ดอกไม้ในตะกร้า ดอกหญ้าริมทาง (#2 เปิดเรียน)

ขุนหาญ

     เปิดเรียนวันแรก  ทุกคนพากันวิ่งวุ่นอยู่กับห้องเรียนใหม่  แต่ธิดากลับยืนเฝ้าอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน  เธอกำลังมองหาใครบางคนด้วยใจจดใจจ่อ  สักพักใหญ่ก็เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ
     พี่วิทย์  ทำไมมาสายจังเลยวันนี้
     อ้อคือว่าติดธุระนิดหน่อยนะ
     นี่  ดาไปเที่ยวที่บ้านยายมา  บรรยากาศดีมากเลย
     เหรอ?  พี่ซิแย่เลย  ช่วงปิดเทอมไม่ได้ไปไหนเลย  ต้องช่วยพ่อแม่ทำงานอยู่ที่บ้าน
     ปีนี้เราก็ขึ้น  ม.5 กันแล้ว  เตรียมตัวเอ็นฯได้แล้วนะ  เล็ง ๆ ไว้ยังว่าจะเลือกเรียนอะไร..?
     ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เรียนต่อหรือเปล่า!
     อ้า.ว  ทำไมล่ะพี่วิทย์ก็ออกจะเรียนเก่งจะตายไป
     วิทย์ทำหน้าละห้อย  พร้อมกับถอนหายใจยาว ๆ  เงยหน้ามองอาคารเรียนด้วยสายตาเศร้า ๆ
     พี่ก็อยากจะเอ็นฯเหมือนกัน  แต่ติดอยู่ที่พ่อแม่ของพี่ท่านอายุมากแล้ว  ก็เลยอยากช่วยดูแลกิจการของท่าน
     บ้านของวิทย์นั้นทำกิจการร้านอาหารเล็ก ๆ  เขาเป็นลูกคนสุดท้อง  จากทั้งหมด 3  คน  แต่พี่ ๆ  ของวิทย์แต่งงานกันหมดแล้ว  ทุกคนก็มีการงานทำกันหมด  ไม่มีใครอยากมาสานต่อร้านอาหารกระจอกอย่างนี้  ในขณะที่วิทย์นั้นเติบโตมากับร้านนี้  เขาไม่อยากปล่อยให้ร้านนี้ต้องมาจบลง  แลกด้วยการได้เรียนมหาวิทยาลัย
---------------
     ในโรงอาหารโรงเรียน  ซึ่งดากับวิทย์มักจะมาทานข้าวด้วยกันเป็นประจำ  วันนี้ก็เช่นกัน  ทั้งสองก็มาทานอาหารกันเป็นปกติ  แต่สักพักก็มีกลุ่มหนุ่ม ๆ  6  คนเดินมาที่โต๊ะของทั้งสอง  ป๋อง  เจี๊ยบ  เก็ก  โอ  บิ๊ก  และกันต์  ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม  ทั้งหกเรียนอยู่ ม. 5/3  แต่วิทย์กับดาอยู่ห้อง  5/1
     น้องดาจ๊ะ  วันนี้ตอนเย็นไปดูหนังกับพี่มั๊ย
     กันต์กล่าวชักชวนดา  วิทย์หยุดทานข้าว  ส่วนดาไม่พูดอะไรได้แต่นั่งเงียบไม่สนใจ
     แหมวันนี้น้องดาน่ารักกว่าทุกวันเลยนะครับ
     กันต์พูดต่อ  หลังจากเห็นดาไม่สนใจ  คราวนี้ดาหันมามองค้อนพร้อมกับพูดกระแทกใส่
     นี่ไอ้คุณพี่กันต์  วันนี้ว่างนักหรือไงฮ่ะ  ถ้าอยากไปดูนักก็พาพวกห้าตัวที่อยู่ข้างหลังไปดูซิ  ดาไม่ว่าง
     ป๋องได้ยินดาเรียกพวกมันว่าตัวก็พาลโกรธขึ้นมา
     อ้าว  อีนางนี่พวกข้าไม่ใช่หมานะเว้ยมาเรียกว่าเป็นตัว
     เหรอ  นึกว่าใช่
     ปากดีนัก  เดี๊ยะ
     กันต์หันไปมองป๋อง    เฮ้ยอย่าพูดคำหยาบใส่น้องดาข้าสิเว้ยไอ้?
     ดาได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับ  ใครน้องดาเอ็ง  อย่าปากพล่อยซิ
     วิทย์ที่นั่งเงียบอยู่นานลุกขึ้นพรวด  ทำเอาพวกไอ้กันต์ขยับถอยไปคนละก้าว  วิทย์มองมาที่พวกไอ้กันต์  ด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจนัก
     ไอ้กันต์  เอ็งก็เห็นแล้วนี่ว่าน้องดาเขาไม่ว่าง  สาว ๆ  อื่นก็มีตั้งเยอะแยะ  ไม่ไปชวนว่ะ
     อาราย ๆ  ไอ้วิทย์  ข้าไม่ได้พูดกะเอ็ง  ยุ่งอะไรด้วยว่ะ
     คนอื่นข้าไม่ยุ่งหรอก  แต่สำหรับดา  ต้องผ่านข้าไปก่อน
     หนึ่งต่อหกน่ะ  ฮ้า. ๆ ๆ  เอิ๊ก.  เอ็งบ้าอะป่าววะ...
     พี่วิทย์คะ  อย่าไปสนใจพวกนี้เลย  ดาว่าเราไปที่ห้องเรียนกันดีกว่านะ
     ดาเห็นท่าไม่ดีรีบดึงมือวิทย์เดินออกไปจากโรงอาหาร  ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงเยาะเย้ยของพวกไอ้กันต์
     ฮ้า ๆ ๆ  ไอ้วิทย์  โธ่เอ้ยแกก็ไอ้ขี้ขลาดล่ะหว้า  แน่จริงมาซิเว้ยฮ้า ๆ ๆ
-----------------------