ทำหัวใจให้นุ่มนวล

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ซากเศษของหัวใจ
ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาทีละนิด  แสงออ่นๆค่อยผ่านม่านตาทีละนิดอย่างเลือนราง  แล้วค่อยแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย
หลับตานอนนิ่งกลับเตียงที่มีสายอะไรต่อมิอะไรระโยงรยางค์เกะเกะทั่วตัวเต็มไปหมด  ...ใช่ฉันยังไม่ตาย....ฉันรอดมือมัจจุราชมาได้อย่างหวุดหวิดอีกครั้งหนึ่ง
ค่อยๆพยุงร่างกายและทอดเข็มที่เสียบสายน้ำเกลืออก    เดินตรงไปที่หน้าต่าง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น   พร้อมมีเสียงที่แฝงความห่วงใยดังขึ้น
เป็นไงบ้าง...เงียบหายไปเลยน่ะแก....ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆทำไมไม่รู้จากโต้ตอบ    รู้จักโกรธ   รู้จักแค้นมั่งว่ะ   เป็นฉันไม่ได้   จะยิงทิ้งมันซะเลย     โดนเค้าโกงระรานไม่หยุด   แกจะทนไปถึงไหน ทั้งๆที่อะไรมันผ่านไปตั้งนานแล้ว    แกทำไมรู้จักตอบโต้   ฉันหล่ะ   โมโหแทนแกจริงๆ
โกรธแล้วทุกข์ไหม    ฉันตอบไป    คนบางคนเปลี่ยนไม่ได้   ฉันทำไมต้องไปทุกข์เพราะสิ่งนั้นอีก  ในเมื่อเราอยู่กับสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว 
ที่ไม่สบายเกี่ยวกับสุขภาพตัวเองไม่เกี่ยวกับใคร
คนบางคนไม่มีค่าให้แม้แต่คิดถึงด้วยซ้ำ
การที่เราหมดความสนใจใครคนหนึ่ง   ก็ต่อเมื่อเราได้เห็นความเป็นที่สุดของเขา  ทันทีที่เราพบข้อบกพร่องและความเห็นแก่ตัวที่ร้ายกาจของเขา    เราจะหมดความศรัทธาและหมดความสนใจในเรื่องราวของเขาจะจบลงเพียงแค่นั้น
ฉัน   มันนางมาร  ไม่เหมือนแก... แกเหลืออะไรตอนนี้    ชื่อเสียง    หน้าที่การงาน    ทรัพย์สมบัติ  ฉันไม่ได้ตอกย้ำ   แต่ฉันสงสารแก    และแค้นแทนมาก   ฉันรู้   แกน่ะรักศักดิ์ศรีมากกว่าสิ่งอื่นใด พอแกสร้างใหม่   มันก็ตามมาทำลาย   แกจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกกี่ครั้ง  พูดแล้วโมโห
เสียงปลายสายกระแทกกระทั้นตอบกลับมา
แกก็คิดอย่างนี้สิ...   ความล้มเหลวทุกครั้ง..มันเป็นบทเรียนที่ปลอมแปลงมา  ซึ่งเราไม่อาจเรียนรู้ได้โดยวิธีอื่นเราเรียกสิ่งที่ล้มเหลวนั้นเป็นความพ่ายแพ้ชั่วคราว
โอ๊ย...คุยกับแกแล้วไม่ได้ดั่งใจเลย....เป็นฉัน  ฉันต้องเอาคืนแน่ อย่างน้อย   ด่า    มันบ้างก็ยังดีไม่งั้นฉันอกแตกตาย
จ๊ะ....ถ้าแกแค้น   หรืออยากจะด่า   จะสบประมาทใครบางคนออกมา  ขอให้แกเขียนมันลงบนพื้นทรายที่ขอบน้ำ
เฮ้อออ....สาธู....หายไวน่ะแก   จะได้ไปขึ้นดอยดูหนุ่มดอยกัน    รักษาสุขภาพน่ะ   แค่นี้ก่อนน่ะ     ...รักน่ะ...
จ๊ะ    เช่นกัน
ฉันวางโทรศัพท์ลง   และอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าเพื่อนคนนี้
หัวใจคนเรา  สำคัญ   ความคิด  ยิ่งสำคัญและหน้ากลัวอยู่ที่วิธีคิด   การให้อภัยเป็นเรื่องยาก    แต่ถ้าเราลงมือทำ   แรกๆอาจจะฝืนสักนิด  แต่เราจะทำได้เองในที่สุด
วิบากกรรมเป็นสิ่งที่มนุษย์เราทุกคนคงมี   อยู่ที่ใจ   ว่าเราที่ต่อกรรม   หรือตัดกรรมเท่านั้น
ถ้าเราอยู่ในสังคมที่วุ่นวาย   และอยู่กับคนที่ร้อนรน     โมโห   หงุดหงิดง่าย     เราควรควบคุมความคิดและจิตเรา   อย่าไปฟุ้งตาม
เรื่องที่ว่ายากแสนยากทั้งหลายถ้าเราลงมือกระทำไปแล้ว    เราจะพบความสุข   คิดบวก   คิดง่ายถ้าหัวใจคุณเปิดที่จะคิดมัน
แต่สิ่งสำคัญคุณต้องทำได้ด้วยค่ะ