5 พฤษภาคม 2547 08:38 น.
เม็ดซายน์
ที่ยืนอยู่บนพื้นดินผืนนี้
ก็รู้ดีว่ามีเธอยืนเคียงข้าง
เธอไม่เคยทิ้งให้ฉันต้องอ้างว้าง
เดินร่วมทางกับฉันเสมอมา
ถึงแม้ผืนดินผืนนี้กว้างใหญ่นัก
คงไม่เท่ารักที่เธอมอบให้มาทุกองศา
ดีใจน่ะที่ได้รู้จักเธอคนของดวงตา
ขอบคุณสำหรับรักที่ให้มา.......และขอให้เธอรู้ว่า.....
อุณหภูมิความห่วงหา.......องศาไม่ต่างกัน
4 พฤษภาคม 2547 10:02 น.
เม็ดซายน์
ความห่างไกล ไม่อาจพาใจ เราให้ห่าง
ระยะทาง ไม่ใช่ เครื่องวัดชี้
เป็นแค่เพียง อุปสรรค ที่ดี- ดี
ที่สอนให้ สองเรานี้ เชื่อใจกัน
เค้าว่ารักแท้ มักแพ้ ใกล้ชิด
แต่มัน เป็นเรื่องผิด สำหรับฉัน
เค้าว่า รักแท้ แพ้ผูกพัน
สำหรับฉัน รักแท้ ไม่เคยแพ้อะไร
กายไกล แต่ใจ เราใกล้ชิด
ไม่เคยคิด จะจากกัน ไปที่ใหน
กายไกล แต่ใจเรา ยังห่วงใย
.....ฉันและเธอ.......ยังส่งใจถึงใจ.......ถึงแม้จะห่างไกล.....
.......แต่ไม่ใช่อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่......ที่เราจะสื่อใจถึงกัน.....
3 พฤษภาคม 2547 09:13 น.
เม็ดซายน์
.....เพิ่งได้รู้ว่าการที่เธอจากไปในวันนั้น
มันทำให้ฉันรู้สึกเหงาได้ขนาดนี้........
.......เพราะเราไม่เคยห่างกันเลยสักที......
......แต่มาวันนี้เธอต้องจากไปแสนไกล........
............เราไกลกันสุดฟ้า..........
...ทุกครั้งที่คิดถึงเธอน้ำตามันมักไหล.......
....แต่ก็ยังปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร...
.....ถึงจะอีกร้อยพันความห่างไกล.................
........เราจะสื่อใจถึงกัน......
1 พฤษภาคม 2547 23:08 น.
เม็ดซายน์
ความรู้สึกดี-ดีที่มีให้
ไม่เคยเปลี่ยนไปยังไงก็อย่างนั้น
ฉันยังคงรู้สึกผูกพัน
กับคนของวานวันที่ผ่านมา
เธอยังคงอยู่ในความทรงจำ
การกระทำยังจดจำยังห่วงหา
ทุกอย่างยังสดใสในแววตา
แม้คนของเวลาจะจากไปแสนไกล
ตอนนี้ฉันยังเดินอยู่คนเดียว
อีกกี่ทางเลี้ยวถึงจะพบกับคนที่ฝันใฝ่
ฉันเหงา เหงาจัง อยากพบคนของหัวใจ
ไม่อยากเหงาอีกต่อไป
กลับมาได้ไหมคนของหัวใจฉันยังรอ