เรื่องสั้น นิยาย

นึกถึงบรรพบุรุษ

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมนั่งบนรถเมล์ที่ควบมุ่งหน้าไปทางยูเนียนมอลตรงข้ามห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว แต่ทว่าพอถึงแยกรถเมล์คันนั้นก็เลี้ยวซ้ายออกไปทางวิภาวดี ผมนั่งหัวเราะในใจเอาอีกแล้วสะพั่งเอาอีกแล้วนั่งรถหลงอีกแล้ว นี่ขนาดป้ายเดียวนะนี่ ออกนอกวงโคจรอีกแล้ว ผม สะพั่ง ยักไหล่ด้วยความเคยชิน หากจะว่าไปชีวิตของผมมันก็พยายามจะมีสาระให้มาก แต่ทว่าทุกสิ่งที่ผ่านมาที่ดูเหมือนว่าจะมีสาระแต่จริงๆแล้วล้วนมีแต่สัพเพกับเหระ มักไม่ค่อยมีสาระ ดังนั้นหากวันนี้จะไม่มีสาระอีกวันหนึ่งในหลายๆหมื่นวันของชีวิต มันก็คงไม่ใช่เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดแต่ประการใด 
   เมื่อมาถึงตอนนี้เป้าหมายต่อไป แม้ว่าจะไปยูเนียนมอลเพื่อไปดูหาซื้อดีวีดีภาพยนตร์ แ				
 709    0    0