รอวัน..พี่ฉันนั้นคืนคอน

ฉางน้อย

........เป็นเวลาสี่เดือนแล้วซินะที่พี่ชายฉันจากบ้านต่างเมืองไปอยู่แดนไกล
ป่านนี้พี่ชายคนดีจะเป็นอย่างไรบ้างไหมหนอ
กินอิ่ม นอนหลับบ้างหรือเปล่า  
พี่ชายจะหนาว ร้อน หรือเย็น เป็นเช่นไรอยากรู้จัง
นึกถึงวันแรกก็ใจหาย วันที่พี่ชายมาบอกว่า..
" วา วีซ่าของเราผ่านแล้วนะ " 
คำว่า เรา พี่ชายใช้แทนตัวเองเสมอๆ
พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มีแววตื่นเต้นดีใจ
พี่ชายคงกำลังสับสน ว่าจะไปดีหรือไม่อย่างไร
ทั้งๆที่ตอนแรกๆพวกเราสี่คนพี่น้องลุ้นกันแทบตาย ขอให้วีซ่าผ่านไวๆ 
ฉันรุ้ พี่ชายมีความใฝ่ฝันรักในอาชีพที่เขาทำ
เขาได้สั่งสมประสบการณ์มามากพอควร
เพียงแต่ในเมื่อโอกาสมาเยือน พี่ชายมีความตั้งใจว่าจะลอง
ไปใช้ประสบการณ์ชีวิตนอกบ้านต่างเมืองดูบ้าง
" ดีแล้วละ ไปทำงานที่โน่นเถอะ อาจจะดีกว่าที่บ้านเราขณะนี้ 
ไม่ต้องห่วงน้องๆน่ะ อยู่กันได้สบายมาก " 
วา บอกพี่ชายไปแบบนั้น   
จริงๆแล้วพี่ชายก็คงใจหายเหมือนกัน 
ไม่เพียงแต่พี่ชายหรอกนะที่ใจหาย
พวกเราสามคนพี่น้องก็ใจแป้วไปหน่อยหนึ่ง
พวกเราสี่คนพี่น้องต่างนิ่งอึ้งไม่มีใครกล่าวอะไรออกมาสักคำ
กลัวเหลือเกินว่า น้ำตาจะรินไหลด้วยความใจหาย
" เราไม่ไปได้ไหมนี่ ? " พี่ชายถามพลางหัวเราะกลบเกลื่อน
ความรู้สึกสับสนภายในใจตัวเอง
" บ้าซิ วีซ่าผ่านแล้วนะ กว่าพี่จะผ่านมาจุดนี้ได้ 
เพราะความตั้งใจของพี่ไม่ใช่เหรอ "
วา คุยกับพี่ชาย
พี่ชายนิ่งเงีบย ยอมจำนนต่อเหตุและผลของน้องสาวคนนี้
...
" วา เราเข้าไปในห้องได้ป่าว ? " 
เสียงพี่ชายร้องเรียก พลางเคาะประตูหน้าห้องเบาๆ
" อ้าว เข้ามาซิ มีไรป่าว ? " ยิหวาแปลกใจ
เพราะร้อยวันพันปี พี่ชายไม่มีล่ะที่จะย่างกรายเข้าห้องน้องสาว
" วา สอนเราเช็คเมล์หน่อยซิ เขาทำไงบ้าง ลืมหมดแล้วล่ะ "
" อ๋อๆ ได้ซิ เดี๋ยวสอนคุยเอ็มด้วยนะ ไม่ยากน่ะ " 
วาตอบ พลางอมยิ้ม 
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปที่พี่ชายมึนๆกับวิธีการสอนของยิหวา 
แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ยิหวานั้นสมัครเมล์ใหม่ให้พี่ชาย พร้อมกันนั้นก็สอนแค่โปรแกรมสำคัญๆ แค่นั้นเอง
พี่ชายตัวดีกลับไปห้องเขา สักพักหิ้วกระเป๋าเดินทางใบโตเข้ามา
พร้อมของใช้จำเป็น
" วา เราเอาเสื้อผ้ามาจัดในห้องวานะ " 
พี่ชายพูดพร้อมวางกระเป๋ากลางห้อง
เป็นครั้งแรกที่ฉันแทบน้ำตาซึมกับคำพูดของพี่ชาย
ฉันรู้ ความผูกพันของพี่น้อง ยังไงก็ตัดกันไม่ขาด
อาจเคยทะเลาะกันบ้างด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่คราจะห่างไกลกัน
พี่น้องก็คือ พี่น้องหาใช่คนอื่นคนไกลไม่ พี่น้องจะยังรักและคิดถึงกันเสมอ
" เอางี้ซิ ไปจัดของในห้องใหญ่กันไหม เดี๋ยววาช่วยจัดให้ด้วย นะ " 
..
ห้องใหญ่ หมายถึง ห้องนอนขนาดใหญ่ของพี่สาวสองคน
 ซึ่งมีเนื้อที่เยอะกว่าห้องวา
" วา เราเอาชุดนอนไปด้วยดีไหม ? "
" วา เราเอามีดโกนหนวดไปด้วยดีป่าว ? "
" วา เราเอาถุงเท้าไปกี่คู่ดีนะ ? " 
" วา แล้วไม้แขวนผ้าล่ะ เราต้องเอาไปด้วยไหมนี่ เนอะ ? "
" วา กางเกงยีนส์เอาไปกี่ตัวดีล่ะ ? "
" วา.....แล้ว.....แล้ว ............ "   
สารพัดคำพูดจากพี่ชาย เป็นครั้งแรกกระมังที่พี่ชายเห็นวาเป็นคนสำคัญ 
ถามโน่น ถามนี่ตลอด วาได้แต่แอบอมยิ้มคนเดียว อิอิ แค่นึกขำในใจน่ะ
" เฮ้ย เอาไปทำไม ชุดนอนนะ ที่โน่นเมืองหนาวจะตายไป ต้องชุดหนาๆซิ "
" มีดโกนน่ะ เอาไปเผื่อเลยเยอะๆ หนวดของตัวเองขึ้นไวจะตายไป "
" ถุงเท้าเหรอ เอาไปเลย 7 คู่ 7วันพอดี เนอะ "
" ไม้แขวนเสื้อไม่ต้องเอาไปมั้ง..ไม่รู้ (ว่ะ) " 
" กางเกงยีนส์หนาๆเอาไปเยอะๆเลย ที่โน่นแพงด้วยนะ "
" อ่อ..ยาจำเป็น ของส่วนตัวอย่าลืมล่ะ แยกไว้ต่างหากด้วย "
" ตั๋วเดินทาง หนังสือเดินทาง วีซ่า สมุดบันทึก เก็บดีๆอย่าให้หายล่ะ "
" ...รู้แล้วน่ะ บอกอยู่ได้ น่ารำคาญ " 
ประโยคสุดท้ายเป็นคำพูดของพี่ชาย
ยิหวารู้ เขาพูดตัดบท(และตัดความรำคาญ)ไปยังงั้นเอง 
..
 และแล้ววันเดินทางไกลของพี่ชายก็มาถึง
เพื่อนบ้านรวมทั้งน้องๆด้วย
ไปกันหลายคน เลยต้องเอารถไปสองคัน 
ทั้งๆที่คิดว่าไปกันแค่คนสนิทไม่กี่คน
สารพัดคำปลอบโยนและกำลังใจที่มีให้จากคนรอบข้าง
อดที่จะ ทำให้พี่ชายน้ำตาซึมเสียมิได้   
ตอนแรกแค่น้ำตาซึม แต่สุดท้ายพี่ชายก็เสียน้ำตาออกมาจริงๆ อิอิ 
วา ที่ว่าใจแข็งแล้วยังต้องเบือนหน้าหนีแอบกลั้นน้ำตาเอาไว้
ไม่อยากให้พี่ชายเห็นว่า น้องสาวนั้นอ่อนแอ
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเข้าไปด้านในเพื่อรอขึ้นเครื่อง
ยิหวาแตะไหล่พี่ชายเบาๆพลางพยักหน้าแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา
เพียงฝ่ามือสัมผัสเบาๆไม่ต้องเสกสรรค์คำพูด 
ไม่ต้องกล่าวเรียงร้อยถ้อยคำใดๆมาเอ่ยอ้าง แต่ฉันคิดว่าพี่ชายคงรู้
โปรดจงรับรู้นะ น้องสาวคนนี้ยังรักและรอการกลับมา
ของพี่ชายคนนี้เสมอ   
ส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากลา " ไปเถอะ โชคดีล่ะ "
พี่ชายเดินหายลับไปกับกลุ่มนักเดินทาง ซึ่งแต่ละคนอาจมีเป้าหมายต่างกัน
บางคนอาจมีจุดมุ่งหมายของชีวิตที่ไม่เหมือนกัน
พวกเขาเหล่านั้นจะเดินทางไปไหนกันนะ 
จะมีใครสักคนไหนที่จะเป็นเพื่อนร่วมทางกับพี่ชายของวา
..
 ขากลับ รถที่พวกเรานั่งมานั้นติดแช่ไฟแดงเป็นชั่วโมง
ซึ่งก็ไม่ห่างจากสนามบินสุวรรณภูมิเท่าใดนัก
ประมาณ 1 ทุ่มกว่า ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด
 ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถผ่านกระจกใสๆ 
โน่น ..บนท้องฟ้านั่น เครื่องบินลำนั้นส่องไฟประกายวิบวับ
จะใช่เป็นลำที่พี่ชายเดินทางหรือเปล่านะ
ฉันแหงนมองตามจนสุดสายตา    
แล้วพี่ชายจะก้มมองเราผ่านกระจกใสบนเครื่องบินหรือเปล่านะ
ฉันนั่งคิดๆแล้วก็ใจหายนิดๆ ครั้นนึกถึงเยาว์วัยในวันวาน
" น้องๆ มาดูเรือบินเร็ว "
เสียงพี่ชายเรียกพี่ๆน้องๆมาดูเครื่องบินด้วยความตื่นเต้น
เด็กบ้านนอกอย่างพวกเราจะ
ตื่นเต้นดีใจทุกครั้งที่เห็นเครื่องบิน บินผ่านน่านฟ้า
หน้าบ้านเราแล้วแหวกว่ายหายไปในกลุ่มเมฆสีขาวบ้างหม่นบ้าง
ยิ่งถ้าเป็นกลางคืนด้วยแล้ว จะเห็นแสงไฟระยิบระยับจาก
เครื่องบินส่องประกายลงมาน่าชม เด็กๆก็จะวิ่งตามแสงไฟนั้น
จนสุดสายตากันเลยทีเดียว   
" พี่ชาย ทำไมเรือบินถึงลอยได้ ? " ฉันเคยถามด้วยความอยากรู้
หลากหลายคำถาม มีให้พี่ชายได้ปวดหัวเสมอๆ
ครั้งเยาว์วัยในวันวานฉันและพี่ชายมีโอกาสได้แค่แหงนมองเครื่องบิน
แต่ค่ำคืนนี้แล้วที่พี่ชายมีโอกาสได้นั่งเครื่องบินไปเมืองนอกแดนไกล
สุดท้ายพี่ชายก็สมหวังอย่างที่ตั้งใจไว้จริงๆด้วย
" แล้วเราจะเอาโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่มาฝากนะ " 
พี่ชายเคยพูดเย้าฉันครั้งก่อน
" ไม่ล่ะ เอาจิงโจ้ตัวโตๆดีกว่า " จริงๆแล้วใจฉันไม่หวังอะไรจากพี่ชายเลย
ขอเพียงให้พี่กินอิ่มนอนหลับ ทำงานด้วยความสุขกายสบายใจ
น้องสาวคนนี้ก็มีความสุขแล้ว
..
เหลียวมองกลับมาที่เดิมๆ โน่น ต้นข่อยไม้ดัดของพี่ชาย
แตกกิ่งแตกใบรอการกลับมาตกแต่งกิ่งจากพี่ชายอยู่นะ
นั่น ต้นลีลาวดีหลากหลายพันธ์ออกดอกสีสรรสวยงาม
รอการกลับมาให้พี่ชายได้เชยชมความงามจากพวกเขานะ
สวนหย่อม สนามหญ้าหน้าบ้านยังคงเขียวขจี พวกเขาคง
รอต้อนรับการกลับมาของพี่ชายเช่นกันนะ 
แก้วกาแฟสีเทาหม่นใบโปรดใบนั้นวางสงบนิ่งที่เดิม
เขาก็คงรอการกลับมาของพี่ชายอีกเช่นกัน
วันแรกที่พี่ชายเดินทางไปแล้ว ทุกอย่างเงียบเหงา
กระนั้นฉันก็ยังคงทำทุกอย่างด้วยความเคยชิน 
แม้แต่ชงกาแฟยามเช้าวางไว้ให้พี่ชาย
กาแฟแก้วนั้นส่งกลิ่นหอมกรุ่นเย้ายวนจมูก
ควันลอยอ้อยอิ่งโชยจากแก้วใบนั้นแล้วล่องลอยหายไปในที่สุด
ฉันนึกขึ้นได้ พี่ชายไม่อยู่แล้วนี่นะ 
รอยยิ้มเหงาๆผุดขึ้นที่มุมปากนิดหนึ่ง
ใช่ซินะ ...พี่ชายไปไกลลิบแล้วนี่
..
ป่านนี้แถวปักษ์ใต้บ้านเรา 
เจ้านกบินหลาคงบินกลับรังเดิมของเขาแล้วซินะ
เจ้านกบินหลา แม้จะบินไปหากินที่อื่น
 แต่สุดท้ายพวกเขาก็กลับคืนรัง กลับคืนคอน
ยิ่งเป็นเจ้านกบินหลาดงด้วยแล้ว เป็นนกที่รักและ
หวงถิ่นฐานเดิมมากทีเดียว    
เมื่อถึงเวลา เจ้าบินหลาดงก็กลับคืนถิ่นที่เคยอาศัย
เจ้าบินหลาดงยังบินกลับคืนคอน
 แล้วพี่ชายฉันล่ะ ตอนนี้พี่อาจจะทำงาน
เก็บเงิน พร้อมทั้งเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตในต่างแดนอีกสักพัก
แต่ถ้าพี่อยู่ทางโน้นไม่มีความสุขกายไม่สบายใจ ก็ขอให้กลับมาบ้านเรา
บ้านเรายังมีข้าว มีน้ำให้กิน มีที่ให้หลับนอนสบายใจไม่ต้องไปซื้อไปเช่า
ทุกคนที่นี่ ยังรอคอยการบินกลับคืนคอนของพี่ชายนะ
..
                         ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )   
             				

.....ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน๊ต.....