(เขาว่า) คนใต้หัวหมอ

ฉางน้อย

     ( ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)
" ไอ้วาน่ะใจร้อน ชอบทำตัวหัวหมอ ทำใจนักเลงเหมือนเตี่ยมัน สักวันเหอะ จะรู้สึก " 
ประโยคนี้หวนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง 
หลังจากห่างหายเนิ่นนานไปแล้วครั้งหนึ่งสมัยอยู่บ้านต่างจังหวัด
ฉันไม่เข้าใจ ทำไมนะ แค่เราเอาตัวรอด
 รักษาผลประโยชน์ของตัวเอง เผลอๆยังรวมไปถึงคนอื่นด้วย 
การที่เราพูดอะไรที่ถูกต้อง ทำไมเขาชอบมองว่า คนใต้หัวหมอ 
นั่นซิ ทำไมต้องมาเน้นคำว่า คนใต้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
คนใต้หัวหมอ อย่างงั้นเหรอ ไม่หรอก
 สถานการณ์รอบข้างต่างหากทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา
เหตุเกิดเพราะว่า พี่ชายโทรไปหาเตี่ยที่บ้านต่างจังหวัดนั่นเอง
" เตี่ย แย่แล้ว ไอ้วามันไปมีเรื่องกับพวกวินมอไซค์ปากซอย "
เสียงพี่ชายร้อนรนโทรไปฟ้องเตี่ย 
" เหรอ..เออดีแล้ว ให้มันได้รู้รสชาตของชีวิตซะบ้าง ฮ่าๆ "
เตี่ย พูดเหมือนไม่สนใจต่อคำฟ้องของพี่ชาย แต่พอรุ่งเช้า
เตี่ยมายืนยิ้มเผล่หน้าประตูบ้าน นั่นหมายถึงว่า เตี่ยยังห่วงลูกสาวคนนี้อยู่เหมือนกัน
" ไหนๆ ไอ้ตัวไหนที่มันบังอาจมีเรื่องกับลูกสาวเตี่ย ? "
" เตี่ยน่ะ ชอบให้ท้ายยัยวานัก มันถึงได้เหลิงไม่กลัวใคร " 
พี่สาวคนโตต่อว่าเมื่อเจอหน้าเตี่ย
" เขาเรียกว่า รักษาและปกป้องศักดิ์ศรีของคนใต้เว้ย 
เราคนใต้ตัวดำก็จริง แต่ใจไม่ดำอย่างคนบางคนในเมืองหลวงนะ
คนใต้ไม่เคยไปรังแกใครก่อน แต่ถ้าใครมารังแก อย่าไปยอมนะลูก "
ประโยคสุดท้าย เตี่ยหันมาพูดกับฉันอย่างรู้กัน
...
เช้าวันนั้น เตี่ยมาถึง ก็เดินไปมา 2 - 3 รอบระหว่าง
วินมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านฉัน แต่ไร้วี่แววคนที่มีเรื่องกับฉัน
" เอ่อ...ขอเชิญไอ้วา เอ๊ย คุณชื่อวา ไปคุยที่ สน......หน่อยครับ "
รถหวอตำรวจเข้ามาจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้าน
 ตำรวจนายหนึ่งเดินมาหน้าบ้านถามหาคนชื่อ " วา " 
( งานเข้าแล้วไหมล่ะยัยวา อิอิ )
พี่ๆ 3คน มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่เตี่ยยังคงนั่งนิ่งสงบ
" หนูเองคะ ชื่อวา ทำไมคะ มีอะไรคะ ? " ยัยวายังแกล้งทำหน้าซื่อ(บื้อ)
ถามไปอย่างงั้นแหละทั้งที่รุ้ต้นสายปลายเหตุดี
" อ้าว ..ผู้หญิงหรือครับ ผมคิดว่า ผู้ชาย แหะ..แหะ.."
 ตำรวจนายนั้นทำหน้างงเล็กน้อยถึงปานกลาง พลางยิ้มแหยๆ
" ผู้หญิงแล้วทำไมล่ะ ตีหัวคนไม่ได้หรือไง " 
ยิหวาพูดด้วยอารมณ์พาลพาโล จึงโดนพี่สาวคนรอง
หยิกเข้าให้ที่ซี่โครงด้านขวา
" ตำรวจก็ดีแต่คดีอย่างงี้ จับหมวกกันน๊อค จับไพ่ 
ทีคดีอื่นปล้นฆ่า เคยจับได้บ้างไหมล่ะ "
ยิหวายังไม่เลิกพาล คราวนี้พี่สาวคนโตเขม็งตาเขียวใส่
" เอ่อ..ขอเชิญไปคุยกันที่ สน...ดีกว่านะครับ ขอเชิญขึ้นรถครับผม" 
ครั้งที่สองที่ตำรวจเอ่ย
" ไม่ต้องเอารถตำรวจมารับหรอก ไปเองได้ 
รับรองไม่หนี ต้องใส่กุญแจมือด้วยไหมล่ะ ? " ยัยวา ยังโมโหไม่หาย
" ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณวา เดี๋ยวเจอกันนะครับ "
" เจอซิ นั่งแท็กซี่ไปเองได้ "
" เตี่ยไม่ต้องไปนะ เดี๋ยววาไปกับพี่สาวสองคนเอง 
ไว้วาโดนอุ้มลงถังแดง เตี่ยค่อยตามไปนะ "
ยิหวา ยังไม่วายทะเล้นกับเตี่ย อิอิ 
" อ้าวๆ เฮ้ยๆ พี่สองคนไม่ไปไม่ได้เหรอวา " พี่สาวสองคนอิดออด 
" จะไปไหม....ห๋า... " คราวนี้ยิหวาตาเขียวใส่พี่ๆสองคนบ้างแล้ว 
" ไปก็ไป " ....... พี่สาวสองคนไปแบบอ่อยๆหมดแรง อิอิ 
..
" เอ่อ..ตอนที่วินมอไซค์มาแจ้งความครั้งแรกนะ ผมคิดว่าคนชื่อวา น่าจะเป็นผู้ชาย แต่คิดคาด " 
ตำรวจนายนั้นยศอะไรไม่ได้สนใจ พูดคุยพลางหัวเราะแหะ..แหะ..
"คดีทำร้ายร่างกาย ยอมความตกลงกันได้ 
แต่โดนปรับ 500 บาทนะครับคุณวา เพราะ
ถือว่า เจตนา " ตำรวจเอ่ยชี้แจง
" นายป้อม หนุ่มวินฯ เขาบอกว่า เขานั่งคร่อมมอไซค์อยู่ๆ
คุณก็มาถึบเขาก่อน พอเขาล้มลง คุณก็ซ้ำเขา จริงไหมครับ ? "
" ใช่..จะตั้งข้อหาเพิ่มหรือไงจ่า ? " ยิหวาถามไปงั้น ไม่รุ้หรอกว่าหมู่หรือจ่า
" เปล่าครับ ตอนแรกผมไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ผมเห็นคุณ ผมเชื่อแล้วครับ "
 " ผมเชื่อแล้วครับว่า คนใต้หัวหมอจริงๆ " ตำรวจนายนั้นพูดพลางหัวเราะ
" คุณตำรวจ ผมเจ็บตัวฟรีซิ ขอเรียกค่าทำขวัญด้วยได้ไหมครับเนี่ยะ ? "
นายป้อม หนุ่มวินมอไซค์ปากแมวร้องโอดครวญขึ้นมาทันทีเชียว
มันน่าจับมาดีดหูนักล่ะ 
" ไปเอาที่เตี่ยชั้นโน่น กล้าจริงไหมล่ะ ? ยิหวาชักโมโห 
จะไม่ให้โมโหได้ไง มีเรื่องทะเลาะกับคนอื่น พี่ชายก็ด่าซ้ำ
แล้วค่าปรับอีก 500 คงต้องให้พี่ชายมาจ่ายให้อีกล่ะซิ เฮ้อ เซ็ง.....
" อย่าทะเลาะกันครับ ขนาดอยู่บนสน.นะครับเนี่ยะ " ตำรวจส่ายหน้า
" ก็หนูไม่มีตังค์จ่ายนี่ ..." ยิหวา อ้างดื้อๆ
" ตกลงว่า คุณวาเขาไม่มีเงินจ่ายนะครับ 
แล้วคุณเป็นผู้ชายนะไปมีเรื่องกับผู้หญิง ไม่เป็นการสมควรนะครับ
แถมยังโดนตีหัวอีก เป็นผม ผมคงอายไม่กล้ามาแจ้งความหรอกครับ "
นี่ เป็นครั้งแรกที่ฉันนึกรักตำรวจอย่างจับใจ อิอิ ไม่รักได้ไง 
ขอบคุณที่ทำให้ฉันไม่ต้องเสียค่าทำขวัญอีก 500
.... ตำรวจที่รักของประชาชน 55555
..
" เดี๋ยว วา กดเบอร์โทรหาพี่ศักดิ์หน่อยนะลูกนะ " 
เตี่ยพูดกับลูกๆไพเราะเสมอ อ่อนหวานแต่อย่าอ่อนไหว
 เตี่ยสอนไว้จำได้ๆ อิอิ 
" เตี่ยจะให้พี่ศักดิ์มาคุยกับพวกวินนี่ซะหน่อยแล้ว " 
" อย่าไปยุ่งกับวินฯเขาเลยเตี่ย ให้เรื่องจบๆไปเหอะ " 
พี่สาวคนโตค้าน 
" ไม่ได้ซิ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ มันจะเหลิง มันเป็นใคร
มันคิดว่าพวกลูกๆอยู่กันเอง แบบไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล มันถึงได้ย่ามใจ"
เสียงของเตี่ยเข้มพอที่จะทำให้ไม่มีลูกคนไหนกล้าต่อปากต่อคำ
สักพัก พี่ศักดิ์ก็มาถึง เดินไปถามหาชื่อ นายป้อม หนุ่มวินฯ
ที่มีเรื่องกับฉัน ไม่เจอตัวนายป้อม แต่เพื่อนๆเล่าให้ฟังว่า ..
" ไอ้ป้อม มันไม่กล้าอยู่แล้วครับ มันพูดกับผมว่า..
ขนาดลูกสาวยังกล้าตีหัว แล้วนี่พ่อมาเอง กูไม่ตายเลยหรือวะ " 
"มันยังบอกอีกว่า แม้แต่ตำรวจ ยังไม่เข้าข้างมัน "
สรุปแล้ว นายป้อม หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์คนนั้นเขากลับไปอยู่บ้านที่
ต่างจังหวัดแล้วจริงๆด้วย
" เฮ้ย..ไอ้วา พี่ถามจริงๆเถอะ มีอะไรกันถึงได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ "
พี่ศักดิ์เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ถามยิหวาในเย็นวันนั้น
" ก็ไม่มีอะไร ..คนปากแมว แซวผู้หญิง " 
" นั่นซิ เขาแซวว่าอะไรล่ะ ถึงได้ไปบู๊กับเขาแบบนั้น " 
พี่ศักดิ์คาดคั้น
" ก็มันแซววา นี่.. ว่า.. ขาว...." ยิหวาเริ่มชักสีหน้าแดงๆ
" แล้วไงต่ออย่าอ้ำอึ้ง " เหมือนพี่ศักดิ์จะรู้ ยังซักถามอยู่นั่นแหละ
" มันว่า วา ขาว ..น่าเจี๊ยะ โอ๊ย พอแล้วไม่ต้องถาม อายนะ " 
ยิหวา แกล้งทำเสียงดังขู่พี่ศักดิ์ 
" 5555... แต่เออ ดีแล้วที่มันโดนแบบนั้น
ถ้าพี่อยู่มันคงได้เจี๊ยะลูกปืนของพี่ด้วยนะนี่ "
พี่ศักดิ์พูดพลางนั่งหัวเราะราวกับสิ่งที่ฉันได้เจอมานั้นขบขันซะเต็มประดา
...
คืนนั้นเตี่ยนั่งคุยอะไรเยอะแยะมากมายให้ลูกๆฟังทั้ง4คน
" คำว่านักเลงน่ะ ไม่ใช่แค่นักเลงแค่กายภายนอก
ไม่ใช่ว่า สักยันต์ทั้งตัวแล้วจะเป็นนักเลงนะลูก "
" แต่สิ่งเหล่านั้น เขาทำเพื่อเป็นเกราะป้องกันจิตใจพวกเขาเองต่างหาก
สักยันต์เพื่อให้คนอื่นเกรงกลัว ให้คู่อริเกรงใจ แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิด"
" นักเลงน่ะ เขาวัดกันที่ใจนะลูกนะ น้ำใจนักเลง 
แพ้ก็คือแพ้ ไม่ใช่ว่า บอลแพ้ แต่คนไม่แพ้ แบบนี้ไม่ใช่
น้ำใจนักเลง หากเขาชนะ ก็คือชนะด้วยหัวใจ ไม่ไปเหยียดหยามผู้แพ้"
" เตี่ยไม่เคยสอนให้ลูกๆของเตี่ยเป็นนักเลงหัวไม้หรือคนหัวหมอ
แต่ต้องรู้จักสิ่งถูกผิด ยอมรับในสิ่งที่ถูกต้อง ห้ามไปรังแกคนอื่นก่อน
แต่ถ้าใครรังแกก่อน เราก็ต้องสู้ อย่าคิดว่า เราเป็นผู้หญิง เราสู้ไม่ได้
ต้องมีสติ คิดให้รอบคอบ " เตี่ยพูดพลางมองหน้าลูกๆทุกคน
" อย่าง วา ก็เหมือนกัน ยังดีที่ลูกไปมีเรื่องกับพวกเขาแค่คนเดียว
ยังดีที่เขาไม่มีพรรคพวกมาช่วย
 ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้วลูกคงเอาตัวไม่รอด 
ทีหลังอย่าประมาทนะลูกนะ ข่มใจ อดทนต่อสิ่งยั่วยุ "
วา นิ่งฟังเงียบ รู้ตัวว่า อาจใจร้อนไปด้วย วู่วามไปนิดก็ยอมรับ
" เตี่ย แค่อยากบอกว่า ลูกอย่าไปกลัวพวกที่เป็นนักเลงแค่กาย 
สักยันต์เต็มหลังเต็มตัว 
แต่อยากให้ลูกกลัว เกรง คนที่เป็นนักเลงด้วยหัวใจ
ขอให้ลูกกลัวคนดีๆ เพราะนั่นเขามีคุณธรรม มีความเป็นนักเลงเต็มร้อย"
...
เหตุการณ์นี้แม้ว่าผ่านมานาน แต่ฉันก็ยังจำได้ดี
จำได้ในคำสอนต่างของเตี่ย
จำได้ในกิริยาความห่วงใยในความปลอดภัยของลูกสาว
จำได้ในเหตุการณ์ต่างๆที่แม้นานผ่านมาแล้วแต่ยังเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น
ขอบคุณสำหรับคำสอนสิ่งดีๆของเตี่ย
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่เตี่ยมีให้ลูกสาวคนนี้
ขอบคุณสำหรับสนับมือกับมีดพับอันนั้นค่ะเตี่ย 
   แฮ่..แฮ่..... ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )