12 สิงหาคม 2551 10:35 น.
เมื่อวาน
อดีตคือความฝัน
ปัจจุบันไร้จุดหมาย
ชีวิตหมายแค่ตาย
สิ่งสุดท้ายที่ใฝ่ปอง
เวรกรรมคงก่อร่าง
นำหนทางความเศร้าหมอง
ใบหน้าน้ำตานอง
ถูกสนองเพราะความลวง
ด้วยคำคนนั้นบอก
เขาลวงหลอกไปติดบ่วง
ผูกมัดใจทั้งดวง
เพราะคำลวงคนบางคน
จมดิ่งอเวจี
รักที่มีเหมือนล่องหน
เคยดูมองคล้ายคน
แต่หมองมนเหมือนวิญญาณ
มีชีพแต่เพียงชื่อ
ใจนั้นหรือก็ถูกผลาญ
หมดแล้วในดวงมาลย์
ป่นแหลกรานไปทั้งใจ
ดั่งแก้วที่ตกพื้น
ไม่อาจฝืนเหมือนเดิมใหม่
แตกร้าวราวเศษใจ
หมดความหมายจะยินดี
เหตุการณ์ในตอนนี้
มันนั้นมีความเสื่อมศรี
ไม่เหลือความยินดี
ทั้งชีวีรอความตาย
ความหวังเดียวที่รอ
เป็นคำขอครั้งสุดท้าย
ขอเพียงแค่วางวาย
ให้มลายจากโลกา
12 สิงหาคม 2551 10:22 น.
เมื่อวาน
สูงเทียมยอดเยี่ยมฟ้า ติดดาว แลเดือน
สุดห่างทางเดินราว ต่างชั้น
ฟ้ามิต่ำร่วงกราว สุดห่าง ไกลกัน
ต่ำแต่มิต่างนั้น กล่าวไว้ควรฟัง
กว่าหนหาวเล่าอ้าง บอกมา เนิ่นนาน
หญ้าเรี่ยติดดินนา ไป่รู้
นิดน้อยใช่ห่างหา ดุจเช่น ภูดอย
เดียวดั่งคิดคุดคู้ บ่รู้ความจริง
ขุนเขาสูงเสียดฟ้า แต่ยอดหญ้านั้นสูงกว่า
เพียงแต่อ้างภูผา ห่างไกลหญ้าหนอตัวเรา
ความคิดที่ปิดกั้น ทำวานวันให้โง่เขลา
บอกรู้รู้เพียงเงา แสนโศกเศร้าไม่รู้จริง
11 สิงหาคม 2551 20:19 น.
เมื่อวาน
สิ่งเดียวที่ทำได้ คือทำใจให้ลืมเธอ
หากพบหรือได้เจอ จะไม่เผลอไปผูกพัน
จบกันเพียงแค่นี้ รักที่มีเป็นแค่ฝัน
ฉันทำได้แค่นั้น คือจากกันไปด้วยดี
จากกันไกลห่างแล้ว ความคลาดแคล้วรักเสื่อมศรี
จิตใจเธอที่มี ตัวฉันนี้ไม่เหลือเลย
ทุกคำเคยบอกรัก เคยฟูมฟักเคยเอี้อนเอ่ย
กลับกลายเป็นเฉยเมย เหมือนไม่เคนรู้จักกัน
อยากขอเพียงครั้งหนึ่ง ที่ลึกซึ้งมีเธอฉัน
เหมือนครั้งยังผูกพัน แค่สักวันก็คงดี
แต่เป็นไปไม่ได้ เพราะว่าในใจเธอมี
ชายอื่นที่เขาดี ที่เธอนี้รักเกินใคร
เสียใจเป็นที่สุด เกินจะหยุดความช้ำได้
เธอรักเขาเกินใคร ไม่เหลือใจให้ฉันเลย
ทำใจเพียงแค่นั้น หากพบกันต้องทำเฉย
ต้องทำดังไม่เคย ต้องละเลยลืมเลือนกัน
11 สิงหาคม 2551 20:01 น.
เมื่อวาน
เธอบอกว่าสองเรานั้นไม่ใช่
บอกว่าใจของเธอมีคนอื่น
บอกว่ารักของเราไม่ยั่งยืน
ไม่หวนคืนเพราะฉันมันรวนเร
เพราะฉันนั้นไม่ห่วงใยไม่ถนอม
ไม่อดออมในรักต้องหักเห
เธอบอกว่าฉันมันไม่ทุ่มเท
ไม่มีเวลาใจให้กับเธอ
ฉันมันแพ้ฉันผิดฉันโง่เง่า
ที่มัวเมาในใจไปพลั้งเผลอ
ไม่ยั้งคิดมอบใจไว้ให้เธอ
เลยต้องเพ้อเพราะรักเธอมันไม่พอ
เธอยังบอกสองเราเป็นเส้นขนาน
แม้เนิ่นนานเท่าไรไม่อาจต่อ
แม้รักมากเท่าไรก็อย่ารอ
เธอไม่ขอพบฉันอีกต่อไป
ดวงใจฉันนั้นคงจะขาดหวิ่น
ไม่ถวิลถึงใครให้หวั่นไหว
มีแต่ทุกข์มีแต่โศกอยู่ข้างใน
มีแต่ใจที่เอ่อล้นด้วยน้ำตา
หลายคนบอกหากรักใครคนหนึ่ง
คงต้องซึ้งตรึงใจเป็นหนักหนา
แต่รักฉันนั้นพบการจากลา
ต้องตรึงตราด้วยความเหงาเศร้าระทม
อยากให้วันเวลาได้พ้นผ่าน
ให้เลือนลานลบใจที่ขื่นขม
ให้ฉันหยุดร้องไห้ในอารมณ์
ไม่ต้องก้มรับกรรมเพราะรักเธอ
ถึงแม้ฉันไม่อาจรักคนอื่นได้
เพราะว่าใจมีเธออยู่เสมอ
แต่ตอนนี้ฉันไม่เศร้าไม่ละเมอ
ไม่พร่ำเพ้อถึงเธออีกต่อไป
เธอเคยบอกสองเราเป็นเส้นขนาน
แม้เนิ่นนานผ่านพ้นไม่สดใส
และไม่อาจจะบรรจบในหัวใจ
แต่ก็ได้เคียงข้างกันตลอดกาล
เส้นขนานที่ไร้การบรรจบ
แต่ก็พบกันอยู่ทุกสถาน
เป็นเส้นคู่เคียงกันได้ยาวนาน
แม้จะผ่านพ้นไปถึงนิรันด์
ขอให้เธอทั้งสองจงมีสุข
อย่าได้ทุกข์จงเป็นดังเช่นฝัน
เธอทั้งสองจงมีกันและกัน
จงผูกพันดังทุกจุดบนเส้นตรง
อีกเส้นหนึ่งผู้นี้จะคอยห่วง
แม้จะล่วงเลยไปไม่ลืมหลง
จะคอยดูความรักที่มั่นคง
ที่ยืนยงของเธอและเขาเอย
หน้าส่วนตัว
957
