" ..อาวรณ์.."

ฉางน้อย

1........ ใครคนหนึ่งเคยบอกฉันว่า " งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา " 
เรามาพบกันเพื่อลาจากกันอย่างงั้นหรือ
เธอย้ำเตือนเสมอๆ ว่าคนเราแต่ละคนต่างมีฝัน
ต่าง มีเส้นทางที่ต้องเลือกเดินตามเส้นทางฝันนั้น
ฉันรู้ ฉันเข้าใจ แต่เส้นทางระหว่างฝันของฉันนั้นมันโดดเดี่ยวเกินไป(หรือเปล่า)
บนเส้นทางฝันของฝันนั้นเหนื่อย ท้อแท้ เหงา เศร้า เดียวดายสารพัด 
จะมีใครไหมที่จะกล้ามาร่วมเส้นทางเดิน 
ทางเดียวกันกับฉันผู้ที่มีฝันอันไกลโพ้น
คุณเคยเป็นเหมือนฉันไหมล่ะ รอบกายเรามีผุ้คนมากมาย ไม่ว่า 
เดินถนน เข้าตลาด นั่งรถเมล์ แต่ทำไมเหมือนเหงาๆเศร้าๆเพียงคนเดียว
ส่วนตัวฉันเองเคยครั้งหนึ่ง สมัยเข้ากรุงเทพฯมาใหม่ๆ 
นั่งรถเมล์ มีผุ้คนมากมายแต่ทำไมใจเราเหงาๆ เหนื่อยๆ 
น้ำตาก็ไหลออกมาเอง ง่ายดายนักเจ้าน้ำตา
ไม่รุ้ ฉันยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน คนเราเกิดมาเพื่ออะไร 
เพื่อความสุขเพียงชั่วครู่ยาม เพียงเพื่อพบแล้วจากกระนั้นซินะ
..................................................................................
2.......... ณ. ม้านั่งริมแม่น้ำเจ้าพระยาค่ำคืนนั้น สายลมพัดเอื่อยๆ
ใครคนนั้น...ฉันนอนหนุนตักเธอ เธอชี้ชวนดูแสงจันทร์ดวงกลมด้วยกัน
แม้จันทร์จะมืดไปสักนิด แต่ใจเราสองคนกลับสว่างไสว
ด้วยกำลังใจที่มีให้กัน
ไม่ต้องมีคำพูด ต่างก็รับรู้ด้วยหัวใจ
ไม่ต้องสื่อความนัย ขอเพียงหัวใจเราตรงกัน
ใครคนนั้น ...เราเคยเดินเกี่ยวก้อยร้อยฝันด้วยกันไปในสถานที่ต่างๆ
เคยแอบอิงพิงไหล่ในสวนสาธารณะแห่งนั้น
เธอ ฉัน ต่างบอกเล่าความฝันของกันและกัน
ฝ่ามืออันแข็งแรงของเธอ ที่ชอบจับหัวฉันโยกไปมาภายใต้หมวกใบเก่ง
ความรู้สึกคือ อบอุ่นใจทุกครั้งไป 
เหมือนพี่ชายตัวดีที่ชอบแหย่เล่นกับน้องสาว
อ้อมแขนเธอยามโอบไหล่หยอกล้อ ทำให้ฉันแอบขำในใจ
เธอพร้อมไหมที่จะคุ้มครองปกป้องภัยไปด้วยกัน หือ ?
อยากบอกว่า ขอบคุณสำหรับความอบอุ่น แม้เพียงเวลาน้อยนิด
แต่ขอเก็บเอามาคิดแทนความคิดถึง
......................................
3.........ต่อไปนี้ไม่มีแล้วใช่ไหม เหตุการณ์และความทรงจำที่ดีๆ
ณ.ม้านั่งตัวเดิม ริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เก่า ....
วันนั้นสีหน้าเธอเหมือนเหนื่อยๆท้อแท้ แต่เธอยังมีน้ำใจถามฉันว่า....
" นอนหนุนตักไหม ต่อไปนี้ไม่มีตักนี้ให้หนุนแล้วนะ ? "
คำถามเบาๆของเธอ แต่ทำให้ใจที่เคยหนักแน่นของฉันหวั่นไหว
แทบน้ำตาซึมกับคำถามนั่น ได้แต่สกัดกั้นความอ่อนแอของหัวใจ
แสร้งยิ้ม หน้าเชิด ตอบว่า.. " ไม่เห็นจะอยากนอนหนุนตักเลย "
แท้จริงแล้ว เธอจะรู้บ้างไหม ฉันแกล้งเชิดหน้า เพื่อให้น้ำตาไหลย้อนกลับเข้าข้างในต่างหาก 
       ท้องฟ้ายามเย็นย่ำ เราสองต่างชี้ดูกลุ่มเมฆซึ่งกลายร่างเป็นภาพต่างๆ
นั่นเจ้าดวงกลมๆ อาทิตย์สีส้มกำลังจะตกหล่นลงน้ำ
แล้วนั่นอาคารกำลังก่อสร้างใหม่ ช่างน่าขัดสายตาซะเหลือเกิน
เฮ้อออ....... เธอยังขำ ฉันบอกว่า ถ้าอยากถ่ายภาพอาทิตย์ตกน้ำสวยๆ
ต้องไปหยิบอาคารนั้นลงมาก่อน  พูดเหมือนทำได้ดั่งปากว่า
เธอจะรู้บ้างไหม เหงานะ เศร้านะ ต่อไปนี้หากไม่มีเธออยู่เคียงข้าง
เหลียวมองข้างกาย ไร้คนเกี่ยวก้อยร้อยฝันวันของเรา
แค่คิด ... หัวใจก็ปวดแปลบ
( ยังอยากโอบไหล่อีกไหม ต่อไปไม่มีไหล่ของหมูตัวนี้ให้โอบอีกแล้วนะ )
ไม่อยากผ่านเส้นทางสวนที่เราเคยนั่งเล่นด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน
ไม่อยากมองเห็นภาพเก่าๆที่เราแอบอิงพิงไหล่ด้วยกัน
ภาพผุ้ชายคนหนึ่งเดินถือรองเท้าผ้าใบคู่เก่งของฉันเดินตามมายังม้านั่งหินอ่อนที่ฉันนั่งเล่น ( เพราะฉันเอารองเท้าคู่โตของเขามาใส่ )
ภาพนี้ยังจำติดตา ฝังในใจแห่งความทรงจำเสมอ
ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก ที่เธอทำให้ฉันได้ทุกอย่าง
.....................................................................
4.......... เอาน่ะ ไม่เป็นไร อย่าเศร้า อย่าอ่อนแอ ...นะ คนดี
ฉันเข้าใจ เธอย่อมมีเส้นทางเดินระหว่างฝันเธอเลือกเองแล้ว
เธอบอกว่า เสียดายเวลาที่ผ่านมา เธอน่าจะรู้จักฉันให้มากกว่านี้
ฉันรู้ ... เวลา คือ กำแพงกั้นความสัมพันธ์ของสองเรา
เธอย้ำบอก เราสองเริ่มจะสนิทสนม เริ่มจะเรียนรู้นิสัยของกันและกัน
ต่างซึมซับความรู้สึกที่ดีๆแก่กัน แต่ทำไม เวลา ต้องมาพรากเราจากกัน
อย่าท้อ....นะคนดี ฉันคนนี้เป็นกำลังใจให้เสมอ
สักวันหนึ่ง... เราคงได้เจอหวังเพียง เจอเธอ ที่เดิม
เธอเข้าใจใช่ไหม ...." แม้ส่งกันหมื่นลี้ ก็ต้องจากกันอยุ่ดี "
" มีงานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา " และสุดท้าย 
" เรามาพบ เพื่อลาจาก "
ขอเพียงสองเรา ลาจากกันด้วยความรู้สึกที่ดีๆที่มี..ให้แก่กัน
แค่นั้น ... ฉันก็ สุขใจ
ความรัก..ความคิดถึง ..มิตรภาพ..ไม่จำเป็นต้องครอบครองเป็นเจ้าของ
ขอเพียงเขาคนนั้นมีความสุขใจในเส้นทางที่เขาเลือกเดินเอง
แค่นี้.. เราก็สุขใจแล้ว
แต่...หาก วันใดเธอเหนื่อยล้า ท้อแท้ เหงา เศร้าเพียงใด
ขอให้คิดถึงฉันคนนี้
ฉัน..คนนี้ ยังรอเธอที่เดิม ณ.ม้านั่งตัวเก่าริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งนี้
.... ฉันจะรอจนกว่า... เธอไม่ต้องการให้รอ...
................................................................
           ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )