นายหิ่งห้อยสะดุดรักเจ้าหญิงขนมปัง ตอนที่ ๒
ละไมฝน
ตอนที่ ๒
สองหนุ่มสาวกลับไปแล้ว
ความเงียบเหงาครอบงำร้านขนมปังอีกครั้ง
ฝนยังพรูพรำลงมาไม่ขาดสาย
ข้าฯ เหน็บหนาวจนไม่อาจโบยบินไปแห่งหนใด ช่วงชีวิตหิ่งห้อยแสนสั้นนัก
ข้าฯ ฝันจะได้รับไออุ่นจากเจ้าหญิงแสนสวย
แล้วในที่สุดข้าฯ ก็เล็ดลอดเข้าไปทางหน้าต่างได้สำเร็จ
ร้านขนมปังของเจ้าหญิง หอมอบอวลและน่าอบอุ่นนัก
ไม่มัวรีรอเลย ข้าฯ กระพือบินไปยังโต๊ะทรงกลมสีขาวนั้น
ไต่วนบนสมุดบันทึก พลางแอบอ่านบันทึกของเจ้าหญิง...
หิ่งห้อยตัวน้อย บินวนไปมา
แสงโคมน้อยวิบวับ อ่อนอ่อน
หิ่งห้อยน้อยใจในแสงของตัวเองหรือเปล่า
แสงวิบวับวิิบวับ จะส่งส่องแสงกระทบถึงดวงดาวไหมนะ
เจ้าหิ่งห้อย
ได้แต่บินวนไปมา ด้วยหวังว่าสักวัน
ดาวดวงนั้นจะรู้ตัว ว่ามีใครหลงรักดาวอยู่...
ในยามนี้...
หิ่งห้อยได้แต่แบกรับความรักไว้ในดวงใจเพียงลำพัง
เจ้าหญิงขนมปัง
ข้าฯ เขียนหนังสือไม่เป็น แต่ข้าฯ โต้ตอบเจ้าหญิงขนมปังทางสายตาว่า...
วิบวิบ วับบวับ
หิ่งห้อย ช่างอ่อนล้า
เหน็บหนาวจัง...
ได้แต่ชะเง้อมองดาว
หิ่งห้อยเฉกเช่นข้าฯ ต้องจมน้ำตาตายแน่ๆ
หากวันใดดวงดาวที่ข้าฯรัก อับแสงลง
แสงดาวหลังม่านฝัน แจ่มใส แต่เปราะบางเหมือนแก้ว
ข้าฯไม่อยากเห็นแสงดาวใยแก้วแตกสลายตรงหน้า
สิ่งที่ข้าฯ ปรารถนาเพียงแค่
มีชีวิตอยู่นิรันดร์เพื่อเฝ้าชมดาวในคืนฟ้าใส...........หิ่งห้อย
ดูเหมือนเจ้าหญิงรู้ความนัยในใจข้าฯ อมยิ้มแก้มตุย ชำเลืองมองข้าฯ บินร่ายรำไปมา ดวงตากลมโตแจ่มกระจ่าง ฉายแววสดใสประหลาดล้ำ
เจ้าหญิงเอื้อมมือเปิดหน้าต่าง แหงนมองฟ้ากระจ่างหลังฝน รำพันกับดวงดาวว่า...
แสงวิบวับวิบวับนั่น
คงเป็นดาวขี้เหงาอมยิ้ม
แสงอ่อนอ่อนของหิ่งห้อย
แม้เพียงวับวิบ
แต่ก็ช่วยยืนยันลมหายใจที่ยังเหลืออยู่
ลมหายใจแสนสั้นของหิ่งห้อย
ดาวดวงน้อยคงแอบน้อยใจ
รำพึงกับตัวเองว่า...
ใยฉันเป็นเพียงหินที่รอเพียงแสงตะวัน
ส่องเลยผ่าน เพื่อทอประกายแสงสว่างเจิดจ้า
ดาวขี้เหงาหลบอยู่หลังดวงจันทร์
สักคืน ดาวน้อยฝันจะส่องแสงวิบวับบ้างก็ยังมิกล้า
ได้แค่เพียงส่องแสงเล็กเล็กจากมุมไกลๆ แห่งจักรวาล
ดาวขี้เหงา...
วาดหวังเพียงทุกวันหิ่งห้อยไม่หมดแรง
บินวนวับวิบต่อไป
สักคืนดาวขี้อาย อาจเลิกเล่นซ่อนหากับจันทร์สีเขียว
ทอแสงกะพริบพรายถึงเจ้าหิ่งห้อย...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)