12 ปี

หมอกจาง

ฝนนอกหน้าต่างตกเปาะแปะ
อากาศชื้นหอมหวานไหลเข้ามาอบอวลอยู่ในห้อง
เสียงฝนฟังดูเหมือนมีจังหวะจะโคนของมันแปลกๆ
..
จำคืนนั้นได้
ที่เธอซ้อนมอเตอร์ไซค์ฉันออกไปหาอะไรกินข้างหลังมอ
แล้วขณะที่ขี่รถกลับ จู่ๆฝนก็ตกกระหน่ำ
ฉันรีบบิดเร่งเครื่อง กลัวว่าจะพาเธอมาเปียกปอน
เธอที่ด้านหลัง คลุมตัวไว้ใต้เสื้อคลุมประจำภาควิชาของฉัน เสียงฮัมเพลงด้วยเสียงเล็กๆ ลอดออกมาแข่งกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำ
“ฟ้าในคืนฝนฉ่ำ คงนึกขำต่อคำสัญญา..”
วินาทีนั้น ฉันหลงรักเธอขึ้นมาดื้อๆ
..
คืนหนาวคืนหนึ่ง ลมพัดแรง
ทางเดินระหว่างตึกที่ฉันนั่งทำงานชิ้นสุดท้ายของปีสี่ กับตึกที่เธออยู่นั้น ถูกวางเรียงรายไว้ด้วยเทียนถ้วยเล็กๆ ตลอดแนวทางเดิน
คงเนื่องจากเทศกาลอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็จำไม่ได้แล้ว
คืนนั้นลมหนาวกรรโชกหนัก เธอโทรมาบอกให้ฉันเดินไปรับเธอเพื่อจะมานั่งเล่น-ดูรายการทีวีบางรายการที่ห้องทำงานฉัน
ฉันเสียเวลาพักใหญ่ กว่าที่จะเดินผ่านทางเดินนั้นไปรับเธอ
เราเดินคุยกันมา ผ่านทางเดินทางเดิม เทียนในถ้วยที่เรียงรายดับไปกว่าครึ่ง
ฉันเดินจนเกือบสุดทาง กว่าที่จะรู้ว่าเธอปล่อยให้ฉันเดินมาเพียงลำพัง
หันไปมองดู เห็นเธอสาละวนอยู่กับการต่อเทียนน้อยๆเหล่านั้นจนสว่างครบทุกดวงบนทางเดิน
ฉันมองเธออย่างเงียบๆไม่พูดอะไร
เมื่อเธอเดินมาหาฉัน ฉันถามเธอว่า เธอรู้ไหมว่ามันเปล่าประโยชน์ ลมที่พัดแรงจะพัดมันดับในชั่วอีกไม่นาน
เธอบอกว่าเธอรู้ แต่ว่าเธออยากเห็นมันสว่างไสวเรียงรายกันอย่างนั้นสักนิด แม้จะเพียงครู่เดียววูบเดียวก็ตาม
เราสองคนยืนนิ่งมองมันชั่วครู่ ก่อนที่จะหันจากไป ปล่อยเทียนเหล่านั้นไว้กับสายลม 
เธอถามฉัน
ว่าฉันคิดว่าสิ่งที่เธอทำมันไร้สาระหรือเปล่า
บางที.. ฉันตอบ
แต่ก็นั่นแหละ เธอรู้ไหม ว่านี่คือสาเหตุที่วันนี้ฉันเดินไปรับเธอช้ากว่าที่เคย
วันนั้นเธอยิ้มให้ฉันได้สวยที่สุด
..
"ฉันถือแหเก่าคร่ำคร่า
ออกเรือจากริมฟ้า
มุ่งหน้าไปกลางทะเลดาว.."
..
วันหนึ่ง ฉันและเธอคุยกันเรื่องหนังสือ
เธอบอกว่าเธอชอบอ่านบทกวี และบ้างบางครั้ง-เธอเขียนบทกวี
ฉันบอกเธอว่า ฉันเองก็เช่นกัน 
อ่านบทกวี บางครั้ง-แอบเขียนและซ่อนมันไว้อย่างละอาย
เราแลกบทกวีกันอ่าน
เธอบอกว่าเธอชอบบทกวีของฉัน
เธอบอกว่าอารมณ์ของฉันนั้น-ลึก 
ซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจความหมายของคำว่า-อารมณ์ลึก-สักเท่าไหร่
ไม่มีใครเคยบอกฉันเช่นนั้นมาก่อน และตราบเท่าวันนี้ก็ยังไม่เคยมีใครบอกซ้ำ
เรายิ้มให้กัน และเธอเอ่ยปาก ว่าขอบทกวีชิ้นนั้นให้เธอได้ไหม
ฉันตอบว่าได้สิ ฉันยกมันให้เธอ
แม้มันอาจเป็นบทกวีที่ไม่ดีเท่าไร
แต่มันก็เป็นบทกวีของเธอเสมอมา
..
"ฉันถือแหเก่าคร่ำคร่า
ออกเรือจากริมฟ้า
มุ่งหน้าไปกลางทะเลดาว
ท่ามกลางความมืดและเหน็บหนาว
ฉันทอดแหเอา
ได้ดาวคราวละแปดเก้าดวง
มีดาว-บางดาว-บางดวง
ฉันทำหล่นร่วง
เพราะแหนั้นเก่าเหลือใจ
พรุ่งนี้จะขายดาวไป
พร้อมทั้งตั้งใจ
เก็บดาวสุกใสดวงนั้นกำนัลเธอ"
..
สิบสองปี
ถ้าวันนั้นเธอปลูกดอกคูนไว้ที่หลังห้องตามคำแนะนำของฉัน ป่านนี้มันคงออกดอกสวยสะพรั่งทีเดียว
แต่อย่างน้อยฉันก็หวัง ว่าดอกมะลิที่เธอเลือก คงมีอายุอยู่หลายขวบปี
..
นานเท่าไรแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้คิดถึงเธอ
คงเฉพาะวันที่เงียบสงัด กับเสียงฝนเปาะแปะแบบนี้หรอก ที่ความทรงจำบางอย่างมันจะย้อนมาแตะความรู้สึกได้อย่างแจ่มชัด
ฉันคิดถึงเธอไม่บ่อย 
แต่เชื่อเถิดว่า ฉันไม่มีทางที่จะหลงลืมเธอไปจากความทรงจำ
..
เนิ่นนานมาแล้ว ไม่ได้เจอ 
ฉันหวังว่าเธอคงจะสบายดี