27 มิถุนายน 2557 13:10 น.
เรียมเอง...
สูงสุดปลายสายตาเสียดฟ้านั่น
หลายคนมั่นมุ่งไปใฝ่ฝันหา
อยากท้าทายหมายเทียบเหยียบเมฆา
สู่ยอดผาเหนือคนบนแผ่นดิน
ทุกก้าวย่างบนทางที่ฝันใฝ่
ผ่านพงไพรหนามขวากคมจากหิน
มุ่นหมอกหนาฝ่าหนาวร้าวชีวิน
น้ำตารินร้างไร้ใครร่วมเดิน
ม่านหมอกสุมคลุมทางที่ย่างเหยียบ
เย็นยะเยียบหนาวในไหวสะเทิ้น
ยิ่งไต่สูงยิ่งหนาวร้าวเหลือเกิน
หนทางเดินเผชิญทุกข์ยังบุกไป
เหมือนดั่งคนบนดินถวิลวาด
มุ่งหมายมาดคว้าดาวสกาวใส
อยู่ยอดผาว่าเหนือกว่าใครใคร
เฝ้าหลงใหลยิ่งใหญ่ที่ใฝ่ปอง
ย่ำเหยียบหัวคนอื่นขึ้นมาใหญ่
ไม่สนใจทำใครให้มัวหมอง
หวังตำแหน่งยศลาภคาบมาครอง
เพื่อสนองปรารถนาประดามี
ก้าวถึงจุดใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่
ล้วนใครใครสวามิภักดิ์สูงศักดิ์ศรี
แสนกำซาบปลาบปลื้มบารมี
สุขชีวีแต่ใจเหงาเศร้าพิกล
มวลมิตรแท้หลีกลี้หนีหน้าหาย
ล้อมรอบกายล้วนแต่พวกหวังผล
ให้เจ็บร้าวหนาวลึกถึงกมล
เปล่าเปลี่ยวจนเหมือนฟ้าคราไร้ดาว
สูงสุดสู่สามัญสักวันหนึ่ง
จะรู้ซึ้งถึงความหนาวยิ่งกว่าหนาว
จบสิ้นแล้วยิ่งใหญ่ในเรื่องราว
เมื่อถึงคราวเสื่อมยศหมดบารมี
****************
เรียมเอง...
15 ก.ย. 52
6 กุมภาพันธ์ 2557 12:02 น.
เรียมเอง...
ระยิบแสงแห่งดาวดวง ณ ห้วงฟ้า
พลิ้วลมพาพัดชื่นในคืนเหงา
เพลานี้คงมีแค่เพียงเรา
ที่ยังเฝ้ามองฟ้ายามราตรี
ดอกน้ำค้างพร่างพรายกระจายเกลื่อน
ความเหงาเคลื่อนรายรอบครอบวิถี
ห้วงคิดถึงตรึงซ่านพล่านฤดี
หนึ่งชีวีหวั่นไหวใต้เงาจันทร์
ป่านฉะนี้เธอคนดีเป็นไฉน
จะคิดถึงกันบ้างไหมในความฝัน
ฝากกระซิบทิพย์ถ้อยร้อยรำพัน
เป็นกวีกล่อมขวัญให้ฝันดี
หริ่งเรไรบรรเลงเพลงบ่นเพ้อ
ฝากถึงเธอคนไกลให้สุขขี
แม้อยู่ห่างสุดเห็นเร้นชีวี
ใจดวงนี้มีเธอแนบแอบนิรันดร์
*****************
เรียมเอง...
13 ก.ย. 52
9 กันยายน 2552 20:49 น.
เรียมเอง...
ก่อกำเนิดเกิดกายใต้โคลนขุ่น
สายน้ำอุ่นโอบเอื้อเกื้อวิถี
ช่วยชะล้างสะอางองค์จงกลนี
ก่อนผ่านพ้นวารีผลิดอกบาน
อยู่ใต้น้ำตูมเต่งเร่งเติบใหญ่
หวังลาไกลจากตมจมละหาน
เป็นอุบลพ้นน้ำงามสะคราญ
แย้มกลีบบานชูช่อรออรุณ
อันโกมุทเปรียบดั่งมนุสา
เกิดปัญญาเพราะธรรมนำเกื้อหนุน
ช่วยหลุดพ้นบ่วงกรรมและค้ำจุน
ผลแห่งบุญหนุนผ่านธารชีวา
แม้นชนใดไร้ธรรมมานำส่อง
จิตมัวหมองด้วยกิเลสและตัณหา
ไม่อาจหลุดพ้นบ่วงอวิชชา
ด้อยปัญญาฝ่าล่วงห้วงแห่งกรรม
เกิดแต่ตมคมคิดพินิจถ้อย
โกมุทน้อยพ้นโคลนได้เพราะสายน้ำ
ปัญญาเกิดแก่มนุษย์หลุดบ่วงกรรม
ด้วยพระธรรมนำทางสร้างชีวี
******************
เรียมเอง...
9 ก.ย. 52
27 มิถุนายน 2557 13:16 น.
เรียมเอง...
เมื่อความรักเข้าตาพามืดบอด
จึงโอบกอดกงจักรเพราะรักหลง
คิดว่าเป็นบัวหลวงห่วงพะวง
รักซื่อตรงคงมั่นไม่ผันแปร
เพียงไม่นานรักหวานก็พาลกร่อย
สันดานถ่อยลายออกบอกธาตุแท้
ลืมแล้วไซร้ใครเล่าเฝ้าดูแล
ลืมแม้แต่สัญญาฟ้าพยาน
คิดว่าเป็นคนดีที่ไหนได้
รู้เพียงหน้าไม่รู้ใจดั่งใครขาน
บัวยังบอกตื้นลึกชลธาร
สุดประมาณหยั่งได้คือใจคน
สิ้นสุดแล้วจบกันในวันนี้
อย่าได้หวังคืนดีกันอีกหน
ตัดไม่เหลือเยื่อใยในกมล
ตัดใจคนขาดง่ายกว่าใยบัว
****************
เรียมเอง...
1 ก.ย. 52
27 มิถุนายน 2557 13:18 น.
เรียมเอง...
แสงตะวันลาลับกับเหลี่ยมเขา
มัจจุราชพาดเงาเข้าแอบแฝง
คอยประทุษจุดไฟให้โหมแรง
เลือดสีแดงนองทาบอาบแผ่นดิน
ไร้สิ้นเสียงปี่ชวามาขานขับ
ความสุขลับเลือนไปให้ถวิล
มีแต่เสียงสะอื้นไห้ที่ได้ยิน
กับชีวินที่ลบพรากไปจากกัน
เหมือนสิ้นไร้ปราณีอารีรอบ
ผิดหรือชอบมอบความตายให้ทั้งนั้น
กี่ชีวิตที่ล่วงลับกับมือมัน
ที่สุดนั้นจะสงบจบอย่างไร
เขียนเป็นกลอนสะท้อนคำตามความคิด
หวังในจิตคงสักคราฟ้าวันใหม่
วันที่พบสบสุขทุกห้องใจ
วันที่ไร้ศพซากพรากชีวิน
*****************
เรียมเอง...
26 ส.ค. 52
หน้าส่วนตัว
9720
