กฤตศิลป์ ชินบุตร
ตาวันคล้อยต่ำ ปรากฏลูกไม้สุกแดงส้มไหวๆปลายยอดไม้สุดสายตา ที่ซึ่งขอบฟ้าบรรจบพสุธา ก่อนความมืดจะผสานเส้นแบ่งขอบฟ้าและผิวดินเป็นหนึ่งเดียวกัน ยินเสียงหรีดหริ่งบรรเลงเพลงรับวันใหม่ของมวลสรรพสัตว์ในท้องทุ่ง ขณะที่ชาวนามุ่งสู่เคหะสถานเพื่อพักผ่อน ก่อนรุ่งสางของมนุษย์จะเวียนมา
แสงไฟนีออนดวงเล็กกระพริบไหวท่ามกลางความมืดมิดที่ห่อหุ้มอาณาบริเวณนี้ ยามลมพัดโชย ชายเสื้อของเด็กน้อยก็สะบัดปลิวอย่างอิสระ ท้องทุ่งยามค่ำคืนให้มากกว่าความหวาดกลัว ความเหน็บหนาวแห่งทิวากาลช่างซาบซ่านใจ หรีดหริ่งเรไรผสานเสียงเป็นบทเพลงอันไพเราะ ดุจบรรเลงจากสรวงสวรรค์ ประสาทสัมผัสของเด็กน้อยวางเปล่า เพื่อดูดด่ำกับความสุขที่เขา
2100
0
0
หน้าส่วนตัว
