พิเศษ" จะเปลี่ยนไปเป็น "ธรรมดา" เมื่อใด เพราะบางทีมันอาจจะเลือนหายไปโดยที่เราไม่รู้ตัว หรืออาจจะคงอยู่ หรือจะเพิ่มจาก "พิเศษ" ไปเป็น "พิเศษสุด" ยากจะคาดเดาได้ หลาย ๆ คนบอกว่าให้หยิบให้คว้า โอกาสที่มีก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป... ไม่หรอก...ไม่ ฉันพึงคิดอยู่เสมอว่าทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้ว... เหตุผลหรือว่าทำถึงคิดเช่นนั้น เหตุการณ์หลายอย่างที่ประสพมา บางเหตุการณ์ไม่ต้องการ ฝืนสุดฝืนแต่ทุกอย่างก็ยังดำเนินไปตามทางของมัน เพราะนั่นเป็น "รอยกรรม" อยากปล่อยให้ทุกอย่าง... เป็นไปเพราะโชคชะตาลิขิต หรือเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาแล้ว เคยมีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยลอยๆ ว่า "ให้เชื่อความรู้สึกแรก" ฉันไม่เคยเชื่อความรู้สึกแรกเลย หากมีตัวเลือกที่สองฉันมักคิดว่าสิ่งใหม่ อาจจะดีกว่า...ฉันไม่เคยเชื่อความรู้สึกแรกนั้น เพราะบางที ความเชื่อมั่นเกินไปนั้นจะปิดโอกาสให้ได้รับรู้เรียนสิ่งใหม่ที่จะมีเข้ามา... แต่ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามแต่ลิขิตฟ้า... ชีวิตก็ต้องดำเนินไปอย่างนั้น และสุดท้ายความรู้สึกแรกที่ว่าใช่ก็จะเลือนหายไป. ประโยคหนึ่งนี้ที่คล้ายระเบิดเวลาที่นับวันใกล้เข้ามาทุกที ทุกที พยายามที่จะยื้อเวลาไว้แต่เข็มนาฬิกายังเดินไปไม่เคยหยุด ยังรักษาระดับไว้ให้คงที่ อยากเข้าใกล้ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้จนเกินไป พึงคิดเสมอว่า...สักวันหนึ่งความรู้สึกนี้ อาจจะค่อย ๆ เลือนหายไปเรื่อยๆ และเขาอาจจะถอยห่างไปเรื่อยๆ แล้วเลือนหายไปในที่สุด... เรื่องจริง... คือฉันเชื่อแรงบันดาลที่มีในใจนี้ว่ามาจากความรู้สึก... ที่ตอนนี้ไม่ว่างเปล่าเหมือนเคยเป็น...แต่ก็ไม่ได้เชื่อมั่นนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด.
7 กุมภาพันธ์ 2553 17:57 น. - comment id 113379
พี่ฤกษ์... ไม่มีใครซัง ใครหรอกนะค่ะ อย่าเข้าใจผิด คนที่มะกรูดไม่ปลื้มคือ... ไม่ใกล้ ไม่ใยดี ไม่ข้องเกี่ยวด้วยทุกประการ... พี่ก็น่าจะรู้ดี...พี่เป็นคนช่างสังเกตุนี่ ใช่ป่าว...
27 มกราคม 2553 22:25 น. - comment id 113838
27 มกราคม 2553 22:31 น. - comment id 113839
อีกร้อยปี ข้างหน้า ชื่อของพวกเรา คงถูกลืมเลือนกันหมด รวมทั้งความสุข ความเศร้า ดีใจ และเสียใจ ของพวกเรา ก็จะไม่ใครรับรู้ โลกก็เป็นแบบนี้
28 มกราคม 2553 07:41 น. - comment id 113843
เรื่องจริงคือ... ไว้มาหาจะบอกให้ฟังละกาน
28 มกราคม 2553 10:47 น. - comment id 113850
28 มกราคม 2553 11:25 น. - comment id 113851
จอมโวยวาย อยากฟังเรื่องจริงมั่งอ่ะ คริๆ จะเลือนหายก่อนเราไม่อยู่ค่ะ
28 มกราคม 2553 11:29 น. - comment id 113853
มาฟังที่นี่สิ
28 มกราคม 2553 16:09 น. - comment id 113858
บางทีมองเห็นอยู่ข้างหน้า ยังเลือนหายไปได้เลย
28 มกราคม 2553 19:23 น. - comment id 113865
เจอจอมปรัชญาแล้วไง แต่เอื้อยเห็นด้วยกับน้องคำอยู่เด้ ... รอยกรรม มีจริงๆจ้า
28 มกราคม 2553 22:18 น. - comment id 113871
เชื่อในความรู้สึกแรกก็มีส่วน... น่าจะควบความมีสติและมีเหตุมีผลประกอบ ความรู้สึกแรกด้วยหรือเปล่า
28 มกราคม 2553 22:33 น. - comment id 113873
ขอให้เชื่อความรู้สึกแรก อือ เพราะไม่เชื่อความรู้สึกแรกหรือเปล่า ถึงได้อยู่คนเดียวจนป่านนี้ 5555 สบายดีนะน้องสาว คึดฮอด
29 มกราคม 2553 17:35 น. - comment id 113912
คุณ มะกรูด ในความคิดผมนะครับทุกสิ่งย่อม มาจากแรงบันดาลใจเสียเป็นส่วนมากครับ มาเยี่ยม งานเขียน เห็นทีผมจะฝังตัวที่นี่สักพักหนึ่งครับ รักเสมอ แก้วประเสริฐ.
30 มกราคม 2553 00:41 น. - comment id 113921
ช่วงนี้แสนว่างเปล่า คิดอะไรไม่ได้ปลอบอะไรใครไม่เป็น.. ได้แต่หวังว่าคุณจะยังมีกำลังใจดีดี คงเดิม
30 มกราคม 2553 23:24 น. - comment id 113938
คนเราที่เกิดมา เจอกันพบกัน มาจากรอยกรรมค่ะ พวกเราเช่นกัน เคยทำบุญกรรมร่วมกันมา กับลางสังหรณ์เช่นกันนะคะ บางคน แค่ผ่านแว่บเดียว เหมือนได้รู้จักมา นานแสนนาน ฉะนั้นความรู้สึกพิเศษ นั่นย่อมพิเศษเสมอนะคะ
6 กุมภาพันธ์ 2553 00:56 น. - comment id 114246
อย่าไปเชื่อเลย ความรู้สึกแรกน่ะ เพราะ ชังเราซะแล้ว งี้เราก็แย่นะสิ