กรุณายืนยันการออกจากระบบ
เรือใบกับสายลม
แหงนมองฟ้าแสนไกลไร้ดวงจิต ยังโอบกอดชีวิตสนิทแนบ ยิ่งชวนให้ในอกนั้นเจ็บแปลบ ดังฟ้าแลบผ่าลงตรงกลางทรวง เธอผู้อยู่แสนใกล้ใช่ไร้จิต ใยละเลยชีวิตที่เคยหวง หรือลืมแล้วหรือไรใครเคยห่วง หวั่นคืนวันเลยล่วงแล้วลับเลย
วันสิ้นโลก - อัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1011
