ลมพัดเบาๆ แต่ก็พอจะทำให้ผมของฉันพริ้วตามสายลมนั้นได้ อื้ม.........สดชื่นจัง ความรู้สึกฉันเกิดขึ้นทันทีที่ลมพัดผ่านร่างไป ฉันนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ในมือฉันกำผ้าเช็ดหน้าผืนน้อย สีฟ้าหวาน ไว้อย่างแน่น ที่ตอนนี้แม้สีของมันจะดูจืดจางลงไปบ้างก็ตามที ฉันยืนขึ้น มือจับชิงช้าไม้ผุๆอันหนึ่ง ที่ผูกโยงอยู่ใต้ต้นไม้นั้น มันทำให้ความคิดฉัน จดจ่อถึงอดีตได้นานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว ฉันนั่งตรงนี้นานมาก............... นานพอที่จะลืมเรื่องราวของโลกภายนอกได้ นานแล้วสินะ..... ที่ฉันไม่ได้มาที่แห่งนี้........ กี่ปีแล้วน่ะ ฉันจำไม่ได้แน่นอนเท่าไหร่นักหรอก แต่สำหรับอดีตที่ผ่