17 พฤศจิกายน 2552 14:55 น.
เมื่อวาน
หนาวหนาวหนาวเหงาในใจหม่นหมอง
สิ่งที่ปองเลือนดับลับสูญหาย
เจ็บเจ็บเจ็บในใจแทบเจียนตาย
ร้องฟูมฟายซึมเซาเศร้าอาดูร
บาดบาดบาดปาดคว้านเป็นรอยแผล
จะไขแก้อย่างไรให้หายสูญ
ลึกลึกลึกนึกร้าวทวีคูณ
มันทารุณทุกข์ทนทรมาน
ฝืนฝืนฝืนยืนอยู่อย่างเข้มแข็ง
แต่เรี่ยวแรงลางเลือนในสังขาร
ทนทนทนอยู่บนความร้าวราน
ในหมอกม่านแห่งความทุกข์ระทม
ปิดปิดปิดเก็บกำอำพรางไว้
ไม่ให้ใครได้เห็นความขื่นขม
เปิดเปิดเปิดรอยยิ้มพิมอารมณ์
เก็บความร้าวระทมไว้ในใจ
ลาลาลาอำลาว่าลาก่อน
จะอ้อนวอนฉุดรั้งอย่างไรไหว
ไปไปไปไกลแล้วโอ้แก้วใจ
จดเอาไว้ฝังแน่นความทรงจำ
ขีดขีดขีดเขียนไว้ในบาดแผล
ไม่เปลี่ยนแปรแม้ใครจะนึกขำ
โง่โง่โง่งมงายในถ้อยคำ
ตามเวรกรรมอำลาไม่รู้ลืม
30 ตุลาคม 2552 09:13 น.
เมื่อวาน
เสียงหัวเราะรอยยิ้มในวันนั้น
อยู่ไหนกันวันนี้มีที่ไหน
นับแต่วันที่เธอได้จากไป
ในดวงใจก็มีแต่ทุกข์ระทม
วันนั้นเธอหลับตาแล้วไม่ตื่น
ฉันกล้ำกลืนจิตใจแสนขื่นขม
จนวันนี้ก็ยังร้าวระบม
ยังตรอมตรมถึงเธออยู่มิวาย
วันแห่งความสูญเสียเธอคนนั้น
ช่างให้ฉันโศกเศร้ามิรู้หาย
เมื่อไม่มีคนดีอยู่ข้างกาย
เหมือนดั่งคล้ายฉันนี้ไม่เป็นคน
24 ตุลาคม 2552 02:58 น.
เมื่อวาน
พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก
ในนรกมากมีความสุขขี
ในเปลวไฟฉ่ำชุ่มชื่นฤดี
ในนทีเร่าร้อนกร่อนกายา
มันคงเป็นเหตุการณ์วิปริต
มันคงผิดวิกลเป็นหนักหนา
มันคงแปลกไม่จริงในโลกา
มันคงบ้าหากมันเกิดขึ้นมา
คนแสนดีเขามีอายุสั้น
คนรักกันถูกพรากจากซ้ายขวา
คนบนฟ้าฉันว่าไม่มีตา
เขาจึงมาพาเธอนั้นจากไป
ฉันก็คงอยู่กับความโศกเศร้า
อยู่กับเหล้าสุราน้ำใสใส
ให้ช่วยหยุดยั้งความระกำใจ
ที่อยู่ในชีวิตและวิญญาณ
เมาเมามายให้มันหมดความคิด
ให้ชีวิตมลายคลายสังขาร
ขอเถอะนะสุราขอไหว้วาน
โปรดสงสารช่วยฉันให้พบเธอ
22 ตุลาคม 2552 01:06 น.
เมื่อวาน
ฉันก็เป็นเพียงคนแค่คนหนึ่ง
ที่ลำพึงผูกพันกับความหลัง
ยังคงเศร้าเซาซึมอยู่ลำพัง
ยังคงฝังใจไว้แต่เพียงเธอ
คืนและวันผ่านมาก็นานนัก
แต่ความรักยังมั่นคงเสมอ
แม้วันนี้มีฉันไม่มีเธอ
ก็ยังเพ้อลำพึงถึงวันวาน
ภาพเก่าเก่าสองเรายังมีอยู่
แม้จะรู้รักเรายังฉ่ำหวาน
แต่ก็ตรมขมขื่นทรมาน
ไม่อาจผ่านลบเลือนเลยสักวัน
เก็บเอาไว้ในห้วงแห่งความคิด
ในชีวิตวิญญาณในความฝัน
ในก้นบึ้งแห่งความเพ้อรำพัน
ว่าด้วยฉันรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
จนแผ่นฟ้าท่วมน้ำพระสมุทร
จนสิ้นสุดโลกนี้ไม่มีแสง
จนแผ่นดินคว่ำพื้นพลิกตะแคลง
ไม่เปลี่ยนแปลงดวงใจให้จืดจาง
หากว่าเธอจากไปกับคนใหม่
หรืออยู่ไกลเกินฟ้ามากั้นขวาง
หรือซ่อนกายหายเร้นเล่นอำพราง
ฉันคงวางจิตใจให้ลืมลง
เพราะเธอไปในห้วงแดนสวรรค์
เหลือเพียงฉันกับใจที่ยังหลง
ที่ยังรักยังมีเพียงอนงค์
ที่ยังคงลำพึงถึงเมื่อวาน
อีกไม่นานหรอกหนาแม่จอมขวัญ
ไม่กี่วันจะไปเคียงประสาน
จะไปอยู่ข้างข้างไม่ช้านาน
เมื่อวายปราณเราคงจะพบกัน
5 มิถุนายน 2552 09:06 น.
เมื่อวาน
..ความจริงเป็นเช่นนี้ ตรองดู
รักก่อนเคยเชิดชู ยิ่งล้ำ
เหมือนดังหนึ่งพธู เคียงคู่ ใจนา
ไฟอุ่นคุอยู่ ย้ำกรุ่นข้างกลางใจ
..แผดร้อนย้อนรุ่มเร้า รุกลาม
เผาร่างรักในความ หม่นไหม้
ดวงจิตจึ่งเสื่อมทราม จมสู่ อเวจี
ใจนี่กลับสิ้นไร้ หม่นม้วยวอดวาย
..ความรักนั้นคือไฟ เผาจิตใจให้ขาดรอน
อบอุ่นในแรกตอน แต่กลับร้อนมาวอดวาย
ดวงใจเคยอุ่นรัก ไม่นานนักต้องสลาย
เคยใกล้ในใจกาย แต่สุดท้ายต้องไหม้มน
หน้าส่วนตัว
1236
