๏ เรื่องธรรมดา...

เมจิคเชี่ยน

.....

นานมาแล้ว...นานจริงสิ่งที่ผ่าน
ล่วงเลยกาลผ่านพ้นจนลืมคิด
เหมือนกับว่าดวงตามาถูกปิด
อันดวงจิตมิเคย...จะเอ่ยความ

มาวันนี้เหม่อมองท้องฟ้ากว้าง
ภาพเลือนลางเริ่มเห็นเป็นคำถาม
พอปล่อยใจให้ชวนจิตเริ่มคิดตาม
รอยชั่วยามครั้งก่อนเริ่มสอนใจ

เหตุเพราะ"สั่ง" ตัวเองนี้...มีหน้าที่ ?
ไม่ยินดีรู้ร้อนความอ่อนไหว
มัวแต่สร้างภาระแล้วผละไป
ปิดบังไอบางอย่างที่ค้างคา

นั่นคือความโดดเดี่ยวและเปลี่ยวว้าง
ที่เหินห่างจากเดินจนเมินหน้า
ไม่อยากคบ....พบกันลั่นวาจา
แต่ทว่า...แท้อยู่คู่เหมือนเคย

ฉันไม่ได้...เข้มแข็งจนแกร่งกร้าว
รอยแตกร้าวตีแผ่แต่นิ่งเฉย
ทำเหมือนคนสดใสไม่ทุกข์เลย
แต่พอเงยมองฟ้า...รู้ว่าลวง

ฉันลืมที่เรียนรู้...อยู่โดดเดี่ยว
สร้างทางหนีคดเคี้ยว...เลี้ยวทุกช่วง
กลัวความเหงาทำลาย...ทั้งกายทรวง
ไม่เคยห่วง...ดวงใจหรืออะไร

จนความจริง...ผลิแตกแยกให้เห็น
เรื่องธรรมดา...ที่เป็นเริ่มเต้นไหว
ความรู้สึกก่อร่างสร้างหัวใจ
หากมีใครเคียงข้าง...บ้างก็ดี

หรือเป็นเพราะเกิดมามันน่าเศร้า?
ยากที่ปล่อยความเหงา...เข้าหลบลี้
มองรอบกายไม่เห็นใคร...มาใยดี
จึงยากที่เรียนรู้...อยู่กับใคร

วันนี้กลับมามอง...ท้องฟ้าเก่า
รับฟังเสียงแผ่วเบา...คราวอ่อนไหว
เลิกเดินหนีความจริง...ทุกสิ่งไป
ถึงจะร้าวแค่ไหน...จะไม่กลัว

........
อย่างน้อยในวันนี้...ที่หัวใจ
ฉันก็ไม่โกหก...หลอกตัวเอง


***************************
 ณ มุมหนึ่งในขณะที่แหงนหน้ามองท้องฟ้าดูดาว
เรื่องราวต่างๆได้แว๊บเข้ามา...

ภาพชีวิตที่ผ่านมามันสะกิดหัวใจ...

เมจิคเชี่ยนเชื่อว่ามันคงจะเป็น...เรื่องธรรมดา
ที่บางเวลาคนเราต้องการ "ใครสักคน" ที่จะมาพูดคุย
มาอยู่เป็นเพื่อนในเวลาที่รู้สึกเงียบเหงา

.....
แต่มันก็คงจะไม่เลวร้ายอะไรมากมายใช่ไหม
กับการที่ไม่มีใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนในเวลานี้ ?

ในเมื่อสิ่งต่างๆเหล่านี้...มันเป็นเพียง...
.
..
....   เรื่องธรรมดา ที่เกิดขึ้นได้เสมอๆ ....