บันทึกถึงพระจันทร์

กระปุกแป้ง

ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับพระจันทร์มามากมาย แต่ก็รู้สึกเฉยๆกับเรื่องเหล่านั้น เพราะฉันไม่เคยจะใช้เวลามองมันเลยสักครั้งเดียว ฉันจึงไม่รู้สึกว่าพระจันทร์มีชีวิตเหมือนในเรื่องเล่านั้นเลย จนมาวันหนึ่ง ฉันพบกับปัญหามากมาย  ไม่รู้จะปรึกษาใครดี  ฉันรู้สึกมืดแปดด้าน  อยากจะหาใครสักคนที่พร้อมจะรับฟังปัญหาของฉันและยิ้มปลอบใจฉันเสมอ  ฉันต้องการเพียงแค่ใครสักคนที่ฉันสามารถระบายความรู้สึกทุกอย่างของฉันให้เขาคนนั้นฟังได้  ฉันจึงตัดสินใจไปหาเพื่อน เพื่อที่จะบอกเล่าปัญหาของฉันให้กับพวกเขาฟัง เผื่อจะได้คำปรึกษา  คำแนะนำ หรือแม้กระทั่งคำปลอบใจจากพวกเขา  แต่กลับไม่มีใครที่จะว่างรับฟังฉันเลย  ทุกคนดูเหมือนจะยุ่งวุ่นวายอยู่กับเรื่องของคัวเอง จนไม่พร้อมที่จะรับฟังฉัน ฉันรู้สึกน้อยใจ เสียใจที่ไม่มีใครสนใจฉันเลย  ในขณะเดียวกันฉันเองก็เข้าใจเอนทุกคนว่า  พวกเขาเองก็มีปัญหาที่ต้องคอยแก้ไขทุกวันก็มากพออยู่แล้ว ฉันจึงได้แต่บอกกับตัวเองว่า เราคงต้องแก้ปัญหาพวกนี้เองแล้วแหละ  คืนวันนั้น  ฉันรู้สึกเหงา ได้แต่มองพระจันทร์ผ่านหน้าตางบานเล็กๆในห้อง   ฉันรู้สึกว่าพระจันทร์ดวงนั้นยิ้มให้  ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีเพื่อนขึ้นมา ฉันพลั่งพรูปัญหามากมายออกมาระบายกับพระจันทร์แป้นนั้น  ฉันรู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่าที่จากกันไปนานแสนนาน พระจันทร์ดวงนั้นพร้อมที่จะรับฟังฉันทุกเรื่อง   หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ฉันก็ได้เขียนบันทึกพระจันทร์ดวงนั้นเสมอ ฉันคิดว่าการที่คนเราได้ใช้เวลาอยุ่กับตัวเองมากขึ้นนั้นจะทำให้เราได้คิดอะไรมากมายเหมือนเช่นที่ฉันใช้เวลาในคืนนั้นอยู่กับตัวเอง  ทำให้ฉันไปพบกับความรู้สึกดีที่มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีก และเพื่อนคนนี้ยังพร้อมที่จะรับฟังปัญหาของทุกคนอยู่  แค่เพียงคุณแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าเท่านั้นเอง