22 สิงหาคม 2547 14:08 น.
เม็ดซายน์
คำนั้นจากปากของเธอ
รับรู้ได้เสมอว่าเธอยังมีฉัน
ยังรู้ได้ว่าวันนี้เรายังคงผูกพัน
ยังยืนอยู่ข้างกันพร้อมคืนวันที่สุขใจ
มีความสุขเสมอ
เพียงคิดว่ายังมีเธออยู่ใกล้ๆ
มีเธอเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆใจ
เธอยังคอยห่วงใยคอยถามไถ่ทุกเวลา
จะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหน
อยากให้เป็นอยู่ตลอดไปใจถามหา
แต่อนาคตไม่มีใครรู้มันเป็นเรื่องของเวลา
ขอแค่เพียงวันนี้รู้ว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้กัน
21 สิงหาคม 2547 22:56 น.
เม็ดซายน์
ห่างกันไกลขนาดไหน
ขอเพียงเธอมั่นใจในตัวฉัน
เชื่อมั่นในความรักความผูกพัน
แล้วมันจะไม่ทำให้เธอต้องปวดใจ
ในใจมีแต่เธอเท่านั้นคนดี
ไม่เคยสักทีที่จะเอาใจไปให้คนไหน
ก็อยากให้เธอนั้นเชื่อใจ
ว่าไม่เคยมีใครในใจนอกจากเธอ
คิดถึงเธอทุกเวลา
แต่ที่ไม่พูดออกมาเสมอๆ
ก็กลัวเธอจะเบื่อจนไม่อยากเจอะเจอ
เลยไม่เคยเผลอพูดคำนี้ออกไป
ก็อาจมีบ้างบางครั้งที่รู้สึกเหินห่าง
แต่ความรักความคิดถึงไม่เคยจืดจางไปไหน
ยังรู้สึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป
ยังห่วงหาและห่วงใยเหมือนเคยเป็น
20 สิงหาคม 2547 18:20 น.
เม็ดซายน์
ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่า
ตลอดเวลามันไม่ใช่
ที่เธอคิดว่าฉันมีใจ
ก็แค่หวั่นไหวเท่านั้น
รู้ว่าเธอรักกันมาก
เลยไม่อยากให้เธอต้องเสียใจเพราะฉัน
ไม่อยากทำร้ายความผูกพัน
ไม่อยากเป็นคนที่ทำลายฝันของเธอ
ยอมรับว่าหวั่นไหวบ้างบางครั้ง
ที่ไม่อาจยั้งใจได้เสมอ
ยอมรับว่าบางครั้งก็อยากอยู่ใกล้ๆเธอ
สบตาเมื่อเจอก็แอบเผลอใกล้ใจ
ความรู้สึกแบบนี้
คืออะไรคนดีตอบได้ไหม
ฉันรักเธอหรือแค่ห่วงใย
ยังไม่รับรู้ความเป็นไปที่หัวในมี
ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนหลอกลวง
ไม่อยากทำร้ายดวงใจที่แสนห่วงดวงนี้
ห่วงเธอเหลือเกินน่ะคนดี
กลัวทำให้เธอที่แสนดีเสียใจ
ขอคุณสำหรับคำนั้น
ที่เธอบอกกันและทำให้ฉันหวั่นไหว
ขอบคุณนะเธอคนข้างใจ
ขอบคุณเหลือเกินสำหรับความห่วงใยที่ให้มา
สักวันเธอคงได้ยินคำนั้นจากปากฉัน
สักวันถ้าเธอยังรอกันอย่างห่วงหา
สักวันที่ความรักกับเวลา
สักวันที่มันจะมาบรรจบกัน
ฉันจะพูดคำนั้นอย่างมั่นใจ
ฉันจะพูดมันออกไปอย่างไม่ไหวหวั่น
รอหน่อยน่ะคนข้างใจต้องมีสักวัน
ที่ฉันจะบอกว่า ฉันรักเธอ อยากเต็มใจ
6 สิงหาคม 2547 23:03 น.
เม็ดซายน์
อีกครั้งแล้วที่ฉันต้องผิดหวัง
มอบรักให้อย่างจังสุดท้ายพังแหลกสลาย
อีกครั้งแล้วที่หัวใจต้องเจอกับความตาย
จมอยู่ภายใต้ความเดียวดายเพียงลำพัง
อีกครั้งที่หัวใจต้องร้องไห้
ต้องเดียวดายต้องเปล่าเปลี่ยวต้องหมดหวัง
อีกครั้งที่หัวใจต้องผุพัง
จนไม่อาจยับยั้งการไหลของน้ำตา
เคยคิดว่าเธอรักฉันเหมือนฉันรักเธอ
ฝากหัวใจไว้กับเธอเสมออย่างไม่ห่วงหา
แต่เธอกลับคิดว่ามันไร้ค่า
จึงข้างปากลับมาอย่างไม่เหลือเยื้อใย
31 กรกฎาคม 2547 23:57 น.
เม็ดซายน์
ท้องฟ้าเดิมเริ่มกลับกลายเป็นสีหม่น
ฟ้ามีฝนโหมกระหน่ำซ้ำรอยแผล
ผืนน้ำเคยมีผืนทรายคอยดูแล
บัดนี้แปรเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
อาจมีบ้างเวลาที่ใจมันอ่อนไหว
ไม่รู้ใครเป็นใครใจสับสน
เหมือนสายน้ำในบางครั้งช่างวกวน
เกินที่คนส่วนมากจะเข้าใจ
ไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้
ทำไงได้ล่ะคนดีในเมื่อใจฉันมันมักหวั่นไหว
ไม่อยากเป็นฝ่ายทำร้ายเธอให้ปวดใจ
เจ็บกลับไปเคยคิดไหมว่าใครทำร้ายเธอ
ขอให้ความสัมพันธ์จบลงตรงความเป็นเพื่อน
จะคอยเตือนให้ใจไม่ต้องผิดซ้ำ
จากนี้ไปเก็บอดีตไว้เตือนความจำ
ไม่ให้ทำใจใครให้ช้ำเหมือนวันวาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเม็ดซายน์
หน้าส่วนตัว
1051
