27 ธันวาคม 2549 09:09 น.
เมฆฟ้า
ตื่นเช้านอนตากน้ำค้างกลางฟ้า
มองนภาฟ้าไม่ค่อยสดใส
คงจะเหมือนกับหัวใจ
ของใครบางคนในตอนนี้
เหงาสิ้นดีเลยสิหน่า
16 ธันวาคม 2549 15:20 น.
เมฆฟ้า
นั่งเหม่อมองออกไปในฟ้ากว้าง
ตากน้ำค้างในคืนที่เดือนหงาย
อยู่ท่ามกลางความเงียบเหงาเคล้าเดียวดาย
ยังมิวายคิดถึงเธอให้เผลอตัว
ค่ำคืนนี้ตัวพี่คงไม่หลับ
ต้องมานับดวงดาวในเงาสลัว
ราตรีกาลผ่านไปไม่รู้ตัว
ฟ้ามืดมัวใจหม่นหมองต้องเหงาใจ
8 ธันวาคม 2549 04:49 น.
เมฆฟ้า
ก็ไม่เห็นจะมีอะไร
แม้ดูใบหน้าก็งั้นงั้น
ทรวดทรวงก็พอกัน
ไม่ได้อวบได้อั๋นสักเท่าไร
รอยยิ้มหรือก็ธรรมดา
คำพูดจาก็หาไช่
ไม่เห็นจะน่าสนใจ
แต่เอ๊ะทำไมคิดถึงเธอ
ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก
แต่แรกกลับไม่เผลอ
อยู่อยู่ไปชักเริ่มเพ้อ
คิดถึงเธอตลอดเวลา
ยิ่งนับวันอาการยิ่งหนัก
คงเป็นความรักสินะ
มันเริ่มตอนไหนไม่รู้เวลา
รู้แต่ว่าคิดว่าคิดถึงเธอ
โอ้นี่หรือคือความรัก
แล้วเราจักบอกใครดีเหรอ
หรือมัวแต่คิดมัวแต่เพ้อ
แล้วเธอหล่ะจะว่าไง
แล้วถ้าเธอปฎิเสธ
คงน่าสมเภทไม่ต้องสงสัย
แล้วถ้าอกหักจะเอาไง
จะจีบไปก็ไม่กล้ากลัวเธอว่าเอา
การรักคนที่ไม่เคยรัก
มันอาการหนักไม่เบา
สุดท้ายอยู่ที่ตัวเรา
จะบอกเขาหรืออย่างไรดี
ลองหลอกตัวเองอยู่ทุกวัน
ไม่เคยคิดเคยฝันถึงนวลฉวี
แค่ความหลงประเดี๋ยวประดี๋
โอ้ฉันนี่จะบ้าตาย
ใครช่วยหาคำตอบ
ว่าแค่ความชอบหรือท่านทั้งหลาย
หรือความลุ่มหลงงมงาย
หรือมันกลายเป็นความรักจริง
หน้าส่วนตัว
1024
