1 กันยายน 2547 23:20 น.
เมจิคเชี่ยน
ท้องฟ้ากว้างทอดไกลไม่สิ้นสุด
แต่เธอหยุดยืนแลแค่เบื้องหน้า
หลงสเน่ห์ภาพลวงบ่วงมายา
ตามัวพร่าไม่ฟังความหวังดี
เดินเข้าไปในม่านแห่งความผิด
มุ่งสู่ทิศสู่ทางความเลวนี้
เห็นดอกบัวลอยมาคว้าทันที
ทั้งๆที่คือกงจักรที่ดักพราง
คำเตือนกล่าวใครบอกเธอตอกกลับ
ไม่ขอรับขอรู้ดูแค่หาง
เดินเข้าตรงถ้ำเสือเชื่อปลายทาง
ว่าสว่างบริสุทธิ์และผุดผ่อง
ยากจะยื้อดึงจิตให้คิดใหม่
โดนมนต์ไซร้มนต์คำเข้าจับจ้อง
ลอยละเมอเพ้อคว้างอยู่กลางทอง
ยิ้มร่ำร้องเธอสุขไม่ทุกข์เลย
ความรื่นเริงสัมผัสได้เพียงชั่วครู่
เธอจะรุ้บางอย่างเมื่อทางเผย
แสงสุรีย์สาดโรยมาโปรยเปรย
ค่อยระเหยหมอกควันพลันลับไป
หนทางหน้าเปิดกว้างสว่างจ้า
ในดวงตาเธอเห็นสิ่งเร้นไหว
วิมานฝันจอมปลอมที่หลอมใจ
หาจะใช่สิ่งงามแต่ทรามโทรม
หากทว่ายังรั้นว่ามันถูก
ยินยอมผูกหัวใจให้มันโน้ม
ให้สิ่งเลวเข้าสูบและลูบโลม
พร้อมทับโถมชีวิตก็ตามใจ
สิ่งที่อยากเอื้อนเอ่ยก็เผยแล้ว
สุดแต่แนวทางเธอจะไปไหน
บทสุดท้ายสิ้นสุดหยุดที่ใด
ตอบไม่ได้เพียงรู้....อยู่ที่เธอ
....
30 สิงหาคม 2547 02:34 น.
เมจิคเชี่ยน
ไม่ขอไปแข่งขันกับใคร
เพราะรู้ว่าไม่สามารถเข้าไปใกล้ถึง
เธอมีใครมากมายเข้ามาทำซึ้ง
ฉันขอเป็นแค่คนหนึ่ง ที่เฝ้ามองเธออยู่ไกลๆ
ไม่กล้าหรอกที่จะไปแข่งขัน
เพราะรู้คำตอบนั้น มีแต่ทำให้หัวใจหม่นไหม้
ตัวเลือกแต่ละคน ล้วนแต่ทำให้เธอมีความสุขใจ
นับประสาอะไร ที่ฉันจะกล้าเข้าไปแก่งแย่งชิงดี
ขอนั่งมองอยู่ข้างสนาม
เห็นรอยยิ้มสวยงาม ของเธอไปอย่างนี้
แม้ไม่ใช่คนรัก ไม่ได้อยู่ในฐานะอะไรก็ตามที
ความสุขก็เกิดขึ้นได้ หากคิดสิ่งดีๆในหัวใจ
แต่...หากวันใดเธอถูกทิ้ง
ผู้เข้าแข่งขันคนนั้นเขารักไม่จริง ทำเธอร้องไห้
วันนั้นหละ...ฉันจะเดินเข้าไปหา ปลอบใจเธอว่ายังมีฉันอยู่นี่ไง
คนที่รักเธอหมดทั้งหัวใจ....แล้วฉันก็จะเข้าเส้นชัย...
....โดยที่ไม่ต้องไปแข่งขันกับใครสักคน....
... หายไปนานเลยขอรับ พอดีติดแข่งกีฬาที่ Athen 555
กลับมาแล้วๆๆ วู้ววววว
ไงขอแต่งกลอนเปล่าซะหน่อยละกัน เหะๆ ไม่ได้แค่งนานจัด -,,-
5 สิงหาคม 2547 01:09 น.
เมจิคเชี่ยน
เริ่มจากจิตคิดวางแผนการใหญ่
ด้วยหัวใจวิปริตถูกพิษร้าย
โดนควบคุมชักนำทำความวาย
พึงทำลายชีวิตปิดชีพคน
ทดลองก่อนลงมือแกล้งซื่อใส
รอบคอบไว้ดีกว่าน่าได้ผล
จัดฉากเตรียมทุกทางอย่างแยบยล
ด้วยบทกลวิธีที่ล้ำลึก
ครั้นทุกอย่างลงตัวแผนชั่วช้า
รอเวลามาถึงอย่างระทึก
เหยื่อเผยโฉมโถมใส่ใจเต้นตึก
ไร้รู้สึกสงสารมันต้องตาย
ลมหายใจเหยื่อหมดจัดบทต่อ
ไม่รีรอสานฉากอันหลากหลาย
สิ่งพิรุธกลบไว้ให้ละลาย
เหลือเพียงอายคาวเลือดที่เหือดแห้ง
เมื่อตำรวจพิสูจน์รุดตรวจสอบ
หาคำตอบการดับก็อับแสง
ไม่มีมูลเหลือไว้ให้แสดง
ยากชี้แจงใครทำต้องจำใจ
รอยยิ้มของผู้ร้ายขยายเกิด
ฆาตกรรมล้ำเลิศควรเชิดไว้
สมบูรณ์แบบดั่งดลตามกลไก
เหลือเพียงไว้รอยฉงนอันงงงวย
อำมหิตซ่อนลึกยากนึกถึง
ล้ำลึกซึ้งเหมือนมนต์เสกดลด้วย
ใครเป็นเหยื่อโชคร้ายมลายม้วย
ยากจะช่วยหากโดนพิฆาตตน...
.................
พอดีเมจิคเชี่ยนชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับแนวสืบสวน
แนวฆาตกรรมน่ะขอรับ รู้สึกทึ่งกับการวางแผนฆาตกรรมของผู้ร้ายมาก
หลายๆเคสที่อ่านมา มีบางเคสที่ลึกล้ำเหนือชั้นจริงๆ...จนนักสืบหรือตำรวจ
มิอาจปิดคดีได้ .....
ผมยกย่องวิธีการฆาตกรรม
แต่มิได้ยกย่อง.... ฆาตกร
.... อ่านเพลินๆเอานะขอรับ .... : )
1 สิงหาคม 2547 16:00 น.
เมจิคเชี่ยน
เพลงบทโศกบรรเลงวังเวงยิ่ง
ทุกๆสิ่งเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย
สีแดงสดไหลเอ่อใจเหม่อลอย
น้ำตาย้อยหมดหวังกำลังใจ
ร่างนอนนิ่งไร้สติมิรับรู้
เพียงอยากอยู่แดนฝันอันหลับไหล
ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วห่างไกล
เหลือฝากไว้น้ำตาฆ่าผู้คน
ด้วยเหตุว่าความรักโดนหักหลัง
ถูกพลังความคิดสัมฤทธิ์ผล
ชักจูงจิตเข้าทางที่มืดมน
ทำร้ายตนด้วยมีดกรีดข้อมือ
พ่อกับแม่มาเห็นเป็นแทบคลั่ง
รีบฉุดยั้งชีวิตคิดยืดยื้อ
ตื่นขึ้นมาอย่าทำตาพร่าพือ
ขานเรียกชื่อกำชับรีบกลับมา
ไม่มีวี่มีแววต้องแคล้วคลาด
นุชนารถหลับไหลไร้กังขา
ลมหายใจหยุดลงตรงนิทรา
ดวงแก้วพร่ามืดดับลับนิรันดร์
เสียงสะอื้นร่ำไห้ชวนให้เศร้า
เสียงคำเว้าคำวอนออดอ้อนฝัน
ใจสลายอยากตายไปตามกัน
เหลืออดกลั้นเป็นลมตรอมตรมใจ
.................................................
แว่วยินเสียงเรียกขานกังวาลย์ก้อง
หันไปมองแค่เพียงหทัยไหว
เสียงคำหวานรอยยิ้มกรุ่มกริ่มไอ
จากไปไกลสู่แคว้น...แดนสนธยา
หลับฝันดีนะเธอ...
19 กรกฎาคม 2547 00:53 น.
เมจิคเชี่ยน
..............
ตะวันคล้อยลอยต่ำเริ่มดำมืด
เสียงครืดครืดของฟ้าน่าฉงน
หรือเหตุการณ์วิกฤตชีวิตคน
เริ่มสับสนวุ่นวายย่างกรายมา
คือคำเตือนบอกกล่าวถึงคราวแล้ว
หากไม่แคล้วสำนึกเร่งศึกษา
ธรรมชาติของโลกคงโบกลา
แล้วน้ำตาจะนองครองแผ่นดิน
จิตสำนึกมีอยู่มิรู้หรือ
ปั้นหน้าซื่อแกล้งโง่ทำโผผิน
ถูกความมืดครอบคลุมจนรุมกิน
ไม่ได้ยินเสียงแช่งระแหงใจ
สิ่งโสมมชอบนักรีบขวักคว้า
แสนเวทนาตัวตนแทบหม่นไหม้
อำนาจเงินล้นมือดีหรือไร
มอดม้วยไปเหลืออยู่แค่ธุลี
น้ำตาโลกโศกเศร้าดูเหงาเงียบ
เย็นยะเยียบเร้าปลุกความทุขขี
เคยสัมผัสถึงทรวงห้วงฤดี
ว่าจะมีสิ่งใดร้องไห้ครวญ
หมื่นคำใบ้เลยผ่านถึงล้านหน
จิตวกวนไร้ทิศมิผิดผวน
จะกี่คำโย้เย้มิเรรวน
ถูกโซ่ตรวนชั่วร้ายปักตายตัว
ทำไปเถิดหากดีและมีสุข
จมปลักขลุกโง่เขลาสิ่งเย้ายั่ว
วันใดเกิดเหตุการณ์แสนน่ากลัว
อย่าเที่ยวทั่วพูดไป...ว่าใครทำ ??? ....
ที่ไหนสักแห่ง ณ มุมหนึ่งของโลก
Ps. อยากให้ท่านผู้ที่เขียนกลอนเก่งๆติชมหน่อยนะขอรับว่า ผมเขียนออกมาอย่างนี้ มีจุดไหนที่ควรจะแก้ไขบ้างน่ะครับ เช่น คำนี้ คำนั้น มันไม่น่าใช้ หรือมันซ้ำซากอะไรประมานนี้น่ะขอรับ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่ควรน่าจะแก้ไข.....เพื่อที่ผมจะได้ใช้เป้นแนวทางในการเขียนกลอนบทต่อๆไป อิอิ
วิจารณ์ได้นะตามสะดวก ไม่ต้องกลัวผมไม่ด่าท่านหรอก 55555
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
829
