30 ธันวาคม 2544 10:33 น.
เรวีนิติ
แสงธรรมเอ๋ย
ข้ามา ข้าเห็น ข้าเรียนรู้
ข้าอยู่ ข้าจาก ข้าคำนึง
ข้านึกถึง จุดนิ่ง เหนือจุดเปลี่ยน
เจ้าปรับเปลี่ยน ตามกาล อย่างช้าเชื่อง
แต่ใช่เรื่อง สำคัญ ควรคิดถึง
ข้านึกรัก จุดนิ่ง ที่ตราตรึง
ข้านึกถึง จุดยืน แห่งแสงธรรม
เป็นสำนัก ปรัชญา มีแก่นสาร
เจ้าเฝ้าขาน ความคิด ที่แตกต่าง
เจ้าเฝ้าสอน ให้รู้คิด รู้จักวาง
รู้ลบล้าง ความคิด ผิดตรรกะ
สอนให้ข้า มีหลักธรรม ประจำจิต
มีแนวคิด เทวศาสตร์ ตามหลักฐาน
เพื่อจะได้ มีความเชื่อ มีหลักการ
เพื่อจะได้ เล่าขาน ตามหลักวิชา
เจ้ายังย้ำ ให้ลึกซึ้ง ถึงชีวิต
ว่าหลักวิทย์ หลักตรรกะ จะไร้ค่า
ถ้าข้าไม่ เรียนรู้ ด้วยวิญญาณ์
ไม่ประสา ประสม เป็นชีวิตจริง
เจ้ายังสอน ให้ข้า รู้จักรัก
รู้รักพระ รักเพื่อน รักผองชน
รู้พากเพียร รู้ฝึกฝน อุทิศตน
รู้ค่าคน รู้คำนึง ถึงแสงธรรม
28 ธันวาคม 2544 18:28 น.
เรวีนิติ
อยากจะเป็น กำลังใจ ให้หลายท่าน
ที่มานั่ง แต่งบทกลอน สุดหลากหลาย
ไม่ยักเห็น มีผู้คน มาทักทาย
บ่ายเช้าสาย ก็ไม่เห็น ใครจะมา
อยากจะบอก ให้เพื่อนเพื่อน สมาชิก
อยากสะกิด บอกตรงตรง ต่างสงสัย
ว่าพวกคุณ ต่างๆมา พากันไป
แสดงความ คิดเห็นไป หน้าเดิมเดิม
อยากจะให้ ไปวิจารณ์ คนอื่นบ้าง
ไม่ขอจ้าง แต่ขอร้อง จะได้ไหม
ไม่ต้องชม ติว่ากล่าว กำลังใจ
จงรีบไป เปล่าบังคับ กล่าวตักเตือน
ถ้าเขามี คนไปติ หรือชมบ้าง
จะได้สร้าง กำลังใจ ให้ใหญ่หลวง
ช่วยชี้แนะ ช่วยชี้นำ พอสมควร
พวกเขาล้วน ต่างก็เป็น คอเดียวกัน...(ชอบเหมือนกัน)
27 ธันวาคม 2544 09:36 น.
เรวีนิติ
ไม่เคยคิดว่าจะได้รู้จักกัน
ไม่เคยฝันว่าจะได้รู้จักเธอ
ไม่อยากคิดแต่ทำไมใจพล่ำเพ้อ
เหมือนกับเจอปิ่นปักลงตรงกลางใจ
หลังจากได้รู้จักเธอไม่กี่วัน
มานั่งฝันคิดถึงเธอมิรู้หาย
เธอส่งรูปมาให้ฉันไว้แนบกาย
แก้กระหายของหัวใจได้สักครา
พอมาถึงวันนี้ฉันนั่งคิด
ลองสะกิดหัวใจดูเป็นฉไหน
พอสำรวจตรวจดูก็ตกใจ
หายไปไหนคงไปอยู่สู่ใจเธอ
ใจไปแล้วอยู่ที่เธอฉันขอบอก
โปรดอย่าตอกใจฉันให้หวั่นไหว
รักษามันเก็บรักษาฉันพอใจ
ถ้าจะไปจากฉันโปรดส่งคืน....
หน้าส่วนตัว
956
