เมื่อเด็กหญิงอัลมิตราหัดวาดรูป

อัลมิตรา

ข้าพเจ้าไม่ค่อยสันทัดเรื่องศิลปศาสตร์แขนงต่าง ๆ 
โดยเฉพาะวิชาศิลปะ คะแนนที่ทำได้สูงสุดคือ 6 จากคะแนนเต็ม 20
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ข้าพเจ้าจะเป็นคนที่ไม่ชื่นชอบในศิลปะ				

.
หลายต่อหลายหนที่ข้าพเจ้ายืนอ้อยอิ่งมองภาพเขียน 
ไม่ว่าจะในแกลอรี่ หรือตามวัดวาอาราม
มีความคิดที่อยากจะวาด อยากจะทำแบบนั้นบ้าง 
แต่เหมือนฝันไกลเกินตัวเสียจริง ๆ				

.
ครั้งนี้ข้าพเจ้านึกครึ้ม 
จึงเปิดอินเตอร์เน็ตค้นหาภาพวัดพระแก้ว อารามหลวงในนครใหญ่
เลือกมาสองภาพเพื่อให้เป็นต้นแบบวาดรูป 
ใช้เวลายามค่ำคืนวุ่นอยู่กับกระดาษ 100 ปอนด์ สีน้ำ และดินสอ+ยางลบ

รื้อ ๆ ลบ ๆ อยู่หลายเที่ยว ก่อนที่จะตัดสินใจระบายสี   .. 
เอาล่ะ ! เป็นไงเป็นกัน				

.
ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงลงมืออย่างสบายอกสบายใจ
โดยเริ่มต้นร่างแบบก่อน เหมือนหรือไม่เหมือนก็ช่าง
แต่คงพอจะคลำทางได้ว่า เป็นภาพวัด

เอาล่ะ ข้าพเจ้าจะเริ่มต้นเป็นภาพโทนสีกลางวัน
โดยไล่เฉดสี่เป็นระดับ โดยสมมุติว่าสว่างด้านบน				

.
ค่อยเริ่มในโครงร่าง 
ตัดเส้นด้วยสีน้ำเงินเข้มไล่สีด้วยน้ำเงิน+ขาว

ตอนตัดเส้น มือยังไม่นิ่ง เส้นก็เลยใหญ่บ้างเล็กบ้าง
แต่ก็ไม่เป็นไร ข้าพเจ้าไม่ถือสาตัวเองอยู่แล้ว				

.
ยิ่งละเลงสี ก็เหมือนยิ่งเขรอะชอบกล
ข้าพเจ้าเผลอหัวเราะให้กับตัวเองอยู่บ้าง

เอาเถอะน่า จับพู่กันครั้งสุดท้ายเมื่อตอน มัธยมสาม
นี่ก็ล่วงเวลามาถึงปูนนี้แล้ว มือไม้ย่อมสั่นเงอะเงิ่นเป็นธรรมดา				

.
เรียบร้อยซะที ช่างเป็นภาพที่เหมือนมาก 
( เหมือนตรงไหน ก็ไม่รู้แฮะ )

เจดีย์เบี้ยว ๆ  
แถมแท่งนั้น ข้าพเจ้าพยายามอย่างมาก ที่จะไม่ทำให้คล้ายจรวด				

.
หยิบกระดาษมาใหม่อีกแผ่น ลองเล่นอีกแบบ
คราวนี้เป็นโทนสีตามแบบเป๊ะ ( อั่นแน่ เป๊ะเด๊ะ)

ปรากฏว่าใช้สีเหลืองเปลืองเป็นบ้าเลย ต้องเปิดกระปุกสอง				

..
กำพงกำแพงขี้เกียจระบายสีแล้ว 
ทาแบบพรึ่ด ๆ ไปเลยละกัน
ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ พอจะมองออกหรอกน่า ว่าคือ กำแพง				

.
แฮ่ ! ภาพนี้ง่ายหน่อย ค่อยยังชั่ว
พี่ยักษ์ ทำไมไม่ยิ้ม ก็ไม่รู้เนอะ				

.
ลองเปรียบเทียบกับภาพต้นฉบับ
พอไปวัดไปวาได้อยู่หรอกมั๊ง น่าจะมีเค้าลางบ้างล่ะ				

.
หวังว่าพี่ยักษ์คงไม่โกรธ ที่เขี้ยวโง้งสั้นไปหน่อย
เอาไว้งวดหน้า จะแต่งองค์ทรงเครื่องให้แจ่มแจ๋วไปกว่านี้				

.
.
ผลที่ได้คือความสุข ไม่ใช่คะแนน 

ข้าพเจ้าชักนึกสนุกแล้วสิ  
ไว้คราวหน้าจะลองวาดรูปวัดโพธิ์ หรือไม่ก็วัดอรุณฯ