เพื่อนรัก..รักเพื่อน

(น้ำตาลหวาน)

        ฉันรู้จักกับนุ่มเมื่อปี 2535 ปลายๆปี เพราะฉันได้งานใหม่ที่บ้านเกิด
งานที่คนหนุ่มสาวยุคนั้นอยากทำกันมาก มนุษย์ทองคำค่ะ น้องโบที่ได้รับมากที่สุดก็ 12 เดือน น้อยสุดก็อยู่ที่ 6 เดือน ถ้าจำไม่ผิด แต่มีเพื่อนบางบริษัทน้องโบออกแต่ละปี ถอยรถ ถอยภรรยากันได้เลยล่ะ อู้ฟู่ซ้า..(คนแก่เริ่มพูดเรื่องอดีต) อิอิ
         นุ่มอยู่ในส่วนปฏิบัติการ ส่วนฉันอยู่ส่วนการตลาด คนวัยเดียวกันเกือบทั้งสำนักงาน สนุกมาก ไม่เคยกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดิน เลิกงาน เคลียร์งานเสร็จก็หาที่รับประทานกัน  หรือไม่ก็ไปเลี้ยงลูกค้า งานเลี้ยงที่ลูกค้าเชิญ  สนุกกันตามวัย  ขับรถ 100 กม.ไปหาที่หร่อยๆกินเป็นเรื่องปกติ 
          ฉันยังไม่สนิทกับนุ่มมากนัก เพราะไปกันเป็นกลุ่ม 5-6 คน สมัยนั้น มีนุ่มคนเดียวที่มีรถยนต์ขับมาทำงาน นุ่มเป็นลูกสาวคนเล็ก มีพี่สาวอีกคน คุณพ่อคุณแม่น่ารักมาก ครอบครัวอบอุ่นที่สุดเท่าที่เคยเห็นชีวิตครอบครัวมา  
          ปี 2540 ฟองสบู่แตก เราตกงานกันพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะเป็น 1 ใน
56 ไฟแนนท์ที่ต้องปิดลำดับแรก  เศร้าค่ะ แต่ไม่สลด 
          ฉันกับนุ่ม มาสนิทกันมากๆก็ตอนตกงาน  เพราะว่างมาก  พากันเที่ยว พากันไปหาอะไรกินกัน เรื่องตกงานเป็นเรื่องชิลๆสำหรับเรา ผ่านไปสองปี เราได้งานใหม่ทั้งสองคนแต่แยกกันทำคนละแห่ง  เนื่องจากเราทำตำแหน่งเดียวกัน เขารับแค่เพียงคนเดียวค่ะ เดิมฉันทำการตลาดก็จริง แต่ใจไม่รัก อยากทำในส่วนปฏิบัติการมากกว่า เลยต้องแยกกันทำคนละแห่ง
           เวลางานเราเป็นคู่แข่งกันค่ะ  แต่พอเลิกงานเราก็เป็นเพื่อนรักกัน ไปเที่ยวด้วยกัน  ทานอาหารด้วยกันเหมือนเดิม  รวมทั้งเพื่อนคนอื่นๆก็ได้งานที่เดียวกับนุ่มเกือบทั้งหมด มีฉันคนเดียวที่แยกออกมา 
           นุ่มเป็นคนจิตใจดี คำว่าจิตใจดีในที่นี้ ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไรอีก  นุ่มไม่เคยว่ากล่าวใคร  ไม่เคยหงุดหงิด  อะไรก็ยิ้ม อะไรก็ไม่เป็นไร รักทุกคนที่เข้ามาในชีวิต  ฟังเหมือนโอเว่อร์  แต่จริงค่ะ
            ยกตัวอย่าง  นุ่มเพิ่งซื้อซีดีมาใหม่ ถามฉันว่า อยากได้ไหม จะไรท์ให้ ฉันก็บอกว่าอยากได้  นุ่มไรท์ค่ะแต่เอาแผ่นจริงมาให้ฉัน  เก็บแผ่นไรท์ไว้ ไม่รู้คิดได้ไงฉันถามก็บอกว่า ไม่เป็นไร ฟังได้เหมือนกัน เอากะเพื่อนสิ
           เมื่อต้นปีฉันเกิดอุบัติเหตุ ต้องซ่อมรถหนึ่งเดือน ไม่ต้องเอ่ยปากค่ะ เพื่อนพูดก่อนเดี๋ยวเรารับ-ส่งเอง  แล้วเพื่อนก็มารับมาส่ง เสาร์อาทิตย์ยังโทรมาถามอยากไปไหนหรือเปล่า กลับบ้านไหม ซื้อของไหม จะไปรับ ดูเพื่อนของฉันนะเนี่ย แล้วก็พูดขำๆกันว่า ฉันเป็นลูกสาวคนโต ต้องรับส่งทุกวัน มีธุระอะไรก็ต้องเอาฉันไปด้วยติดไปด้วยตลอด  อิอิ เรื่องความดี พูดทั้งปีก็ไม่มีวันหมด 
            เพื่อนเพิ่งสละโสดเมื่อปี 50 ฉันก็ช่วยเพื่อนเต็มที่ค่ะ เกือบทำให้เพื่อนเสียงานเล็กน้อย มัวพาเจ้าสาวไปแต่งหน้า เสร็จช้า เกือบเข้าไม่ทันงาน แขกมาก่อน ของชำร่วยก็แจกช้าอีก เฮ้อ...ฉันกะเวลาไม่ถูกจริงๆ แต่ก็ไม่แย่เกินไปอ่ะ อย่างน้อยฉันก็อยู่ขนของขวัญและส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอเสร็จพิธี อิอิ
            พอเราโสด เพื่อนดันไม่โสด แต่ไม่ใช่ปัญหา เรายังทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย  ห่างกันเล็กน้อย แต่ยังไปหาอะไรกินกันอยู่สม่ำเสมอ ดูหนังร้องเพลงกันตามอัฌยาศัย
            ผ่านไปเจ็ดเดือนเพื่อนมีปัญหา  ไม่กล้าปรึกษาฉัน  เราเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่กล้านำปัญหาหนักมาพูดคุยกัน  เกรงว่าจะทำให้อีกคนเครียดไปด้วย  และโกรธแทนเพื่อน 
            สำหรับฉัน ไม่พูด ไม่ปรึกษาเพราะเพื่อนคือผ้าขาว ชีวิตของเพื่อนมีแต่สิ่งดีๆ มีแต่เรื่องราวดีๆ  ไม่เคยผิดหวัง ไม่เคยเสียใจ  มองโลกสดใสสวยงาม ครอบครัวเลี้ยงเพื่อนมาแบบคุณหนู อบอุ่นมาก ไม่เคยห่างกัน ฉันไม่อยากให้เพื่อนเป็นทุกข์ ไม่อยากให้เพื่อนต้องมารับรู้เรื่องราวแย่ๆ ของโลกใบนี้โดยเฉพาะที่มันเกิดขึ้นกับตัวฉัน  วันหนึ่งบังเอิญเพื่อนเข้ามารับรู้  สิ่งที่ฉันได้เห็น คือเพื่อนร้องไห้  พูดว่า ไม่เคยคิดว่าเลยฉันจะเจอเรื่องหนักมากขนาดนี้ เพราะต่อหน้าเพื่อนฉันแฮปปี้ ฉันมีความสุข ฉันยิ้มกับเพื่อนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ฉันก็บอกเพื่อนอย่างที่คิด ไม่อยากให้เพื่อนมารับรู้เรื่องราวที่มันแย่ในชีวิตฉัน
            สำหรับเพื่อน เขาก็ไม่พูดเรื่องปัญหากับฉัน เพราะเขารู้ว่าฉันจะโกรธแทนและ จะเครียดแทนไปด้วยที่เพื่อนต้องมาเจอเรื่องแย่ๆขนาดนั้น เพื่อนรู้ว่าฉันรักและห่วงเขามาก ฉันรับรู้จากอีเมล์ที่เพื่อนส่งมา ฉันเกือบจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้ อ่านอีเมล์เพื่อนน้ำตาไหลไม่รู้ตัว  เพื่อนเจอปํญหาขนาดนี้เลยหรือ ฉันทำอะไรไม่ถูก ปลอบเพื่อนก็ไม่เป็น ได้แต่บอกให้เพื่อนระบายกับฉัน ร้องไห้กับฉัน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนตลอดที่เพื่อนต้องการ
            ฉันเกิดมาจากท้องทุ่งนา  ความอดทนอดกลั้น ภูมิคุ้มกันฉันมีอยู่แล้ว  แต่สำหรับเพื่อน เขาคือผ้าขาว เขาไม่มีเกราะป้องกันจะเอาอะไรไปต่อสู้กับชีวิต  แต่ฉันคาดผิด  แรกๆเพื่อนก็ทำใจรับไม่ได้  แต่พอเวลาผ่านไป เพื่อนกลับทำได้ดีกว่าฉันเสียอีก  ความที่เป็นคนจิตใจดี ก็เลยตัดปัญหาออกไปได้ง่าย แป๊บเดียวก็ลืม  มีความสุขได้อีก
             แต่..ในส่วนลึก ฉันสงสารเพื่อนเหลือเกิน  เขามีปัญหามากเกินกว่าคนดีๆอย่างเพื่อนจะรับไหว  ฉันรอเวลาช่วยให้เพื่อนได้รับสิ่งดีๆ ขอให้เพื่อนหมดวาระวิบากกรรมนี้ไปเสียที  ขอให้คนดีๆได้รับแต่สิ่งดีๆด้วยเถิด
            ถึงแม้ฉันอาจไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเพื่อน แต่ฉันมีหัวใจที่รักเพื่อนอย่างเกินร้อย  พร้อมที่จะเข้าไปช่วยเหลือ พร้อมที่จะร้องไห้กับเพื่อนถ้าเพื่อนต้องการ ฉันเป็นเซเว่น เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงสำหรับเพื่อนเลยล่ะ
            นี่คือเรื่องราวดีๆสำหรับฉัน  แม้ฉันจะโชคร้ายเพียงบางเรื่อง แต่ฉันมีคุณพ่อที่ดี  มีครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น มีงานทำที่ดีและมีเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต             
            รักเพื่อนจริงแท้แน่ที่สุด
            รักมากที่สุดคือเพื่อนคนนี้
            รักมากมายเกินกว่าเอ่ยวจี
            ชีวิตนี้ ไม่เคยลืม เพื่อนรักกัน
            ตอบแทนได้ จักให้เพื่อนทั้งหมด
            เป็นเพื่อนกันไม่ต้องอดทน ต่อกันนั้น
            เพื่อนให้เรามากมายเกินกว่า ชีวัน
            ขอให้เราเป็นเพื่อนกัน จนวันตาย
รักเพื่อนมากที่สุดเล๊ย....