17 พฤศจิกายน 2552 14:55 น.
เมื่อวาน
หนาวหนาวหนาวเหงาในใจหม่นหมอง
สิ่งที่ปองเลือนดับลับสูญหาย
เจ็บเจ็บเจ็บในใจแทบเจียนตาย
ร้องฟูมฟายซึมเซาเศร้าอาดูร
บาดบาดบาดปาดคว้านเป็นรอยแผล
จะไขแก้อย่างไรให้หายสูญ
ลึกลึกลึกนึกร้าวทวีคูณ
มันทารุณทุกข์ทนทรมาน
ฝืนฝืนฝืนยืนอยู่อย่างเข้มแข็ง
แต่เรี่ยวแรงลางเลือนในสังขาร
ทนทนทนอยู่บนความร้าวราน
ในหมอกม่านแห่งความทุกข์ระทม
ปิดปิดปิดเก็บกำอำพรางไว้
ไม่ให้ใครได้เห็นความขื่นขม
เปิดเปิดเปิดรอยยิ้มพิมอารมณ์
เก็บความร้าวระทมไว้ในใจ
ลาลาลาอำลาว่าลาก่อน
จะอ้อนวอนฉุดรั้งอย่างไรไหว
ไปไปไปไกลแล้วโอ้แก้วใจ
จดเอาไว้ฝังแน่นความทรงจำ
ขีดขีดขีดเขียนไว้ในบาดแผล
ไม่เปลี่ยนแปรแม้ใครจะนึกขำ
โง่โง่โง่งมงายในถ้อยคำ
ตามเวรกรรมอำลาไม่รู้ลืม
หน้าส่วนตัว
1232
