2 กุมภาพันธ์ 2550 19:55 น.
เมืองเดิม
โอ้ความรักรักมากใยต้องเจ็บ
เอามาเก็บฝังใจให้หมองหม่น
พอคิดถึงใจเพ้อไม่อยากทน
จึงดั้นด้นโทรหาจนหนำใจ
อยากพูดนะอยากพูดว่าคิดถึง
ต้องคำนึงพูดมากเขาเบื่อไหม
แต่ช่างเถอะถึงเบื่อไม่เป็นไร
ก็ทำใจได้บ้างหน้าด้านพอ
แสนสุขสันต์เมื่อได้ยินเสียงใสใส
พูดใกล้ใกล้เหมือนกระซิบอยู่ข้างหู
คิดแล้วนึกอยู่ลึกลึกให้เขารู้
อยากอยู่คู่กับเขาทุกค่ำไป
แต่มันคงเป็นได้แค่เพ้อฝัน
ก็ทุกวันเขานั้นแสนเบื่อหน้า
มองตัวเองยิ่งดูไม่เข้าท่า
มัวทำบ้าพูดแล้วชอบวกวน
เป็นนิสัยที่เขานั้นแสนจะบ่น
ไม่อยากทนคนบ้าน่ารำคาญ
เขาพูดมายังถามอะไรนะ
เขาเลยวะกลับมาจนหน้าหงาย
อยากบอกนะอยากบอกว่าจนบัดนี้
ใจที่มีทั้งสี่ห้องยกให้เจ้า
แม้จะเป็นแค่ฝันที่เลือนลาง
มิเคยห่างจางหายจากใจเลย
เป็นไปได้ถ้าเราสองต้องลาจาก
ให้ต้องพรากจากกันจนเหินห่าง
จะขอเก็บความรู้สึกดีดีไว้
ตลอดไปตราบชีวิตจะสิ้นลม
2 กุมภาพันธ์ 2550 19:09 น.
เมืองเดิม
จากเอ๋ยจากลา
คำสัญญายังฝังตรึงอยู่ในจิต
เสียงรถไฟดังแว่วชวนหวนคิด
ผู้เป็นมิตรที่เคยร่วมผูกพัน
แต่บัดนี้อยู่ไกลต้องลาจาก
ต้องพลัดพรากจากกันใจคิดถึง
คอยคำนึงเฝ้ารอทุกคราครัน
หวังสักวันเราสองคงพบกัน
ถึงครานั้นคงสุขสมใจปอง
1 กุมภาพันธ์ 2550 12:54 น.
เมืองเดิม
จากเอ๋ยจากลา
คำสัญญายังฝังตรึงอยู่ในจิต
เสียงรถไฟดังแว่วชวนหวนคิด
ผู้เป็นมิตรที่เคยร่วมผูกพัน
แต่บัดนี้อยู่ไกลให้สับสน
หน้าส่วนตัว
890
