รอ..หรือ..ไม่รอ

ใจปลายทาง

 มีนิทานฝรั่งอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ   เจ้าหญิงสูงศักดิ์อยู่บนหอคอย
วันหนึ่งมีทหารยามต่ำต้อยมาหลงรัก เฝ้าชะเง้อรอความความรัก
เจ้าหญิงรู้สึกเฉยๆ แต่ก็ให้โอกาส นายทหารหนุ่ม 
เอาอย่างนี้ ถ้ารักฉันจริง จงรอคอยอยู่เบื้องล่างให้ครบ 100 วัน
100 คืน ฉันจะรักเธอ 

        ทหารก็รับคำท้า เวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆ  ทหารมุ่งมั่นกับสิ่งที่หวัง
นานวันเจ้าหญิงเริ่มเห็นความอดทน  ก็ แหมผู้ชายหายาก ผู้ชายดีๆ
หายากกว่า และผู้ชายดีๆ ก็ไปรักกันเองเสียอีกแนะ
     ชายผู้นี้ยอมทนแดดทนฝนเพื่อเรา เจ้าหญิงชักนึกรักทหารผู้นี้ติดหมัด
ลุ้นตัวโก่งให้ทหารอยู่ครบ 100 วันทีเถอะ ฉันรักเธอจะตายอยู่แล้ว

เหลืออีกแค่วันเดียว เจ้าหญิงโล่งใจ จะได้รักกับทหารให้สมค่ากับการรอคอย  พอคืนที่ 99 ทหารผู้นั้นก็เดินจากไป อย่างเงียบๆ เพราะคิดว่า
ถ้าอยู่ต่อถึง 100 วัน เจ้าหญิงคงไม่รักชายต่ำต้อยอย่างเขาหรอก
เจ้าหญิงเศร้าโศกเสียใจ ร้องให้เศร้ากว่าทหารเสียอีก
                               จบจ๊ะ

นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
ถ้ารู้สึกว่าจะมีความสุขกับเรื่องใด ก็อย่าเสียเวลาที่จะฉวยความสุขนั้นไว้
  ถ้าต่างคนต่างไม่มีใคร ถ้าเราต่างใช่ด้วยกันทั้งสองฝ่าย คงไม่ต้องรอ
ถึง 100วัน แต่ถ้ายังไงก็ไม่ใช่ ทหารก็คงต้องเดินจากไปอยู่ดี
แม้เจ้าหญิงจะยืนยันว่าจะรออยู่บนหอคอยก็ตามที
...................รอใครอยู่หรือเปล่าค่ะ........................................