เขาบอกว่าผมมีความสุข

รักษ์บุญ เสาวณีย์

เวรใครว่ะ  ดูแลดีๆนะโว้ยอย่าหลับล่ะ ดึกแล้วกูจะไปนอน หัวหน้าถาม สอนไปตามเรื่องของแก
                     ผมครับ ผมตอบทันที 
                      เดินแบกปืนคู่กายไปนั่งเข้าเวรที่หลังโคนยางต้นใหญ่ขนาดสองคนโอบ
                       วันนี้ ผมเข้าเวรช่วง ตี2-3  หัวหน้าจะนั่งกับเวรแบบนี้จนดึกจึงจะไปนอน  
                       จริงๆแกนอนใกล้ๆนั่นแหละ 
                      ทำบังเกอร์จากกระสอบที่ใส่ดินแล้วเรียงต่อ เหมือนก่อบล็อกสร้างบ้านนั่นแหละ แต่มีเฉพาะผนังด้านหัวนอน     
                    กับด้านที่ติดแนวป่าด้านนอกฐาน
 	
                    ผมนั่งนึกอะไรไปเรื่อยตามความเงียบ      
........................................................................................................................
                  เฮ้ย...ทหารพรานมาว่ะ
 
                   เพื่อนที่นั่งกินเหล้าอยู่ที่ร้านตามั่น  ซึ่งเป็นร้านประจำหมู่บ้านร้องทักมาแต่ไกล
                 สายตาที่เคยรังเกียจเดียดฉันท์ อดีตขี้เหล้าอย่างผม
                 กลับกลายเป็นความการให้เกียรติและยกย่องอาชีพของผม
	
                 ผมปกติชอบโม้อยู่แล้วไม่อยากจะโม้ต่อเลยว่า  
                 บ้านไหนมีลูกสาวก็อยากจะยกให้ เดินผ่านบ้านไหนก็เรียกกินข้าวกินน้ำ 
                เพราะอาชีพผมดูน่าเกรงขามและมั่นคงพอตัว  
                 จบปริญยงปริญายังเงินเดือนน้อยกว่าผมเลย (โม้ฉิหายเลย)
              
                 แต่ผมก็มีเมียแล้วล่ะ 
                1 เดือนที่ผ่านมา ผมมีวันพัก 7 วัน ก็รีบบึ่งขี่รถไฟกลับมาหาเมียสุดที่รักเหนือกะบาล
              
               เฮ้อ.....ไม่อยากคิดถึงความหลังเลย
	
             แต่ก็อยากคิด
	
              วันนั้น
          
              พ่อๆ! อีน้อยไปไหน ผมกระสับกระสาย เพราะกลับไปที่บ้านปลายนาไม่เจออีน้อยเมียผม
               
              อ้อ...เอ่อ..มันเยี่ยมน้องสาวมันที่กรุงเทพฯ พ่อตอบตะกุกตะกัก
               เอะ..พ่ออีน้อยมันมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่  ก็ฉันเห็นครัวมันมีแต่ไอ้ใหญ่น้องชายมันไม่ใช่เหรอ  แล้วน้องสาวโผล่มาจากไหนจากล่ะพ่อ 
                ผมค้านเพราะรู้จักครอบครัวเมียดี
                     
                 น้องสงน้องสาวของมันคนไหนก็ชั่งเถอะ  มึงไปกราบแม่มึงก่อนไป  แล้วหาขงหาข้าวกิน กูจะไปนา
                    พ่อดูท่าทางหงุดหงิด ตะโกนใส่หน้าทั้งที่ก็อยู่ใกล้กัน รีบเดินหนีไปนาทันที
                
                 จ๊ะ.. ผมรับคำงงๆ  
                         เอ้อดี   เมียไม่อยู่ผมจะแดกเหล้าให้เปรมเลย  เปรี้ยวปาก  หันกลับหลังเดินไปบ้านไอ้แสบเพื่อนวงเหล้าเดี๋ยวกัน ตั้งแต่สมัย ป.6 ที่หนีครูไปกินเหล้าด้วยกัน
	
                         อะไรไอ้ทึก..(ผมเรียกแทนชื่อแสบของมันเพราะมันไง่เหลือประดา) 
                          ไม่ต้องมองหน้าตากูแบบสงสาร ขนาดนั้น กูอยู่ปักษ์ใต้สบายดี อีกนานกูกว่าจะตาย ผมพูดให้มันสบายใจเพราะคิดว่ามันเป็นห่วงที่ผมไปเป็นทหารพรานอยู่ใต้
	
                           มันก้มกระดกเหล้าขาวที่เทไว้เกือบเต็มแก้ว  ไม่เหลือให้เห็นซักหยด นี่มันกะจะกินให้ทันตาโห พ่อมันที่เป็นตับแข็งตายเมื่อปีที่แล้วเลยหรือไง
               
                               ฮ่าๆๆๆ
                                 มันหัวเราะเสียงดังแบบไม่มีเหตุผล  รินเหล้าเกือบเต็มแก้ว  ยื่นให้ผมกิน
	
                         วันนี้กูรักมึงว่ะไอ้เกลอ มึงแดกเหล้าเข้าไป  กูจะร้องเพลงให้ฟัง   มึงจะได้หลับสบายไง  เสียงเริ่มอ้อแอ่ 
                               มันดันแก้วให้ ผมยังลังเลอยู่แต่ด้วยความเกรงใจ เอ้าใจป้ำกระดกหมดแก้วเหมือนกัน
	
                           ผมไม่รู้ว่าเหล้าขาวหมดกี้ลัง แต่จำได้ลางๆว่า 6 ขวดเป็นอย่างน้อย
	
                                 เอะ...ผมนอนที่ไหน อ้อนอนที่แคร่หน้าบ้านของพ่อผมเอง  หัวมึนๆหนักอึ้งเลย ขอหลับต่อดีกว่า
	
                               ได้ยินแว่วเสียงเหมือนไอ้แสบ คุยเบาๆกับพ่อ
	
                              พ่อ..ฉันละสงสารไอ้ชัยมันจัง ไอ้แสบถอนหายใจเฮือกใหญ่
	
                            ไม่รู้มันจะรับได้ไหมว่าเมียมันหนีตามผู้ชายไปไอ้แสบพูดต่อ
	
                      เอ็งก็อย่าพูดไปซิวะ กูก็ปิดมันอยู่  มึงก็รู้  เดี๋ยวมันไปอยู่โน้นเผื่อมันเจอสาวที่ถูกใจเราค่อยบอกมันก็ได้ พ่อทำเสียงกระซิบเบาๆ 
                              หารู้ว่าผมได้ยินเรื่องราวทั้งหมด  อาการช็อคเริ่มเกิดขึ้น
	
                               ซักครู่ได้ยินพ่อบอกไอ้แสบให้ไปนอน 
                              ส่วนพ่อหายไปซักพักก็มีผ้าห่มมาห่มให้ผืนใหญ่
                               มือที่กร้านเพราะทำงานหนักตั้งแต่วัยเด็กของพ่อลูบหน้าผมเบาๆ  แล้วก็ไปนอน 
               
                                  น้ำตาลูกผู้ชายชาติทหารกว่าจะไหลเป็นทางยาวก็ช็อกไปนาน
                                 ผมผิดตรงไหน
                                 ผมทำอะไรผิด
                               เมียถึงมีชู้  
                               อาจจะเพราะกลัวผมมีเมียใหม่หรือเปล่า 
                                 หรือความห่างกัน    ทำให้เธอเหงา ผมถามคำถามกับตัวเองวนไปวนมา 
                                 ความรู้สึกมันมึนไปหมด น้ำตาก็ไหลอยู่นั่นแหละ 
                                 ผมลองบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลแล้ว  แต่มันก็ยังไหลอยู่ดี  
  	
                                ใช่..ทั้งคืนผมสะอื้นเบาๆไม่ให้ใครรู้ ตอนเช้ารีบล้างหน้ากลัวคนจะเห็น
	
                                 ผมไม่ให้พ่อ แม่ เพื่อนได้เห็นความเสียใจ  ขอกลับตอนเช้าทันทีบอกนายโทรมาต้องรีบกลับ  ทั้งที่เหลือเวลาตั้ง 5 วัน

แก่กๆแก่กๆ...เสียงกิ่งไม้บนพื้นหัก
 ผมตวัดสายตาไปทางต้นเสียงทางซ้ายมือทันที  
   ผมเพ่งสายตาอยู่นิดหนึ่ง ดูลักษณะของสิ่งที่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในใกล้ฐาน
 ใกล้เข้ามา  ใกล้เข้ามา 
	
             ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
               เสียงคำรามเปิดฉากยิง  ของปืน HK 33 ของผมดังสนั่น เพราะเปิดออโตร์(ออโตเมติก)
	
               จากนั้นเสียงปืนทั้งสองฝั่งดังจนแสบแก้วหู 
                ทหารเราไม่เคยยิงโดนกันเอง เพราะมีรัศมีในการยิงของตัวเอง  
                ประมาณ 20 นาทีผ่านไป 
                 เสียงหัวหน้าสั่งหยุดยิง  
                 รอซักพักฟังเสียงปืน เมื่อไม่มีเสียงปืน  
                  หัวหน้าจึงสั่งดำเนินกลยุทธ์ตามหลักของทหาร
             
                   ศพของโจรที่เข้ามาโจมตีฐาน ถึงแม้จะมีแค่ 2 ศพ มีรอยเลือดเป็นทาง สามสี่ทาง  
                    เราก็เชื่อว่าครั้งนี้โจรล้มเหลว  แต่ต้องคิดให้หนักว่า หากไม่แน่จริงมันไม่มาแน่ 
                     ส่วนฝ่ายเราบาดเจ็บกันห้าหกคนคน บางคนโดนกระสุนเฉียว แต่ส่วนมากบาดเจ็บเพราะกระโดดจากเปลไม้ตำบ้าง
                        กระโดดหลบที่โคนต้นไม้รุนแรงไปหน่อย	
                       ทหารอย่างพวกเราไม่เคยกลัวตายแม้แต่น้อย
                       แม้บางครั้ง หรือบางคน จะไม่มีความสุขในชีวิตครอบครัว มีปัญหามากมายในชีวิต 
                      เมียทิ้ง แฟนเลิก ลูกเสียคน  หนี้สิน 
                       แต่เราเหล่าทหารหาญ ไม่เคยลืมเลยว่าเราทำหน้าที่อะไร
                       เราทุกข์แสนสาหัส แต่ขอให้ชาติคงอยู่เราก็มีความสุข 
                       เราภาคภูมิใจเสมอที่ได้รับใช้ชาติ 
                       เหล่าศัตรูเอ๋ย  
                         ตราบที่เหล่าทหารกล้ายังอยู่
                         ก็จะแสดงแสนยานุภาพให้ประจักษ์แก่ใจว่า
                       แม้กูตายลูกหลานกูก็สืบเจนตนา 
                       แม้กูยังไม่ตายกูก็จะสู้จนตัวตาย 
                       เพื่อชาติ ศาสนา  พระมหากษัตริย์ 
                      ให้ขวานเล่มนี้ยังเป็นขวานที่สมบรูณ์ต่อไป