ฝันร้าย

เมธาวีรำลึก

ฝันร้าย

มิติที่ฉันอยู่คือโลกกว้าง
ที่กระจ่างแจ่มแจ้งแถลงไข
นี้คงเป็นโลกลวงหรือยังไง
ทำไมใจเจ็บช้ำตอกย้ำจริง

บ้านหลังนี้คงจะเป็นภาพลวง
ทั้งหมดปวงคงจะลวงหลอนทุกสิ่ง
ในโลกที่เขียนกลอนอยู่คงไม่จริง
เพราะมันยิ่งโหดร้ายเหลือคณา

หน้าจอคอมที่เขียนกลอนคงหลอนฉัน
นี้คงฝันร้ายแน่แท้แสนอ่อนล้า
ไม่อยากทำอะไรทุกเวลา
ในโลกหล้าลวงหลอกฉันทำไม?

ฉันคงตื่นนอนอีกไม่ช้านี้
ชีวีที่โหดร้ายอาจไม่ใช่
เอ..ชีวิตจริงเรานั้นเป็นอย่างไร
ฉันเป็นใครกันแน่แผ่บอกหน่อย

โลกที่เธอรักเขามากกว่าฉัน
เธอรักกันดูไม่จะด่างพร้อย
เธอรักเขาตามติดดั่งเงารอย
ฉันแค่คอยมองดูเธอแต่ห่างไกล

เวลาเขาป่วยไข้ใจเจ็บปวด
เธอก็พรวดตามหาไปอยู่ใกล้
ถามสารทุกข์สุขดิบเป็นอะไร
ฉันเป็นไงไม่มีใครมาหาเลย

เวลาฉันเจ็บปวดระทมไข้
ไม่มีใครแลเหลียวไม่มีเลย
ในโรงเรียนปวกหัวอย่างไม่เคย
ไม่มีเลยใครเคยรักมาหาเรา

คงจะมีแต่พ่อและก็แม่
ฉันมีคนดูแลเพียงแค่นี้
คิดในใจเออ..มันก็ยังดี
ทุกนาทีมีพ่อแม่ก็สุขใจ

เวลาหิวท้องกิ่วไร้เงินทอง
ไม่มีของขนมนมจากใคร
นั่งหิวเศร้าคนเดียวเปลี่ยวเหลือใจ
ไม่มีใครมาใส่ใจหิวหรือยัง

เธอห่วงหาอาวรณ์เขาตลอด
ได้ถักยอดสายใยรักให้เหนี่ยวรั้ง
ฉันได้แค่ร้องไห้เศร้าโศกสัง
อยุ๋ในห้วงภวังค์แสนชังเกลียด

ถ้าเธอซื้อขนมให้แก่เรา
จะจมเจ่าอยู่กับมันค่อยละเลียด
กินช้าช้ารับรสอย่างละเอียด
ไม่ชังเกลียดเป็นไปได้จะเก็บไว้

แต่รู้ว่าเธอส่งขนมแก่เขา
ได้ผ่อนเพลาความอ่อนล้าความหิวได้
มีความรักของเธอเป็นผู้คลาย
ฉันนั่งหน่ายในห้องเรียนเขียนกลอนเศร้า

ไม่ได้มีสิทธิเจอแสนอ่อนล้า
เหนื่อยจนเหลือคณามิผ่อนเพลา
ชีวีนี้มีแต่ห้วงความเศร้า
เราโง่เขลาจมเจ่ากับห้วงฝันร้าย

วอนใครทีช่วยเรานี้ให้ตื่นฝัน
เพราะว่ามันควรจะสิ้นสลาย
เพราะฝันดวงนี้มันโหดร้าย
เมื่อไรจะทลายลงเสียซักที

นอนเขียนกลอนใจเศร้าเหงาในจิต
ยิ่งพินิจจบเสียทีความฝันนี้
จะจบลงเมื่อไรสักนาที
ให้ฉันมีโอกาสพบความจริง

ปวดหัวเหลือนอนหลับพับลงไป
หวังในใจฝันร้ายนี้จะทอดทิ้ง
ให้ฉันนั้นได้มาพบความจริง
ได้พึ่งพิงความสุขล้นเธอรักเรา

ความจริงนั้นเราคงเป็นคนเท่หล่อ
ไม่ดูท้อหน้าเน่าเศร้าแสนเศร้า
ไม่โดนล้อดูถูกโอ้หนอเรา
คงไม่เขลาเง่าเหลือเหมือนความฝัน

เราคงจะเป็นคนที่เธอรัก
เก่งกาจนักคู่ควรกับเธอมั่น
ความจริงนั้นฉันกับเธอได้รักกัน
ส่วนความฝันมันโหดร้ายเหงาแสนเศร้า

โอ้..ฉันเอ๋ยเคยอยู่ในความจริง
แต่ทำไมทอดทิ้งเราไปเล่า
ทำไมไป..ทำไมไม่ปลุกเรา
ผ่อนทุเลาฝันร้ายนี้เสียที

มือที่เขียนอักษรแสนอ่อนล้า
มีคนบ้าหยามเหยียดรักเรานี้
เหนื่อยแสนเศร้าเหงาก็เหงาทุกนาที
ช่วงชีวีมีบ้างมั้ยตื่นจากฝัน

ก่อนกินยาขอฉันตื่นขึ้นด้วยเถิด
จะบังเกิดห้วงคำนึงถึงในฝัน
รักของเราครั้งนี้ได้รักกัน
ไม่เหลือแรงให้มันทำอะไร

ที่วานเพื่อนให้ลงบทกลอนให้
ไม่มีใจจะพิมพ์จะเขียนให้
ที่เป็นงี้ป่วยไมเกรนเป็นยังไง
มันเป็นไงฝันร้ายของตัวฉัน

แล้วก็ด้วยป่วยเป็นโรคกะเพาะ
ไม่มีสิทธิออเซาะคนงามในฝัน
คิดถึงเธอเสมอแทบทุกวัน
ความจริงนั้นเราคงเป็นรักเธอ

ความจริงนี้ทุกนาทีแสนบอกช้ำ
ร่ำระกำงึมงำ..เพื่อนว่าเพ้อ
ทำไงได้ฉันนั้นคิดถึงเธอ
รู้เสมอว่ารักเธอไม่มีวัน

พอหลับแล้วเช้านี้เราคงตื่น
ลุกขึ้นยืนโทรหาเธอไม่ใช่ฝัน
เราก็คง..ก็คงได้คุยกัน
ได้เจอกันเธอยิ้มให้กับเรา

เธอคงห่วงใยเราตอนเจ็บไข้
ได้ถามว่าเป็นยังไง..เป็นยังไง
ถามแค่นี้เราก็หายป่วยไข้
กำลังใจพอกพูนขึ้นอีกครั้ง

เธอคงซื้อขนมให้แกเรา
เวลาเหงาก็ได้นั่งสรรค์สัง
ได้คุยกันคุยกันรักจีรัง
ได้ครวญนั่งคิดถึงเธอเสมอไป

หวังว่าเราจะตื่นจากฝันร้ายนี้
มันไม่มีความโหดร้ายตามอยู่ใกล้
สุขเหลือเกินไม่ว่าทำอะไร
แต่ยังไงฝันร้ายคลายไปสักที



ขอโทษครับ...ผมเป็นเพื่อนเอก(คนเขียนกลอนนี้)มันวานให้ผมมาพิมพ์กลอนลงในเว็บนี้ให้มันหน่อย..แค่นั้นครับ..คือมันป่วยนิดหน่อย..ก็เรื่องรักๆใคร่ๆนี้แหละครับพ่อแม่มันๆไม่อยู่บ้านนาน ตอนนี้มันกำลังเพ้อหนักผมต้องปั่นจักรยานไปซื้อยามาให้มันกินเนี่ย(จะสอบแล้ว..ไอ้บ้าเอ็ย)ถ้าพิมพ์อะไรผิดก็ขอโทษด้วย(ไอ้เอกก็พิมพ์ไม่ค่อยถูกหรอกผมรู้)
ตอนนี้ผมกำลังกล่อมมันให้รู้ว่าตัวเองอยู่ในความจริงอยู่..ค่อนข้างหนักเอาการครับ..วันจันทร์คงจะหายละมั้งยิ่งเป็นคนเบื่อโลกง่ายเหลือเกินไอ้เอกเนี่ย ฝากกลอนนี้ด้วยนะครับ
จาก.ต๊ะ..มิตรของเอก(มั้ง)