ความรักกับความว่างเปล่า

น้ำ7

วันนึงฉันได้เจอกับผู้ชายคนนี้ และเค้าก็บอกว่าชอบฉัน
เพื่อนเราก็ให้เบอร์ไป คนนั้นก็โทรมาหาตลอด
แต่เราให้เค้ามากเกินกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้ 
ไม่รู้ว่าทำไม  และเค้าก้อตื้อบอกขอเป็นมากกว่าเพื่อนได้มั้ย
เราบอก"ไม่" และหลังจากนั้นเค้าก็ไม่ติดต่อหาเราอีกเลย
จนมาวันนึงเค้าส่งข้อความมาหาฉัน
เป็นกลอนที่ยาว แต่เพราะมา ฉันได้อ่านฉันรู้ว่าตัวเองผิดมาก
แต่เวลาผ่านไปฉันก็ยังจำเค้าได้เสมอ  ไม่รู้ว่าทำไม
ตอนนี้ฉันยังจำกลอนที่เค้าส่งมาให้ได้  ตลอดเวลา 3 ปี ฉันพยายามที่จะหาเบอร์เค้า  และจนวันนึงฉันก็ได้เบอร์เค้ามาจากน้องที่ฉันรู้จัก 
และเค้ารู้จัก ฉันให้น้องไปหาเบอร์เค้ามา และฉันโทรไปหาเค้า  
ตอนนั้นใจนึงก็กลัว ใจนึงก็อยากคุยด้วย  พอเค้ารับสาย ฉันตัวสั่นไปหมด 
ฉันถามว่าเค้ายังจำฉันได้มั้ย  เค้าบอกว่าจำได้   เค้าถามฉันว่า"กลับมาทำไม 
เรากำลังจะลืมเธอได้" แค่นั้นฉันรู้สึกหมดแรง  ฉันได้แต่พูดว่าขอโทษ
ขอโอกาสอีกครั้ง  เค้าก็ไม่ยอม ฉันคอยส่งข้อความหาเค้าทุกวัน แต่เค้าบอกไม่ต้องโทรมาอีก   ฉันเลยเลิกติดต่อหาเค้า  และจากนั้นประมาณอาทิตย์นึง  เค้าโทรมา ฉันดีใจแทบบ้าเราคุยกันได้แค่สองวัน ฉันก็ดันไม่ว่างรับสายเค้าเลย
ไม่ว่าจะตอนไหน  ฉันก็ส่งข้อความบอกเค้าว่าขอโทษ แต่เค้าก็โกรธฉันจนเลิกติดต่อหาฉันอีก  และพอผ่านไปปีนึง ฉันไปเจอเค้าที่ตลาด  ฉันมองหน้าเค้า
และเค้ามองหน้าฉัน  พอตอนกลางคืนฉันโทรไปหาเค้าอีกครั้ง เพื่อที่จะขอเค้าคืนดี   และเค้าก็บอกว่า "ลองคบดูก็ได้" และฉันกับเค้าก็เป็นแฟนกัน   แต่พอผ่านไปอีกอาทิตย์นึงเรื่องก็เกิดอีก เค้าถามฉันว่าฉันรู้สึกกับเค้ายังไง  ฉันบอกไปตรงๆเลย
ว่า ฉันรักเค้าและรักมากเค้าบอกว่าเค้าก็รู้สึกเหมือนกันกับฉัน ฉันบอกว่าฉันไม่เคยลืมเค้าได้เลย เค้าก็บอกเหมือนกัน 
แต่สิ่งที่เจ็บมากและที่สุดคือ เค้าบอกฉันว่า "เค้ามีแฟนแล้ว "  ฉันถามเค้าทำไมทำยังงี้  เค้าบอกว่ามันจำเป็น  ตอนนี้ฉันเลยไม่อยากรู้สึกอะไรให้เค้าเลย
ทำไมมีรักต้องมีอะไรคอยกีดกันด้วย