กาลครั้งหนึ่งในเขาวงกต

เมต้าไซรัป

ฉันตื่นฟื้นขึ้นมาบนหนทางแยก     
ดวงดาวแฉกแปลกประหลาดสาดกระทบ

เห็นเมืองหนึ่งซึ่งถูกยึดฮึดตะปบ     
ใกล้ประสบพบทางตันวันล่วงเลย

พอเข้าใจในอำนาจชาติยิ่งใหญ่      
หว่านห่วงใยใส่สมองผองมวลเชย

ฟังพูดเขียนเรียนท่องจำคำคุ้นเคย   
จึงนิ่งเฉยเผยความกลัวตัวใครตัวมัน

เพียงแค่รอขอร่วมมือถือระเบียบ     
ยังเร่งรีบบีบเหยียบยับทับถมกัน

มารยาทขาดหายไปใจตื้นตัน         
เมืองในฝันผันโรงหนังฝังปรองดอง

ล้วนผู้ใหญ่ใจปลาซิวหิวกระหาย     
ได้ทำลายคลายเงื่อนปมสมใจปอง

ด้วยวิธีมีให้เห็นเป็นสยอง                
เข้าจองจับขับด้วยปืนชื่นอกตรม

ใครกันหนอรอความหวังหลังเปลวควัน    
ล้วนคืนวันฝันเลวร้ายป้ายอาจม

คิดเห็นต่างย่างไฟเผาเงาอารมณ์      
ตาชั่งลมสมคะเนเทลำเอียง

ฉันหลับตาพาวิญญาณพานประสบ   
เข้าคิดคบลบอำนาจวาดไล่เรียง

ล้วนปากท้องจ้องทิ่มแทงแสงตะเกียง  
อีกหลายเสียงเพียงแค่กลัวตัวอ่อนแอ

ฉันคงเชื่อเมื่อความหวังฝังดวงจิต     
หากชีวิตคิดก้าวหน้าคว้ากุญแจ

ในสักวันฝันสดสวยช่วยดูแล             
ไม่รังแกแค่ทุกคนชนความจริง