วันมืดที่ยืดยาว

หลังเลี้ยงพระเช้าในวันคล้ายวันเกิดที่แสนสนุกสนาน
แม่นั่งบนเตียงไม้เล็กๆที่นั่งประจำ...พ่อค่อยๆเดินมาเกาะเสา
ตรงหน้าที่แม่นั่ง   ต่อหน้าแม่........
เสียงใครถามจำไม่ได้-    ตาเป็นอะไร
เสียงตอบ----จะตาย
      ร่างนั้นค่อยทรุดตามเสาไปกับพื้น....... 
หมอ-----บอกเป็นระยะๆเรื่องอาการ
..........................................................................
..........................................................................
หมอ    ....ต้องปล่อยแล้วนะ    ปั้มหัวใจ................
ไม่ทราบหมอพูดอะไรต่อ.......................................
เข้าไป...พ่อยังหายใจอยู่นี่นา.........ฉันคิด..............
พร้อมประสานมือพ่อบีบไว้แน่น......หน้าท่านซีด.....
มีเหงื่อชึมเล็กๆทั่วผิวหน้า........
ใครอีกคน....เดินผ่านหัวเตียง
ดีงสายอย่างหนึ่งออก.....
พ่อๆ....ค่อยผ่อนลมหายใจออก...ร่องรอยจากหน้าอกไปยังท้อง
ทุกอย่างหยุด....เงียบ...มันเย็นเฉียบเหมือนเชือดให้เลือดไหล
ทั้งปวดลึกร้าวทั่วเนื้อหัวใจ....วันทำไม  ช่างมืดยืดยาวนัก.....