เก็บกระดาษรอเก่า

อาภาภัส

ห้องที่เรียงรายด้วยเก้าอี้เล็คเชอร์ สีแดงและดำ   และมีผู้คนนั่งเต็มทุกตัวแต่วันนี้ มีแต่ว่าง   .
         เพลงที่ดังอยู่ในใจ  ลา ลา ลา  สี่ขา เหมือนพวกแมว  ... แล้วก็นึกเพลงใหม่ต่อไป    .....  ถนน ถนน ถนน    มีแต่คน  มีแต่คน    มีแต่คน       คนขับ    
        ร้องให้มันเรื่อยไป ไม่ต้องนึกอะไร
        กลิ่นกาแฟหอมๆ  กับ มุมหนึ่งริมต้นไม้รับสายลมหนาว    คงสร้างความคุ้นเคยให้กับผู้ได้ผ่านการอบรมอีกครา     สู่ยังบ้านเรา    บ้านตนเอง    
        ชีวิต ที่ย่างก้าว  ถึงแม้มุ่งมั่น   แต่ต้องยอมรับรู้ด้วยว่ามีสะดุด
        ..... ยังจำได้ วันที่สองแห่งการอบรม   ....วิ่งๆๆๆๆๆๆขึ้นบันไดไม่นับขั้น วิ่งให้สะใจ  ตามองเลยไกลผ่านกระจก..  โอะแม่เจ้า  เหมือนคนเคยเห็น    ตาเลยมองที่ตาเขา  ไอ้เขาก็รับรู้แล้วมองที่ตาเรา   ....  ไม่ใช่เรื่องรัก   .. แต่เกือบเฮง  สะดุดกับพื้นที่ตรงหน้าประตูเล็กน้อย     เขาก็ โอ๊ะ   เราก็โอ๊ะ   
        บอกแล้วไม่ใช่เรื่องรัก  เพราะฉากนี้ไม่ใช่ พระเอกเจอนางเอก     ...เพียงเขนเขียนมาประกอบ   เหมือนกับแผ่นกระดาษนั่นแหละ    อบรมนี่ลึกซึ้ง   ซ่อม เสย   ราวกับจะปั้นเซียน   
        ....ท้าย สายเวลา  ราคาเพียงกระดาษเก็บรอเก่า รึเปล่า     
       คิดให้บวก บอกให้บวก   เก่าเก็บกระดาษรอราคา      ...
          อย่างไร  ก็ ลองดู ลองสู้กันเถอะ  ..นางฟ้าและเทวดาผู้น่ารัก  ยกเว้น 
ปีศาจอสูร  จงไปไกลๆ  ..