4 กันยายน 2547 04:31 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
สวัสดีค่ะทุกคน..วันนี้หมูน้อยมีเรื่องของใครบางคน
ที่อยากจะระบายมาให้อ่านกันน่ะค่ะ แต่หมู้น้อยไม่ขอบอก
น่ะค่ะว่าเขาเป็นใคร มานเปงฟามลับจ๊ะ หุหุ
" เวลาช่างมุนเปลี่ยนเคลื่อนไปอย่างไม่ย้อนกลับ
ถ้าฉันย้อนเวลาได้ ฉันคงย้อนกลับไปวันนั้น
วันที่ฉันกับเขาคนนั้น ที่เราสองต่างก็รักกัน
แต่ฉันก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะถ้าทำได้ฉันคงย้อน
กลับไปนานแล้ว ก่อนที่หัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้มันจะเจ็บจนเกินจะทนไหว
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันพูดไปได้ยังไง ที่ขอเขาเป็นน้องสาว
อาจเป็นเพราะความเสียใจมากมาย และผิดหวังที่ความรักของฉันมันไม่มีค่า
มากพอที่จะยั้งให้เขารักฉันเพียงคนเดียว...ผิดหวังที่ความรักของฉันที่ทุ่มเท
ไปหมดทั้งใจ แต่ได้สิ่งตอบแทนกลับมาคือ น้ำตา
เวลาทำให้เขามาเจอฉัน ทำให้ฉันมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเขา
นานวันเข้าก็ทำให้ฉันรักเขามาก มากจนเกินจะห้ามได้ เวลาทำให้ฉันมีเขา
ฉันมีความสุขมาก อยากจะขอบคุณเวลาเหลือเกินที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
แต่ไม่นาน ทำไมเวลาถึงทำให้ความรักของฉันต้องเป็นแบบนี้ วันที่เคยมีความสุข
ตอนนี้มันหายไปไหน เหลือแต่ความผิดหวัง ความเสียใจ ทำไมเวลาถึงไม่ทำให้เรา
มีกันและกันต่อไป ... เวลาไม่ยุติธรรมเลย ที่ทำให้เขาเข้ามาในใจฉัน
แล้วเวลาก็ทำให้เขาต้องมาจากใจของฉันไป เวลาจะรู้หรือไม่ว่าฉันเจ็บปวดสักแค่ไหน
กับการที่เขาได้จากใจของฉันไป ... ความรักของฉันที่ทุ่มเทไปทั้งใจมันไม่มีความหมาย
เลยหรือ เขาถึงไม่แคร์ เขาถึงได้ทำเช่นนี้...แต่มันคงสายไปแล้วที่จะมาพ่ำเพ้อถึงวันที่ผ่านมา
เพราะฉันย้อนเวลากลับไปไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อความรักของฉันครั้งนี้มันผิดหวังหรือไม่มีค่าพอ
สำหรับเขาคนนั้น ฉันก็คงไม่ใส่ใจอีกแล้ว หมดเวลาแล้วที่จะมาเศร้าเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา
ฉันคิดดูอีกที ถึงแม้ฐานะของฉันกับเขาจะเปลี่ยนไป แต่ความรู้สึกของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม
ยังคงรัก ยังคงห่วงใยเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง...เพราะตอนนี้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วว่า
"ความรักไม่จำเป็นต้องได้เขามาครอบครอง" แค่เห็นเขามีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย
และต่อไป..ถ้าฉันคิดจะมีความรัก คิดที่จะรักใคร ฉันก็จะดูแล และ ถนุถนอมความรักของฉันให้อย่างดี
จะไม่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป เพราะมันอาจจะมีส่วนที่เขาเบื่อฉันที่ชอบทำตัวเป็น
เด็ก...แต่ถ้ามันจะผิดหวังอีกหรือไม่ ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปในวันข้างหน้า.."
แล้วความรักของ ทุกคนล่ะ เป็นยังไงกัน จะเป็นอย่างเขาคนนี้หรือเปล่า
คงจะส่วนน้อยใช่ไหมค่ะ ที่ผิดหวังในเรื่องของความรัก หนึ่งในนั้น
คงไม่มีหมูน้อยแน่ๆ ค่ะ หุหุ (( กัดฟันพิมพ์อ่ะเป่าเนี้ย)) หุหุ ไม่เอา ไม่ฟังค่ะ
แต่ก็ว่าแระเนาะความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ...เฮ่ย..เศร้าจัง
+++++++++++**********+++++++++++
3 กันยายน 2547 05:07 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
ตอนนี้นุกเหมือนกับอยู่บนสวรรค์เลย ... มองไปรอบ ๆ มีแต่ก้อนเมฆ มันช่างสวยอะไรอย่างนี้
เธอมองไปรอบ ๆสักพักก็เห็นคนเยอะแยะมากมายไม่รู้ใครเป็นใคร แต่หนึ่งคนที่เธอจำได้ไม่
เคยลืมนั้นก็คือ เอก เธอเห็นเอกยืนร้องอยู่ที่แห่งไหนแห่งหนึ่ง *เอ้ะ..นั้นพี่แก้ว แม่ของเธอ และ
แม่ของเอก ทุกคนมาทำอะไรกัน มีมณีกับแม่ของมณีด้วย มณีกำลังต่อว่าพี่เอกอยู่นิ เขามีอะไร
กันหรือ เฮ้อ..!!* นุกร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นผู้หญิงมายื่นอยู่ต่อหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยมาก
"คุณเป็นใครนะ " นุกเอ่ยถามหญิงสาวแสนสวยที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ
"เราเป็นใครไม่สำคัญหรอกน่ะ แต่เราจะมาช่วยให้เจ้ามีความสุขกับคนที่เจ้ารัก"
นุกทำหน้างง ๆ " แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคนรักของเรา"
"คนนี้ใช่ไหม.."เธอไม่พูดเปล่า เธอชี้ไปที่เอก ที่กำลังร้องไห้อยู่
"คุณรู้ได้ไงยัง.." นุกพูดพลางนั่งลงกับพื้น น้ำตามิอาจห้ามไม่ให้มันไหลได้ น้ำตาที่ไหลมาอาบแก้ม
ของนุก เธอนึกภาพเอกกับแก้วอยู่บนเตียงนอนด้วยกัน มันยิ่งทำให้เธอร้องมากขึ้น ๆ โดยไม่อายคน
ที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ
"เราจะไม่บอกว่า ห้ามร้องไห้ เพราะน้ำตาไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย เรารู้ว่าความรู้สึกของเจ้าเป็นยังไง
แต่เราไม่รู้ว่าเจ้าจะทำยังต่อไปกับตัวเจ้า และคนที่เจ้ารักทั้งสองคน"
"เขาสองคนรักกัน สองคนนั้นคือคนที่ฉันรักมาก ถ้าหากฉันอยากจะได้พี่เอกให้กลับมาหาฉัน
แต่พี่แก้วก็เป็นพี่สาวของฉัน เขาก็จะต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ พี่เอกเขาคงไม่รัก
ฉันแล้ว เขาคงรักพี่แก้วที่ดีกว่าฉีนทุกอย่าง ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น ฉันมันไม่ดีพอที่จะดึงเขาให้
หลับมาหาฉันได้ มีทางเดียว ฉันขอไปเอง เพื่อพี่สาวและคนที่ฉันรัก ฉันยอมเจ็บฝ่ายเดียว
ดีกว่า ฉันไปแย่งพี่เอกกลับคืนมาโดยที่เขาไม่เต็มใจ มันก็จะมีคนเจ็บเพิ่มขึ้นมาอีกคน ฉัน..ฉันขอไปเอง"
"แล้วเจ้าจะทนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้หรือ..."
"ใช่ ... เพื่อคนที่ฉันรัก ฉันทำได้ทุกอย่าง ถึงแม้....." เธอก้มหน้าลง น้ำตามันยิ่งไหล ๆ มาเรื่อย
"ถึงแม้...อันใด.." นุกเงยหน้ามองหญิงสาวแล้วพูดว่า "ถึงมันจะทำให้ฉันเจ็บมากสักเพียงใดก็ตาม.."
"เจ้าต้องการเช่นนี้หรือ.." นุกเงียบไม่ตอบหญิงสาวคนนั้น แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกที
เขาหายไปแล้ว หญิงสาวผู้นั้นหายไปไหนแล้วล่ะ...แสงสว่างจากที่ไหนก็ไม่รู้ส่องมาที่หน้าเธอ
มีเสียงเรียกจากใครบางคน นั้นก็คือ มณี นั้นเอง.....
" นุก...นุก.." มณี และ ใครอีกหลายคนยืนร้องไห้อยู่ข้างตัวเธอ
" นี่ฉันอยู่ที่ไหนอ่ะมณี ทำไมทุกคนร้องไห้กันหมดเลยล่ะ " นุกจะยกตัวขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่มี
แรงพอ..." โรงพยาบาล แกอยู่ที่โรงพยาบาล แกไม่ต้องลุกก็ได้ นอนลงไปเหอะ" มณีค่อยๆ จับนุกนอน
ลงเช่นเดิม " นุก ...นุกลูกแม่ ลูกไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม.." กัลยา ผู้เป็นแม่ของเธอเดินเข้ามากอดด้วยความรัก
เธอนึกว่านุกจะไม่ฟื้นสะแล้ว " แม่ แม่มาได้ยังค่ะ ใครพอมาค่ะ"
"มณีเขาไปรับแม่มาบอกว่านุกไม่สบายมาก แม่เป็นห่วงนุกมากเลยน่ะ"
" โธ๋...แม่ค่ะ นุกก็ไม่เป็นอะไรแล้วนิค่ะ เห็นไหมนุกไม่ได้เป็นอะไรเลย..อย่าร้องไห้น่ะค่ะ"
" ป้ากัลยาค่ะ มณีว่า นุกคงจะเพลียมาก ให้นุกพักผ่อนดีกว่าน่ะค่ะป้ากัล"
" จ๊ะ ได้ จ๊ะ ...นุกเดี๋ยววันหลังแม่จะมาเยี่ยมใหม่น่ะลูก "
" แม่ไม่ต้องมาก็ได้นิค่ะ มันไกล การเดินทางมันไม่ค่อยดี เดี๋ยวอีกหน่อยแม่จะไม่สบายแทนนุกน่ะค่ะ"
" ใช่ค่ะ ป้ากัล อืม แล้วเดี๋ยวไงมณีไปส่งป้ากัลกลับบ้านน่ะค่ะ"
"มณี เดี๋ยวอยู่กับฉันที่นี่ก่อน จะได้ไหม"
" มีอะไรหรือเปล่า อ๋อ...ได้ๆ แม่ค่ะ ช่วยไปส่งป้ากัลด้วยน่ะค่ะ"
"ได้ ป่ะ กัล ไป กันดีกว่า ป้าไปก่อนน่ะหนูนุก"
"แม่ไปก่อนน่ะนุก หายไวๆ น่ะ ลูก "
"สวัสดีค่ะ ป้าสายใจ แม่ ขับรถดีๆน่ะค่ะ"
มณีเดินไปปิดประตูแล้วก็เดินกลับมานั่งมองนุก " แล้วแกจะทำยังไงกับพี่เอกหว่ะ"
นุกหันมามองมณี น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว.."ฉันมาที่นี่ได้ยังไงมณี"
" ฉันเห็นแกตัวร้อนมาก เกรงตัวละเมออะไรก็ไม่รู้..ฉันเห็นไม่ค่อยดีเลยพาแกมาส่งโรงบาลอ่ะ"
"แล้วฉันเป็นอะไรหรอ..มณี" ตาลองเธอมันดูเลื่อนลอย เหมอมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
" แก เป็นปอดบวมแนะ ..แกรู้ไหมแกหลับไปนานมาก มากจนฉันใจหายเลยอ่ะ"
" แต่ตอนนี้ฉันก็ตื่นแล้วนิ แกจะกลัวไปไม...แล้วที่นานนี่ นานแค่ไหนล่ะ"
" สามวันสามคืน นี่แกยังว่าไม่นานอีกหรอหว่ะ..."
"แล้วพี่เอก กับ พี่แก้ว เขามาด้วยหรือเปล่า" มณีมองหน้านุก แต่นุกไม่ได้มองที่มณี นุกยังคงมอง
ไปที่หน้าอยู่เหมือนเดิม...
"มา แต่มาแค่วันเดียว แล้วก็หายไปเลยทั้งสองคน และก็ไม่เคยมาอีกเลย.."
" ทำไมเขาถึงไม่มาล่ะ...." สีหน้าเย็นชามีน้ำใสๆ ไหลลงอาบแก้มอย่างมิขาดสาย
" ก็ .... วันนั้น แม่แกกะฉัน ..."
~
"แก้ว ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ เอกเขาเป็นสามีของนุก นุกเป็นน้องสาวของหนูน่ะ หนูทำได้ยังไง
แม่ไม่เข้าใจจริง ๆ แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นแบบนี้เลยน่ะ แม่เสียใจมาก ถ้าน้องเป็นอะไรไป
แม่จะไม่ให้อภัยแก้วเลย.." กัลยาเป็นแม่ของนุกและแก้ว เธอเสียใจกับสิ่งที่ลูกสาวคนโตของเธอได้กระทำ....
" แต่แม่ค่ะ.." แก้ววิ่งเข้าไปหาแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอหันหลังให้ นั้นก็แสดงว่าแม่ของเธอนั้นผิดหวัง
ในตัวเธอมาก " แม่ครับ ผมผิดเอง อย่าไปโทษแก้วเขาเลยครับ ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างเพียง
ผู้เดียวครับ" เอก ก้มลงไหว้กัลยา ทั้งๆ ที่เธอยังคงหันหลังให้แก้วและเอกอยู่
"พี่เอก...มณีขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมค่ะ" มณีเดินเข้ามาหาเอกแล้วก็พาไปในที่ที่หนึ่งที่ปลอดคน
" พี่เอกรักนุกมันไหม..ทำไมพี่เอกทำแบบนี้ พี่เคยคิดถึงหัวอกของนุกมันบ้างไหม
นุกมันไม่เคยนอกใจพี่ ไม่เคยทำในสิ่งที่พี่เอกกำลังทำอยู่พี่ก็รู้ว่าพี่แก้วเป็นพี่สาวของนุกมัน แล้ว
ทำไมพี่ถึง..." น้ำตาของมณีมันทำให้เอกรู้สึกผิด ๆ มากในการกระทำของเขา แต่เขาก็ต้องรับผิดชอบ
"พี่ ไม่รู้ พี่มารู้ตัวอีกที มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว พี่เสียใจ"
"พี่พูดได้แค่นี้เองหรอ แล้วนุกล่ะ มันจะเป็นยังไงพี่เคยรู้สึกบ้างไหม พี่เคยแคร์ความรู้สึกของนุกมันบ้างไหม"
" พี่ผิด พี่รู้ แต่พี่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำกับแก้วเขา"
" นี่...แสดงว่าพี่เอกจะเลือกพี่แก้วอย่างนั้นหรอค่ะ"
เอกไม่พูดได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว.."พี่เอก พี่มันไม่ใช่ผู้ชาย เสีบดายที่คิดว่าพี่เป็นคนดี"
มณีวิ่งไปสักพักก็หยุดแล้วหันกลับมาพูดกับเอกว่า "ต่อไปนี้ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับนุกมันเลยน่ะ พี่ก็ไปทางของพี่
ไปรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ..."
~
"นุก...นุก.." มณีเรียกนุกตั้งหลายครั้งแต่ก็เธอก็ไม่ได้ยิน
"ฮือ..." นุกเองก็กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสีบงเรียกของมณี
" คิดอะไรอยู่หรอ ฉันเรียกตั้งหลายทีแนะ"
"อ๋อ....เปล่าหรอก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแระ ไม่มีอะไรหรอก"
"จริงอ่ะ ... ไม่ได้คิดถึงใครบางคนหรอกหร๊อออ...." มณีลากเสียง
" บ้าาา...แกน่ะเป็นงี้ทุกที" เสียงค่อย ๆเบาลง นุกก้มหน้าลงพร้มกับหยดน้ำตาที่ตกลงใส่ผ้า
ที่เธอสวมใส่อยู่
" นี่แก เป็นไร ฉันขอโทษก็ได้ เอ้ย...นุกร้องไห้ไมหว่ะ" มณีลุกถามอย่างเร็วเมื่อเห็นหยดน้ำตา
" ถึงฉันจะคิดถึงเขา แต่จะคิดถึงฉันหรือเปล่าล่ะ เขาคงมีความสุขไปแล้วล่ะมั่งตอนนี้"
"อืม..ฉันว่าแกนอนก่อนดีกว่าน่ะ ฉันเป็นห่วงแกมาก ๆเลยน่ะ เด่วอาการไม่ดีกว่าเดิมอ่ะ"
มณีเห็นท่าไม่ เพราะเห็นเลือดที่สายน้ำเกลือไหลดันขึ้นแข่งกับน้ำเกลือที่ไหลลงมา
สงสัยนุกคงจะเกรงตัวมาเกินไป เลือดเลยไหลขึ้นตามสวยน้ำเกลือ
"เด๋วฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่น่ะ"
"มณีฉันอยากกลับบ้านอ่ะ พร่งนี้เลยได้ไหม" เธออยากกลับไปบ้าน บ้านที่เธอเคยอยู่
กับใครคนนึง มันอาจจะดีกว่าอยู่ที่โรงพยาบาลนี่...
"เฮ้ย...ได้ไงหว่ะ แกยังไม่หายดีเลยน่ะ"
"แต่ฉันอยากกลับบ้านมากกว่าน่ะ อยู่ที่นี่มันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ"
"อืม..ๆ แระ เด๋วจะลองปรึกษาหมอเขาให้น่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าแกพักผ่อนก่อนดีกว่าน่ะ"
"จ๊ะ ขอบคุณมาก ๆเลยน่ะ"
" เอ้ย...ขอบใจอะไรกัน ฉันเป็นเพื่อนแกน่ะ ฉันน่ะรักแกมากกว่าเพื่อนคนไหนเลยน่ะ
รักเหมือนแกเป็นพี่สาวน้องฉันเลยน่ะ"
"จริงหรอ มณี" น้ำตาของนุกครอเต็มตาซึ้งที่เธอยังมีเพื่อนอย่างมณีอยู่เคียงข้าง
"แหม...ไม่ต้องมาทำตาซึ้งหรอกแก..ฉันไปก่อนน่ะ พักผ่อนล่ะแก"
"อืมหน่า..." แป่ววววว....คนเขาซึ้งจริงจังและมาทำเป็นเล่นอีก เฮ้ย...เพื่อนคนนี้จริงๆเลย
"เฮ่ยยย...." เธอถอนหายใจฟอดใหญ่..แต่เหมือนมีอะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอง่วงมากเลย
ตามันจะปิดลงให้ได้...
"หลับแล้วสิน่ะ สาวน้อยของเรา" หญิงสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง หรือเธอจะเป็นคนที่ทำ
ให้นุกหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
"คุณนั่นเอง เมื่อกี้คุณไปไหนมาอ่ะ ฉันมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ"
"เจ้าไม่ต้องเราหรอก เราจะมาเองเมื่อเราต้องการ"
" แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะมาเมื่อไหร่ "
"เมื่อไหร่ที่เรามาเจ้าก็จะรู้เอง เรื่องที่เจ้าต้องให้คนรักของเจ้าทั้งสองมีความสุขนั้น
เราให้เจ้าได้ แต่ตัวของเจ้าเอง จะไม่มีความสุขเลยจะมีแต่ความเศร้าอยู่ตลอดเวลา
เราไม่อยากให้เจ้าทรมาน...เจ้าจะพ้นจากความเศร้าเสียใจนั้นในไม่ช้านี้
เราเลือกสิ่งที่ดีให้แกเจ้าแล้ว...."
"พ้นจากความเศร้า ด้วยวิธีไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม"
"เราบอกเจ้าไม่ได้ ... แต่เจ้าจะเสียใจหรือไม่ ถ้าเจ้าจะไปอยู่ในที่อีกที่นึง"
"ที่ไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม คุณ....คุณ เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป คุณ...."
"เราจะมา ในเมื่อเราต้องการ เจ้าจงจำไว้"
"เดี๋ยว...คุณ ๆ โอ้ยย....แสงอะไรเนี้ย"
นุกสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที + นี่มันเป็นความฝันหรือนี่ หญิงคนนั้นจะให้เราไปที่ที่ไหนกัน+
"นุก เป็นอะไร แหม...ป่วยแระนอนขี้เซาจังเลยน่ะแก" มณีนี่เอง เธอมาเมื่อไหร่กัน
แล้วทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้ เธอเพิ่งหลับไปได้ไม่นานนี่เองนี่นา...
" มณี มาเมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่ปลุกเลยล่ะ"
"แหม...ฉันปลุกแกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแระย่ะ"
"หรอ ไม่เห็นได้ยินเลยอ่ะ"
"ช่างเหอะ นี่หมอบอกว่าแกน่ะกลับบ้านได้ เดี่ยวหมอจะจัดยาให้น่ะ อาการแกดีขึ้นแล้ว"
" หรอก็ดีเหมือนกัน อยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว"
"อืม...นี่ ไปเปลี่ยนเสิ้อผ้าซะ เปลี่ยนได้ป่ะ ให้ฉันช่วยม๊ะ" มณียักคิ้วยิ้มนิดหน่อย
"ไม่ต้องอ่ะ ฉันเปลี่ยนเองได้" + ยายนี่ตลกได้เวลาเลย เฮ่ยยยย.....+
+ กลับมาแล้วสิน่ะ บ้านของเรา เฮ้ยย..ไม่มีเขาแล้วมันคงไม่ใช่บ้านของเราแล้วล่ะ
มันคงเป็นบ้านของฉันมากกว่า +
เอกได้ขนของที่เป็นของเขาออกไปหมดแล้ว ตอนนี้ห้องที่เคยดูสดใส ตอนนี้
มันมีแต่ความว่างเปล่า มองไปทางไหนก็มีแต่เงาของเขา มองไปตรงไหน ๆ
ก็เจอเงาที่กำลังยืนยิ้มอยู่ ทุก ๆ ที ในบ้านหลังนี้ เอกกับนุกได้ทำการอย่า
เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เอกกับแก้วก็คงจะมีความสุขกันไปแล้ว ผิดจากเธอนัก
ที่วัน ๆ มีแต่ความเศร้า
นุกนั่งคิดถึงคำพูดของหญิงสาวแสนสวยคนนั้น
ที่เธอเคยบอกว่าจะทำให้เธอพ้นจากความเศร้า แต่แล้วทำไมเธอถึงยังไม่พ้นสักที
ร่างกายของเธอก็อ่อนแอลงทุกวัน ๆ นุกกับมณียังคงไปไหนมาไหนด้วยกันเช่นเคย
มณีชอบพานุกไปเที่ยวแถว ๆต่างจังหวัดดูมันน่าสนุกมาก ๆ ถึงมันจะสนุกแค่ไหน
ความเศร้าที่เธอมีมันก็ไม่หายไปไหน มันยังคงอยู่ในใจของเธอตลอดมา
ถึงวันนี้นุกดูโทรมไปมาก มากจนใคร ๆ ก็ ตกใจ มณีก็ยังคงมาหาเธอเรื่อย ๆ
มณีอยากจะพานุกไปหาหมอแต่เธอไม่อยากไป เพราะเหตุนี้จึงทำให้อาการ
ของเธอทรุดลงเรื่อย ๆ ...
31 สิงหาคม 2547 00:51 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
หลายวันแล้วที่แก้วมาอยู่ที่บ้านนุก แต่นุกก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านหรอกน่ะ เพราะนุกทำงานบ้านเสร็จ นุกก็จะไปหาเพื่อนบ้าน
หรือไม่ก็ไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง..เอกก็หยุดงานแต่นุกไม่รู้เพราะเอกไม่ได้บอกเธอ เอกกับแก้วจะชอบออก
ไปไหนมาไหนด้วยกันจนเพื่อนบ้านเห็นผิดปกติ เพราะมันไม่เหมือนพี่สาวกับน้องเขยแล้ว แต่มันเหมือนคนรักกันมากกว่า
หลายคนที่มาบอกนุก แต่นุกก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะนานที พี่สาวจะมาหาเลยให้เอกพาไปเที่ยวอะไรประมาณนี้
หลายครั้งเข้า นุกก็เริ่มแปลกใจเพราะเอกก็เปลี่ยนไปมากตั้งแต่พี่สาวมาพักที่บ้าน นุกนั่งคิดคยเดียวหลายครั้ง
* มันจะเป็นไปได้หรอ ที่พี่สาวของเธอกับเอกจะรักกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกเอกรักเธอเอกคงไม่ทำแบบนี้แน่
และอีกอย่างแก้วเป็นพี่สาวของเธอ แก้วคงไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่ ... *
ทานมื้อค่ำวันนี้ก็เป็นเหมือนเดิม เอกกับแก้วก็สนทนากันอย่างสนุกสนาน
" พี่เอกค่ะ พรุ่งนี้วันเกิดเพื่อนนุกนะ เขาโทรมาชวนอยากให้พี่เอกกับพี่แก้วไปด้วย" เธอพูดขึ้นในขณะที่สองคนเงียบไป
" หรอ นุก พี่คงไปไม่ได้น่ะ เพราะพรุ่งนี้ติดงานนะ คงจะกลับดึก" เอกเอาเรื่องงานมาอ้าง เพราะไม่อยากไป
"พี่ก็ไม่ไปน่ะนุก เพราะ พี่อยากอยู่บ้านน่ะ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ปวดหัวบ่อยมากเลย" แก้วทำเอามือมากุมที่ศรีษะตัวเอง
" อืม... งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ นุกจะบอกเพื่อนให้น่ะค่ะ" นุกก้มหน้า ทานข้าวไปอย่างช้า ๆ
* เปลี่ยนไป พี่เอกเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ที่ให้เราไปงานวันเกิดเพื่อนคนเดียว... * เอกกับแก้วหันหน้าและยิ้มให้กัน
มันคงเป็นโอกาศแล้วสิน่ะ..ที่แก้วจะแย่งเอกจากน้องสาวของเธอ...
นุกสับสนมากในตอนนี้ นุกไม่เคยเห็นเอกเป็นแบบนี้มาก่อนเลย หรือว่าเอกจะเครียดเรื่องงานมากจนเกินไปเลยดูขรึมๆ ไป
นุกคิดจนเพลิน ไม่ทันได้ดู มือของเธอดันไปถูกมีดในน้ำเข้าให้...
"โอ้ย...." เสียงร้องทำให้เอกเดินเข้ามาดู เลือดไหลมาไม่ขาดสาย
"นุกเป็นอะไร ร้องสะดังเชียว...อะไรน่ะไปทำอะไรไม่ระวังเลย" เอกมองมาเห็นนิ้วที่มีเลือดไหลออกมามากเอาการ
" นุกไม่ทันได้ดูนะค่ะ นิ้วเลยพลานไปถูกมีดในน้ำนะค่ะ" นุกรีบเอาผ้ามาปิดแผลเอาไว้ แต่เธอก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
เพราะทุกที เอกจะเดินเข้ามาแย่งดูแผลจากเธอ แต่ตอนนี้วันนี้ ทำไมเหมือนเอกไม่สนใจเลย..ดูเฉยชาไปมาก
"อืม เจ็บไหม รีบไปล้างแผลสะน่ะ" แค่นี้เองที่เอกพูดเสร็จเอกก็เดินออกไปอย่างเดิม...
ปล่อยให้นุกยื่นงงกับการกระทำของเขา เขาไม่รู้หรอกกับการกระทำของเขาทำให้นุกเจ็บมากแค่ไหน ที่อยู่ ๆ เขา
ก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน..หรือที่เพื่อนบ้านพูดมันจะเป็นความจริงไปสะแล้วตอนนี้ เอกกลายเป็นคนแบบนี้
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอไม่เข้าใจจริง ๆ....ทุกครั้งที่เธอเข้าห้องนอนก็จะเห็นว่าเอกหลับไปแล้วทุก ๆ ครั้งเลย
ตั้งแต่พี่สาวเธอมา เอกจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย มันทำให้นุกสับสนจนพูดอะไรไม่ออก..
นุกตื่นแต่เช้าทำอาหารเช้าให้เอกเสร็จ เธอก็รีบออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนของเธอ..
ก็นานมากเหมือนกันที่เธอออกไปซื้อของขวัญ นุกรีบกลับมาบ้าน แต่สิ่งที่นุกเห็นเอกไม่ได้ทานอาหารเช้า
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย...มันก็ทำให้นุกสงสัยมากเหมือนกัน เพราะแก้วบอกว่าปวดหัวอยากจะนอนแต่กลับไม่อยู่
นุกละความคิดในสิ่งที่กำลังคิดอยู่ นุกรีบแต่งตัวเพราะเธอจะต้องไปช่วยเพื่อนจัดงานด้วย...
กลิ้ง....กลิ้ง...!! "สวัสดีค่ะ บ้านอ่อนละมุลค่ะ "
"เออ...นุกหรอ แกทำไรอยู่หว่ะ รีบมาเลยน่ะ เร็วๆด้วยน่ะเดี๋ยวจะจัดไม่ทัน" มณี เพื่อนนุกคนที่เกิดวันนี้
"อืม ๆ ๆเดี๋ยวไปแล้ว เดี๋ยวเจอกัน" นุกรีบวื่งออกไป จนลืมของขวัญที่วางอยู่ที่โต๊ะ
นุกเรียก Taxi ที่วิ้งผ่านมา รีบไปอย่างเร็ว เพราะกลัวว่าจะไม่ทันจัดงาน
"อืม มาแล้วจ้า ฮิๆๆๆๆ มาเร็วไปไหมอ่ะ หุหุ" นุกรีบวิ่งเข้ามาในบ้านของมณี
"เออ เร็วมากกก....มากจน จะค่ำแระเนี้ย"
"โห๋ มณีก็ นุกรีบแล้วน่ะ "
" อืม ๆ ไป๊ ไป๊ รีบไปจัดของ เดี๋ยวพวกยายๆ ทั้งหลายมาจะซวย" มณีเหลือบไปมองที่นุก
* สงสัยจะรีบจริง ๆ ไม่มีอะไรติดมือมาเลย มีแต่กระเป๋าสะพายติดตัวมา *
นานแล้วที่เธอช่วยมณีจัดของแต่เธอก็ไม่ได้คิดถึงขวัญที่เธอลืมไว้ที่บ้านเลย
"เสร็จแล้ววววววว...ฮิๆๆ เป็นไงฝีมือนุก อ่อนละมุล ฮิๆๆ" นุกยิ้มชมฝีมือตัวเอง ให้มณีฟัง
"จ้า สวยมากก..ๆๆๆ " ทั้งสองคนหัวเราะกันใหญ่คุยกันเรืองโน้นเรื่องนี้ เยอะแยะมากมาย แล้วมณีก็เอ่ยว่า
" เออ นุก แล้วพี่เอกของแกอ่ะ วันนี้ไม่ได้มาด้วยหรอ พี่สาวแกด้วย.." มณีถามเธอ หน้าตาสงสัยอยากรู้คำตอบมาก
"อืม พี่แก้วเขาปวดหัวอยากจะนอนพักผ่อนนะ พี่เอกก็ติดงานมาไม่ได้ " นุกก้มหน้าตอบมณีเพื่อนรัก
"หรอ หว้าาา..เสียดายจังเลยเนาะ" มณีรู้ว่าทำไมสองคนถึงไม่ได้มาเพราะมณีไปซื้อของเห็นเอกกับพี่สาว
ของนุกนั่งรถออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่มณีไม่อยากบอกนุกเพราะไม่อยากให้นุกคิดมาก
"นั้นไง เพื่อน ๆ มากันแล้ว" นุกได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้านก็เลยหันไปดูเห็นเพื่อนมากันเยอะแยะเลย
แต่นุกก็มองไปเห็นของขวัญในมือของเพื่อนๆ ทุกคนก็เลยมองไปรอบ ๆตัวเอง
"อุ้ย มณี ฉันลืมเอาของขวัญมาให้เธอ" นุกทำหน้าตกใจ แระทำเหมือนว่าจะกลับไปเอายังไงอย่างั้นเลย
"อ้าว ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวค่อยเอามาให้พรุ่งนี้ก็ได้วันนี้มันมืดแล้ว"
" ไม่ ๆ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาให้เธอดีกว่าน่ะ" นุกรีบไปทักเพื่อน แล้วก็วิ่งออกไปเลยแบบชนิดที่เร็สมาก
นุกรีบวิ่งเข้ามาในบ้านรีบหาของขวัญที่ลืมเอาไว้ นุกเดินขึ้นไปที่ห้องของเธอ แต่เธอก็ต้องอึ้ง
เพราะนุกไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็น นั้นก็คือ พี่สาวเธอกับเอก นอนเปลือยกายอยู่บนที่นอนของเธอ
เธอขาอ่อนยืนแทบไม่อยู่ สิ่งที่เธอเห็นมันร้ายแรงมากเพราะเธอไม่เชื่อว่าเอกจะกล้าทำ
น้ำตากับเสียงสะอื้นทำให้เอกตื่น เอกตกใจที่เห็นนุกยื่นที่หน้าห้อง เพราะเธอบอกว่าจะไปงานวันเกิดเพื่อนนิ
"นุก..นุกมาได้ไงอ่ะ" เอกรีบวิ่งเข้ามาหานุกทันที
"นุก..มันไม่ใช่อย่างที่นุกคิดน่ะ" แก้วก็ตกใจรีบเดินไปใสเสิ้อคลุมแล้วเดินมาเกาะแขนเอกไว้
"พี่เอก..พี่เอกทำแบบนี้ได้ยังไง พี่เอก..." เธอเอ่ยทั้งที่น้ำตาที่ไหลอย่างไม่ขาดสาย นุกพูดไม่ออก
อีกแล้วร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะพูด และแม้แต่จะยืนยังจะไม่ไหว แต่เธอก็จะต้องยืนไว้ให้ได้
"นุก พี่แก้วไม่ต้องอธิบายแล้วน่ะ มันเป็นความจริงทุกอย่างที่เธอเห็น ฉันกับเอกเรารักกัน"
" ค่ะ .. ไม่ต้องอธิบายอีกแล้ว" นุกเชิดหน้าขึ้นมองเอกกับแก้ว เอกอยากจะอธิบายกับเหตุการ์ณเมื่อครู่นี้
มาก แต่นุกคงไม่ฟังเขาแล้ว เพราะภาพเมื่อกี้มันก็ฟ้องทุกอย่างแล้วไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว
" นุก..."
" พี่เอกค่ะ นุกไม่คิดเลยว่าพี่เอกจะทำได้ พี่แก้วอยากได้พี่เอกใช่ไหมค่ะ นุกยกให้พี่แก้วไปเลย
นุกก็ไม่ต้องการพี่เอกแล้วเช่นกัน แต่พี่แก้วจะรับของเหลือจากนุกได้หรอค่ะ" นุกยิ้มเยาะแก้ว
เมื่อเอกได้ยินคำนี้ เขาก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่านุกจะพูดคำนี้ออกมาได้ เอกเดินเข้าไปหานุก
เอกพยายามจะจับแขนนุก แต่นุกถอยออกมา ไม่ให้เอกแตะตัวเธอ "นุก..."
"เพี้ย..." เธอตกใจนี่เธอตบหน้าเอกหรอเนี้ย นุกทนไม่ไหวแล้วนุกรีบวิ่งออกจากห้องนอนทันที
"นุก ..นุก..เดี๋ยวก่อนฟังพี่ก่อน"
" เอก ไม่ต้องตามไปหรอก ในเมื่อเขาไม่ต้องการเอกแต่แก้วยังต้องการเอกน่ะ"
เอกหยุดชะงักเมื่อได้ยินในสิ่งที่แก้วพูด เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน เอกไม่เชื่อว่า
แก้วจะต้องการเขา เอกเดินเข้ามาหาแก้วเหมือนดังคนถูกสกดจิตยังไงยังงี้นเลย
ข้างนอกฝนก็ตก มันคงไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว นุกวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างไม่เกรงกลัว
เธอเดินฝ่าสายฝน อย่างคนไม่มีวิญญานฝนก็ตกหนักเส้นทางก็เปรี่ยว นุกร้องไห้อย่างไม่เคยร้อง
มาก่อน นุกเสียใจมาก เพราะไม่คิดว่าคนที่เธอรักทั้งสองคนจะทำแบบนี้กับเธอได้ นุกไม่เคยเตรียม
ใจกับเรื่องพวกนี้ เธอให้ความรักกับเอกไปจนหมดหัวใจ แต่ทำไมเอกต้องทำกับเธอแบบนี้
นุกเดินเหมือนคนไม่มีวิญญาน นุกเดินมาที่บ้านของมณีได้ยังไงเธอเองก็ไม่รู้ นุกล้มตัวลงที่ม้านั่ง
หน้าบ้านของมณี ตอนนี้มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้วเพื่อนๆ กลับกันไปหมดแล้ว ฝนก็ตกหนักมณี
เลยคิดว่านุกคงไม่มาแล้วล่ะ
นุกนั่งตากฝนที่ม้าหน้าบ้านของมณี " หมดแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้วกับสิ่งที่ฉันให้กับเขาคนนั้น
สิ่งที่ฉันให้เขามันไม่ดีพอหรือเนี้ย ไม่เหลืออีกแล้ว จบกันสะที เขา กับ พี่แก้ว ฮื่อ ๆ ๆ....ๆ"น้ำฝนที่ตกลงมา
ลบล้างน้ำตาที่ไหลมามากมาย เธอผิดหวังมากแล้วต่อไปนี้เธอจะไว้ใจใครได้ แม้กระทั้งพี่สาวแท้ ๆ ของเธอ
ยังทำกับเธอได้ เธอคงไม่ดีพอ เขาถึงได้ทำแบบนี้ ความรักที่เธอให้เขาไปทั้งใจ มันไม่มีความหมายต่อ
เขาอีกแล้วหรือ " ฉันมันดีไม่พอหรือ ฟ้า ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ฟ้าไม่ยุติธรรม ฟ้า.. ฮื่อออออ...ทำไม"
มณีได้ยินเสียงเหมือนจะเป็นเสียงของนุก เลยออกมาดู "นุก ๆ ทำไมมานั่งตากฝนล่ะ นุก ...ๆ"
" ไม่อีกแล้ว ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว " เธอได้แต่ลำพึมลำพัมเบา ๆ ตัวที่ไร้วิญญานของเธอ ตอนนี้ได้แข็งมาก
แข็งจนมณีเองต้องตกใจกับสิ่งที่นุกเป็นอยู่ตอนนี้ "แม่ ๆ ....มาช่วยมณีหน่อย แม่ค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"นุก นุก แก เป็นอะไร นุก" มณีกับแม่ของมณีช่วยกันพะยุงตัวนุกเข้าไปในบ้าน
" มณี...ฮื่อๆ ๆ อออออ" เธอรีบกอดมณีแน่น มณีเองก็รับกอดเธอเช่นกัน
"มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้ไหม..." มณีจับไหล่นุก ตัวเธอแข็งมาก มณีจึงกอดนุกอีกที
"แกยังเหลือฉันอยู่น่ะ มีอะไรที่ไม่สบายใจหรือเปล่าเล่าให้ฉันฟังจะได้ไหม บางทีฉันอาจจะช่วย
อะไรแก ไม่ได้ แต่ฉันก็ยังอยู่ข้างแกเสมอน่ะ"มณีลืบผมที่ยาวสวย ตอนนี้เปียกหมดแล้ว
ตัวนุกค่อยๆ อ่อนลง อ่อนลง "จริง ๆน่ะ แกจะอยู่ข้างฉันตลอดไปน่ะ แกอย่าทิ้งฉันไปน่ะ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว"
"อืม..จริงดิ ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วน่ะโว้ย.."
"ฮื่ออออออ...ๆ เขา...เขามีอะไรกันแล้ว " เสียงมันเบานัก...มณีฟังไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไหร่
"อะไร นุก..ใครมีอะไรกับใคร"
" พี่เอก....กับพี่แก้ว..."
"ว่าไง นุก พูดดัง ชัดๆ หน่อยดิแก"
"พี่เอกกับพี่แก้วเขามีอะไรกัน.." นุกปล่อยโห๋ออกมาอย่างไม่อายใคร มันเป็นครั้งแรกของนุก ครั้งแรกที่เธอเสีย
ใจมากมายอย่างนี้ คนที่เธอรักทั้งสองคนทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง
" เฮ้ย..เป็นไปได้ไงหว่ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าแก.." มณีไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นุกพูด มันเป็นไปได้ยังไง
แก้วเป็นพี่สาวของนุก เอกเป็นแฟนของนุกที่ใคร ๆ ก็รู้ มันเป็นไปได้ยังไง
" ไม่มันเป็นไปแล้ว...พี่เอกเขา.." ตัวนุกเกรงอีกแล้ว ตัวสั่นไปทั้งตัว มณีเห็นไม่ค่อยดี เลยจัดการเปลี่ยน
เสื้อผ้าให้นุก และเอายามาให้กินเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นุกหลับไปแล้ว แต่ความเจ็บที่เธอมีอยู่คงไม่มีทางหายแน่นอน
31 สิงหาคม 2547 00:46 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
กลื้ง.....กลิ้ง....!!
"สวัสดีค่ะ บ้านอ่อนละมุลค่ะ" เสียงหวานๆของนุกจะพูดแบบนี้ทุกครั้งที่รับโทรศัพท์
"สวัสดีจ้า นุกหรอ นี่พี่แก้วน่ะ อีกประมาณครึ่งชัวโมงพี่ก็จะถึงกรุงเทพแล้วน่ะ"
"หรอค่ะ งั้นเดี๋ยวนุกจะโทรไปบอกให้พี่เอกเขาไปรับพี่แก้วน่ะค่ะ"
"จ้า พี่จะรอที่สวนลุม...ฯลฯ น่ะ "
"ค่ะ ถ้าไงถ้าพี่เอกไปถึงจะให้โทรเข้ามือถือพี่แก้วน่ะค่ะ"
"ได้ จ้า"
"โอเคน่ะค่ะ สวัสดีค่ะ"
พี่สาวสุดที่รักของเธอนั้นเอง แก้วโทรมาบอกเพื่อให้รู้ว่าถึงแล้ว แต่ที่จริงแล้วแก้วจะนั่ง Taxi
มาเองก็ได้ เพราะเธอก็มาบ้านนุกบ่อยพอที่จะจำได้แล้ว หากแต่แก้วอยากให้เอกไปรับนั้นเอง
แก้วแอบชอบเอกตั้งแต่ที่เอกกับกำลังจีบกันอยู่กับนุก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรักเอกอยู่เหมือนเดิม
ถ้าเธอจะแย่งเอกจากนุกนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับเธอ แต่มันก็ขึ้นอยูที่เอกว่าเขาจะเล่น
ด้วยหรือไม่เท่านั้นเอง....
"สวัสดีค่ะพี่เอก "
"คับ มีอะไรหรือเปล่าถึงได้โทรมา"
"พี่เอกเลิกงานหรือยังค่ะ พอดีพี่แก้วมาถึงแล้วอยากจะให้พี่เอกไปรับพี่แก้วหน่อยได้ไหมค่ะ"
"ได้ งั้นเดี๋ยวพี่จะไปรับแก้วเขาให้น่ะ"
"ค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะพี่เอก"
"จ๊ะ หวัดดีจ๊ะ"
นุกออกจะเป็นคนซื่อๆ หน่อย และเป็นคนที่รักพี่สาวมาก แต่พี่สาวเธอไม่รู้เป็นอะไร ความคิดไม่ตรง
กันกับนุกเลย ตอนเด็กๆ แก้วก็จะคอยอิจฉานุกเพราะนุกเป็นคนอ่อนหวาน แก้วจะคอยแย่งทุกอย่าง
จากนุก ไม่ว่านุกจะได้อะไร ทำอะไรก็ตาม แต่นุกก็ไม่เคยใส่ใจ เพราะเธอคิดว่าแก้วเป็นพี่สาว
คนเดียวของเธอถ้าเธอไม่รักพี่สาว แล้ว เธอจะไปรักใครได้นอกจากพี่น้องของตัวเอง
"แก้วหรอ อืม นี่เอกน่ะ อยู่ไหน" นุกลืมบอกเอกไปว่าแก้วจะไปรอเขาที่ไหน เอกเลยต้องโทรถามแก้วอีกที
"เอกหรอ ตอนนี้อยู่ที่สวนลุมฯ น่ะ"
" อืม เอกใกล้ถึงแระ รออยู่ที่นั้นน่ะ"
"ค่ะ เอก เดี๋ยวเจอกันค่ะ"
"ทำไมมาช้าจัง เฮ่อ..!!" แก้ว ลำพึงลำพังอยู่คนเดียว เดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ
ปี๊ก..... ปี๊ก.....!! "แก้ว เอกมาแล้วขึ้นรถเร็ว"
แก้วรีบขึ้นรถพร้อมกับพูดว่า "ทำไมเอกมาช้าจังล่ะ แก้วรอตั้งนานอ่ะ"
"นานหรอ เอกว่าไม่นานน่ะแก้ว" เอกหันไปมองแก้วที่ทำสีหน้าไม่พอใจที่เอกมาช้า...
"นานสิเอก"
"อืมช่างมันเหอะ" เอกรีบออกรถทันที ตลอดทางแก้วได้แต่นั่งมองเอก แต่เอกก็ไม่ค่อยสนใจนัก
แค่หันมายิ้มให้แล้วก็หันกลับไป หากแต่เอกเหลือบตาไปเห็นขาอ่อนของแก้วเข้าเอกมองอยู่นาน
แล้วก็หันกลับ เอกขับรถไปมองขาแก้วไป ซึ่งแก้วก็รู้ว่าเอกแอบมองขาของเธออยู่ แก้วเลยทำเป็นขยับขา
กระโปรงของแก้วก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาสูงขึ้นทุกที แก้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว แก้วคิดว่าถึงเวลาแล้วที่แก้วจะทำ
ตามที่ใจเธอต้องการมานาน ขอแค่โอกาศเท่านั้น...
"อืม เอก แก้วว่าน่ะเราแวะทานอะไรข้างทางก่อนดีไหม แก้วหิวมากเลย" แก้วพูดพร้อมเอามือมากุมที่ท้อง
"ฮือ...." เอกหันมามองแก้วที่อยู่ๆ ก็หิวขึ้นมา
"น่ะ ๆ เอก แก้วหิวมากเลยอ่ะ "
"อ้าว แล้วแก้ว ไม่กลับไปทานข้าวพร้อมนุกหรอกหรอ"
"ฮื่ม..อีกนานอีกอ่ะกว่าจะถึงบ้านเอก อีกอย่างนุกคงไม่ทำรอหรอกน่ะแก้วคิดว่า"
เอกเงียบสักพัก..."อืม ไป ก็ไป"
แก้วแอบยิ้มอีกแล้ว..* ไม่ยากอย่างที่คิด ฮึๆ * ..
__________________________________________________________________________________
นุกนั่งมองนาฬิกา นี่ก็เป็นเวลา สองทุ่ม กว่าแล้ว นุกคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าสองคนนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่า
โทรเข้ามือถือก็ไม่ติด ทั้งสองคนเลย...เป็นห่วงเหลือเกิน นุกนั่งคิดนั่งกังวล ลุกบ้าง นั่ง บ้าง จะให้เธออยู่เฉย ๆ
ได้ยังไงในเมื่อดึกปานนี้แล้วยังไม่กลับเลย...ขับรถตอนกลางคืนมันออกจะอันตราย....
อาหารที่นุกทำไว้หลายอย่างมากมายว่างอยู่บนโต๊ะ ตอนนี้มันได้เย็นหมดแล้ว....
ผ่านไปชั่วโมงกว่าเอกก็ยังไม่กลับ นุกนั่งรอจนเผลอหลับไป...
"เอก ทำไมไม่สั่งล่ะ ไม่หิวหรอ" แก้วทานอย่างช้า ๆ เพื่อถ่วงเวลา เพราะเธออยากอยู่กับเอกสองคนนาน ๆ
" หิว นะมันหิว แต่เอกจะรอไปทานกับนุกอ่ะ สงสัยตอนนี้รอพวกเราแย่เลย"
"หิวก็ต้องกินสิ..น้องค่ะ น้อง ขอ....ฯ " แก้วรีบสั่งอาหารตัดบททันที เธอจะต้องให้เอกทานเข้ากับเธอให้ได้
"แก้วเดี๋ยว เฮ่อ...." ไม่ทันสะแล้ว แก้วสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว
เอกเห็นว่ามันดึกมากแล้วกลัวนุกจะคอย เอกจึงชวนแก้วกลับ ซึ่งแก้วก็ไม่อยากจะกลับนักแต่ก็ต้องกลับ
ตลอดทางกลับแก้วชวนเอกคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ชมว่าเอกดูดีขึ้นบ้าง บอกว่าอยากมีแฟนเหมือนเอกบ้าง
ต่างๆ นาๆ เอกก็เล่นด้วย เมื่อได้ยินแก้วบอกว่าอยากมีแฟนอย่างเขา แค่นั้นแหละเอกก็ปลื่มหันไปมองทางแก้ว
ที่กำลังทำตาหวานอยู่รอที่จะสบตากับเขา...
"ฮึ...เสียงรถพี่เอกนิ" นุกสดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงรถของเอก
เธอรับวิ่งออกไปรับที่หน้าบ้านทันที...เห็นเอกกับพี่สาวของเธอคุยกับเสียงหัวเราะดังพอเอาการ...
"พี่เอกค่ะ ทำไมกลับมาช้าจังเลย นุกเป็นห่วงแทบแย่" นุกรีบวิ่งเข้าไปกอดเอก ด้วยความเป็นห่วง
" โอ๋ ๆ ...พี่ไม่ได้เป็นอะไรเลยนุก"
"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ดีค่ะ แล้วพี่เอกพี่แก้วหิวไหมค่ะ "
"นุก พวกพี่ทานแถวข้างทานมาแล้วล่ะ" แก้วรีบสวนเอกทันที
"อ้าว... หรอค่ะพี่แก้ว อืม งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ก็ดี เพราะอาหารที่นุกทำมันคงเย็นแล้วคงทานไม่ได้แล้วนะคะ"
"อืม..นุกงั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนน่ะ รู้สึกเหนี่ยวตัวมากเลย..." เอกไม่คิดจะทานอาหารของเธอแล้วหรอเนี้ย
ทุกทีถึงมันจะเย็นแต่เขาก็จะบอกว่า "ไม่เป็นไรอุ่นก็ทานได้แล้ว" แต่คราวนี้ทำไมเอกรีบไปอาบน้ำ
"ค่ะ..พี่เอกค่ะ พาพี่แก้วไปที่ห้องของพี่แก้วด้วยน่ะค่ะ นุกจัดห้องให้เรียบร้อยแล้วค่ะ"
" ขอบคุณมากน่ะนุก พี่ไปนอนก่อนน่ะ" แก้วรีบเดินไปหาเอก แล้วเดินไปพร้อมกับเอก
นุกเก็บของที่โต๊ะมากมาย ทั้งๆ ที่ดึกแล้วนุกก็ยังทำ แต่เธอแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นเอกเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
วันนี้ดูแปลก ๆ แต่ก็ช่างเถอะ พีเอกคงเหนื่อยกับการขับรถมั่ง...เท่านี้แหละที่นุกคิดได้ นุกไม่เคยคิดอะไรที่ไม่ดีกับเอก
เพราะนุกไว้ใจเอก....
นุกเก็บของเสร็จแล้วเรียบร้อย เธอเดินเข้ามาห้องนอน แต่เอกหลับไปแล้ว "สงสัยจะเหนื่อยจริง ๆ "
นุกพูดเสร็จก็เดินไปยิบผ้าห่มห่มให้เอก แล้วนุกก็นอนลง แต่ที่จริงแล้วเอกไม่ได้หลับหรอก เอกคิดถึงคำที่แก้วพูดเมื่อกี้นี้
"อยากได้แฟนที่เหมือนเอก" เขาดีถึงขนาดแก้วอยากได้แฟนอย่างเขาเลยหรอ เอกยิ้มแล้วก็หลับไป..
28 สิงหาคม 2547 05:01 น.
เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ
"ว่าไงจ๊ะคนดี วันนี้จะทำอะไรให้พี่ทานเอ่ย..." เอกเดินเข้ามากอดนุกผู้เป็นภรรยา เขาสองคนแต่งงานกันได้ปีกว่าๆแล้ว
สองคนสามีภรรยาคู่นี้ใครๆ ก็รู้ว่าเขารักกันมากไม่เคยแม้แต่จะทะเลาะเบาะแว้งกัน
"อืม...แล้ววันนี้พี่เอกอยากจะทานอะไรดีล่ะค่ะ..!!!" นุกถามเอกเหมือนที่เคยถามทุก ๆ ครั้ง
"อืม..." เอกทำหน้าคุ้นคิด เพื่อจะตอบคำถามของนุกสุดที่รักของเขา
"นึกไม่ออกหรอค่ะ พี่เอก"
"อืม นึกไม่ออก ไม่รู้จะทานอะไรดี เพราะนุกก็ทำอร่อยทุกอย่างเลยนิค่ะ" เอกเดินเข้ามาหานุกแระทำทีชมภรรยาของตัวเอง
"จริงหรอค่ะ พี่เอก" นุกบิดตัวไปมาด้วยอาการเขิล ที่เอกชมว่าทำกับข้าวอร่อย
"จริงสิ ถ้าไม่จริงพี่คงไม่ติดฝีมือของนุกหรอกค่ะ" เอกยิ้มพร้อมทำตากระพริ้บ ๆ ใส่นุก
"งั้น วันนี้เดี๋ยวนุกจะทำทอดไข่เจียวกับน้ำพริ้กให้น่ะค่ะ" นุกพูด พลางเดินไปที่ครัว มีเสียงขำนิดๆ นึกขำเอกจัง ถ้าได้ยิน
อย่างนี้ สีหน้าจะเป็นเช่นไรหน๋อ ฮิๆๆๆ...
เอกยืนหน้าค้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ตัวเองจะได้ทานในมื้อค่ำนี้ แต่ถึงยังไงนุกก็ไม่ทำแบบนี้ให้เอกทานแน่นอน หากแต่เป็นคำ
หยอกล้อของนุกเท่านั้นเอง
_____________________________________________________________________________________
นุกจะตื่นขึ้นมาแต่เช้าทุกๆ วัน เพื่อเตรียมกาแฟ แระ อาหารเช้าให้เอก นุกเป็นภรรยาที่ดีของเอก และเอกก็เป็นสามีที่ดีของนุก
ถึงแม้ฐานะของเขาสองคนจะไม่ค่อยรวยนัก แต่เขาสองคนก็อยู่ด้วยความรัก ความเข้าใจกันเสมอ เมื่อเอกมีปัญหาเรื่องงาน
นุกก็จะคอยให้กำลังใจและคอยปลอบเอก ให้เอกใจเย็น อย่าหวั่นไหวกับปัญหาที่เข้ามาโดยไม่ขาดสาย ให้เอาน้ำเย็นเข้าลูบ
แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง หลายครั้งหลายคราที่เอกมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่ก็มีนุกคอยให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลา
ทำให้ปัญหาต่างๆ คลี่คลายลง เพราะเหตุนี้จึงทำให้เอกรักนุกมาก และนุกก็รักเอกมากเช่นเดียวกัน เพราะเอกไม่เคยนอกใจ
นุกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ......
"ว่าไงคับ คนดีของผมตื่นแต่เช้าอีกแล้วน่ะคับ" เอกเดินเข้ามากอดคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจเเตรียมอาหารเช้าให้กับสามีของเธอ
"ก็แหม...พี่เอกค่ะ ถ้านุกไม่ตื่นแต่เช้าแล้วใครจะทำอาหารเช้าให้พี่เอกล่ะค่ะ" นุกยกแก้วกาแฟมาตั้งไว้ที่โต๊ะ ในขณะที่สอง
คนกำลังจะนั่งลงที่โต๊ะก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเสียก่อน ..กลิ้ง...กลิ้ง...กลิ้ง...!!!
"เดี๋ยวนุกรับเองค่ะ พี่เอกทานก่อนเถอะค่ะ" นุกลุกจากโต๊ะ แล้วเดินตรงไปที่โทรศัพท์ทันที...
"สวัสดีค่ะ บ้านอ่อนละมุลค่ะ" อ่อนละมุลเป็นนามสกุลของเขาทั้งสองเองนะ
"สวัสดีจ้านุก..นี่พี่แก้วเองน่ะจ๊ะ" แก้ว เป็นพี่สาวคนเดียวของนุกเอง แก้วเป็นคนเก่งแตกต่างจากนุกมาก..
"พี่แก้วหรอค่ะ มีอะไรดลใจให้พี่แก้วโทรมาน๊าาาา..." นาน ๆที ที่แก้วจะโทรมาหานุก ถ้าไม่มีธุระหรือต้องเข้ากรุงเทพ
"นี่..ยัยนุกเดี๋ยวเหอะ ที่พี่โทรมา คือพี่.....ฯลฯ"
นุกกับแก้วคุยกันไม่นานนักสักพักก็วาง......
"ค่ะ ๆ ไม่มีปัญหาค่ะพี่แก้ว ถ้ามาถึงเมื่อไหร่ก็โทรมาบอกนุกน่ะค่ะเดี๋ยวนุกจะให้พี่เอกไปรับ ...ค่ะ สวัสดีค่ะ"
นุกวางหู และเดินมาที่โต๊ะ...
"ใครโทรมาหรอนุก..." เอกถามนุกเพราะสงสัยว่าใครโทรมาแต่เช้า
"อ๋อ...พี่แก้วนะค่ะ โทรมาบอกมีธุระที่กรุงเทพ จะมาขอพักกับเราสักสองสามอาทิตย์จะได้ไหม"
"อืม...แล้วนุกตอบพี่แก้วเขาไปว่าไงล่ะ"
"นุกก็บอกว่าไม่มีปัญหา เพราะอยู่กันแค่สองคน จะมีพี่แก้วมาพักด้วยก็คงจะไม่เป็นไร แล้วพี่เอกคิดว่าไงค่ะ"
" พี่ยังไงก็ได้ แล้วแต่นุกคับ"
"พี่เอกใจดีจังเลยค่ะ ...จุ๊บ..." นุกพลางเดินไปหอมแก้มเอก ด้วยความรัก
"พี่ว่าพี่ไปทำงานก่อนน่ะคับ สายแล้วเดี๋ยวรถติด"
"ค่ะ พี่เอก" นุกจับเสื้อยื่นให้เอก และเดินออกไปส่งเอกหน้าบ้าน
"ไปก่อนน่ะคับ" เอกพูดพร้อมกับหอมแก้มนุกทีนึง
"ค่ะ ขับรถดี ๆ น่ะค่ะพี่เอก"
"คับผม......"
รถของเอกได้แล่นออกไปพ้นหน้าบ้านแล้ว นุกจึงเดินเข้ามาในบ้านเพื่อทำงานบ้านอีกมากมาย นุกไม่เคยเหนื่อยที่ต้องคอย
ทำงานบ้านมากมายแทบทุกวัน ต่างจากพี่สาวของเธอนักที่มีคนใช้ไม่ต้องทำอะไรเลย ทุกอย่างอยู่ในหน้าที่ของคนใช้
ฐานะของนุกกับแก้วต่างกันมาก เพราะแก้วทั้งเก่งทั้งรวยและอีกมากมายสาระพัดที่นุกเทียบเท่าพี่สาวของเธอไม่ได้
แต่เธอก็พอใจในสิ่งที่เธอมี และมีเอกคอยอยู่เคียงค้าง..
หน้าส่วนตัว
781
