"ชีวิตคือการต่อสู้ หนูอย่าอ่อนแอนะลูก โลกนี้ยังมีอะไรที่ลูกต้องเจออีกมากมาย" ....นี่คือ คำพูดของผู้หญิงที่ฉันรัก.... "โธ่เอ๊ย....ไอ้หมาน้อย ถ้อยคำนี้มักจะได้ยินเมื่อฉันพูดหรือทำอะไรผิดไป" ....นี่คือ คำพูดของผู้ชายที่ฉันรัก.... "ยัยลูกเป็ดขี้เหร่เมื่อไรจะโต แม่นกหงส์หยกเมื่อไรจะมีแฟนกะเค้าซะที" มือที่พากันรุมขยี้หัวฉันจนยุ่งไปหมดของบรรดาพี่ชายตัวดี....ที่ฉันรัก คำพูดเหล่านี้เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของทุกคนที่ฉันจำได้ขึ้นใจเลยละ แม้ในวันนี้ฉันจะโตขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง แต่ทุก ๆ คนก็ยังคงมองว่าฉันเป็นเด็กเหมือนเดิม ความรัก ความห่วงใยยังมีให้ฉันอย่างไม่ขาดตอน ถึงวันนี้ฉันไม่รู้ว่า จะมีคำใดที่ยิ่งใหญ่มากกว่าคำว่า....รักมากที่สุด....อีกแล้ว 5 มิถุนายน 2546 วันนี้ฉันต้องออกเดินทางอีกแล้วละ แต่การเดินทางครั้งนี้มันไม่เหมือนกับการเดินทางทุกครั้ง ตลอดการเดินทางฉันรู้เพียงว่า สับสน อ่อนแรง หัวใจร่ำไห้ตลอดเวลา มีเพียงความเงียบงันที่ก่อตัวในหัวใจของคนในรถที่มุ่งไปสู่จุดหมายปลายทาง ที่ โรงพยาบาลมหาราช นครราชสีมา ฉันเฝ้าภาวนาขอได้โปรดอย่าให้เรื่องราวที่ได้รับฟังมา เป็นความจริงเลย แต่มันก็ไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นไปได้แม้แต่สักนิดเดียว ฉันลงจากรถอย่างเหม่อลอย เดินไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่มีร่างผู้คนนอนอยู่บนเตียงเหล็ก รอที่จะทำอะไรสักอย่าง ฉันไม่รู้จักพวกเค้าแต่ก็อดที่จะรู้สึกหดหู่ไม่ได้ ผู้หญิง 2-3 คนยืนอยู่ข้างประตูพากันร้องไห้ ฉันมองไปรอบห้อง.... และความรู้สึกของฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่กำลังยืนร้องไห้ ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...เมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นเป็นหีบกล่องสีขาวที่รองรับร่างไร้วิญญาณ กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ติดอยู่ข้างหีบมีชื่อที่ฉันจำได้ไม่ลืมเลือน.....ผู้ชายที่ฉันรัก.... ฉันพรึมพรำในใจเหมือนคนไม่มีสติ.....พ่อคะหนูมารับพ่อกลับบ้านคะ..... วันนี้ฝนตกตลอดทางเหมือนน้ำตาฟ้าจะหลั่งรินมาแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย ภาพผู้ชายที่ฉันรัก ยังชัดเจนในหัวใจเสมอ พ่อคือผู้ชายแห่งรอยยิ้มที่สดใส ทุกครั้งที่พ่อยิ้มเหมือนทุกสรรพสิ่งในโลกกำลังเริงร่าสนุกสนาน แม้ผู้หญิงที่ฉันรัก และผู้ชายที่ฉันรัก จะมีเส้นทางเดินที่ต่างกัน แต่ฉันก็รักท่านทั้ง 2 ไม่ต่างกันเลย ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ฉันไม่คิดเลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ได้มีโอกาสทานข้าวร่วมโต๊ะกับพ่อ พ่อมักจะบ่นพรึมพรำว่าหนูรักแม่มากกว่า บางครั้งก็อดที่จะขำกับอาการงอนของพ่อไม่ได้ ได้แต่บอกว่าก็รักเท่ากันนั่นแหละ ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน พ่อมักจะลูบผม และถามเสมอว่า การเรียนเป็นไง ใกล้จบหรือยัง พ่อจำได้ไหม.....หนูบอกพ่อว่าหนูเรียนจบเล้วนะ พ่ออย่าลืมแต่งตัวหล่อ ๆ มางานรับปริญญาหนูนะ เพราะนาน ๆ ที่จะได้มีโอกาสถ่ายรูปด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่วันนี้หนูไม่คิดเลยว่าภาพถ่าย ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาในวันนี้ จะอยู่ในงานที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย พ่อมักจะว่าหนูทำตัวเป็นลิงเป็นค่างไม่รู้จักโตซะที หากวันนี้พ่อยังอยู่ข้าง ๆ ก็คงจะหัวเราะ และเรียกหนูว่า ไอ้หมาน้อย เหมือนเคย ....อาจจะนานที่ห่างกันไป แต่ก็เนิ่นนานกับความรักและความห่วงใยที่พ่อให้มาตลอด หนูไม่เคยลืมเลือนเลย... 9 มิถุนายน 2546 วันนี้แม้จะไม่มีร่างผู้ชายที่ฉันรักอีกแล้ว แต่พ่อยังอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ กายลูก ๆ ตลอดไป ฉันประคองอัฐิของพ่อไว้ เดินไปกลางสะพานที่มีกระแสน้ำไหลเชียว ที่แห่งนี้คงจะทำให้ ดวงวิญญาณของพ่อได้เย็น สงบ ขอฝากความรักและศรัทธาไว้ ณ ลำน้ำชีแห่งนี้ด้วย 11 มิถุนายน 2546 หลายวันมานี้ฉันไม่มีกระจิตกระใจ จะทำอะไร ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ฉันเหนื่อยจัง เหมือนพิษไข้จะเกาะกุมอีกแล้ว ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ปวดแขนข้างขวาไปหมด สายน้ำเกลือค่อย ๆ ไหลผ่านเส้นเลือด ข้าง ๆ เตียงที่โรงพยาบาล ผู้หญิงที่ฉันรักกุมมือให้กำลังใจ แววตาที่เป็นห่วงและกังวลยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด และ รู้สึกโกรธตัวเองอย่างที่สุด ฉันบอกกับตัวเองว่า จะอ่อนแอไม่ได้นะ วันนี้ต้องลุกขึ้นสู้ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ไป ฉันจะต้องดูแล....ผู้หญิงที่ฉันรัก... อย่างดีที่สุด อยู่เพื่อคนที่เรารักและรักเราต่อไป เค้าบอกว่าโชคชะตามักจะเล่นตลกกับเราเสมอ ภายใต้ความตลดของชีวิตแฝงด้วยหยดน้ำตาตกใน บ่อยครั้งที่ฉันตัดพ้อกับโชคชะตาว่า ทำไมต้องให้ฉันอยู่กับความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในช่วงเวลานี้ ฉันเพิ่งรู้ว่าความสุขที่แท้จริงมันไม่มี ชีวิตคนเรามีแต่ความทุกข์ ทุกข์มากรู้สึกทรมาน ทุกข์น้อยรู้สึกสบาย แต่จากนี้ไปอีกกี่ครั้งที่ฉันต้องหัวเราะทั้งน้ำตา ฉันเชื่อมั่นว่า ฉันจะเข้มแข็งและทนไหว ตลอดเวลาความรักยังอยู่รายล้อม แม้ความตายก็ไม่อาจพราก แม้บ้านหลังนี้จะไม่มีพ่อ พวกเรายังคงรักพ่อแและพ่อยังอยู่กับเราเสมอ ทุกครั้งที่คิดถึงพ่อ ฉันจะคิดเสมอว่าพ่ออยู่ในที่ ๆ เป็นสุขที่สุดแล้ว ความตายเหมือนการนอนหลับนาน ๆ แต่การมีชีวิตอยู่คือการต้องดิ้นรนต่อสู้ แม้ผู้ชายใจดีจะ ณ ดินแดนอันไกลโพ้น แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร เหมือนมีความปรารถนาดีและกำลังใจคอยส่องสว่างมาจากฟากฟ้าไกล ผู้ชายที่ฉันรักอาจจะเป็นดาวดวงนั้นที่ทอแสงประกายดั่งรอยยิ้มสดใสของพ่อ ที่ฉันได้เห็นเสมอยามมีชีวิต พ่อคะ....พ่อยังอยู่กับพวกเราเสมอ ....หนูรักพ่อคะ..... เวลาเดินหน้าไปอย่างไม่หยุดหย่อน และเวลาไม่อาจเดินย้อนกลับมาตรงนี้ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม เรื่องราวดีดี เป็นเพียงภาพอดีตที่มีในความทรงจำ แต่ความรักยังฝังลึกตรงกลางใจ แม้วันนี้จะหลือไว้เพียงความบอบช้ำ โอ้...หนึ่งชีวิตที่จากไปในคืนค่ำ ขอบอกย้ำว่าห่วงหาและอาลัย หลับเถอะนะ....หลับให้สบายเวลานี้ โลกใบเก่าอาจไม่ดีเท่าโลกใหม่ หวังเพียงสุดโพ้นฟ้าดินแดนไกล พ่อของลูกอยู่สุขสบายก็เพียงพอ แม้ชีพดับแต่ความรักไม่ดับสิ้น วานผืนดิน แผ่นฟ้า ช่วยบอกต่อ ตราบโลกนี้ และโลกหน้าที่เฝ้ารอ ข้าวอนขอฝากรักส่งถึงภพไกล
แอ็ปเปิ้ล 18 มิ.ย. 2546 12:34 น. - ID 1011 
2117
3
0
18 มิถุนายน 2546 22:44 น. - comment id 68999
พี่พุดพัดชา กลั้นน้ำตาไว้ แค่ให้มันซึมออกมาด้วยความโศกสะเทือนใจ..และเสียใจไปกับน้อง แอ็ปเปิ้ล..นาทีนี้พี่อยากกอดน้อง..อยากซับน้ำตาให้น้องและบอกน้องว่า... โลกนี้คือความพรากจาก ไม่จากเป็นก็จากตาย ไม่วันนี้ก็วันหน้า..พระพุทธองค์จึงได้ตรัสไว้ว่า..ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์.. การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์ และการประสบกับสิ่งที่ไม่รักก็เป็นทุกข์.. พี่ขอให้น้องเข้มแข็ง ยามใดที่คิดถึงคนที่เรารัก จงทำความดี และจงเพียรค้นหาเส้นทางสีขาวที่จะพาให้เราก้าวเดินไปสู่ความว่าง ห่างจากคำว่าเสียใจที่เป็นวัฏฏะของคนที่หลีกไม่พ้น นอกจากจะดิ้นรนไขว่คว้าเอาเอง..ด้วยตัวเองค่ะ ชีวิตพี่ ผ่านอะไรนักหนาสาหัสมาก ในชีวิตจริง และงานเขียนกับโลกจริงนั้นกำลังสวนทางกันค่ะ พี่ปลงได้แล้ว และกำลังทำหน้าที่ของตัวเราให้ดีที่สุดในทุกๆด้าน ก่อนวันแห่งอำลาจะมาถึง..แล้วเราจะได้ไม่ต้องเสียใจกับอะไรเลย พี่กำลังทำค่ะ ด้วยดวงใจทิมิยอมแพ้พ่าย.. รักน้องและจะเป็นพลังใจให้เสมอนะคะ มีอะไรเมล์มานะ.. รักและฝากความเสียใจมาด้วยณ.ที่นี้ค่ะ
21 มิถุนายน 2546 19:45 น. - comment id 69020
สู้ต่อไปนะคะ.........ขอเป็นกำลังใจให้ เข้าใจค่ะ สู้นะคะ
3 พฤศจิกายน 2546 17:01 น. - comment id 70055
พี่แอ็ปเปิ้ล.......... ทำเอาน้องคนนี้ร้องไห้ตามเลย.........ไม่อยากจากใครเลย
20 กันยายน 2547 14:50 น. - comment id 77276
20 กันยายน สุขสันต์วันเกิดคะแม่ เปิ้ลขอให้แม่มีความสุขมาก ๆ นะคะ เปิ้ลรักแม่มากคะ.^___^ วันเวลาผ่านมาแล้วเนิ่นนานเท่าไร ฟ้าอาจสดใสหรือมืดมน ถนนที่ทอดยาวมีเรื่องราวของผู้คน ชีวิตช่างสับสนและวุ่นวาย แต่ฉันไม่เคยท้อกลับเส้นทางที่ก้าวไป จะไกลสักเพียงไหน ก็ไม่หวั่น เพราะรู้ว่ามีใครคอยอยู่เคียงข้างกัน ในวันที่สุขสันต์หรือปวดร้าว แม้เจอะเรื่องใด ใด ไม่เคยจะทิ้งกันไป ให้กำลังใจตลอดมา คือ แม่ที่แสนดี มีรักอย่างแท้จริง ทุกสิ่งแม่ให้ลูกเสมอ พรุ่งนี้หรือวันไหน ๆ รักแม่ยังเหมือนเดิมไม่เคยจำกัดรักเลย พรุ่งนี้หรือวันไหน ๆ ก็ยังย้ำคำเดิม รักแม่อยู่เต็มหัวใจ
25 กุมภาพันธ์ 2548 13:55 น. - comment id 83090
25 กุมภาพันธ์ สุขสันต์วันเกิดอาหมูอ้วน จ้า ขอให้มีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง และก็รวย ๆๆๆ เอาเงินมาแจกเปิ้ลนะ แหะ ๆๆ ห่วงใย และ รักมาก จ้า ^__^ ขอบคุณความอาทรห่วงใยที่มีให้ ขอบคุณการดูแลเอาใจใส่ไม่ห่างหาย ขอบคุณทุกความผูกพันในวันที่เดียวดาย ขอบคุณทุก ๆ ความหมายที่มีให้กันในทุกวัน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ