เช้าวันหนึ่ง เจ้าหัวตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองเกยตื้นอยู่ตรงพงหญ้าริมลำธาร ฉันมาทำอะไรอยู่ตรงนี้นะ- มันนึก และเมื่อพยายามลุกขึ้น มันลุกขึ้นไม่ได้เสียแล้ว มันพบว่าท่อนล่างตั้งแต่คอลงไปนั้นหายไป .. ใครคงตัดฉันออกมาจากลำตัว และทิ้งลงน้ำให้ลอยจนมาถึงตรงนี้เป็นแน่ – มันคิด จากเช้า จรดสาย เจ้าหัวมันนอนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิต มันยังคงมีตา มีหู มีปาก มีจมูกเอาไว้หายใจ แต่มันไม่สามารถทำอะไรมากไปกว่านั้น ที่สำคัญ มันคิดถึงลำตัวจับใจ มันเคยรำคาญเรื่องนั้นเรื่องนี้ของเจ้าลำตัว รำคาญท้องที่ชอบปวดบ่อยๆ รำคาญหัวเข่าที่ชอบเคล็ดขัดเวลาวิ่งเร็วๆ บางครั้งก็รำคาญมือที่มักปัดโดนโน่นนี่อย่างซุ่มซ่าม แต่ตอนนี้ ข้อเสียเหล่านั้นมันดูเล็กนิดเดียว .. จนกระทั่งบ่าย แดดร้อนส่องกระทบหน้า มดแดงหลายตัวไต่ไปมาและพยายามที่จะเข้าไปในใบหู มันขยับมือจะปัดแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่มีมือ เจ้าหัวคิดถึงส่วนที่ขาดหายไปจับใจ ดังนั้น มันจึงตัดสินใจว่า มันจะออกเดินทางลำตัว .. มันเริ่มใช้ความคิด ในเมื่อมันลอยมาตามน้ำ ดังนั้น ลำตัวมันคงต้องอยู่ตรงเหนือน้ำ ที่ไหนสักแห่ง ถ้ามันเดินทวนน้ำไปเรื่อยๆ มันก็คงหาลำตัวเจอสักวัน มันไม่รู้ว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่ และไม่รับประกันว่าจะหาเจอไหม แต่มันก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียในการเสี่ยงอยู่แล้ว .. มันพยายามที่จะคืบคลานไปตามริมลำธาร ในทิศทวนกระแสน้ำ โดยใช้ปากกัดหญ้า และใช้กล้ามเนื้อบนใบหน้าช่วย แต่ไม่นานมันก็รู้ ว่าปากนั้น ไม่ได้มีไว้เดิน และกล้ามเนื้อบนใบหน้ามัน แม้จะละเอียดซับซ้อนมากมาย แต่ก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรสักเท่าไหร่ เมื่อค่ำคืนมาถึง มันหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ปากยังคงกัดดินอยู่เต็มปาก มันนึกในใจว่า ถ้ามีเท้าสักคู่ก็คงดี เท้าเล็กๆก็พอ .. รุ่งเช้า มันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเท้าคู่เล็กๆ เจ้าหัวดีใจมาก มันไม่รู้จะขอบคุณอะไรดี เทวดา ปาฏิหาริย์ หรือความมุ่งมั่น ดังนั้นที่มันทำจึงมีเพียง ออกก้าวเดินด้วยขาเล็กๆคู่นั้น มันก้าวเดินไปได้อย่างช้าๆในตอนแรก และค่อยๆคล่องแคล่วขึ้นบ้าง แม้จะไม่ดีเท่าหนึ่งในสิบของขาเดิม แต่ก็เถอะ ใช้แก้ขัดไปก่อน ดีกว่าไม่มีเสียเลย .. เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนที่มันจะพบว่า ลำธารเล็กๆสายนั้นลอดออกมาจากกำแพงอันหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีเมืองอยู่ด้านใน ฉันจะทำอย่างไรดีล่ะทีนี้ – มันรำพึงกับตัวเอง เจ้าหัวพยายามเดินหาว่ากำแพงมีทางเข้าไหม แต่มันพบว่า กำแพงนั้นยืดยาวออกไปทั้งสองด้าน เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นมันจึงแหงนหน้ามอง คะเนว่ากำแพงนั้นไม่สูงนัก มันพยายามลองปีน แต่การปีนกำแพงโดยมีแค่เพียงขาสองข้างนั้น ดูเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มันนอนขดตัวอยู่ริมกำแพง และเริ่มต้นร้องไห้ นี่ถ้าฉันมีมือสักคู่หนึ่ง ฉันคงปีนกำแพงข้ามไปได้แน่ๆ และฉันก็จะได้พบกับส่วนรของฉันที่ขาดหายไป มันนึกวนไปวนมา กระทั่งนอนหลับ และเมื่อยามเช้ามาถึง มันก็พบว่ามันมีแขนเล็กๆคู่หนึ่งงอกออกมา มันดีใจมาก พยายามใช้แขนคู่นั้นปีนกำแพง แต่ก็ไม่สำเร็จ แขนคู่นั้นไม่ดีเท่าแขนเดิมที่มันมี ต่างกันสักร้อยเท่า ฉันจะไม่ละความพยายามเด็ดขาด – มันนึก พยายามปีนอยู่อย่างนั้น พยายามฝึกใช้แขนเล็กๆคู่นั้นให้ดีขึ้น และแล้ววันหนึ่งมันก็ข้ามกำแพงได้ จากบนกำแพง มันเห็นลำธารทอดไปอีกแสนไกล.. ไกลแค่ไหนฉันก็จะหาร่างกายของฉันให้เจอให้จงได้ – มันพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น .. .. หนึ่งปีผ่านไป สองปีผ่านไป มันเดินทางผ่านป่านับร้อยป่า ภูเขานับร้อยลูกและกำแพงนับไม่ถ้วน มันจะพักก็ต่อเมื่อเหนื่อยจนทนไม่ไหว จะกินก็ต่อเมื่อแขนและขามันไม่มีแรงแล้วเท่านั้น ทุกป่ามันหวังว่าจะเป็นป่าสุดท้าย ทุกภูเขามันหวังว่าจะเป็นภูเขาลูกสุดท้าย เช่นเดียวกันกับทุกกำแพง และวันหนึ่ง ภูเขาลูกสุดท้ายของมันก็มาถึง มันเห็นเจ้าลำตัวของมันเดินอยู่ที่ชายป่าด้านหนึ่ง ร่างนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อและมอมแมม มันจำร่างกายของมันได้แม่น มันรู้ว่าเจ้าลำตัวก็ออกเดินทางตามหามันมาตลอดเช่นกัน เจ้าลำตัว – มันตะโกนเรียก วิ่งเข้าไปหาอย่างดีใจ และเมื่อเจ้าลำตัวหันมาเห็นก็วิ่งมาหามันเต็มฝีเท้าเช่นกัน แต่เมื่อมันทั้งสองวิ่งเข้ามาใกล้เข้า และใกล้เข้า ต่างค่อยๆชะลอฝีเท้าลง กระทั่งหยุดอยู่ห่างกันสักสองสามวา สบายดีไหม – เจ้าลำตัวทัก สบายดี – เจ้าหัวตอบ – เดินทางไกลทีเดียว อื้ม เหมือนกัน – เจ้าลำตัวพูด ตอนนี้เจ้าลำตัวมีปากสำหรับพูด มีตาคู่สวย มีหู จมูกวางอยู่บนใบหน้าและศีรษะครบครัน ทั้งสองจ้องมองกันและกันอย่างเงียบงัน จะไปไหนต่อ – เจ้าหัวถาม ไม่รู้เหมือนกัน – เสียงตอบแผ่วเบา ไปด้วยกันสักพักไหม – อย่าเลย – เสียงที่เจ้าหัวไม่คุ้นหูปฏิเสธ – ไว้วันหลังค่อยเจอกันดีกว่า ทั้งสองสิ้นสุดการเดินทางอันยาวนาน โดยการแยกจากกันอย่างเงียบๆ เจ้าหัวมองดูแขนที่เติบใหญ่จนแข็งแรงของมัน ดูขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการเดินทาง ดูลำตัวขนาดพอเหมาะที่ใช้เลี้ยงแขนและขาให้ทำงานได้ดี มันไม่ถามว่าเจ้าลำตัวไปเอาใบหน้า ตา หู จมูกมาจากไหน มันคิดว่ามันรู้ และมันก็รู้ว่า การเดินทางของเจ้าลำตัวนั้น ก็คงลำบากมากไม่ต่างไปจากมันเช่นกัน..
หมอกจาง 7 เม.ย. 2552 12:23 น. - ID 10095 
1400
1
0
8 เมษายน 2552 08:05 น. - comment id 104537
สวัสดีหมอกจาง ใกล้สงกรานต์เข้ามาทุกทีแล้ว แวะมาทักทั้งหัวทั้งตัว รดน้ำให้เย็นชุ่มฉ่ำๆ ก่อนนะ
20 เมษายน 2552 22:16 น. - comment id 104704
ขอบคุณครับ ก้าวที่..กล้า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ