วันแรกของไดอารี่สีดำ

เมฆคราม

วันที่ 9 มกราคม 2550
อยากจะเขียน ไดอารี่มานานแล้ว ได้ฤกษ์ ซะที
ปีนี้ก็ 27 แล้วซินะ วันนี้ก็เหมือนเดิมงานก็ โปรแกรมเมอร์ เขียนโปรแกรมทำเว็บ
อยู่เว็บไซต์อันดับหนึ่ง ของประเทศไทย ภูมิใจแฮะ

ทุกอย่างโอเค เหลืออย่างเดียวหัวใจที่มันไม่เคยพอใจซะที เจ้าหัวใจไม่รักดี เจ็บจนชินชา
"เราไม่เคยพูดไม่ดีกับกับคนที่ชอบเลย นะ
ถ้ามีก็คงน้อยใจมั้ง แล้วเราคงนิสัยไม่ดีด้วยแหละที่ชอบใครง่ายๆ
แต่ต่อจากนี้ไป เราจะระวังหัวใจตัวเองให้มาก

ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้ไม่สบายใจ

แปลกอย่างผมไม่เคยพูดรุนแรงกับผู้หญิงเลยสงสัยจะโกรธจริงๆ

ครั้งสุดท้ายที่เดินหันหลังให้กับความรัก ผมและเขาตกลงเป็นเพื่อนกันและเข้าใจ
แต่ครั้งนี้เราไม่ได้เริ่มมั้นเลยด้วยซ้ำ พูดผิดอีกแล้วผมเริ่มคนเดียวซินะ
เสียใจนะที่เสียความรู้สึกดีๆ ให้กัน ผมอยากจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้นะ

สุดท้ายขอให้มีความสุข และสบหวังในสิ่งที่ต้องการ และความรัก

จากคนคนหนึ่งที่เดินผ่านทาง...
ต่อไปจะยิ้มให้คุณโชคดีเสมอ.."

เนื้อความในอิเมล์ ครับอกหักอีกแล้วจริงๆ อยากพูดดีดี และทำให้ดีกว่านี้ แต่ช่างเถอะถึงจะทำดีแค่ไหน คนนี้เขาก็เป็นได้แค่ฝัน


เมื่อเช้าตื่นมา รอขึ้น 7.30 city สีขาว ป้ายแดง นั่งมาทำงานถึง 8.00 กว่าๆ
12.30 ไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนร่วมงาน กลับมาด้วยความคิดถึงจึงทักเจ้าหล่อนไป
เกิดอะไรขึ้น ไม่รู้เหมือนกัน แต่หัวใจของเรามันล้าเต็มที่แล้ว ไม่อยากรู้เลยว่าเกิดอะไรจึงเขียนอิเมล์ฉบับนั้น
และเดินหันหลังให้กลับมัน อีกครั้ง.....

แต่มันไม่ใช่ครั้งที่เลวร้ายที่สุดหรอก ยังงัยชีวิตก็ต้องเดินต่อไป สถานีหน้า ต้องมีสิ่งที่ดีรอเราอยู่แน่ๆ...