หนาวในใจ...

(น้ำตาลหวาน)

คุณจำได้ไหม คุณร้องไห้เสียน้ำตาเพราะอกหักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่....แล้วทำไมผู้หญิงถึงรู้สึกเสียใจมากกว่าผู้ชายหลายร้อยเท่า...ฉันเคยนั่งคิดทบทวนอยู่เสมอ  หรือบางทีผู้ชายจะเศร้าบ้างแต่ก็คงไม่นานเท่าผู้หญิงหรอกน่ะ
             ฉันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับจิบกาแฟแก้วโปรดตอนเช้าในร้านกาแฟเล็กๆ  ใกล้ที่ทำงาน    แปลกมากที่อากาศดีมาตั้งหลายวันแล้ว  แต่ทำไมในหนังสือพิมพ์หน้าพยากรณ์อากาศถึงแจ้งว่าวันนี้จะมีหิมะตกหนัก  แต่ก็อีกนั่นแหละ  เมืองนี้วันนี้แดดออก  พรุ่งนี้หิมะตก หรือฝนตกก็เกิดขึ้นได้
              อีกสิบนาทีได้เวลาเข้างานแล้วแต่ฉันยังนั่งละเมียดลิ้มรสกาแฟอันหอมหวานสลับกับการอ่านข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์...ทันใดนั้น  ฉันรู้สึกได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมานาน  คุ้นอย่างไม่น่าเชื่อ  เป็นบทสนทนาของชายหญิงคู่หนึ่ง  ระหว่างที่เขารอกาแฟ  ฉันยังคงอ่านหนังสือต่อไป  ไม่ได้ใส่ใจมาก  ...  แต่บทสนทนาเหล่านั้นยังคงดำเนินต่อไป  ราวกับเขาสองคนนั้นเป็นคู่รักที่รักกันมาก  ฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว  ฉันเตือนตัวเอง  แต่ฉันก็ต้องสะดุดกับชื่อของฉันที่ถูกเอ่ยขึ้นระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มนั้น  มือของฉันค่อยๆลดระดัง  ราวกับว่าตัวเองเป็นนักสืบ   โอ...พระเจ้า ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง  ฉันรู้สึกได้ว่ามือเย็นเฉียบ  สมองมึนงงไปหมด  แทบจะนึกอะไรไม่ออก  ทำไมเค้าบอกว่ามีประชุมนอกเมืองแต่เช้า  วันนี้คงไปรับมาทำงานไม่ได้  ฉันจึงต้องนั่งรถไฟมาเองแล้วก็มาถึงเวลาเข้างานก่อนกำหนด
             ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วที่เพื่อนสาวคนสนิทของฉันเฝ้าเวียนถามฉันอยู่เป็นประจำว่า เราจะรู้สึกเศร้ากว่าเค้าไหม  หรือเค้าจะเศร้ากว่าเรา....  ฉันไม่รู้หรอกคำตอบจะเป็นแบบไหน  แต่ฉันรู้แล้วว่าอาการมันเป็นอย่างไร  เลยเวลาเข้างานไปสิบห้านาทีแล้ว  เขาสองคนได้กาแฟแล้วก็เดินออกจากร้านไป  โดยไม่สนใจอะไรรอบข้าง  ขอให้ฉันได้ตั้งสติสักพักฉันบอกตัวเอง
             ฉันคิดทบทวนตลอดทั้งวันว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไป  ผู้ชายที่รักและไว้ใจมากที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ทำลายหัวใจของฉัน...  ฉันทำงานอย่างไม่มีสติ  อากาศภายนอกกลับเย็นลงเหมือนหิมะจะตกจริงๆด้วย  แต่ภายในใจของฉัน  มันมีพายุหิมะลูกใหญ่ซัดเข้ามา   ท่าทีของพวกเขาดูรักกันมากจริงๆ รักมากกว่า  ดูแลกันดีกว่า  ไม่เหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันกับฉัน....
              เย็นมากแล้วหิมะตกลงมา  บ้างก็ตกลงพื้นละลายเป็นน้ำ  ฉันเดินท่ามกลางผู้คนมากมาย  ทุกคนมีจุดหมายปลายทางเดียวกันคือ  อยากกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด  กลับไปหาคนที่รัก  หาความอบอุ่นครอบครัว  สำหรับฉันวันนี้ฉันก็คงจะกลับบ้านเช่นเคย  แต่เป็นการกลับที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว...
               ฉันได้คิดดีแล้วว่าจะเลือกเดินออกมาเอง  อาจจะเจ็บมาก  แต่ เชื่อเถอะว่าเวลาจะเชื่อมความรู้สึกและผสานความเข้มแข็งในใจของฉัน...
                ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผู้หญิงหรือผู้ชายที่จะเจ็บ  จะเศร้ากว่ากัน....
                แด่...ผู้ชายที่ฉันรัก และ น้องสาวคนเดียวที่ฉันมี...
ที่มาเขียนโดย....maechi  
ขอบคุณค่ะ...